บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 301 - บทที่ 310

มาเดลีนแสยะยิ้มอย่างประชดประชัน ภายใต้ดวงตาที่แสดงออกมา‘พูดแบบนี้ได้ยังไง เจเรมี่ วิทแมน?‘ไม่ว่าจะเป็นตัวตนที่ฉันเคยเป็นเมื่อก่อนหรือแม้กระทั่งตัวตนของฉันตอนนี้ มีเหตุผลอะไรกันที่เรียกว่าฉันแกล้งเมเรดิธ?’‘ทุกสิ่งที่เธอทำมันถูกต้องในสายตานายเสมองั้นเหรอ?’นิ้วของมาเดลีนจับแก้วรอบ ๆ แน่นขึ้นในขณะที่เจเรมี่ยังคงใช้ความคิดอยู่สักพัก ไม่นานจากนั้น เขาส่งสายตาเหมือนต้องการที่จะอ่านเข้าไปในใจเธอ “ผมเป็นหนี้เธอ” เขาตอบมาเดลีนขมวดคิ้วด้วยความสับสน “คุณเป็นหนี้อะไรเธอ?”เจเรมี่จ้องเข้าไปในดวงตากลมใสของมาเดลีน ก่อนจะมองไปที่เส้นขอบฟ้าที่อยู่เบื้องหน้าพวกเขา“ผมทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอไม่ได้ บางทีนี่อาจจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้ก็ได้”มาเดลีนนึกเสียดสีเบา ๆ ในใจเมื่อได้ยินคำตอบของเขา‘นายไม่สามารถทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเมเรดิธได้ งั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่นายทำตอนนี้ก็เพื่อต้องการให้เธออภัยให้งั้นเหรอ?‘แต่เจเรมี่ นายเคยทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับฉันด้วยงั้นเหรอ? มันตั้งแต่ตอนไหนกันที่นายพยายามทำทุกอย่างให้มันดีขึ้นหรือขออภัยคนที่นายไม่สามารถรักษาสัญญาใว้ได้?‘นายไม่แม้แต่จะ

ดวงตาเจเรมี่หดตัว “นี่คุณหมายถึง เมื่อคืน เรา…”มาเดลีนพยักหน้าลงช้า ๆ ก่อนที่เขาจะพูดจบความลำบากใจถูกแสดงออกทางสีหน้าของเจเรมี่เขายอมรับว่าตัวเขาเองหลงใหลในตัวของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ แต่เขาก็รู้ดีว่าความปรารถนาที่อยากได้เธอมานั้นเป็นเพียงเพราะความรู้สึกของเขาที่มีต่อมาเดลีนเท่านั้น ในตอนที่เขาบอกว่าเขาต้องการที่จะแต่งงานกับเธอเข้าหมายความอย่างนั้นจริงๆ แต่ในขณะเดียวกันเขาไม่มีความรู้สึกที่จะอยากแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงคนไหนหลังจากมาเดลีนจากไปอีกแล้ว การที่เข้าหาวีล่านั่นเป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของเขา เขาแค่ต้องการที่จะจ้องมองผู้หญิงคนนี้ที่หน้าเหมือนมาเดลีนให้นานกว่านี้สักหน่อย เพื่อที่เขาจะได้คลายความรู้สึกผิดในตัวเขาแต่ในตอนนี้…เขารู้สึกเหมือนเป็นขยะชิ้นหนึ่ง เขาเอ่ยอ้างว่าเขารักเธอ เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถต้านทานเสน่ห์ของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าได้เมื่อมีฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ผสมอยู่ในร่างกาย“ดูคุณสิ ทำไม คุณดูเหมือนมีความทุกข์อย่างนั้นล่ะ? เพราะฉันทําให้คุณนึกถึงภรรยาที่คุณเคยเกลียดมาก? ทำให้คุณรู้สึกขยะแขยงและสกปรกสินะ”คำพูดที่เยือกเย็นของมาเดลีนดึงเขากลับมาสู่ความจร

เมเรดิธถึงกับตะลึงและมีความกังวลเล็กน้อยเริ่มก่อตัวขึ้น “ทำไมจู่ ๆ คุณถึงถามฉันแบบนี้ล่ะ เจเรมี่?”“คุณทำมันหายไปเหรอ?” เจเรมี่ถามอย่างเย็นชา“ไม่! มันจะหายได้ไงกัน?!” เมเรดิธมั่นใจทันทีโดยพูดว่า “นั่นเป็นสิ่งที่คุณให้นะ ฉันเก็บมันไว้อย่างดีเลยล่ะ”เจเรมี่จ้องมองเมเรดิธด้วยความสงสัยในดวงตาของเขา “แล้วมันอยู่ไหนกัน?”“... ” เมเรดิธชะงักก่อนจะยิ้มเล็ก ๆ อย่างอ่อนโยน “คุณสงสัยไหมว่าทำไมฉันโหยหาคุณตลอดหลายปีที่ผ่านมา? แน่นอน ฉันเก็บไว้ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมทุกสิ่งที่คุณมอบให้ฉันถูกเก็บดูแลไว้อย่างดี ฉันเอามันออกมาให้ดูได้นะถ้าคุณไม่เชื่อฉัน!”ด้วยเหตุนี้ เธอจึงรีบวิ่งออกจากประตูไปครึ่งชั่วโมงต่อมา เมเรดิธกลับมาพร้อมกับที่คั่นหนังสือขนาดเล็กที่ทำจากใบไม้ในมือของเธอใบไม้เป็นของจริง เพราะมันถูกเคลือบระหว่างพลาสติกสองชิ้นทั้งใบและไม่แตกหัก—หลังจากเก็บไว้หลายปีที่ผ่านมา“ดูสิ เจเรมี่” เมเรดิธยื่นที่คั่นหน้าหนังสือให้เขาพร้อมรอยยิ้มหวานบนใบหน้า น้ำเสียงของเธอฟังดูต้องการสื่อความหมาย “ฉันคิดถึงเมื่อก่อนมาก เจเรมี่ เมื่อย้อนกลับไปตั้งแต่ตอนที่ฉันยังเป็นหนึ่งเดียวในใจของคุณ”เจเรมี่เอื้อม

