All Chapters of พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย: Chapter 1281 - Chapter 1290

“แน่นอน ฉันเชื่อจื่ออิน จื่ออินกำลังจะเป็นภรรยาของฉัน คนที่กำลังจะอยู่กับฉันไปตลอดชีวิต ถ้าไม่เชื่อจื่ออิน งั้นฉันต้องเชื่อเธอหรือไง?” เขาพูดอย่างเย็นชาคำพูดพวกนั้นทำเธอเจ็บราวกับโดนคมดาบเธอคิดว่าตัวเองจะชินชาและเฉยเมยต่อคำพูดเจ็บแสบที่เขาจะพูดใส่เธอได้ แต่กลับกลายเป็นว่า... แค่คำพูดธรรมดาแบบนี้ก็ยังมีผลต่อเธอมากเหลือเกิน“เย่เหวินหมิง ฉันขอร้องให้คุณเช็กหน่อยได้ไหมคะ? ฉันแค่ต้องการรู้ว่าเธอพาตัวอาหยันน้อยไปหรือเปล่า ถ้าเธอไม่ได้พาตัวเขาไปฉันก็จะกลับไปทันที ไม่มายืนขวางหูขวางตาคุณอย่างนี้หรอกค่ะ”“ผมต้องเช็กตามที่คุณบอกด้วยเหรอ? โจวเชียนหยุน คิดว่าตัวเองเป็นใครไม่ทราบ?” เย่เหวินหมิงถามด้วยความประชดประชันใบหน้าของโจวเชียนหยุนซีดขาว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะขอร้องผู้ชายตรงหน้าเธออย่างไร บางทีต่อให้เธอตายลงต่อหน้าต่อตาเขาก็คงจะไม่สนใจเลย“เย่เหวินหมิง ฉันรู้ว่าเรามีข้อพิพาทกันเรื่องสิทธิ์เลี้ยงดูอาหยันน้อย แต่การพิจารณาคดียังไม่เริ่มและคำตัดสินก็ยังไม่ออกมา คุณจะเอาอาหยันน้อยไปจากฉันในตอนนี้ไม่ได้ เข้าใจไหม?” เธอขอร้อง ด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อมที่สุดใบหน้าของเขาเย็นชา ครั้งหนึ่งเธอเคย

“อยากรู้จริง ๆ เหรอคะ?” หลิงอี้หรานเหลือบมองเย่เหวินหมิงอย่างไม่พอใจ “พี่โจวถามอาหยันน้อยว่าทำไมเขาถึงต้องไปทะเลาะกับเด็กคนอื่นด้วย แล้วเหตุผลก็คือพวกเด็กที่โรงเรียนอนุบาลบอกว่าแม่ของเขาเป็นอาชญากร เป็นคนไม่ดี! คุณเย่คะ ทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณคู่หมั้นของคุณที่ชื่อคงจื่ออินนะคะ ถ้าเธอไม่ได้ไปที่โรงเรียนอนุบาลและแพร่คำพูดพวกนั้น เด็ก ๆ ในโรงเรียนก็คงไม่รู้เรื่องนี้หรอก”สีหน้าของเย่เหวินหมิงอึมครึมในทันที เขามองไปยังโจวเชียนหยุนด้วยความรู้สึกที่หลากหลายขณะที่เธอร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดขมขื่น“คุณเย่ ตอนที่เกิดคดีของพี่โจวตอนนั้นแน่ใจนะคะว่าคุณมีจิตใจเป็นกลาง? คุณไม่เคยติดคุกอาจจะไม่รู้ว่าการติดคุกมามันรู้สึกยังไง แค่คำให้การพล่อย ๆ จากปากคุณ แต่มันจะเป็นรอยด่างพร้อยในชีวิตของพี่โจวตลอดไป!” หลิงอี้หรานกล่าว เธอไม่มีความตั้งใจจะฟังคำตอบของเย่เหวินหมิงหลังจากที่พูดจบเธอก็เดินเข้าไปปลอบโจวเชียนหยุนหลังจากผ่านไปพักใหญ่การร้องไห้ของโจวเชียนหยุนก็ค่อย ๆ หยุดลง“พี่โจวไม่ต้องห่วงเรื่องเครื่องช่วยฟังของหยันน้อยนะคะ ฉันคุยกับจินแล้วว่าจะให้หมอทำเซ็ตใหม่ให้อาหยันน้อยเฉพาะเลยแเราจะได้ไม่ต้องผ่าตัด

