All Chapters of บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: Chapter 1061 - Chapter 1070

เมื่อเอวาได้ยินเสียงของเขาก็ราวกับว่าเธอถูกไฟช็อตอย่างแรงจนนิ่งงันก๊อกก๊อก ชายหนุ่มเคาะประตูอีกครั้ง “คุณอยู่หรือเปล่าเอวา?” เสียงของแดเนียลเข้ามาในหูของเธออย่างอ่อนโยนหัวใจของเอวาเจ็บแปลบขึ้นมาและรู้สึกอึดอัดมากยิ่งขึ้นผู้ชายที่เธอรักยืนอยู่นอกประตู แต่เธอ..."เอวา เมื่อคืน..." “แดน เมื่อคืนฉัน… ฉันดื่มมากเกินไป ยังคงเหนื่อยนิดหน่อยแล้วอยากจะนอนน่ะ” เอวาระงับอารมณ์ของเธอและขัดจังหวะแดเนียลทันทีพลางพยายามข่มใจให้ตัวเองสงบข้างนอกประตู แดเนียลใช้เวลานานกว่าจะตอบอีกครั้งโดยน้ำเสียงของเขาดูเศร้าลงเล็กน้อย "งั้นพักผ่อนเยอะ ๆ นะ"“ขอบคุณนะ แดน” เอวาตอบพลางกอดร่างของตัวเองไว้แน่นขณะที่เธอจ้องมองที่ประตูอย่างว่างเปล่าหลังจากยืนอยู่ครู่หนึ่งเอวาก็ค่อย ๆ เดินไปที่ประตู เธออยากจะดูแผ่นหลังของแดเนียลอีกครั้ง แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะเจอเขาในวินาทีที่เปิดประตูออกไปเอวาตกตะลึงและไม่ขยับไปไหนเหมือนกับเป็นอัมพาตไปชั่วครู่ ขณะที่เธอจ้องมองชายหนุ่มที่ดูสับสนด้วยความประหลาดใจ“ยังไม่ไปนอนอีกเหรอ?” แดเนียลมองเธอด้วยสายตาอบอุ่น "ขอเข้าไปได้ไหม""..." เอวาหลุบตาลงและไม่กล้ามองแดเนียลตรง ๆ ดังนั

เจเรมี่และผู้ชายที่นั่งตรงข้ามกันได้ยินเสียง ทั้งสองจึงเงยหน้าขึ้นพร้อมกันเมื่อเขาเห็นเมเดลีนนั่งยอง ๆ ที่บันได และกำลังอุ้มลิเลียนที่ร้องไห้อยู่ เจเรมี่ก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพราะต้องการปลอบเด็กหญิงตัวเล็กที่ร้องไห้ แต่ก็ถูกชายคนนั้นรั้งเอาไว้เขาส่ายหัวให้เจเรมี่และส่งสายตาเป็นนัยให้ จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกไปทางประตูอีกด้าน"อย่าร้องไห้เลยนะ ลิเลียน เจ้าลูกโป่งไม่ดี! แม่ดุให้แล้ว ไม่เป็นไรนะ ไม่ร้องไห้นะจ๊ะ ไม่ร้องไห้" เมเดลีนกอดลูกสาวตัวน้อยอย่างเศร้าสร้อยแต่ลิเลียนก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด นอกจากการร้องไห้แล้วลิเลียนก็ไม่ได้ส่งเสียงอื่นใดอีกเจเรมี่มองเจ้าหญิงน้อยที่ร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มราวกับสายฝน ภายในใจของเขาเจ็บปวดทรมานเมื่อได้เห็นเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินเข้าไปหาสองแม่ลูกอย่างเย็นชา“คุณตามผมมาเหรอ เอวลีน?”เมเดลีนซึ่งกำลังปลอบใจลูกสาวอยู่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มนิ่ง“ลิเลียนตกใจกับลูกโป่งที่อยู่ดี ๆ ก็แตก แต่สิ่งแรกที่คุณถามคือ ฉันตามคุณมารึเปล่า แทนที่จะถามว่าลูกเป็นยังไงบ้างงั้นเหรอ?” เมเดลีนยืนขึ้นพลางอุ้มลิเลียนที

