บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ의 모든 챕터: 챕터 281 - 챕터 290

ถึงอย่างนั้น เนื่องจากแจ็คสันอยู่ด้วย เอโลอิสต้องควบคุมความโกรธของเธอให้ได้“วีล่า” แจ็คสันเงยหน้าทักทายเธอ รอยยิ้มหายากประทับอยู่บนใบหน้าที่บริสุทธิ์ของเขา มาเดลีนยิ้มกลับให้เขา “แจ็ค เป็นไงบ้าง?”เอโลอิสเห็นทั้งสองคุยกันสีหน้าเธอแสดงออกมาอย่างไม่พอใจ “แจ็ค หลานเรียกเธอว่าอะไรนะ? รู้จักเธอด้วยเหรอ? หลานจะรู้จักผู้หญิงชั่วคนนี้ได้ไงกัน?”“วีล่าไม่ใช่คนเลวนะครับ” แจ็คสันขมวดคิ้วเข้าหากัน รอยยิ้มที่มีของเขาหายไปทีละน้อยในขณะที่เขาเสียใจและดูซึมเศร้าอีกครั้ง“เธอเป็นคนไม่ดี! เธอคือคนที่ทำให้แม่ของหลานต้องเข้าโรงพยาบาล!” น้ำเสียงของเอโลอิสเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่ เธอจ้องมาเดลีนพร้อมกัดฟัน “วีล่า ควินน์ อยู่ให้ห่างจากครอบครัวของฉัน ฉันจะเอาคืนแน่กับสิ่งที่เธอทำกับเมอร์!”“คุณยายคนสวย ทำไมถึงกรีดร้องใส่แม่ของหนูด้วยคะ?” ลิเลียนพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลราวกับสำลีเอโลอิสเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อายุประมาณสองถึงสามขวบยืนอยู่ข้าง ๆ มาเดลีนเธอต้องการสั่งสอนมาเดลีน แต่เมื่อเธอเห็นดวงตากลมโตของลิเลียนและใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตา เธอถึงกับตกตะลึงเด็กคนนี้ดูเหมือนเธอมากเด็กคนนี้ดูเหมือนเมเรด

“ให้เราทั้งคู่อยู่ตามลำพังเถอะ” เจเรมี่เอ่ยขัดจังหวะโรส เธอจ้องเมเรดิธที่นอนเงียบอยู่ โรสแกล้งเช็ดน้ำตาหลอก ๆ ออกจากมุมตาของเธอ “ถ้างั้นฉันจะให้นายอยู่กับเมเรดิธตามลำพังอย่าลืมดูแลเมเรดิธด้วยล่ะ เธอไม่สามารถรับเรื่องที่กระทบกระเทือนจิตใจได้อีก”จากนั้น โรสหันหลังและออกไป ก่อนจะเดินไปที่ประตูและปิดมันเจเรมี่เดินไปหาเมเรดิธที่นอนเงียบ ๆ อยู่บนเตียงเมเรดิธแสดงออกมาให้ดูน่าสงสาร เธอหลับตาลงเอียงคอไปอีกด้านหนึ่งเหมือนจงใจหลบหน้าเจเรมี่“ผมได้พูดคุยกับหมอที่เก่งที่สุดที่สามารถรักษาคุณได้แล้ว ขาของคุณจะหายดีในอีกไม่นาน” เขาพูดออกมาอย่างใจเย็น “ถ้าคุณไม่อยากให้ผมอยู่ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ”เมื่อได้ยินแบบนั้น เมเรดิธจึงรีบพูดออกมาแฃะเธอไม่รอช้าที่จะคว้ามือรั้งเขาเอาไว้“อย่าไปนะ เจเรมี่!”เธอจ้องชายคนนั้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักจากนั้นน้ำตาก็เริ่มไหลออกมาเต็มหน้าอย่างน่าสงสาร“นี่คุณต้องเกลียดฉันมากเลย ใช่ไหม เจเรมี่? คุณไม่อยากเจอฉันอีกแล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงของเธอไร้เรี่ยวเเรงและผิวของเธอซีดลง แสดงถึงว่าเธอกำลังป่วยมาก “ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ เจเรมี่ คุณไม่รู้เหรอ? ฉันสามารถท

“แล้วนายล่ะ? นี่นายอย่าบอกนะว่าลืมทาโกที่นายและภรรยาฉันกินกันอย่างเพลิดเพลินอยู่ริมถนนด้วยความรักไปแล้วหรือเปล่า แดเนียล?” จากนั้นนายก็เป็นคนเดินไปส่งเธอที่บ้าน นายเป็นคนแบบไหนกัน นายอาจลืมเรื่องที่พยายามจูบตอนกลางวันแสก ๆ ไปแล้วหรือเปล่า?” เจเรมี่ซักถามอย่างเยือกเย็น รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายไปนานและตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยสายตาที่เหมือนน้ำค้างแข็งจ้องอย่างไม่ละสายตา“จะบอกอะไรให้นะ แดเนียล มาเดลีนจะเป็นผู้หญิงของฉันตลอดไป แม้กระทั่งตายไปแล้ว ขี้เถ้าของเธอก็ยังเป็นของฉัน! คิดว่านายเป็นใคร? นายไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าคนทำลายครอบครัวคนอื่นและพยายามขโมยผู้หญิงมาจากสามีของเธอก็เท่านั้น”แดเนียลหัวเราะเบา ๆ“คนที่สร้างความร้าวฉาน? นายก็รู้จักคำนั้นดี บางทีมาเดลีนอาจจะไม่ได้ถูกใส่ร้ายครั้งแล้วครั้งเล่าก็ได้ถ้าเมเรดิธคนที่สร้างความร้าวฉานตัวจริงได้ทำกับเธอไว้แแล้วนายไม่เมินทุกครั้งไป! นายเป็นเหมือนผู้สมรู้ร่วมคิด!”คลื่นอารมณ์พัดผ่านใบหน้าของเจเรมี่เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขารับบทเป็นเพชฌฆาตไปจริง ๆ เมื่อเทียบกับความเสียหายที่มาเดลีน ได้รับเขาเองเป็นสาเหตุของบาดแผลอย่างน้อยครึ่งหนึ่งของบาดแผลแ

