ทันใดนั้นหลิงอี้หรานก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่าขันที่เธอได้ยินทุกอย่างที่ชายสองคนนั้นพูดกัน ‘ทำไมคนอื่นถึงมีสิทธิ์ตัดสินใจว่าฉันควรจะได้รู้ความจริงเรื่องที่ฉันก็สมควรจะได้รู้ไหม?’“จิน” คำนี้หลุดปากเธอออกมาเบา ๆ เสียงพูดนั้นก็เบาเหมือนปกติ แต่ว่ามันทำให้ชายสองคนในห้องโถงตัวแข็งทื่อทันที ทั้งสองมองขึ้นไปเกือบจะพร้อมกันและมองไปทางหลิงอี้หราน สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนทันทีกู้ลี่เฉินทั้งกังวลและร้อนรน ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้มีเจตนาให้คนอื่นมาได้ยินเรื่องที่คุยกันนี้ อี้จิ่นหลีก็สั่งให้สาวใช้ทั้งหมดออกจากบ้านหลักไปด้วยเหตุผลนี้ เป้าหมายก็คือ เพื่อไม่ให้มีใครมาแอบฟังเรื่องที่พวกเขาคุยกัน แต่ว่าบางครั้งยิ่งกลัวบางสิ่งมากเท่าไหร่ เรื่องนั้นกลับจะยิ่งเกิดขึ้นอี้จิ่นหลีมองหลิงอี้หรานที่ยืนอยู่บนบันไดด้วยสีหน้าตกตะลึง ใบหน้าเขาซีดเผือดและเลือดในกายก็เหมือนจะแข็งทันทีเมื่อเขาได้ยินคำว่า ‘จิน’ ‘จิน จิน…’ ไม่ว่าปกติเขาจะชอบได้ยินเธอเรียกเขาแบบนี้มากแค่ไหน ตอนนี้เขาก็กลัวที่จะได้ยิน เขานั้นระมัดระวังเรื่องสาวใช้และพ่อบ้านแต่ว่ากลับไม่ได้ระวังเธอ เขาคิดว่าเธอจะนอนหลับนานกว่านี้แล้วคงไม่ตื่นขึ้นมาเ
เขาเงียบงัน สายตาเขาประสานกับดวงตาเมล็ดอัลมอนด์ของเธอ และคำพูดว่า ‘ใช่’ สุดท้ายก็หลุดออกมาจากริมฝีปากบางของเขา“จริงหรือเปล่าที่คุณรู้ความจริงเรื่องนี้มาตลอดแต่เลือกที่จะไม่พูดอะไรเพราะว่า… ข้อตกลงที่ทำไว้กับตระกูลห่าว?” เธอถามต่อริมฝีปากเขายิ่งสั่นระริก แต่ละคำถามของเธอเหมือนมีดที่กรีดลงบนตัวเขา ทำให้เขาเหมือนโดนตัดสินประหาร แต่ว่าเรื่องน่าเศร้าก็คือ การที่เขาสมควรได้รับโทษนี้ เขาไม่สามารถแก้ตัวได้“ใช่หรือไม่ใช่ ตอบฉันมาสิ” เธอขึ้นเสียงและสีหน้าเธอก็เกรี้ยวกราด เขาบอกว่า “ใช่… แต่อี้หราน ฉัน…”“อี้จิ่นหลี คุณทำแบบนี้ได้ยังไง? คุณปล่อยให้คนบริสุทธิ์ต้องติดคุกเพราะเห็นแก่เงินเหรอ? คุณถึงขนาด… คุณรู้ไหมว่าตระกูลห่าวทำอะไรกับฉันบ้างตอนที่ฉันอยู่ในคุก”แม้เขาเลือกที่จะไม่ขุดคุ้ยต่อและปล่อยให้เรื่องนี้จบไป แต่ก่อนนี้เธอก็คิดว่าเขาเข้าใจผิดว่า เธอเป็นผู้กระทำความผิดในคดีอุบัติเหตุทางรถนั้น แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า เธอมันโง่ไปเอง กลายเป็นว่า เขารู้ความจริงมาโดยตลอด เขารู้ว่าเธอบริสุทธิ์และถูกกล่าวหา แต่เขาไม่ทำอะไรเลย เขาไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวความเห็นใจ“ฉันขอโทษอี้หราน ฉันขอโทษ…” อี้จิ