เมื่อลาน่าได้ยินสิ่งที่เจเรมี่พูด รอยยิ้มของเธอก็หายไปทันที และมีเพียงร่องรอยของความสับสนในแววตา“เจเรมี่?”เจเรมี่เห็นการเปลี่ยนแปลงสีหน้าที่ลุกลี้ลุกลนของลาน่า จากนั้นริมฝีปากของเขาก็โค้งขึ้นด้วยความพึงพอใจเขาใช้เวลาอย่างใจเย็นพลางเสียบแฟลชไดร์ฟเข้ากับคอมพิวเตอร์ เปิดไฟล์ และคัดลอกทุกอย่างจนครบลาน่าเดินไปมาอย่างไม่สบายใจ “คุณหมายความว่ายังไง เจเรมี่?”เจเรมี่ตอบโดยไม่หันมามอง "ฉันก็แค่อยากเห็นปฏิกิริยาของเธอก็เท่านั้น"“ปฏิกิริยาของฉัน?”ลาน่าไม่เข้าใจจึงยังคงรอฟังคำอธิบายต่อไปของเจเรมี่ “ชีวิตของฉันอยู่ในกำมือของเธอแล้ว และเธอก็มอบสิ่งที่สำคัญที่สุดให้ฉันจัดการ ตอนนี้เราทั้งคู่คงจะไม่มีใครรอดถ้าไม่มีกันและกัน จริงไหม?”เมื่อลาน่าได้ยินคำตอบของเขา ความโศกเศร้าของเธอก็แทนที่ด้วยความสุขทันที รอยยิ้มเขินอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าเธอ “เจเรมี่ ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะเล่นมุขตลกแบบนี้ คุณเกือบทำให้ฉันตกใจที่พูดแบบนั้นนะ”"งั้นเหรอ?"“ใช่น่ะสิคะ” ลาน่าพยักหน้าและพูดกระตุ้นอีกครั้ง "คุณต้องรักษาบัญชีให้ปลอดภัย นี่เป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับแก๊งสเตเจี่ยนจอห์นสัน ถ้ามันรั่วไหลขึ้นมาแก๊งสเตเจี่ยนจ

ลาน่าล้มลงกับพื้น และเพราะเธอสวมมินิเดรสอยู่จึงทำให้สามารถมองเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากช่วงล่างได้อย่างชัดเจน"โอ๊ย!" ลาน่าขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวดและชี้ไปที่เมเดลีนซึ่งกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ เธอพูดอย่างดุร้ายว่า "เอวลีนแกกล้าทำกับฉันแบบนี้เหรอ! ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับลูกฉัน ฉันจะทำลายลูกชั่วของแก! โอ๊ย…”เมเดลีนเดินเข้าไปหาลาน่าที่งอตัวอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเย็นชาราวกับนางพญาทันใดนั้นเองเธอก็ยื่นมือไปดึงคอเสื้อของลาน่าขึ้นมาพร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเฉียบคมของเธอ “ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กไร้เดียงสาคนนี้ ฉันคงไม่เรียกรถพยาบาลให้คนอย่างเธอหรอก โชคร้ายของเด็กจริง ๆ ที่ต้องเกิดมามีแม่แบบเธอ ดูแล้วเด็กคนนี้คงจะไม่มีวันมีความสุขแน่!”"เอวลีน แก..."ลาน่าทั้งเจ็บปวดและโกรธจัด เธอพยายามจะสู้กลับ แต่ก็ไม่มีกำลังมากพอเจเรมี่ต้องการพบลูก ๆ และเมเดลีนเป็นครั้งสุดท้าย ดังนั้นเขาจึงกลับไปที่บ้านของตัวเอง แล้วก็ได้พบกับภาพเหตุการณ์นี้เมื่อเดินเข้ามาลาน่าถูกเมเดลีนผลักลงกับพื้นและนอนจมกองเลือดอยู่ตรงนั้นเมื่อเห็นร่างของเจเรมี่ ลาน่าก็โอดครวญทันที "เจเรมี่! เอวลีนจะฆ่าฉันและลูกของคุณ! ฉันเจ็บมากเลยค่ะ! ท้

เจเรมี่แค่นยิ้มออกมาอย่างเฉยชา “ชื่อลูกของคุณเกี่ยวอะไรกับผม?”เขาพูดอย่างไร้ความปรานีก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างไร้เยื่อใยอีกครั้ง "เอวลีน คุณควรจะไปมีชีวิตที่ดีกับสามีใหม่ของคุณ หยุดจินตนาการว่าผมยังมีความรู้สึกดี ๆ ให้คุณ ผมอาจจะเคยมีความรู้สึกดี ๆ ให้ แต่นั่นมันก็เป็นอดีตไปแล้ว"เจเรมี่เหม่อมองออกไปไกล ๆ พลางน้ำตาก็คลอเบ้าอย่างเห็นได้ชัด ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน“ผมหวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่อยากเจอคุณอีก”เขาโยนคำพูดเย็นชาเหล่านั้นไปที่เมเดลีนและเดินจากไปโดยไม่หันกลับมาอีกเขาไม่เคยคิดว่าคำพูดเหล่านั้นจะเป็นจริงในวันหนึ่งนี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้พบเธอเมเดลีนยังคงยืนอยู่ที่จุดเดิม และคอยเฝ้าดูร่างที่ห่างไกลออกไปของชายผู้เป็นที่รักเงียบ ๆ ขณะที่ทุกอย่างตรงหน้าเธอดูเหมือนจะมืดมนลงเรื่อย ๆ‘คุณและฉันเคยให้คำมั่นสัญญาชั่วชีวิตต่อกัน หลายปีผ่านไปเราแยกจากกัน แล้วก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีก มันเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้ายเราก็ยังต้องแยกจากกันอยู่ดี‘เจเรมี่ จากนี้ไป แม้ว่าเราจะยังอยู่เมืองเดียวกัน แต่ฉันกับคุณก็คงจะไม่ได้พบเจอ