มาเดลีนวิ่งเข้าหาแจ็คสันโดยที่ไม่คำนึงถึงเหตุการณ์ร้าย ๆ ใด ๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้า เธอตัดสินใจทำแบบนั้นโดยสัญชาตญาณที่จะปกป้องแจ็คสัน แม้ว่ามันจะหมายถึงการได้รับบาดเจ็บจากสิ่งที่เธอต้องเจอในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าก็ตามมาเดลีนไม่มีเวลาวิ่งแล้ว เธอกำลังพุ่งเข้าไปกอดแจ็คสันให้ในอ้อมแขน เธอเตรียมใจที่จะรับบาดเจ็บเมื่อรู้สึกว่ารถกำลังจะเข้ามากระทบกับร่างกายของเธอในช่วงเวลาสั้น ๆ มีคนร้องเสียงหลง คิดว่าอุบัติเหตุที่น่ากลัวกำลังจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน จนกระทั่ง รถก็ได้เหยียบเบรคหยุดลงได้ทันเมเรดิธสาปแช่งในขณะที่เฝ้ามองอยู่ไกล ๆโอ้ เธอคาดว่ารถคันนี้จะกวาดเธอไปแล้วดูจากระยะสายตาที่มุ่งมาตรง ทั้งแจ็คสันและมาเดลีน แล้วจะต้องเอาชีวิตรอดกับอุบัติเหตุครั้งนี้ได้อย่างไรรถเบรคตัวลง มาเดลีนรู้สึกว่าโลกรอบตัวเธอเงียบลงเธออ้าแขนอย่างระมัดระวังเพื่อมองเด็กน้อยที่ฝังอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง เธอไม่สามารถที่จะอดกลั้นน้ำตาที่กำลังไหลออกมาทางหางตาของตัวเองได้“ไม่เป็นไรแล้วนะ แจ็ค พี่สาววีล่าคนนี้สัญญาแล้วไง เห็นไหม? ฉันสัญญาว่าจะปกป้องนายเสมอ ฉันทำแล้วนี่ไง”มาเดลีนยกมือขึ้นรูปศีรษะเล็กของแจ็คส

เมเรดิธมองเจเรมี่ด้วยดวงตาเหมือนเม็ดอัลมอนด์ทรงเสน่ห์ในสายตาเต็มไปด้วยความคับแค้นใจขณะที่เธอพูดอย่างโกรธเคืองว่า “เจเรมี่ แจ็คเป็นลูกชายที่มีค่าที่สุดของเรา ฉันจะไม่มีทางยอมให้เขาเจ็บปวดเลยทั้งชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับเขา ฉันจะยอมทิ้งให้เขาเจ็บปวดได้ไงกัน?”ไม่นาน เอโลอิสเดินเข้าไปหาแจ็คสันอย่างช้า ๆ เธอปลายสายตามองมาเดลีนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก “คุณควินน์ ฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับลุงของเจเรมี่ แล้วทำไมถึงใช้เวลาไปไหนมาไหนด้วยกันทั้งวันกับคู่หมั้นลูกสาวของฉัน? พ่อแม่ของเธอไม่เคยบอกเหรอว่าการกระทำแบบนี้มันน่าละอาย?”ในขณะที่เจอกับคำถากถางของเอโลอิส มาเดลีนเพียงแค่ยิ้มให้เธอด้วยความสงบ “นั่นเป็นคำถามที่ดี คุณนายมอนต์โกเมอรี ก็จริงที่พ่อแม่ของฉันไม่เคยสอนเรื่องแบบนี้หรอกเพราะหลังจากที่เกิดไม่นานพวกเขาพาลูกคนอื่นกลับไปเลี้ยงดูที่บ้านและดันทิ้งลูกสาวตัวจริงของพวกเขาไว้ที่ไหนก็ไม่รู้เนื่องจากความประมาทของพวกเขาเอง”ขณะที่เธอเล่าเรื่องจริงของตัวเองทั้งหมด เจเรมี่มองเธออย่างไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าสิ่งนี้เคยเกิดขึ้นกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเขาคนนี้ในขณะที่เห็นเธอเผยรอยยิ้มที่แสน