All Chapters of มหาเทพ แห่ง สงคราม: Chapter 2281 - Chapter 2290

“ในโลกสีโลหิตแห่งนี้ หากเธอฆ่าพวกมันได้ พวกมันจะถูกแปรเปลี่ยนเป็นหญ้าวิญญาณและสมุนไพรวิญญาณ หรือแม้แต่ศิลปยุทธและทักษะอันมีค่า นี่คือสิ่งที่หุบเหวแห่งสุญญะให้โอกาสแก่พวกเธอ” เสียงแหบพร่าพูดต่อ เขาพูดก่อนที่เฟนด์จะทันได้ตั้งสติจากความตระหนกใจในครั้งแรกของเขาเสียอีกเมื่อได้ยินเช่นนั้น ทุกคนที่มาถึงโลกสีโลหิตก็รู้สึกเบิกบานในทันที ก่อนหน้านี้พวกเขาได้แต่สงสัยว่าเหตุใดพวกเขาจึงถูกส่งมายังที่แห่งนี้ด้วย และจุดประสงค์ของการไปเชิงเขาใต้พิภพกับชายสามคนนั้นคืออะไรความสงสัยของพวกเขาได้รับคำตอบแล้วเสียงแหบห้าวประกาศอีกครั้ง "ตอนนี้เธอยืนอยู่ห่างจากเขาใต้พิภพเป็นระยะทางหนึ่งร้อยยี่สิบไมล์ ยิ่งเธออยู่ใกล้ภูเขามากเท่าไหร่ สัตว์อสูรก็ยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น และจำนวนอสูรที่สามารถแปรเปลี่ยนเป็นของล้ำค่าได้ก็จะยิ่งหายากขึ้นตามไปด้วย"คำพูดจากสิ่งมีชีวิตลึกลับเป็นเหมือนสารกระตุ้นที่กระตุ้นฝูงชนด้วยแรงจูงใจและจิตวิญญาณที่สูงส่ง นับตั้งแต่ที่พวกเขาก้าวเข้าสู่หุบเหวแห่งสุญญะ พวกเขาได้ประสบและพบเจอแต่ความล้มเหลวครั้งแล้วครั้งเล่า พวกเขาไม่อาจทำอะไรได้สำเร็จเลยของล้ำค่ามากมายถูกมอบให้เพียงผู้พิช

เฟนด์ไม่ได้พบกับสิ่งมีชีวิตชนิดใดเลยตลอดการเดินทางที่ผ่านมา นี่ถือเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นมนุษย์ที่มีชีวิต ในบรรดาสามคนนี้ เขาจำอิเซยาห์ได้เพียงคนเดียวเมื่อดักฟังการสนทนาเฟนด์พบว่า เฮย์เดนมาจากสำนักสหัสบรรณ ขณะที่แซมซั่นมาจากเผ่าปฐมหายนะ เหตุผลที่เฟนด์รู้จักอิเซยาห์ก็เพราะทั้งคู่มาจากตำหนักสองกษัตริย์เหมือนกัน ตำหนักสองกษัตริย์ได้แต่งตั้งศิษย์ที่ถูกเลือกสามคนมายังแหล่งทรัพยากรยุทธต้องห้าม นอกจากเนลสันและกริฟฟินแล้ว ศิษย์ที่ถูกเลือกคนที่สามที่ได้เข้ามาที่นี่ก็คืออิเซยาห์ ศิษย์ที่ถูกเลือกจากตำหนักสองกษัตริย์ จึงถือเป็นบุคคลผู้ทรงเกียรติ และพวกเขาสามารถทำทุกอย่างได้ตามที่ใจต้องการโดยไม่ทำให้ตัวเองได้รับผลกระทบอะไรนับตั้งแต่มาถึงแหล่งทรัพยากรยุทธต้องห้าม พวกเขาก็ได้พบกับศิษย์ที่มีตำแหน่งสูงกว่าจำนวนนับไม่ถ้วน และศิษย์ที่ถูกเลือกเหล่านี้ก็ไม่มีโอกาสได้อวดอ้างถึงตำแหน่งอันทรงเกียรติของพวกเขาเลย เฟนด์ประทับใจในตัวอิเซยาห์อยู่เล็กน้อยก่อนหน้านี้ตอนที่เขาทะเลาะเบาะแว้งกับกริฟฟิน อิเซยาห์ทำเพียงแค่ยืนอยู่ข้าง ๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาไม่ก้าวร้าวเหมือนกริฟฟิน และไม่ยกยอตัวเองว่าเป็นคนดีมี