หลังผ่านไปพักหนึ่งหมอก็ออกมาจากห้องฉุกเฉิน หมอบอกว่า “ตอนนี้เด็กทั้งสามคนปลอดภัยดี”“แล้วแม่เด็กล่ะครับ? แม่เด็ก… ปลอดภัยไหม?” อี้จิ่นหลีถามเสียงพร่า“เราให้ยาคนไข้ไปแล้วและตอนนี้อาการก็อยู่ในเกณฑ์ที่ควบคุมได้ แต่ว่าอย่าทำให้คนไข้สะเทือนใจอีก หากว่าเธออารมณ์พลุ่งพล่านอีกครั้ง ผมกลัวว่าเด็กจะคลอดก่อนครบ 35 สัปดาห์” แฝดสามนั้นกำหนดว่าจะคลอดด้วยการผ่าเมื่ออายุครรภ์ครบ 35 สัปดาห์ แต่ว่าหากหลิงอี้หรานสะเทือนใจมากเกินไป น้ำคร่ำก็อาจจะเดินก่อนเวลา เขาอาจจะต้องคลอดก่อนกำหนด ตอนนั้นอวัยวะของทารกอาจจะยังพัฒนาได้ไม่สมบูรณ์ แม้ว่าพวกเขาจะรอดมาได้แต่ก็อาจจะมีผลกระทบกระเทือน"“ผมเข้าใจแล้ว” อี้จิ่นหลีตอบ แต่ว่าเขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเพื่อไม่ให้กระตุ้นอารมณ์ของเธอ ‘ทำไมอี้หรานต้องมารู้ความจริงในเวลาแบบนี้ด้วย ทำไมกัน?’ขณะที่อี้จิ่นหลีกำลังจะเดินเข้าไปในห้องฉุกเฉิน กู้ลี่เฉินก็เข้ามาขวางไว้และถามว่า “นายจะเข้าไปเหรอ? ถ้าอี้หรานตื่นขึ้นมาเห็นนายอีก นายไม่กลัวว่าจะทำเธอสะเทือนใจอีกเหรอ?”อี้จิ่นหลีหยุดและจ้องกู้ลี่เฉิน “เธอเป็นภรรยาของฉัน”กู้ลี่เฉินพูดแน่วแน่ “แล้วยังไง? ไม่ว่าเธอจะเป็นภรรยาของนา
หากว่าอารมณ์ของเธอไม่มั่นคง เด็กก็อาจจะคลอดก่อนกำหนด โจวเชียนหยุนรู้ว่าอี้หรานไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ ดังนั้นต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน “ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็บอกฉันได้ ถ้าเธอต้องแบกอยู่คนเดียวแล้วมันหนักเกินไป ฉันอาจจะช่วยอะไรไม่ได้มากแต่อย่างน้อยก็ช่วยรับฟังได้ มันดีกว่าเก็บเอาไว้คนเดียวนะ” โจวเชียนหยุนบอก“ขอบคุณค่ะพี่โจว” อี้หรานตอบ “ฉันต่างหากที่ควรต้องขอบคุณ เธอช่วยฉันเอาไว้ตั้งมาก” โจวเชียนหยุนบอก อี้หรานนั้นช่วยเธอหาหลักฐานตอนที่เธอถูกใส่ความและมาเป็นพยานคนสำคัญให้เธอ หากว่าไม่ใช่เพราะอี้หรานเธอก็คงไม่มานั่งอยู่ตรงนี้ได้ พวกเขาคุยเรื่อยเปื่อยกันครู่หนึ่ง โจวเชียนหยุนเล่าเรื่องสนุก ๆ ให้อี้หรานรู้สึกดีขึ้นหลังผ่านไปพักหนึ่งอี้หรานก็บอกว่า “พี่โจว พี่เองก็ยังไม่หายดี พี่กลับไปก่อนก็ได้ ไม่ต้องห่วงฉันมากหรอกค่ะ ฉันจะดูแลตัวเอง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะดูแลตัวเองให้ดีเพื่อเด็กในท้องทั้งสามคน”โจวเชียนหยุนมองเห็นความมุ่งมั่นในแววตาของอี้หรานและพูดออกมาด้วยความเบาใจว่า “ก็ได้ ถ้างั้นฉันจะไปก่อนนะ โทรมาหาฉันได้ตลอดล่ะ”ขณะที่โจวเชียนหยุนกำลังจะจากไป หลิงอี้หรานก็พูดออกมาว
