บททั้งหมดของ พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: บทที่ 1441 - บทที่ 1450

ตอนนี้เย่เหวินหมิงไม่สนใจเรื่องอื่นแล้ว เขาอุ้มโจวเชียนหยุนขึ้นมาทันทีและพูดกับอาหยันน้อย“ตามพ่อมา เราจะพาแม่ไปโรงพยาบาล ลูกไม่ต้องการให้แม่เจ็บอยู่อย่างนี้ไปตลอดใช่ไหม?” เจ้าตัวเล็กไม่พูดอะไรและทำเพียงตามเย่เหวินหมิงไปไม่ห่างเท่านั้นหลังจากเข้าไปในรถ เย่เหวินหมิงก็วางโจวเชียนหยุนไว้ตรงที่นั่งข้างคนขับ ในขณะที่อาหยันน้อยขึ้นนั่งที่เบาะหลังโดยไม่พูดอะไร ดวงตาของเจ้าตัวเล็กที่ดูเหมือนโจวเชียนหยุนมองไปยังแม่ของเขาด้วยความกังวลผ่านช่องที่นั่งระหว่างคนขับปากเล็ก ๆ คอยพูดว่า “แม่ฮะ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร พอเราถึงโรงพยาบาลแล้ว หมอก็จะรักษาแม่ แม่ก็จะดีขึ้นทันทีเลยฮะ!”โจวเชียนหยุนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างยากลำบากและพยายามฝืนยิ้มให้ลูกชาย เธอไม่อยากให้เด็กคนนี้เป็นห่วงเธอมากเกินไป “แม่ไม่เป็นไร... เดี๋ยวก็หายแล้ว...”เมื่อเห็นลูกชายและแม่เช่นนี้เย่เหวินหมิงก็รู้สึกขมขื่นในใจ เขาเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลตลอดการเดินทางเขาดูเธอกัดฟันอดทนกับความเจ็บปวดเพื่อไม่ให้ร้องออกมา อย่างน้อย ๆ ก็ไม่อยากให้ลูกของเธอเป็นห่วงมากไปกว่านี้ ในหัวของเขาอยู่ ๆ ก็ย้อนนึกไปถึงตอนที่เธอบังเอิญสะดุดล้

“อี้หราน เธอมาที่นี่ได้ยังไง?” โจวเชียนหยุนถาม“เย่เหวินหมิงบอกฉันค่ะ” หลิงอี้หรานเดินเข้ามาใกล้ เธอสูดลมหายใจเข้าลึก และพูดว่า “พี่โจว ผ่าตัดนะคะ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของพี่แล้ว ถ้ายอมแพ้ไปตอนนี้ จะไม่มีทางรักษาโรคนี้ให้หายได้จริง ๆ นะคะ”“อี้หราน!” โจวเชียนหยุนเริ่มตื่นตระหนกและกลัวว่าอาหยันน้อยจะรู้อาการป่วยของเธอถึงอย่างนั้นหลิงอี้หรานก็จงใจพูดเรื่องนี้ต่อหน้าลูกของอีกฝ่ายด้วยหวังว่าโจวเชียนหยุนจะยอมเสี่ยงเพื่ออาหยันน้อย“พี่โจว ฉันรู้ว่าสองสามเดือนนี้เป็นสิ่งล้ำค่าของพี่ พี่กลัวว่าถ้ายอมวางเดิมพันลงไป พี่จะไม่ได้มีโอกาสใช้ชีวิตที่เหลือสองสามเดือนนี้ แต่... ถ้าพี่ชนะ พี่จะได้โอกาสคอยเฝ้าดูอาหยันน้อยโตขึ้นนะคะ” ขณะพูดหลิงอี้หรานก็เงียบไปครู่หนึ่งแล้วจับหน้าท้องนูน ๆ ของตนเอง “เหมือนกับที่ฉันเองก็วางเดิมพันเช่นเดียวกัน บางทีมันอาจจะปลอดภัยกว่าถ้าฉันเลือกทำหัตถการลดการตั้งครรภ์ แต่ฉันเป็นแม่ มันยากมากที่จะเลือกทิ้งใครในสามคน เพราะอย่างนั้นฉันเลยตัดสินใจเดิมพันกับลูก ๆ ของฉัน”“พี่โจว พี่ก็ต้องวางเดิมพันเพื่อตัวเองเหมือนกันนะ ถ้าพี่พลาดโอกาสนี้ พี่ไม่คิดเหรอว่าอาหยันน้อยจะโกรธเคือง

