บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 321 - บทที่ 330

หลังจากที่เสียงของมาเดลีนเริ่มเบาลง เสียงจอแจของทุกคนที่อยู่รอบข้างเริ่มเงียบสงบลงความจริงเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้นั่นเหรอ?แล้วสิ่งที่พูดไปเมื่อกี้ไม่ใช่ความจริงหรือไง?ทุกคนมองหน้ากันด้วยความสับสนและสงสัยเมเรดิธรู้อยู่แก่ใจว่าเธอคือผู้ร้ายตัวจริง และเมื่อมาเดลีนพูดออกมาแบบนี้ มันก็ช่วยไม่ได้ที่เธอจะรู้สึกประหม่าขณะที่เธอประมวลความคิดของตัวเองว่าจะตอบโต้สถานการณ์เช่นนี้ยังไง จู่ ๆ เอโลอิสก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องเธอทันที“วีล่า ควินน์ ผู้หญิงร้ายกาจแบบเธอ มีแต่จะต้องการทำให้ลูกสาวของฉันเสื่อมเสียชื่อเสียง!”เอโลอิสชี้ไปที่มาเดลีนและเอ่ยตำหนิเธอด้วยความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้“เธอใช้เงินจำนวนมากเพื่อจ้างคนมาลักพาตัวเมเรดิธและทำให้เธอต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่โหดร้าย ไม่เพียงเท่านั้น แต่เธอยังเอาเรื่องนี้ไปเผยแพร่ในสื่อออนไลน์เพื่อต้องการที่จะก่อกวน และทำให้เมเรดิธของฉันเสื่อมเสียชื่อเสียง ฉันจะทวงคืนความยุติธรรมให้ลูกสาวของฉันวันนี้!”“คุณแม่ …” เมเรดิธกอดแขนเอโลอิส ร้องไห้ฟูมฟายและเอนตัวพิงหลังคนที่ยืนปกป้องเธออยู่ตรงหน้า “ลืมมันไปเถอะค่ะ คุณแม่ หนูไม่อยากที่จะดิ้นรนอีกต่อไปแ

มาเดลีนพูดออกมาอย่างไม่เดือดร้อนอะไรก่อนที่เธอจะหยิบมือถือขึ้นมาปลดล็อคหน้าจอโชว์เบอร์โทรศัพท์ ทุกคนหันไปมอง และเมเรดิธถึงกับตะลึงเมื่อเธอเห็นตัวเลขพวกนั้น ใบหน้าของเธอถึงกับนิ่งทำอะไรไม่ถูกตอนแรกเธอไม่เข้าใจในสิ่งที่มาเดลีนกำลังสื่อ แต่หลังจากมองพิจารณาอยู่ซักสองสามวินาที ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นอึ้งกับดวงตาของเธอที่กระพริบปริบ ๆเมื่อเห็นว่าเธอกำลังตื่นตระหนกและหลบเลี่ยงสายตาความจริงที่อยู่ตรงหน้า มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างเพลิดเพลินใจ“คุณครอว์ฟอร์ด ทำไมคุณไม่พูดอะไรสักหน่อยล่ะ? ไม่คิดบ้างเหรอว่าหมายเลขนี้มันช่างคุ้นเหลือเกิน? แน่นอนล่ะ เธอต้องคุ้นกับมัน เพราะนั่นเป็นหมายเลขของ โรส เทนเนอร์ แม่บุญธรรมของเธอนี่นา”มาเดลีนยิ้มขณะเดินไปหาเมเรดิธอย่างส่งางาม ความงดงามและจุดยืนของความภูมิใจของเธอที่มีได้ทำลายเมเรดิธในอีกไม่กี่วินาทีนี้“คุณครอว์ฟอร์ด ช่างฉลาดมากจริง ๆ เธอกลัวว่าหากเกิดอะไรขึ้นจะมีคนสาวมาถึงเธอ เพราะงั้นเธอจึงใช้โทรศัพท์ของแม่บุญธรรมติดต่อกับนักเลงสี่คนพวกนั้น ในตอนนี้ เบอร์โทรนี้ที่โทรเข้าไปยังโทรศัพท์ของพวกเขาได้ถูกบันทึกเอาไว้ ถ้าจะพูดให้ชัดเจน แค่ไปตรวจสอบกับเครือข่