คำพูดของเฟนด์ทำให้ทุกคนตื่นตระหนก และทั้งสามคนก็รีบออกจากบริเวณนั้นในทันทีกลีบดอกไม้โปรยปรายไปทั่ว และพวกเขาไม่รู้ว่าควรจะออกไปทางไหน ทั้งสามคนวิ่งไปรอบ ๆ อย่างไม่รู้ทิศรู้ทางราวกับว่าสายลมสัมผัสได้ว่าพวกเขาปรารถนาที่จะหลบหนี สายลมแผ่วเบาที่พัดเข้าหาพวกเขาก็แข็งแกร่งขึ้นในทันใด และกลายเป็นลมกระโชกรุนแรงในที่สุดเฟนด์ได้ยินเพียงเสียงของกระแสลมที่ปะทะเข้ามาทั้งยังเคลื่อนตัวเหมือนพายุเฮอริเคน มีกลีบดอกไม้ร่วงหล่นมากมายจนบดบังการมองเห็นอย่างสิ้นเชิง และเขาก็ได้กลิ่นหอมของดอกไม้อบอวลไปทั่วเฟนด์และคนอื่น ๆ ไม่ได้หยุดชื่นชมทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้ เขาเพียงแค่หนีด้วยการใช้กฎแห่งสุญญะและเคลื่อนตัวออกไปราวสิบเมตรในพริบตา เพื่อหลบการโจมตีของกลีบดอกไม้ที่หนาแน่นไปหมดกลีบดอกไม้เหล่านั้นไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ ขณะที่เฟนด์ตะโกนบอกทั้งสามคนได้เพียงครู่เดียว กลีบดอกไม้ก็กระจัดกระจายไปรอบ ๆ และรวมตัวกันอย่างรวดเร็วอีกครั้งเฟนด์ขมวดคิ้วและเปิดใช้งานเกราะวิญญาณทันที เขาร่ายผนึกด้วยมือทั้งสองข้าง ก่อนที่มวลพลังงานสีดำอมเทาจะเริ่มหมุนวนที่ปลายนิ้วของเขา!ดาบวิญญาณจำนวนสามสิบห้าเล่มถูกห่อหุ้มอยู่เบื้องหน

เฟนด์ระลึกได้ถึงความทรงจำบางอย่าง เขารู้สึกคุ้นเคยราวกับเคยพบเจอการโจมตีแบบนี้ที่ไหนมาก่อน!ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกคุ้นเคย เขาสูดลมหายใจและความทรงจำเก่าเก็บก็เข้ามาในห้วงความคิดของเขา ความทรงจำนี้คลุมเครืออยู่เสียหน่อย แต่สุดท้ายเขาก็สามารถจำมันได้อย่างชัดเจน"ปีศาจลมมายาพวกนี้สร้างปัญหาได้มากที่สุด เราจะสามารถหามันเจอได้ง่ายหากอยู่ในพื้นดินแห้งแล้ง แต่หากอยู่ในป่าทึบเราจะหามันเจอได้ยากกว่า""แต่ผมจำได้ว่าปีศาจลมมายาพวกนี้เป็นเพียงอสูรตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในขั้นแรกของระดับแรกกำเนิดเท่านั้น...""พลังโจมตีของมันอาจไม่ได้แข็งแกร่งอะไร แต่มันสามารถดึงพลังงานที่แท้จริงจากทั้งสวรรค์และโลกมาเพื่อชดเชยพลังที่หายไปได้ตลอดเวลา ตราบใดที่คุณได้พบเจอกับมัน คุณต้องมีทั้งพลังยุทธที่แข็งแกร่งและสายตาที่เฉียบคมในการเอาชนะมัน ไม่งั้นเราจะเจอปัญหาใหญ่!”บทสนทนาดังกล่าวเข้ามาในหัวของเฟนด์ ความทรงจำนี้ไม่ได้เป็นของเฟนด์แต่มันได้รับการสืบทอดมาจากบรรพบุรุษของเขาตั้งแต่ในตอนที่ระดับการบ่มเพาะของเขายังคงไม่พัฒนามาถึงระดับนี้ บทสนทนานี้มาจากบรรพบุรุษของเขาขณะกำลังสนทนากับเหล่าสหายในโลกใบที่สามซึ่งเขาปรากฏตัวอยู่ที

แซมซั่นรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแห่งความตายที่โอบรอบคอของเขา เขาปิดตาลงรอคอยความตายอย่างช้า ๆบางครั้งในตอนที่คน ๆ หนึ่งรู้ตัวว่าใกล้จะถึงคราวตายของตัวเอง พวกเขาจะสงบลง แซมซั่นเองก็อยู่ในสภาพนั้น แม้ว่าเขาจะยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ยังมีอนาคตที่สดใสรออยู่ข้างหน้าก็ตาม เขาเป็นศิษย์ภายในของสำนักสหัสบรรณ ตราบใดที่เขาไม่ยอมแพ้ เขาก็สามารถขึ้นเป็นผู้ดูแลในสำนักสหัสบรรณหรือแม้แต่ผู้อาวุโสภายนอกได้ เขายังเป็นอะไรได้อีกตั้งหลายอย่างทันใดนั้นเองก็มีกลิ่นของการถูกเผาไหม้โชยออกมา กลิ่นนั้นรุนแรงจนทำให้เขาตื่นตระหนก และทันใดนั้น เขาก็ได้ยินว่า "เจอแล้ว!"วินาทีต่อมา เสียงคร่ำครวญมากมายก็ดังเข้าหูแซมซั่น ทันใดนั้น แซมซั่นก็ลืมตาขึ้น และดอกไม้ที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเหมือนไร้ชีวิตไปต่อหน้าต่อตาเขา และร่วงโรยลงอย่างฉับพลันราวกับเวลาล่วงโรยไปหลายทศวรรษ หลังจากมันร่วงโรยกลีบดอกไม้ก็กลายเป็นฝุ่นผงไป เหลือเพียงสายลมอ่อน ๆ ที่พัดมาปะทะเข้ากับดวงตาของแซมซั่นแซมซั่นหายใจไม่เป็นจังหวะ เขาไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงประตูนรกที่เปิดอ้ารอให้เขาก้าวเข้าไป! แต่ในวินาทีต่อมา สิ่งเหล่านั