อี้จิ่นหลีเงียบไม่พูดอะไร โจวเชียนหยุนบอกว่า “ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็อย่าทำให้อี้หรานต้องเจ็บปวดล่ะ หากว่าคุณเป็นห่วงและรักเธอจากใจจริง”แพขนตาอี้จิ่นหลีกระเพื่อมไหว เขาเงียบไปนานก่อนที่จะพูดว่า “สิ่งสุดท้ายที่ผมต้องการก็คือทำร้ายเธอ”กู้ลี่เฉินเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยและเห็นหลิงอี้หรานอยู่ในชุดของโรงพยาบาล เธอกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง และยังดูอาการไม่ค่อยดีนัก “ขอโทษนะ” เขาพูด เขาไม่เคยคิดว่าจะให้เธอได้รู้ความจริงแบบนี้ เธอเกือบจะแท้งและต้องเข้าโรงพยาบาล เขานั้นตั้งใจว่าจะเก็บความจริงไว้กับตัวและหาทางอื่นให้ห่าวอี้เหมิงต้องรับโทษและติดคุก แต่ว่าส่วนใหญ่แล้วเรื่องราวก็มักจะไม่เป็นไปตามที่วางแผนไว้ เหมือนสมัยก่อนที่เขาต้องการจะอยู่กับอี้หราน แต่เขากลับไม่เชื่อใจเธอตอนที่เธอต้องการความช่วยเหลือมากที่สุด เขานั้นผลักเธอไปให้อี้จิ่นหลีด้วยมือตัวเอง ตอนนี้แม้ว่าเขาจะเสียใจมากจนบอกไม่ได้แต่มันก็ไร้ประโยชน์หลิงอี้หรานบอกว่า “คุณไม่มีอะไรต้องขอโทษหรอก ฉันก็แค่อยากเห็นข้อมูลในอีเมลลที่นายท่านอี้ส่งให้คุณ ฉันหวังว่าคุณจะส่งต่อมาให้ฉันถ้าเป็นไปได้”“ได้ไหม” เธอถามเขากัดริมฝีปากแน่น “แน่น
มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นโดยไม่คาดฝัน และทำให้เธอเจ็บปวดมาก แต่เธอไม่อาจจะปล่อยให้ตัวเองต้องทรมานได้เพราะเรื่องของสุขภาพและทารกในครรภ์ หลิงอี้หรานเปิดโทรศัพท์ กดเข้าในบัญชีอีเมลและมองดูอีเมลที่กู้ลี่เฉินส่งมาให้เธอ นายท่านอี้อาจจะเป็นคนส่งให้กู้ลี่เฉิน ตอนนี้เองสิ่งที่นายท่านกู้พูดกับเธอขณะที่เขากำลังจะตายก็ฉายเข้ามาให้หัวเธอ “งั้น… มาพนันกัน… แล้วดูว่าเธอ… รักจิ่นหลีมากขนาดไหน” ‘นี่คือความจริงที่นายท่านอี้พนันไว้เหรอ? เขาอยากจะใช้ข้อเท็จจริงนี้มาดูว่าฉันรักจินจริงไหม’ นายท่านอี้ส่งข้อเท็จจริงให้กู้ลี่เฉิน หากว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่กู้ลี่เฉินวางแผนไว้ บางทีความจริงเรื่องนี้อาจจะไม่มีทางเปิดเผยให้เธอรู้และเธอก็จะไม่มีวันได้รู้ บางทีเธออาจจะมีความสุขมากกว่านี้ แต่ว่าในเวลาเดียวกัน เธอก็คงจะใช้ชีวิตอยู่โดยที่ไม่รู้ว่าใครคือคนที่ใส่ร้ายและเกือบจะทำลายชีวิตเธอ อะไรที่ทำให้เธอต้องเจอเรื่องทุกข์ทรมานพวกนี้? เธอควรจะดิ้นรนใช้ชีวิต หรือว่าอยู่กับมันโดยไม่สนใจเรื่องนี้อีก? บางทีก็คงไม่มีคำตอบที่ถูกต้อง ตัวเลือกของทุกคนย่อมแตกต่างกัน มันอาจจะถูก หรือ ผิด แต่เธอเลือกที่จะอยู่อย่างเจ็บปวดด
