All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 1221 - Chapter 1230

เมเดลีนโดนต้อนให้จนมุม แต่ก็ไม่คิดที่จะสู้กลับเลยแม้แต่น้อยถึงเธอจะมองไม่เห็นใบหน้าของบุคคลนั้น แต่กลิ่นของต้นหญ้าก็โชยเข้ามาในจมูกของเธอหญิงสาวชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมา เมื่อสบตากับชายตรงหน้า เธอก็เริ่มผลักเขาออกไปด้วยความลนลาน“คุณมาทำอะไรที่นี่? ไปให้พ้น! ตำรวจอาจจะยังจับตาดูฉันอยู่ คุณมาหาฉันไม่ได้ ไม่รู้หรือไง?”เมเดลีนกดปุ่มเปิดพลางผลักเจเรมี่ให้ออกไป แต่ร่างสูงกลับดึงเธอไว้ในอ้อมแขนและกักตัวเธอเข้ามุมอีกครั้ง“มากับผมนะ” เจเรมี่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและรักใคร่เขาไม่ได้ตำหนิ หรือสงสัยใด ๆ ในตัวเธอ และรู้ดีว่าเธอทำเพื่อเขาเมเดลีนส่ายหน้าด้วยดวงตาแน่วแน่ “ฉันไม่ไป ฉันมาไกลแล้ว และจะไม่หันหลังกลับไป”เจเรมี่สูดหายใจลึกและขมวดคิ้วเข้าหากัน“เป็นอะไรไปคะ?” เมเดลีนจับแขนของเจเรมี่ไว้ เมื่อสังเกตเห็นว่าเขามีสีหน้าไม่ค่อยดี “เจเรมี่ คุณไม่สบายหรือเปล่า? เจ็บอีกแล้วเหรอ? เป็นเพราะยาพิษใช่ไหม?”เจเรมี่มองใบหน้ากังวลของอีกฝ่ายแล้วกดลิฟต์เพื่อไปยังชั้นบนสุด จากนั้นเขาก็ดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง“ลินนี่ กลับมาหาผมเถอะนะ ได้โปรด”เสียงของเขาที่ดังก

ไรอันไม่คิดว่าเมเดลีนจะทำอย่างนี้เขามองไปที่มืออันว่างเปล่าของตัวเองแล้วอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึ้งไปเจเรมี่เองก็ตกใจเช่นกัน การกระทำที่รวดเร็วและแน่วแน่ของเมเดลีนนั้นเกินความคาดหมายของเขามาก และในเวลาเดียวกันก็ดึงดูดสายตาของเขาด้วยเช่นกันอย่างไรก็ตามเมเดลีนก็ยังคงไม่สะทกสะท้าน เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันและจ้องตรงไปยังไรอัน ในขณะนี้ความกล้าหาญและสง่างามของเธอก็ไร้ที่ติเมเดลีนไม่ได้พูดอะไรกับไรอันอีก เธอหันไปพูดกับเจเรมี่อย่างอ่อนโยนว่า “คุณต้องไปเดี๋ยวนี้ เจเรมี่”“ลินนี่”“ไปสิ!” เธอแสร้งทำเป็นโกรธขณะที่ไล่เจเรมี่ไป “เจเรมี่ ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ฆ่าใคร แล้วฉันก็เชื่อเช่นกันว่าฆาตกรตัวจริงจะต้องถูกเปิดโปงในสักวันหนึ่ง!”เธอมองไปยังเจเรมี่ซึ่งกำลังมีแววตาไม่เต็มใจ “ไปสิคะ”เจเรมี่รู้สึกว่าเขาไม่สามารถทำให้ผู้หญิงคนนี้ผิดหวังได้อีก หลังจากที่เห็นความมุ่งมั่นและความห่วงใยในแววตาของเธอเขามองไปที่เมเดลีนอย่างโหยหา ก่อนที่ดวงตาคมกริบจะกวาดผ่านใบหน้าของไรอันจากนั้นร่างสูงก็ลากร่างกายที่กำลังอ่อนแอเพราะยาพิษจากไปอย่างรวดเร็วทว่าหลังจากนั้นเมเดลีนก็ยังไม่ยอมปล่อยปืนในมือ เธอยังคงชี้ปล