มีข้อความถูกส่งมา โดยที่ไม่ระบุชื่อคนส่งส่งมาให้เจเรมี่ ‘โรงงานกระดาษเสียทิศตะวันตก เธออยู่ที่นั่น ไปช่วยเธอซะ’ดวงตาของเจเรมี่ทอประกาย เขาพยายามโทรกลับไปที่หมายเลขนั้นทันที แต่ก็ไม่สามารถเชื่อมต่อได้โดยตอนนี้ไม่มีเวลากังวลหรือสงสัยใด ๆ เขากลับรถและเร่งไปยังตำแหน่งที่ข้อความแจ้งมาตะวันลับขอบฟ้ากลางคืนเริ่มเข้ามาแล้วและมาเดลีนถูกบังคับให้อยู่ที่เดิมไฟของห้องมืดสว่างขึ้นจากหลอดไฟและเธอมองห็นเมเรดิธที่ยังนั่งรออยู่จุดเดิมหลังจากนั้นไม่นาน คนเหล่านั้นก็กลับมามือเปล่าแน่นอนว่า พวกเขายังไม่ได้ฉุกคิดว่าถ้าที่อยู่ที่ขอบหน้าต่างนั้นเป็นเพียงแค่อุบายเบี่ยงเบนความสนใจของพวกเขากลยุทธ์หลอกล่อของเธอสำเร็จ“เปล่าประโยชน์! พวกแกทุกคน!” เมเรดิธโกรธมาก ชี้นิ้วไปที่ผู้ชายที่เธอด่า จากนั้น เธอหันหลังจากไป เธอถูกหยุดไว้โดยหัวหน้านักเลงที่มีแผลเป็นบนใบหน้าของเขา“แน่นอนว่า เธอหนีไปได้ แต่วันนี้เราทำงานให้เธอเสร็จแล้วเช่นกัน จ่ายเงินมา”เมเรดิธเย้ยหยันกอดอกในมากคนรวยแบบท่าทีที่เอาแต่ใจ “แกทำผู้หญิงคนนั้นหนีไปและยังมีหน้ามาให้ฉันจ่ายเงินอีก? ขอบคุณซะที่ฉันไม่ได้เอาชีวิตแก! ไอ้ขยะไร้ประโยชน์!”

“ขอให้สนุกนะ วีล่า ควินน์! พวกเขาก็ไม่เลว!”“เธอไม่อายบ้างหรือไง เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด?”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ... บางทีถ้าเธอขอร้องฉันดี ๆ ฉันอาจจะคิดอีกทีว่าจะปล่อยเธอไปก็ได้ แต่น่าเสียดาย ถ้าเธอดื้อดึงขนาดนี้ก็ตายไปซะ!” ดวงตาของเมเรดิธแข็งกร้าวพร้อมรอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ถูกผ้าพันแผลปิดไว้มาเดลีนปฏิเสธที่จะยอมให้เมเรดิธทำร้ายเธอได้อีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนที่เธอจะได้แก้แค้นกับทั้งหมดที่เคยทำกับเธอในตอนนั้นขณะที่มองชายสี่คนที่เข้ามาใกล้เธอมา มาเดลีนค่อย ๆ ยกหมัดขึ้นเธอยอมสู้ตายดีกว่าที่จะปล่อยให้ตัวเองตกไปอยู่ในเงื้อมมือของคนทรามพวกนี้สายตาของเธอมองไปเจอเข้ากับท่อนไม้ข้างกำแพ งเธอรีบหยิบมันขึ้นมาก่อนที่ใครจะหยุดเธอได้ทัน“โอ้? ช่างเป็นอะไรที่น่ากลัวแบบนี้ ฉันชักตื่นเต้นซะแล้วสิ” ชายที่มีแผลเป็นยิ้มออมมาอย่างน่าเวทนาพร้อมกับเอามือถูคางของเขา ขณะที่เขาจ้องไแท่งไม้ในมือของมาเดลีนอย่างไม่พอใจ “ฉันจะไม่ต่อสู้ถ้าฉันเป็นเธอนะ คนสวย กลัวว่าเธอจะถูกตีซะเปล่า ๆ สำหรับพฤติกรรมที่ไม่น่ารักนี้”มาเดลีนเดินไปหาชายที่มีแผลเป็นพร้อมกับรอยยิ้มเยาะเย้ยที่ดึงดูดความสนใจ “คนที่ควรกังวลคือตัว