All Chapters of มหาเทพ แห่ง สงคราม: Chapter 2191 - Chapter 2200

พวกเขาอยู่ใกล้งูเหลือมเก้าเล็บมาก ประมาณหนึ่งร้อยหลาหรือน้อยเสียยิ่งกว่านั้น แต่พวกเขาก็ยังไม่รู้สึกถึงออร่าอันทรงพลังที่เล็ดลอดออกมาจากงูเหลือมเก้าเล็บตัวนั้น นั่นทำให้พวกเขายิ่งประหม่ามากกว่าเก่า ประกอบกับความจริงที่ว่างูเหลือมเก้าเล็บนั้นแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อน จนดูเหมือนไม่หายใจด้วยซ้ำ ดังนั้นทุกคนจึงเห็นด้วยกับการคาดเดาของเฟนด์เฮลธ์คิดว่าความรู้ของเฟนด์นั้นนับว่าไม่ธรรมดา แม้ว่าการบ่มเพาะของเขาจะไม่สูง แต่ทันทีที่เขาเปิดปากเฟนด์ก็รู้ดีว่าเขากำลังจะพูดอะไร “คุณฉลาดมาก ศิษย์น้องเฟนด์นั่นแหละที่ผมกำลังหมายถึง งูเหลือมเก้าเล็บตัวนี้ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด พวกคุณไม่คิดว่านี่มันแปลกมากเหรอ? ราวกับว่า...มันไม่มีชีวิตแต่…ตายไปแล้ว "เฟนด์พยักหน้าและมองไปที่งูเหลือมเก้าเล็บที่อยู่ข้างหน้าเขา งูเหลือมเก้าเล็บไม่ขยับจากตำแหน่งเดิมเลย เขาสัมผัสไม่ได้ถึงกลิ่นไอใด ๆ ของมัน แม้แต่จังหวะหายใจของมันด้วยซ้ำ เฟนด์ขมวดคิ้วและพูดด้วยความมั่นใจ “ผมคิดว่างูเหลือมเก้าเล็บตัวนี้ตายไปแล้ว”ไบรอันพยักหน้าเช่นกันและพูดว่า “ศิษย์น้องเฟนด์พูดถูก ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แต่งูเหลือมเก้าเล็บตัวนี้มาตายที่นี่ได้

เฟนด์เห็นประกายแห่งความโลภในดวงตาของเฮลธ์ เขาเป็นคนหนึ่งที่เอาแต่พูดว่าสมุนไพรวิญญาณและหญ้าวิญญาณจะเป็นของใครก็ตามที่ค้นพบมันเป็นครั้งแรก แต่มาดูจากวิธีที่เขาไม่ได้พูดถึงกฎพื้นฐานอะไรนั่นเลย ก็เป็นที่ชัดเจนว่าเขาทิ้งกฎพื้นฐานนั่นไปแล้วเฟนด์ไม่ใช่คนโง่ เขาไม่ปล่อยให้คนอื่นเอาเปรียบเขาได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำการจะสำรวจสิ่งของที่มีแผงกั้นโปร่งใสขวางทางแฟรงก์หัวเราะอย่างเย้ยหยันและมองไปที่เฟนด์ด้วยความดูแคลน “ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าทำไมนายถึงรีบพุ่งตัวมาที่นี่ แล้วตอนนี้ทุกอย่างก็เผยออกมาแล้ว! นายวางแผนที่จะฮุบทุกอย่างเอาไว้แต่เพียงผู้เดียวสินะ!”เฟนด์หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาทันที 'ให้ตายเถอะ เขาน่ารำคาญชะมัด! ทำไมเขาถึงเอาแต่พุ่งเป้ามาที่ฉันอยู่ได้?'“นี่คุณสมองกลวงหรือไง? คุณลืมกฎพื้นฐานไปแล้วเหรอ? หญ้าวิญญาณและบุปผาวิญญาณเป็นของใครก็ตามที่เป็นคนพบมันคนแรก? ก็ไม่แปลกที่ผมจะได้ครอบครองมันเพราะผมเป็นคนพบมัน!” เฟนด์กล่าวอย่างเป็นกันเองใบหน้าของแฟรงก์มืดลงกับคำพูดของเขา เขาไม่คิดเลยว่าเฟนด์จะโต้ตอบเขา เขากำลังจะสวนกลับเมื่อทุกคนได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากรอบ ๆ ทั้งห้าคนตกตะลึงอยู่ค