เมเดลีนลุกขึ้นนั่งโดยที่ไม่สนใจความเจ็บปวดที่แขนของตัวเองนัก ก่อนจะดึงมือออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย “ไปเดี๋ยวนี้นะ!”ทว่าหลังจากที่เธอหลุดพ้นจากมือของเจเรมี่มาได้ เขาก็ดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่น “อย่าไล่ผมไปเลยนะ ลินนี่”“...” เมเดลีนรู้สึกถึงคลื่นแห่งความโศกเศร้าที่ถาโถมเข้าสู่หัวใจ และรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่กำลังไหลออกมาแน่นอนว่าเธอต้องการให้เขาอยู่ด้วยกัน แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาโรแมนติกได้เลยเธอรู้ว่าเจเรมี่จะกังวลและไม่อยากไป ดังนั้นเธอจึงปรับโทนเสียงให้อ่อนลงและตบไหล่ของเขาเบา ๆ “คุณฟังฉันนะ ฉันสบายดี แผลมันไม่ลึกเลย อีกสองสามวันก็หายดี”เธอปลอบ ก่อนน้ำเสียงจะหนักแน่นขึ้น“สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณ”“ไม่ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือคุณ” เจเรมี่ผละออกและประคองใบหน้าที่ซีดเซียวของเมเดลีนเอาไว้ “ผมจะไม่ปล่อยให้ภรรยาของผมต้องเจ็บเพราะผมอีกแล้ว”เมเดลีนรู้สึกว่าเขาคงเห็นใจเธอ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกเห็นใจเขาเช่นกัน“เจเรมี่ ในฐานะภรรยาของคุณ ฉันยินดีที่จะหลั่งเลือดและน้ำตาให้คุณ อย่าโทษตัวเองเลยนะ”เธอลูบไล้ใบหน้าของเขา ก่อนจะสังเกตว่าสีหน้าขอ

เมเดลีนยิ้มเบา ๆ “ลืมแล้วเหรอคะ? ย้อนกลับไปตอนนั้นเจเรมี่ฆ่าพ่อกับแม่ของฉัน และเมื่อเป็นแบบนั้นฉันก็หย่ากับเขา หลังจากนั้นทุกคนในเกลนเดลก็รู้เรื่องที่ฉันแต่งงานกับไรอันหลังจากหย่ากับเขา แล้วคุณไม่รู้เรื่องนี้เลยเหรอคะ?”“...” คาเลนผงะ และโต้กลับไปว่า “นั่นไม่ใช่ภารกิจของอินเตอร์โพลหรือไง? ไรอันกับเธอไม่ใช่สามีภรรยากันจริง ๆ สักหน่อย!”“เมื่อก่อนไม่ใช่ แต่ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันแล้ว” เมเดลีนตอบทันควันคาเลนตกตะลึง เธอกำลังมองไปที่เมเดลีนอย่างไม่เชื่อสายตา“เธอเป็นอะไรไป เอวลีน? เธอรักเจเรมี่มากขนาดนั้น…”“ค่ะ ฉันรักเขาจริง ๆ แต่หลายปีมานี้ฉันสามารถมีช่วงเวลาที่มีความสุขร่วมกันกับเขาได้กี่วันกันเชียว?”เมเดลีนเย้ยหยันและแสดงความไม่พอใจออกมา“พ่อแม่ของฉันถูกเขาฆ่าตาย และที่ลิลลี่ต้องเป็นใบ้ก็เพราะเขา ตอนนี้เขามีส่วนเกี่ยวข้องในการฆาตกรรมอีก ทั้งหุ้นของมอนต์โกเมอรี เอนเตอร์ไพรส์ก็ได้รับผลกะทบอย่างหนักจากเขาด้วยเหมือนกัน ฉันพอแล้วล่ะค่ะ”“เจเรมี่ไม่ได้ฆ่าใคร! เขาถูกใส่ร้าย! เธอเองก็ไม่เชื่อในตัวเขาเหรอ?” คาเลนเริ่มกระสับกระส่ายขณะที่พยายามจับมือเมเดลีนแล้วเอ่ยว่า “เอวลีน เธอกับเจเ

เมเดลีนจับที่มุมกระดาษและมองเด็กหญิงตัวน้อย เธอบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ให้มากที่สุด“ลิลลี่ เดี๋ยวแม่จะไปหา ยืนเฉย ๆ อย่าขยับ โอเคไหมจ๊ะ?” เมเดลีนพูดคุยกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ และก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยายามเข้าใกล้เธอทีละนิดทว่าลิเลียนส่ายหน้า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเมเดลีนหยุดเท้าของเธอไว้ เพราะกังวลว่าจะไปกระตุ้นลูกสาวหากเข้าไปใกล้เธออีก“เธอคือลูกสาวคุณใช่ไหมครับ คุณนายวิทแมน?” ตำรวจที่อยู่ด้านหนึ่งถามด้วยความสงสัยเมเดลีนพยักหน้า ดวงตาสีแดงของเธอจ้องมองไปยังลูกสาวของเธอที่กำลังหันหน้าไปปะทะกับสายลมหัวใจของเธอเจ็บปวดราวกับถูกเผาไหม้ แต่เธอก็ยังสับสนอยู่ว่าทำไมเด็กหญิงตัวน้อยถึงได้มาอยู่ที่นี่ในขณะที่กำลังรู้สึกงงงวยอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงของเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกครั้ง“คุณนายวิทแมน ถ้าเธอเป็นลูกสาวของคุณ คุณก็ควรจะลองคุยและถามดูนะครับ ว่าเธอต้องการอะไร พยายามให้เธอลงมาจากตรงนั้นเร็ว ๆ จะดีกว่า มันน่ากลัวเกินไปถ้าจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่พลัดตกลงไป”ดวงตาของเมเดลีนเป็นสีแดงขณะมองลิเลียนซึ่งกำลังทำหน้ามุ่ย เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความโศกเศร้า“เธอพ