บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 1201 - บทที่ 1210

‘ไม่แปลกใจเลย... ไม่แปลกใจเลยจริง ๆ ...’ในที่สุดลาน่าก็เข้าใจทุกอย่าง!ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทุกครั้งที่เธอสร้างปัญหาให้กับเมเดลีน โยริคจึงมักจะดุเธออยู่เสมอเพราะมันเป็นคำสั่งมาจากไรอันนี่เอง!ไรอันชอบเมเดลีนมาก เขาจึงไม่อยากให้เธอสร้างปัญหาให้กับเมเดลีนซ้ำแล้วซ้ำเล่า!และอาจเป็นไปได้ว่าการที่เธอทำร้ายเมเดลีนจะแทรกแซงแผนการของไรอันด้วย ดังนั้นเขาจึงขอให้โยริคเตือนเธอครั้งแล้วครั้งเล่า!“หึ! หึหึหึหึหึ ฮ่าฮ่าฮ่า...” ลาน่าหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “เพราะแบบนี้เองสินะ!”เธอเงยหน้าขึ้นมองไรอันที่กำลังบรรจุกระสุนเข้าในปืน“ซ่อนตัวเก่งเกินไปแล้วนะ ไรอัน!”“พวกเธอโง่เกินกว่าจะมองเห็นต่างหากล่ะ” ไรอันหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่สะทกสะท้านพลางเชยคางของลาน่าขึ้นด้วยปลายกระบอกปืน “คิดว่าอดัมทำงานให้เธองั้นเหรอ? หมายถึงลองมองดูตัวเธอและพี่น้องเธอสิ คิดจริง ๆ เหรอว่าแก๊งสเตเจี่ยนจอห์นสันจะไปได้ไกลขนาดนี้ถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลืออะไรเลย?”ขณะที่ฟังคำพูดซึ่งดูถูกเหยียดหยามของไรอัน ลาน่าก็กัดฟันแรง “ไรอัน ถ้าฆ่าฉันตอนนี้ คุณจะไม่มีใครคุ้มกันให้หรอกนะ!”“ฮึ” ไรอันยิ้มอย่างไม่เห็นด้วยและลุกขึ้นเล็งปืนไปที่

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ตอนนี้คุณอยู่คนเดียวเหรอ?” เจเรมี่เอ่ยถามด้วยความกังวลเมเดลีนรีบตอบกลับ “ค่ะ ฉันกำลังจะขับรถกลับบ้าน”เจเรมี่รู้สึกโล่งใจหลังจากได้รับคำตอบ “โอเค งั้นรีบกลับบ้านเถอะ ผมจะไปรอที่นั่น”เมเดลีนวางสาย แต่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่‘มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า? ทำไมเขาถึงเป็นห่วงฉันจัง?’ในขณะที่กำลังครุ่นคิด ข่าวบางอย่างก็ปรากฏขึ้นบนฟีดข่าวในโทรศัพท์ของเธอ ก่อนที่เธอจะทันได้กดดูข่าวเอวาก็โทรหาเธอเสียก่อนน้ำเสียงของเอวากังวลยิ่งกว่าเมื่อเทียบกับเจเรมี่ “แมดดี้ เรื่องจริงเหรอ?! เจเรมี่ฆ่าลาน่าจริงเหรอ?!”เมเดลีนรู้สึกถึงคลื่นแห่งความตกตะลึงที่พัดผ่านตัวเธอขณะที่เธอกำลังยืนเหม่อลอย หลังจากนั้นเธอก็ถาม “ทำไมถามแบบนั้นน่ะ เอวา?”“นี่เธอไม่เห็นข่าวในเน็ตเลยเหรอ? มันแพร่กระจายไปเร็วมากเลยนะ!” เอวาเอ่ยอย่างร้อนรน “ฉันคิดว่าลาน่าติดคุกอยู่ในเมืองเอฟเสียอีก ไม่คิดเลยว่าเธอจะถูกปล่อยตัวเร็วขนาดนี้ ใช่ เธอโหดร้ายและสมควรตาย แต่การที่เจเรมี่ฆ่าเธอแบบนั้น เขาจะเข้าไปพัวพันกับเรื่องบ้า ๆ นี่อีกนะ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับเธออีกเนี่ย? ทำไมเขาถึงทำอะไรไมคิดแบบนี้นะ?”สมองของเมเด