รอยยิ้มของหลิงกว๋อจื้อชะงักค้าง และปกป้องตัวเองด้วยการพูดว่า “ตอนนั้นพ่อมันโง่เอง พ่อกับลูกสาวจะไปมีเรื่องระหองระแหงกันแค่ชั่วข้ามคืนได้ยังไง คุยกันตรงนี้คงไม่สะดวกเท่าไหร่ ทำไมเราไม่เข้าไปคุยกันข้างในล่ะ?”หลิงกว๋อจื้ออยากจะคุยหลังจากที่ผ่านประตูคฤหาสน์อี้เข้าไปแล้วหลิงอี้หรานกล่าวว่า “ฉันคิดว่าเราตัดขาดกันไปแล้วซะอีก? ถ้าคุณมาที่นี่เพื่อบอกว่ารู้จักฉัน แค่เพราะการแต่งงานของฉัน งั้นก็ขอบอกไว้เลยว่าเราไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันอีก!”แม้ว่าเธอกับชายตรงหน้าจะมีสายเลือดเดียวกัน แต่สิ่งที่เขาเรียกกันว่าความรักของครอบครัวมันจางหายไปนานแล้ว!สีหน้าของหลิงกว๋อจื้อเปลี่ยนไป ตอนนี้ใบหน้าชราของเขาดูค่อนข้างอับอายเล็กน้อยหลิงอี้หรานพูดกับอี้จิ่นหลีว่า “จิน ไปกันเถอะ” หลิงกว๋อจื้อไม่เต็มใจที่จะปล่อยหลิงอี้หรานเดินจากไปแบบนี้ เขาอยากวิ่งเข้าไปจับลูกสาวคนโตไว้ ทว่าเพราะเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหยุดเขาไว้ เขาจึงไม่มีทางเข้าใกล้หลิงอี้หรานได้เลยฟางซุ่ยเอ๋อเห็นแบบนี้ก็รีบพูดว่า “อี้หราน ถึงเธอ... ถึงเธอจะไม่อยากรู้จักพ่อเธอแล้ว แต่อย่างน้อยหาคนไปช่วยน้องสาวของเธอหน่อยสิ หวาลี่ฟางเป็นคนที่บอกให

‘นี่มัน... เสียงของอี้หราน!’ ในทันใดนั้นอี้จิ่นหลีก็ดูเหมือนจะได้สติคืนมา ดวงตาสีดำของเขาที่เคยเต็มไปด้วยความเดือดดาลก็ค่อย ๆ ลดน้อยลงไป“จิน ไปกันเถอะ ฉันไม่สนเรื่องที่ชายคนนี้พูด คุณเองก็ไม่ต้องไปสนใจ! ไม่จำเป็นต้องเอามือไปเปื้อนคนสกปรกแบบนี้หรอกค่ะ!” หลิงอี้หรานกล่าวอย่างเป็นห่วง“เธอ... ไม่สนใจเหรอ?” อี้จิ่นหลีพึมพำ“ค่ะ ฉันไม่สนใจ!” เธอตอบเขาด้วยคำตอบที่ฟังดูหนักแน่นในที่สุดนิ้วของเขาก็ค่อย ๆ คลายออกหลิงกว๋อจื้อรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด เขาตกใจมากจนพูดไม่ออกสักคำ ในขณะที่ฟางซุ่ยเอ๋อก็ได้แต่ตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้าง ๆหลิงอี้หรานเหลือบมองพ่อและแม่เลี้ยงของเธอพลางพูดอย่างเย็นชาว่า “เรื่องหลิงลั่วอิน เธอสมควรได้รับผลกรรมกับสิ่งที่ทำลงไปแล้ว ฉันไม่มีทางช่วยอะไรแน่ ๆ และไม่คิดจะเอาคืนด้วย สำหรับพวกคุณสองคน เราไม่ใช่ครอบครัวเดียวกันอีกต่อไป และตอนนี้คนเดียวที่เป็นครอบครัวของฉะนคือ จิน!”เธอว่าแล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์พร้อมจับมืออี้จิ่นหลีไว้หลิงกว๋อจื้อและฟางซุ่ยเอ๋อยังคงตกตะลึงและพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวอี้จิ่นหลีเดินตามหลิงอี้หรานไปติด ๆ ในหัวของเขายังคงมีคำพูดที่เธอเพิ่งพูด

‘จินกังวลเรื่องอะไรกันนะ? เราคืนดีกันแล้วและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ทุกอย่างกำลังไปในเส้นทางที่ถูกที่ควร!'‘หรือจะเป็นความเข้าใจผิด?’เมื่อจูบนั้นจบลง ใบหน้าของเขาก็ปกคลุมไปด้วยความปรารถนา และดวงตาดอกท้อทรงเสน่ห์ของเขาก็จ้องมองเธอไม่วางตา “อี้หราน...” เสียงของเขาแหบพร่าและบดขยี้จิตวิญญาณ เขากระซิบชื่อเธอ แต่ดูเหมือนมันทำให้จิตวิญญาณของเธอสั่นไหว“ฉัน... ฉันทำตอนนี้ไม่ได้ มันจะเสี่ยงแท้งได้นะ...” เธอทำได้เพียงย้ำเตือนเขา“ฉันรู้ ฉันไม่ทำเรื่องนั้นกับเธอหรอก” เขาพูดขณะที่หอบเล็กน้อย เพราะเธอต่อสู้เพื่อลูกทั้งสามไว้ด้วยชีวิต เขาจึงจะทะนุถนอมพวกเขาไว้เช่นกัน “อย่าเพิ่งขยับนะ ให้ฉัน... กอดเธอไว้แบบนี้สักพัก”เสียงของเขาให้ความรู้สึกรัก แขนของเขาโอบรอบตัวเธอไว้อย่างอ่อนโยน และใช้ความอดกลั้นทั้งหมดไปกับการสะกดกลั้นความปรารถนาในร่างกายหลิงอี้หรานอยู่เงียบ ๆ ในอ้อมแขนของอี้จิ่นหลี เธอรู้สึกได้ถึงร่างกายที่แข็งเกร็งของเขา และรับรู้ว่าเขากำลังพยายามอดกลั้นตัวเองไว้‘บางทีเขาเต็มใจที่อดกลั้นเรื่องนี้ไว้เพื่อฉันกับลูก และทำให้ฉันรักเขามากขึ้น'‘มากขึ้นเหรอ?’ หลิงอี้หรานชะงักไปกับความคิดที่แ