บทที่ 328

มาเดลีนปล่อยมือออกจากเจเรมี่เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอยิ้มออกมาอย่างใจกว้างขณะที่พูดว่า “ไปเถอะ ฉันจะรอคุณอยู่ที่นี่”

“ตกลง” เจเรมี่พยักหน้า ก่อนจะหันหลังเดินนำออกไป

โรสและเอโลอิสตามพวกเขาออกไปจากประตู

เมื่อเห็นเมเรดิธเดินไปพร้อมกับเจเรมี่ มาเดลีนยกริมฝีปากของตัวเองยิ้มอย่างมีความสุข

‘เมเรดิธ สิ่งที่ฉันต้องการตอบแทนเธอมันมีมากกว่านี้อีกนะ’

‘มันจะดีมากถ้าเธอไม่ล้มลงไปซะก่อนตอนนี้’

“ถ้ามาเดลีนมีความกล้าหาญได้สักครึ่งหนึ่งของเธอ เด็กคนนั้นก็คงไม่ต้องจากไปเร็วขนาดนี้”

เสียงถอนหายใจของอาวุโสวิทแมนดังขึ้นเบา ๆ จากด้านหลัง

หัวใจของมาเดลีนเดือดพล่าน เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ยังมีคนเป็นห่วงและคิดถึงเธออยู่

เธอยิ้มและหันกลับไปมองอาวุโสวิทแมน “ถ้าคุณปู่ไม่รังเกียจ คุณสามารถคิดว่าฉันเป็นมาเดลีนก็ได้นะ”

อาวุโสวิทแมนใช้สายตาของตัวเองมองผู้หญิงคนตรงหน้าอย่างถี่ถ้วนก่อนที่เขาจะเผยท่าทีส่ายหน้าด้วยความเสียใจออกมา

“ไม่ว่าเธอจะมีหน้าคล้ายคลึงกันแค่ไหน แต่มันก็เป็นแค่ความเหมือนเท่านั้น สุดท้ายแล้ว เธอก็ไม่ใช่หลานสะใภ้ของฉันอยู่ดี”

“บางทีฉันอาจจะเป็นหลานสะใภ้ของคุณปู่เร็ว ๆ นี้ก็ได้นะ” มาเดลีนย