บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 291 - บทที่ 300

ฤทธิ์ของยาสลบทำให้มาเดลีนรู้สึกมึนงง เธอมีความคิดแวบหนึ่งเข้ามาในหัวแบบเลือนลาง มีใครบางคนเรียกเธอว่ามาเดลีนและเขายังบอกอีกว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้วนะมาเดลีนพยายามลืมตาขึ้นเพื่อจะดูว่าคนคนนั้นเป็นใคร แต่ว่าเปลือกตาเธอกลับหนักขึ้นในวินาทีนั้น ด้วยสัญชาตญาณ เธอโน้มตัวไปหาผู้ชายคนที่ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอันตราย บางทีอาจเป็นเพราะเขาให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เธอนี่อาจเป็นครั้งแรกที่มาเดลีนรู้สึกได้ถึงความหมายของการโดนปกป้องสิ่งที่เธอต้องเผชิญในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาไม่มีครั้งไหนเลยที่ได้รับความเจ็บเล็กน้อย และทุกครั้งที่เธอปรารถนาให้ใครสักคนมาช่วย ทุกครั้งสิ่งที่เธอได้กลับเป็นเพียงความเจ็บปวดที่เพิ่มมากขึ้นมันมาถึงจุดที่เธอยอมแพ้และสิ้นหวังกับทุกสิ่งเพราะหัวใจของเธอเหนื่อยล้าจากการผิดหวังจากเรื่องทั้งหมดนั้นตอนนี้ เธอเข้าใจแล้วว่าความหมายของการมีใครสักคนคอยหนุนหลังมันอุ่นแค่ไหน... เจเรมี่รู้สึกได้ว่าคนในอ้อมแขนของเขาโน้มตัวเข้าในอ้อมกอดของเขามากขึ้น มือของเธอค่อย ๆโอบขึ้นรอบคอเขาไว้เหมือนเป็นการทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยขึ้นเจเรมี่มีสติกลับมายังเหตุการณ์ปัจจุบัน เขาจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ในอ

เพียงแค่เสี้ยววินาที เจเรมี่คิดว่าเขาได้ยินคนเรียกหา ‘เจซ’ ความคิดนี้ทำให้เขากลับมามีสติขณะที่สายตาสับสนของเขากำลังมองมาเดลีนเขาเฝ้าดูรอยย่นขมวดคิ้วสวยคู่นั้นของเธอและส่วนริมฝีปากที่ดูคล้ายดอกซากุระดูเหมือนว่าเธอกำลังนอนหลับ“ทำไม…”คิ้วของมาเดลีนขมวดหนักกว่าเดิมเมื่อมีคำถามเกิดขึ้น‘ทำไม?‘เธอพูดทำไม?’เจเรมี่เริ่มมองเห็นความทุกข์ใจที่มาเดลีนแสดงออกมา เจเรมี่พยายามตั้งใจฟังเธอให้ดีขึ้น“ทำไมนายไม่เชื่อ…”ปังขณะที่เจเรมี่กำลังจะโน้มใบหน้าเข้าใกล้หูของมาเดลีน ประตูห้องได้ถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับเสียงดังปังเขาถูกขัดจังหวะเสียก่อนที่จะได้ยินประโยคเต็มทั้งหมดของมาเดลีนคิ้วที่แหลมคมของเขาขมวดขณะที่เจเรมี่เงยหน้าขึ้นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจเอโลอิสเข้ามาในห้องพร้อมกับอารมณ์โกรธ “นายมายืนเฝ้าอยู่ข้างเตียงผู้หญิงคนนี้อย่างรักใคร่ได้ยังไงในขณะที่ลูกสาวของฉันโคม่าเพราะนาย เจเรมี่ วิทแมน? ไม่ใช่แค่นั้นนะ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่านายจูบเธอด้วย! นายเอาเมเรดิธไปไว้ที่ไหน?”จูบเธอ?เจเรมี่จ้องเอโลอิสแบบไม่ไยดี เขาคิดว่าเธอแค่เห็นเขาโน้มตัวไปหาวีล่าและเข้าใจผิดว่าพวกเขากำลังจู

ด้วยความยุติธรรม มาเดลีนจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาเห็นร่างแก้ผ้าเจเรมี่จำได้ว่าเขาเสียเวลาไปสองครั้งที่ทำให้เมเรดิธ ‘ท้อง’ มันเป็นเพียงแค่จากคำพูดของเธอเท่านั้นเมื่อตื่นมาในตอนเช้าของอีกวันว่าคืนก่อนทั้งสองคืนนั้นเราได้ร่วมนอนกันแต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกอยากผลักไสตัวเองออกจากพื้นที่นั้นเพียงแค่เห็นเมเรดิธยืนอยู่ในนั้นอย่างเลือนลาง“ฮือ ฮือ…ทำไม ฮือ…” เสียงครวญครางเศร้าโศกของเมเรดิธดังออกมาจากข้างในขณะนั้น เจเรมี่คว้าผ้าปูเตียงติดมือและเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับหลบตาต่ำ ก่อนจะเอาผ้าคลุมไว้รอบตัวเมเรดิธ“ออกมาได้แล้ว”ขณะที่ดึงเธอออกมาจากห้องน้ำได้ เขาก็เห็นว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมากความไม่พอใจแล่นเข้ามาในดวงตาเย็นชาของชายคนนั้นขณะที่ความโกรธเริ่มก่อตัวขึ้นระหว่างกลางคิ้วของเขา“เจเรมี่!” เมเรดิธค่อย ๆ เดินเข้าไปซบไปที่อกของเจเรมี่ เธอเอามือกอดรัดรอบตัวเขาไว้แน่นเหมือนปลาหมึก“ทำไมกัน เจเรมี่? ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับฉันได้? พวกเขาผลัดกันทรมานฉัน มันเจ็บ ทำไมต้องเป็นฉัน? ฉันรู้สึกขยะแขยง ฉันรู้สึกว่าตัวเองสกปรก! ฮือ…”“คุณคงไม่ต้องการฉันอีกแล้ว ใช่ไหม เจเรมี่? ไม่ใช่หลังจ