เขาไม่เคยคิดว่า เธอจะได้รู้ความจริงเรื่องคดีในสถานการณ์แบบนี้ มันเกือบทำให้เธอต้องคลอดก่อนกำหนด หากว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ เขาก็คงไม่มีทางให้อภัยตัวเอง เขาเดินมาที่เตียงและมองใบหน้ายามหลับใหลของเธอใต้แสงจันทร์ ดวงตาของเธอบวมช้ำเล็กน้อย และเธอก็ดูหน้าซีดนิดหน่อย ปอยผมของเธอเคลียอยู่ข้างแก้ม แม้ตอนที่หลับ มือของเธอก็วางป้องกันหน้าท้องเอาไว้แสดงให้เห็นว่าเธอให้ความสำคัญกับทารกในครรภ์มากขนาดไหน เธอนั้นเดิมพันชีวิตไว้กับทารกทั้งสามคนนี้“ฉันขอโทษนะ… ฉันขอโทษ” เสียงของเขาแตกพร่า “เป็นความผิดของฉันเอง ฉันมันเห็นแก่ประโยชน์จนไม่มีความเห็นอกเห็นใจ ฉันคิดว่า มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยและไม่เคยคิดว่ามันสำคัญกับเธอแค่ไหน”ตอนนั้นมันเป็นผลประโยชน์สำหรับเขา อีกอย่างตระกูลห่าวก็ไม่เคยบอกเขาตรง ๆ ว่าคนผิดก็คือห่าวอี้เหมิง แต่เขาสามารถเดาได้จากเงื่อนงำต่าง ๆ ตอนนั้นเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับห่าวเหมยยวี่ ดังนั้นเขาจึงไม่ใส่ใจจะเข้าไปยุ่งกับเรื่องของตระกูลห่าว สำหรับเขามันก็เป็นแค่การตายของคู่หมั้น เขาก็แค่หาคู่หมั้นคนใหม่หากว่าตระกูลอี้ต้องการ ใช่แล้วเรื่องนี้คือเรื่องสำคัญกับเขาตอนนั้น สิ่งที่เขาต้องกา
'เข้าใจผิดเหรอ… หากว่าเป็นไปได้ฉันก็อยากให้มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิดเหมือนกัน หากเพียงแค่จินไม่ได้รู้ว่าใครคือคนผิดและไม่ได้มีผลประโยชน์เกี่ยวข้อง’ตอนที่หลิงอี้หรานหลับตอนกลางคืน อี้จิ่นหลีก็เดินเข้ามาในห้องเหมือนเดิม ตอนนี้เป็นเวลาเดียวที่เขาสามารถมอง และอยู่ข้าง ๆ เธอได้สักครู่หนึ่ง เธอไม่รู้เลยเหรอว่า เวลานี้มีค่ากับเขามากแค่ไหน? ขณะที่มือของเขากำลังจะเขี่ยผมที่ลงมาเคลียข้างแก้มเธอออก เธอก็ลืมตาขึ้นมาทันที พวกเขาสบตากันและเขาก็ตัวแข็งทื่อทันใด สีหน้าเขาเปลี่ยนและเกือบจะถอยหลังไปเพราะความตระหนก เขาหันหลังกลับเตรียมจะเดินออกจากห้อง เขารู้ว่าเธอไม่อยากเห็นหน้าเขา แม้ว่าเขาจะรออยู่หน้าห้องทุกวัน เธอก็ไม่เคยบอกว่าอยากเจอเขา เธออยากจะอยู่ที่โรงพยาบาลมากกว่ากลับไปที่คฤหาสน์อี้ เขารู้ว่าเธอกลัวว่าจะต้องเจอหน้าเขาหากว่ากลับไปที่บ้านแต่เมื่อเขาเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงของเธอก็ดังขึ้น “รอก่อน”เขาหยุดฝีเท้า ไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน ‘เธอบอกว่ารอก่อนเหรอ? นี่ฉันหูฝาดไปหรือเปล่า? หรือว่า…’แต่เขาก็ไม่กล้าหันกลับไปมองเพราะกลัวว่าเขาจะหูฝาดไปเอง“อี้จิ่นหลีมาคุยกันเถอะ” หลิงอี้หรานบอก ก