มาเดลีนยกริมฝีปากของตัวเองและยิ้มออกมา ยิ้มของเธอกำลังเบิกบานอยู่ข้างกับริมฝีปากสวยของเธอ“ทำเหมือนคุณไม่อยากให้ฉันตกหลุมรักคุณอย่างงั้นเลยหรือเปล่า? หรือว่าความจริงแล้วคุณยังรักเมเรดิธอยู่?” เธอดึงเน็คไทของเขาไว้ด้วยแววตาขุ่นเคือง “ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง ๆ ฉันจะได้ถอนตัวและไม่มาเจอคุณอีก”มาเดลีนแสร้งทำเป็นผิดหวังและปล่อยเน็คไทของเจเรมี่ทันทีที่คอเสื้อของเขาคลายออก เจเรมี่ก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลออกมาจากหัวใจตัวเองเมื่อเห็นเธอหันหลังจากไปด้วยสีหน้าผิดหวัง ทำให้เขายืนนิ่งตกอยู่ในภวังค์ มันรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกแทงด้วยเข็มที่มองไม่เห็น“อย่าไปเลยนะ”เจเรมี่คว้าข้อมือของมาเดลีนไว้ทันทีมาเดลีน ยังไม่ได้ก้าวออกจากเขาแม้แต่ก้าวเดียว เธอหยุดฉีกยิ้มออกมา ด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ ในขณะที่หันหลังให้เขาอยู่เขาไม่สามารถเห็นใบหน้าที่เธอแสดงออกมาได้แต่เธอยิ้มฉลองชัยชนะของตัวเองอยู่ได้ไม่ถึงสองวินาทีก่อนที่เจเรมี่ใช้กำลังของตัวเองดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดมาเดลีนชนเข้ากับหน้าอกของเขาอย่างกะทันหัน กลิ่นหอมที่คุ้นเคยล้อมลมหายใจของเธอไว้อย่างรวดเร็วเธอเคยชอบกลิ่นตัวเขามากและอยากจ

หลังจากมาเดลีนพูดจบ รอยยิ้มบนหน้าเมเรดิธแตกสลายทันที ใบหน้าของเธอเริ่มแข็งกระด้างอะไรนะ?เธอได้ยินผิดไปหรือเปล่า? วีล่าพูดถึงเรื่องอะไร?เธอก็แค่แกล้งทำเป็นเล่นละครบทบาทของลูกที่ดี ที่มีความชอบธรรมต่อหน้าเจเรมี่และอาวุโสวิทแมน เธอไม่ต้องการรับโทษในนามของโรสหรอก!เธอแค่แกล้งทำ!โรสและเอโลอิสต่างพากันตะลึงเช่นกัน พวกเขาไม่คิดว่าวีล่าจะมีลักษณะนิสัยที่โหดเหี้ยมแบบนี้เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของเมเรดิธ มาเดลีนหันไปยิ้มให้เจเรมี่แบบสบาย ๆ “เจเรมี่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณพาฉันไปที่สถานีตำรวจได้แล้ว”เจเรมี่เหลือบมองเมเรดิธที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยท่าทางที่ดูมีความซับซ้อนก่อนที่เขาจะพยักหน้าเบา ๆ “ตกลง ผมจะไปกับคุณ”มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างมีความสุขและเธอคล้องแขนเจเรมี่ไว้ สายตาที่ดูยิ่งผยองของเธอ กวาดมองไปทั่วใบหน้าเมเรดิธที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่ข้างเท้าของเธอ“ข้อหาลักพาตัวเพื่อขู่กรรโชก เจตนาทำร้ายผู้อื่น…หากถูกตัดสิน ความผิดข้อหาพวกนั้นก็คงจะต้องถูกจำคุก 2-3 ปี ใช่ไหม? คุณครอว์ฟอร์ด เธอไม่เคยติดคุกมาก่อนแน่เลย ใช่ไหม? งั้นเธอก็ควรเข้าไปสัมผัสความมืดในคุกนั้นซะ ฉันได้ยินมาว่าบางคนจะถูกล้

อัตราการเต้นของหัวใจมาเดลีนไม่คงที่ในขณะนี้ แต่เธอแสดงสีหน้าประหลาดใจและสับสนออกมา เธอสบเข้ากับดวงตาดำของเจเรมี่“ว่าไงนะ? คุณกำลังจะบอกว่าภรรยาเก่าของคุณยังไม่ตายงั้นเหรอ?”เธอขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ“นี่คุณกำลังสงสัยว่าฉันเป็นมาเดลีนอดีตภรรยาของคุณ อีกแล้วใช่ไหม?”เมื่อเสียงของเธอกดต่ำลง เจเรมี่หัวเราะออกมา สายลมกรรโชกแรงในฤดูใบไม้ร่วง พัดอย่างแผ่วเบาที่ดวงตาสีดำลึกลับของเขา เขามองมาเดลีนและพูดอย่างสื่อความหมายลึกซึ้งว่า “บางคนยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็ตายไปแล้ว แต่บางคนตายไปแล้ว แต่ยังคงยังมีชีวิตอยู่”หลังจากที่ได้ฟังคำพูดพวกนั้นผ่านความเงียบ มาเดลีนยกยิ้มที่ริมฝีปากของตัวเอง“นี่คุณกำลังพยายามบอกฉันว่าภรรยาเก่าของคุณยังอยู่ในใจคุณนั้นเหรอ?”เธอไม่เพียงแค่หัวเราะออกมา แต่เธอยังประชดประชันในน้ำเสียงนั้นด้วย“ใคร ๆ ก็รู้ว่า มาเดลีนเป็นผู้หญิงที่คุณเกลียดที่สุด”“ทุกคนรู้งั้นเหรอ?” เจเรมี่ได้ยินคำเหล่านี้ขณะที่รอยยิ้มจาง ๆ แห่งการการประชดของเขารุนแรงกว่าของมาเดลีนใช่ ทุกคนรู้ ทุกคนรู้ว่ามาเดลีนหลงรักเขาอย่างบ้าคลั่งแต่ทว่า ใครจะรู้ว่าเขาเองก็หลงรักเธอไม่แพ้กัน