รอยยิ้มของมาเดลีนเบ่งบานขณะที่เธอมองหน้าเจเรมี่ คำพูดของเธอทำให้เมเรดิธโกรธจนเส้นเลือดเริ่มปูดขึ้นที่หน้าผาก“อย่าได้คิดที่จะเข้ามาเป็นมือที่สามของฉันกับเจเรมี่นะ วีล่า ควินน์! ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขารัก แล้วทำไมเขายังจะต้องอยากแต่งงานกับเธอด้วย?”เหตุการณ์มาถึงขั้นนี้ ในที่สุดเมเรดิธรีบลงจากเตียงด้วยความทุกข์ใจแล้ววิ่งไปหาเจเรมี่ น้ำตาที่คลอเบ้าก็แสดงให้เขาเห็นว่าเธอบอบบางเพียงใด “เธอโกหก ใช่ไหม เจเรมี่? บอกฉันทีว่าเธอโกหก”“เธอไม่ได้โกหก” เจเรมี่ไม่ลังเลที่จะตอบมันออกไปและคำตอบของเขาทำให้เมเรดิธตาค้างมาเดลีนยิ้มออกมาอย่างพอใจ “ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณไปช่วยฉันไม่ทัน เจเรมี่ วันนี้คุณว่างไหม? ฉันแค่อยากจะขอบคุณเล็ก ๆ น้อย ๆ”“ผมว่าง” เขาตอบเบา ๆ หันไปหามาเดลีน “ร่างกายของคุณฟื้นตัวเต็มที่แล้วเหรอ?”“ใช่ ดีขึ้นเยอะแล้ว” มาเดลีนฉีกยิ้มก่อนจะหันไปมองเมเรดิธโดยสื่อความหมาย “ฉันต้องขอขอบคุณ คุณครอว์ฟอร์ด สักหน่อยแล้ว ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเจเรมี่ห่วงใยฉันมากแค่ไหนถ้ามันไม่เกิดเหตุการณ์ที่น่าวิตกขนาดนั้นที่เธอเป็นคนลากฉันเข้าไป”เมเรดิธหน้าแดงด้วยความอับอาย เมื่อเห็นเ

ทันใดนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากในห้องน้ำ เสียงนั้นบ่งบอกว่ากำลังปกป้องเมเรดิธอย่างมากสายตาอันเยือกเย็นของเจเรมี่กวาดไปทั่วราวกับพายุน้ำแข็ง “แม่ปล่อยให้เธอเข้ามาเหรอ?”“มันผิดตรงไหนที่เธอกำลังนอนอยู่บนเตียงนั่น? เธอเป็นคู่หมั้นของแก และทั้งสองคนก็มีแจ็ค เขาสามคนเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว! มันผิดตรงไหนที่ครอบครัวจะอยู่ด้วยกัน?”คุณนายวิทแมนกล่าวอย่างมั่นใจ เจตนาของเธอเพิ่มขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ เธอไม่รู้เลยว่าท่าทีของเจเรมี่เปลี่ยนไป“หลังจากที่เมเรดิธผ่านเรื่องร้าย ๆ มันเป็นหน้าที่ของแกที่จะปลอบโยนคู่หมั้นและปลอบใจเธอ แกจะใช้เวลาที่มีทั้งวันหมดไปกับนังแม่มดคนนั้นไม่ได้!”คุณนายวิทแมนตบบ่าเมเรดิธอย่างเห็นอกเห็นใจ ก่อนที่จะใช้สายตาแข็งกร้าวมองไปที่เจเรมี่“แม่รู้ว่าแกมีความคิดเป็นของตัวเอง เจเรมี่ แต่คราวนี้แกต้องฟังฉัน เพราะฉันเป็นแม่ของแก! เว้นระยะห่างจากผู้หญิงคนนั้นซะ วีล่า ควินน์ เธอไม่ได้มีดีอะไรนอกจากจะเป็นลางร้ายเท่านั้น ไม่มีทางที่เธอจะไม่รู้เห็นเกี่ยวกับคนทำร้ายเมเรดิธครั้งนี้ได้!”“แม่เอารูปที่อยู่บนหัวนอนปาลงพื้นหรือเปล่า” เจเรมี่เม้มริมฝีปากขณะสอบถามด้วยน้ำเสียงเย็นเ