เมเดลีนจ้องมองไปยังไรอัน “คุณเป็นคนให้ข้อมูลพวกนั้นกับคนในเน็ตเหรอ?”“ผมแค่พูดความจริง” ไรอันเอ่ย “เจเรมี่เคยเป็นคู่รักกับลาน่าจริง ๆ นี่ ผมพูดผิดตรงไหน?”“หุบปาก!” เมเดลีนตะคอกด้วยความโกรธ “คุณและฉันรู้ดี ว่าทำไมสามีของฉันถึงต้องทำตัวสนิทสนมกับลาน่าในตอนนั้น! เขาเสียสละเพื่ออินเตอร์โพลตั้งเท่าไหร่ แต่คุณกลับอ้างว่าพวกเขาเป็นคู่รักกัน? หัวใจของคุณทำไมมันถึงได้เน่าเฟะขนาดนี้ไรอัน!”ไรอันไม่ใส่ใจกับคำตำหนิของอีกฝ่าย ก่อนจะพูดเตือนสติ “แทนที่จะด่าผมตรงนี้ เอาเวลาไปจ้างทนายดี ๆ ให้เจเรมี่ไม่ดีกว่าเหรอ?”เขายิ้มในขณะที่มองเมเดลีน ซึ่งยังคงจ้องมองมาที่เขาอยู่ “รอจนกว่าพวกเขาจะเปรียบเทียบลายนิ้วมือบนปืนที่ทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ เจเรมี่จะไม่มีวันสลัดความผิดออกไปได้ ฆาตกรรมชีวิตคนคนหนึ่งต้องชดใช้ด้วยชีวิต แม้ว่าผมจะให้ยาถอนพิษกับคุณทั้งหมด แต่คุณก็จะไม่มีวันรักษาเขาได้อีก”ภายใต้แสงจันทร์ รอยยิ้มของไรอันดูชั่วร้ายและมืดมนอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเมื่อเห็นไรอันจากไปด้วยความมั่นใจ เมเดลีนก็นึกถึงบางสิ่งขึ้นมาในทันที‘เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ? ถึงแม้ว่าจะให้ยาทั้งหมดกับฉัน ฉันก็จะไม่สามารถช่วย

เจ้าหน้าที่ตำรวจรีบวิ่งออกไปด้านนอกตามเสียงที่ได้ยินทันทีเมเดลีนเองก็ตามพวกเขาไปเช่นเดียวกัน ก่อนจะพบว่าตรงนั้นมีแจกันตกแตกอยู่ที่พื้นหญ้าตรงกับห้องนอนชั้นบนหน้าต่างตรงระเบียงถูกเปิดทิ้งไว้ ขณะที่ผ้าม่านสีขาวปลิวไหวไปกับสายลมอ่อน ๆ“มีโอกาสมากที่คุณวิทแมนจะกระโดดลงมาจากหน้าต่างเพื่อหลบหนี รีบตามเขาไปเร็วเข้า!” หัวหน้าทีมรีบออกคำสั่งทันทีเมเดลีนมองขึ้นไปที่ระเบียงและเชื่อว่าเจเรมี่มีความสามารถและทักษะการกระโดด ‘แต่เขาจะ ‘บังเอิญ’ ทำให้แจกันแตกเพื่อให้ทุกคนได้ยินด้วยเหรอ?’ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ร่างสูงที่คุ้นตาก็ปรากฎขึ้นบริเวณปลายหางตาของเธอดวงตาของเธอเป็นประกายเมื่อพบกับดวงตาคู่นั้นของเจเรมี่หัวใจของเธอเต้นแรง เมื่อเห็นเจเรมี่ออกไปตรงทางเข้าหลัก เธอจึงจงใจรีบขึ้นไปขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ซึ่งกำลังเดินไปเป็นกลุ่มทันที “ฉันเชื่อว่าสามีของฉันไม่ได้ฆ่าใคร ฉันเชื่อว่ามีคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้”“ผมเข้าใจความรู้สึกคุณ คุณนายวิทแมน แต่เราจะดูแค่หลักฐานเท่านั้น”“แต่หลักฐานสามารถปลอมแปลงได้นี่ ไม่อย่างนั้นฉันก็คงไม่ต้องลงเอยด้วยการติดคุกอยู่ตั้งสามปีเต็ม ๆ ทั้งที่ไม่ท

“...”เมเดลีนรู้ว่าฟาเบียนจงใจพูดแบบนั้น และสังเกตเห็นว่าสื่อมวลชนและตำรวจกำลังมองดูพวกเขาซึ่งกำลังแสดงเป็น ‘คู่รัก’ กันอยู่ฟาเบียนจงใจใช้ร่างกายของเขาปิดบังเมเดลีนให้พ้นจากสายตาของทุกคนและ ‘กอด’ เธอไว้ขณะที่พวกเขาเข้ามาในห้องทันทีที่เข้ามาในห้องเมเดลีนก็สลัดตัวเองออกจากพันธนาการของฟาเบียนทันที “อะไรดลใจคุณให้สร้างเรื่องแล้วพาฉันมาที่นี่?”“ลินนี่”เมื่อได้ยินเสียงทุ้มแหบของเจเรมี่ดังมาจากด้านหลัง เมเดลีนก็ตกตะลึงและรีบหันไปหาทันทีเธอยิ้มด้วยดวงตาเป็นประกาย ในขณะที่มีร่างสูงที่คุ้นเคยสะท้อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น “เจเรมี่!”เจเรมี่ยิ้มบาง ๆ อย่างอบอุ่น ขณะที่เข้าไปกอดเธอไว้อย่างทะนุถนอม “ไม่ต้องห่วง ผมสบายดี”เมเดลีนไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแค่ซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเขาเพื่อหาความรู้สึกที่ปลอดภัยฟาเบียนเห็นฉากนั้นแล้วยักไหล่ยิ้ม ๆ “ภารกิจเสร็จสมบูรณ์”จากนั้นเขาก็หมุนตัวเพื่อจะออกจากห้องไป ทว่าเมื่อสังเกตเห็นว่าสื่อมวลชนและตำรวจยังอยู่แถวนั้น ฟาเบียนก็จงใจทำหน้าตาไม่พอใจและโพล่งออกมาดัง ๆ ว่า “บ้าเอ๊ย ลืมเรื่องความปลอดภัยไปเลย เดี๋ยวแวะร้านสะดวกซื้อก่อนก็แล้วกัน”เขามีตะโกนบอกเ