บททั้งหมดของ บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ: บทที่ 1031 - บทที่ 1040

เมเดลีนได้ยินเสียงร้องของลูกชาย เธอจึงรีบออกมาจากห้องน้ำด้วยเท้าเปล่าหญิงสาวรีบอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาปลอบแล้วเอื้อมมือไปหยิบขวดนม แต่เมื่อเธอแตะมัน เธอก็รู้สึกว่าขวดนมถูกใช้ไปแล้ว อีกทั้งตอนนี้ปริมาณของนมในขวดก็ลดลงเล็กน้อยเธอเหลือบมองลูกน้อยที่ยังคงร้องไห้ด้วยความงุนงงเป็นไปไม่ได้ที่ทารกน้อยคนนี้จะคว้าขวดนมและดื่มด้วยตัวเองเธอคิดว่าอาจเป็นคาเลนที่เพิ่งเข้ามาจึงไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากพยายามกล่อมลูกน้อยให้หลับอีกครั้งแล้ว เธอก็เป่าผมให้แห้งแล้วนอนลงบนเตียงเธอรู้สึกเหนื่อยมากจนเปิดโคมไฟทิ้งเอาไว้ ทว่าก็นอนหลับได้ไม่นานเมเดลีนเปิดลิ้นชักของตู้ข้างเตียงและหยิบแหวนแต่งงานสองวงพร้อมด้วยเปลือกหอยและที่คั่นหนังสือขึ้นมา หลังจากมองดูพวกมันอย่างพินิจพิจารณาอยู่สักพัก เธอก็ใส่มันลงในกล่องเครื่องประดับและปิดผนึกเก็บไว้ที่ด้านล่างของตู้ขณะที่มองไปยังอีกด้านของเตียงที่ว่างเปล่า เธอก็ยกมือขึ้นลูบหมอนเบา ๆ"ทำไมการรักคุณถึงกลายเป็นแบบนี้ได้นะ เจเรมี่ บอกฉันทีว่าทำไม..." เธอถามตัวเองเบา ๆ โดยไม่ได้รับคำตอบใด ๆเวลาผ่านไปนาน จากนั้นภายในห้องก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อีกต่อไปเจเรมี่ซึ่งซ่

เจเรมี่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเมเดลีนจะแต่งงานกับไรอันเขาคิดว่าเมเดลีนโกหกเขา แต่หลังจากที่เขาเปิดจดหมายเชิญ เขาก็เห็นชื่อของเธอและไรอันจริง ๆ"แต่งงานครั้งที่สองเร็วขนาดนี้เลยเหรอ?" เจเรมี่ถามด้วยรอยยิ้มเมเดลีนมองเขาอย่างเย็นชา “ไม่ใช่ ผิดแล้วล่ะ นี่เป็นครั้งที่สาม”"..."“ฉันแยกทางและกลับมาคบกับคุณหลายครั้ง แม้กระทั่งแต่งงานสองครั้งและหย่ากับคุณถึงสองครั้ง ตอนที่ฉันสิ้นหวังกับการได้ใบหย่าครั้งที่สองจากคุณ ฉันคิดว่าคุณคงจะเป็นกำลังใจเดียวในชีวิตที่เหลือของฉัน แต่ในความเป็นความจริงมันได้พิสูจน์แล้วว่าเราไม่มีวันทำแบบนั้นได้”เมเดลีนมองอดีตคนรักด้วยรอยยิ้มและความเฉยชาในแววตา“ฉันเหนื่อยแล้วจริง ๆ ตอนฉันยังเด็ก ฉันหวังว่าพ่อแม่จะรักฉันและเอ็นดูฉัน หลังจากนั้นเกือบ 30 ปี ฉันก็ได้รับความรักนั้นมา แต่ตอนนี้พวกท่านกลับจากฉันไปตลอดกาล พอฉันโตขึ้น ฉันก็ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุด ฉันหวังว่าผู้ชายคนนี้จะรักฉันเหมือนที่ฉันรักเขา แต่ความจริงก็ทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมา"เธอหันหลังให้เจเรมี่“ตั้งแต่นั้นมา ผู้ชายที่ฉันรักที่สุดก็ชื่อว่า ไรอัน โจนส์ ฉันจะกลายเป็นภรรยาของเขาและใช้ชีวิตอย

เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกชายของเธอพูด บางอย่างก็ดูเหมือนจะดึงสติของเมเดลีนให้กลับมาอย่างแรงเธอกลับมามีสติรู้สึกตัวและสงบลง พลางถามด้วยรอยยิ้ม "แจ็ค แดดดี้บอกอย่างนั้นจริง ๆ เหรอจ๊ะ? เขาบอกเรื่องนี้เมื่อไหร่?"“แดดดี้มาเยี่ยมลิลลี่กับผมเมื่อคืนนี้ แต่แดดดี้ก็จากไปเร็วมาก” ดวงตากลมโตของแจ็คสันเต็มไปด้วยความอ้างว้างและไม่เต็มใจ จะเห็นได้ว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อเจเรมี่นั้นลึกซึ้งมากหัวใจของเมเดลีนเต้นไม่เป็นจังหวะ หลังได้ฟังคำพูดของลูกชายเธอทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วจูบแก้มเล็ก ๆ น่ารักของเขาพลางปลอบโยน “แจ็ค กินข้าวเช้าก่อนนะลูก ดูสิ ลิลลี่ใกล้จะกินเสร็จแล้วนะ”เมื่อลิเลียนได้ยินเมเดลีนพูดถึงเธอ เธอก็เงยหน้ามองเมเดลีนด้วยดวงตากลมโตอย่างมีชีวิตชีวาและยิ้มให้หัวใจที่แตกสลายของเมเดลีนได้รับการเยียวยาขึ้นเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นนี้ แต่เธอก็ยังกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ลูกชายของเธอพูดมาเมื่อกี้หลังจากส่งลูกทั้งสองไปโรงเรียนแล้ว เมเดลีนก็รู้สึกกระวนกระวายขณะที่ถือโทรศัพท์มือถือไว้ก่อนจะกดโทรไปที่เบอร์ของเจเรมี่ในที่สุดเจเรมี่ซึ่งอยู่อีกฝั่งของโทรศัพท์กำลังพาลาน่าไปพบกับแขกผู้ม

คำพูดที่เขาเปล่งออกมาเต็มไปด้วยความไม่พอใจอย่างรุนแรงดวงตาที่เย็นชาของชายหนุ่มมีความรู้สึกเมินเฉยเช่นเดียวกับในตอนนั้นเมเดลีนมองไปยังใบหน้าเด็ดเดี่ยวและเคร่งขรึมโดยปราศจากความคาดหวัง หรือแสงสว่างใด ๆ ในดวงตาของเธอ“ไม่ต้องกังวลหรอก เพราะฉันจะไม่มาหาคุณอีก คุณไม่ใช่คนที่ฉันรักอีกต่อไป ตั้งแต่ตอนที่คุณเลือกลาน่า ฉันก็ยอมปล่อยคุณไปแล้วล่ะ”“แบบนั้นคงดีที่สุดแล้วล่ะ” เจเรมี่แสยะยิ้มบนริมฝีปากเย้ายวน “ผมไม่อยากให้คุณคิดถึงผมอีก คุณรู้ไหมว่าในช่วงสองสามปีที่ผ่านมานี้ ผมเบื่อกับความผูกพันที่คุณมีต่อผมแค่ไหน?”เบื่อกลับกลายเป็นว่าเขาเบื่อความรักและความผูกพันที่เธอมีต่อเขามานานแล้วหัวใจที่เย็นชาของเมเดลีนสั่นไหวอีกครั้งในขณะนั้นเองโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น เป็นไรอันที่โทรมาเมเดลีนรับสายและได้ยินเสียงอันอ่อนโยนของไรอัน “ผมอยู่ชั้นล่างของวิทแมน คอร์ปอเรชั่นแล้วครับ คุณยังมีธุระอีกนานไหมครับ?”เมเดลีนปรับอารมณ์และตอบว่า "เดี๋ยวฉันลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ไรอัน รอฉันสักครู่นะคะ"“ไม่เป็นไร ผมรอได้ ถ้าคนที่รอคือคุณ” ความรักของไรอันผ่านเข้าหูเมเดลีน รวมถึงเจเรมี่ด้วยเขาหันหน้าหนีโด

เมเดลีนเดินไปถึงประตูห้อง แล้วไฟในห้องก็ดับลงกะทันหันชั่วขณะหนึ่งเธอก็รู้สึกถึงเงาดำแวบผ่านดวงตาของเธอ แต่ก็เป็นเพียงชั่วครู่เท่านั้นเมเดลีนตอบสนองด้วยการเปิดไฟในทันที แต่หลังจากเปิดไฟแล้วกลับไม่มีใครอยู่ในห้องเลย ในห้องมีเพียงอัลบั้มภาพงานแต่งงานที่เปิดอยู่ และถูกวางไว้บนเตียงเมเดลีนเดินเข้ามา และได้กลิ่นหอมเย็น ๆ ผ่านจมูกของเธอจาง ๆ ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจอะไรบางอย่างเมื่อเห็นตัวเองฉีกยิ้มด้วยใบหน้าบึ้งตึงในภาพถ่ายแต่งงานประกอบกับท่าทางเย็นชาและไร้ความร่าเริงของผู้ชายคนนั้น เมเดลีนก็ค่อย ๆ หยิบอัลบั้มภาพขึ้นมาอย่างเบามือ ก่อนจะฉีกครึ่งภาพแต่งงานนั้นอย่างแรงเจเรมี่ซึ่งยืนอยู่หลังม่านตรงระเบียงเห็นฉากนี้ และรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกแทงด้วยมีดอันแหลมคมเขาเฝ้าดูเมเดลีนวางกล่องเครื่องประดับที่เธอถือไว้อย่างเบามือ ก่อนที่เธอจะจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันมามองหลังจากที่เขาเห็นเธอขับรถออกไป เจเรมี่ก็กลับมาที่ห้องภาพถ่ายงานแต่งงานที่ขาดวิ่นบนพื้นดูเหมือนจะเป็นตัวแทนของพวกเขา… คู่รักที่ไม่อาจย้อนกลับไปสู่อดีตได้เจเรมี่หยิบกล่องเครื่องประดับที่เมเดลีนทิ้งไว้ และเห็นแหวนแต่งงานสองวง