เมื่อเย่เหวินหมิงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ไม่ได้มีเพียงหมอและพยาบาล แต่ยังมีอี้จิ่นหลียืนอยู่ตรงหน้าเตียงของเขา ยาชายังไม่หมดฤทธิ์ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รู้สึกเจ็บเท่าไหร่“เชียนหยุน... เป็นยังไงบ้าง?” เย่เหวินหมิงถามอย่างยากลำบาก“การผ่าตัดออกมาดี แต่เธอยังต้องอยู่ในห้องไอซียูอีกสองวัน” อี้จิ่นหลีตอบเขาเย่เหวินหมิงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ‘การผ่าตัดออกมาดี ดีแล้วล่ะ' ‘ถึงแม้... ฉันจะไม่สามารถโผล่หน้ามาให้ผู้หญิงคนนั้นเห็นได้อีก อย่างน้อยเธอก็มีชิ้นส่วนของฉันอยู่ในตัวเธอ' ‘ตับของฉันจะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิตจนเธอแก่เฒ่า…' ‘และไขกระดูกที่เธอมอบให้ฉันก็จะอยู่กับฉันตลอดไป บางทีนี้อาจจะเป็นความสัมพันธ์ในรูปแบบหนึ่ง!’ เย่เหวินหมิงไม่ได้พูดอะไรราวกับว่าเขาไม่ได้สนใจสุขภาพร่างกายตัวเอง แม้แต่ตอนที่หมอบอกเรื่องที่ควรระวังหลังผ่าตัดและผลลัพธ์ต่อร่างกาย เขาก็ยังคงนิ่งเงียบหลังจากหมอและพยาบาลออกไปจากห้องอี้จิ่นหลีก็พูดว่า“พอเรื่องการพิจารณาคดีของโจวเชียนหยุนออกมา ก็จะมีข่าวแย่ ๆ เกิดขึ้นกับเย่กรุ๊ปด้วย ผมเกรงว่าคุณอาจจะต้องโดนวิพากษ์วิจารณ์ไปด้วย บางทีคุณอาจจะโดนคุมขังหรือพิจารณาโทษด้วย”

หลิงอี้หรานรู้สึกเศร้าเมื่อคิดถึงความอดทนของเหลียนอี แต่เธอภูมิใจมากกว่าอะไรที่มีเพื่อนแข็งแกร่งแบบนี้เธอรู้ว่าเหลียนอีจะไม่พ่ายแพ้ง่าย ๆ แน่! แม้ว่าเหลียนอีจะเลิกกับไป๋ทิงซิน แต่เธอไม่ยอมแพ้ในตัวเองและให้ความร่วมมือกับการรักษาเป็นอย่างดีเธอยังพูดติดตลกด้วยว่า “มันไม่ใช่แค่การเลิกกันหรอกเหรอ? เป็นเรื่องใหญ่แค่ไหนกันเชียว? สมัยนี้จะมีสักกี่คนที่แต่งงานหลังจากออกเดตกับรักแรกกัน อย่างดีที่สุด ฉันก็แค่เดินเป็นเหมือนคนอื่น ๆ บางทีคนที่ใช่อาจจะโผล่มาในตอนที่ฉันออกจากโรงพยาบาลก็ได้นะ!”การมองโลกในแง่บวกของเหลียนอีทำให้หลิงอี้หรานเชื่อว่าในอนาคตหลียนอีจะเจอแต่ความสุข!“ดีเลย” โจวเชียนหยุนเองก็เบาใจไปด้วย “อี้หราน เธอกับเหลียนอีอย่าลงเอยแบบพี่เลยนะ”เธอคงไม่สามารถตกหลุมรักได้อีกแล้ว พวกเขาสองคนไม่ได้สังเกตว่าประตูห้องไม่ได้ปิดสนิท มีร่างหนึ่งปรากฏราง ๆ อยู่ด้านนอกประตู ...หลิงอี้หรานและอี้จิ่นหลีกลับมาที่คฤหาสน์อี้หลิงอี้หรานกำลังจะเดินขึ้นชั้นบน แต่อี้จิ่นหลีดึงเธอเข้ามากอดไว้“เป็นอะไรไป?” เธออดไม่ได้ที่จะถามการกอดแบบปุบปับดูเหมือนจะผิดปกติเล็กน้อย ระหว่างกลับบ้านวันนี้ เขาก็พ

เพราะเธอยืนกรานและเขาก็ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องยอมดังนั้นพวกเขาจึงไปที่โรงพยาบาลด้วยกันเมื่อไปถึงโรงพยาบาล อี้จิ่นหลีก็สั่งบอดี้การ์ดที่ตามพวกเขามาให้คอยดูแลหลิงอี้หรานจากนั้นเขาก็เดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยภายในห้อง นายท่านอี้ผ่ายผอมและนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยสีขาว ชายผู้ที่เคยมีอำนาจมากในที่สุดก็มาถึงบั้นปลายของชีวิตนายท่านอี้พยายามอดทนฝืนอยู่เมื่อเขาเห็นอี้จิ่นหลีเข้ามา เขาก็ตัวสั่นและพูดว่า “แก… แกมาแล้ว…”“ครับ ผมมาแล้ว” อี้จิ่นหลีตอบอาจบอกได้ว่า ที่จริงเขาก็ไม่ได้รักอะไรนายท่านอี้นัก ความสัมพันธ์ที่ทั้งสองมีนั้นเป็นเหมือนอาจารย์กับศิษย์มากกว่าศิษย์ที่สามารถกำจัดทิ้งได้ตลอดเวลาเหมือนตัวหมาก หากว่ามันยังมีประโยชน์ก็จะได้อยู่บนกระดานหมากต่อ หากว่าไร้ค่า ก็จะโดนเขี่ยทิ้งเป็็นเครื่องสังเวย“ตอนนี้ตระกูลอี้… เป็นของแกแล้ว… หากแกทำ… ตระกูลอี้ล้ม ฉันจะไม่ปล่อยให้ได้อยู่เป็นสุข” นายท่านอี้พูดพลางหายใจแรงอย่างลำบาก“อยากจะบอกผมแค่นี้เหรอ?” อี้จิ่นหลีถามขณะที่เขามองนายท่านอี้ดวงตาฝ้าฟางของนายท่านอี้เคลื่อนไหว “เด็ก หลิงอี้หรานนั่น… อยู่ข้างนอกใช่ไหม? บอก… บอกให้เธอเข้ามา”อ