“มีแต่พวกหน้าซื่อใจคดเท่านั้นแหละที่จะมานั่งพูดเรื่องมารยาทและยางอาย อย่าบอกนะว่าที่พูดแบบนี้ก็เพราะอยากจะรักษาหน้าไม่ให้รู้สึกพ่ายแพ้ ดูก็รู้แล้วว่านายอยากที่จะแย่งชิงเค้กก้อนนี้ของเรา!”ทันทีที่ชายสวมหน้ากากพูดจบ ชายมีหนวดเคราที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาก็หัวเราะออกมา “พวกนายทุกคนก็แค่พวกขี้ขลาด เป็นคนหน้าซื่อใจคด แค่ดูก็รู้แล้วว่าพวกนายไม่ต้องการละทิ้งของล้ำค่าและต้องการหาเหตุผลที่ 'ชอบธรรม' ในการพิสูจน์ตัวเอง! เราไม่ได้เป็นพวกปากอย่างใจอย่างเหมือนนาย แต่พวกนายกล้าที่จะต่อสู้กับเราเพื่อของล้ำค่าพวกนี้ไหมล่ะ? บางทีพวกนายควรดูสภาพตัวเองเสียก่อนนะ!”ใบหน้าของเฮลธ์มืดลง ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครทำให้เขาอับอายเช่นนี้มาก่อน เขาชี้ไปที่ชายมีหนวดเคราด้วยความโกรธและตะโกนว่า “เราไม่ใช่พวกปากอย่างใจอย่าง แค่ดูก็รู้แล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นคนหาเรื่องก่อน แล้วพวกคุณยังมาหาว่าเราเป็นพวกหน้าซื่อใจคดอีกเหรอ?”เฟนด์เม้มริมฝีปากอย่างช่วยไม่ได้ ฟังจากน้ำเสียงของเฮลธ์ก็สัมผัสได้ว่าเขากลัวจริง ๆ และกำลังบังคับตัวเองตอบโต้กลับไปเพื่อรักษาหน้าของเขา ชายมีหนวดเคราคำรามด้วยเสียงหัวเราะและเหวี่ยงขวานเบิกฟ้าชี้ไปท

ใบหน้าของศิษย์ทั้งเจ็ดของสำนักวายชนม์เป็นสีดำราวกับถ่านหิน เฟนด์จ้องไปที่แฟรงก์อย่างพูดไม่ออกและเกิดคำถามว่าสมองของเขาได้รับการกระทบกระเทือนอะไรมาหรือเปล่า ดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะทำให้ทุกคนโมโหได้เสมอหากเขาอยากที่จะอวดอ้างตัวเองเอดริกวางมือบนไหล่ของแฟรงก์ทันทีแล้วกระซิบว่า “นายบ้าไปแล้วหรือไง พวกเขามีกันเจ็ดคนและดูเสื้อผ้าพวกเขาสิ! พวกเขาทุกคนล้วนมาจากสำนักวายชนม์! แล้วมาดูที่ฝั่งเราสิ พวกเราทั้งห้ามาจากสำนักที่แตกต่างกัน และและยังไม่รวมว่าเฟนด์อยู่เพียงขั้นกลางของระดับแรกกำเนิดเท่านั้น! ถ้าคนพวกนี้คิดจะฆ่าเรา เราไม่มีสิทธิ์คิดว่าจะรอดชีวิตเลยด้วยซ้ำ!”“อย่ามาขี้ขลาดแบบนี้ได้ไหม? เคยมีใครปฏิบัติกับคุณแบบนี้เหรอ คุณไม่ได้ยินหรือว่าเมื่อกี้พวกเขาถามเรายังไง? มันจะปล่อยพวกเราไปง่าย ๆ เหรอ? คุณกลัวพวกเขา แต่ผมไม่กลัว เพราะผมรู้ว่าตัวเองเข้มแข็งขนาดไหน! แม้ว่าศิษย์ของสำนักระดับสี่จะทรงพลัง แต่พวกเราศิษย์เผ่าปฐมหายนะก็ไม่ได้ฝีมือแย่เช่นกัน” แฟรงก์กล่าวอย่างเมินเฉยทุกคนยกเว้นแฟรงก์หน้าเขียวหลังจากได้ยินแบบนั้น ในขณะที่เฟนด์แทบจะหัวเราะออกมา 'ว้าว เขามั่นใจในตัวเองจริง ๆ ฉันล่ะสงสัยสุด ๆ

บรรยากาศตึงเครียดถึงขีดสุด ความเป็นปรปักษ์ดุเดือดจนใกล้จะถึงจุดแตกหัก เฮลธ์อยากจะมีชีวิตรอดออกไปเสียมากกว่า หากพวกเขาต้องสู้กันขึ้นมาจริง ๆ พวกเขาจะเป็นฝ่ายที่ต้องสูญเสียอย่างหนักหนาสาหัส เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็รีบเอื้อมมือไปจับแขนของแฟรงก์เอาไว้เพื่อห้ามไม่ให้ชายหนุ่มพูดอะไรออกมาอีก พวกเขาจะได้รีบออกจากที่นี่ไปด้วยกันแต่ถึงกระนั้นแฟรงก์ก็ดูเหมือนจะไม่สังเกตถึงเรื่องนี้เลย เขาตะโกนใส่ศิษย์ของสำนักวายชนม์ว่า “อย่าบังอาจดูถูกสำนักระดับสาม! แม้แต่ศิษย์จากสำนักระดับสามก็สามารถมีบทบาทที่ยิ่งใหญ่กว่าที่พวกนายจินตนาการได้! คอยดูเถอะ! หลังจากที่ฉันจากไป ฉันจะไปกระจายข่าวเรื่องของล้ำค่าของที่นี่อย่างแน่นอน เพื่อที่ผู้มีอำนาจทั้งหมดจะมาแย่งชิงสมบัติกัน!”เฮลธ์และคนอื่น ๆ อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านในใจทันทีที่คำพูดนั้นออกจากปากของแฟรงก์ ในขณะที่ดวงตาของชายสวมหน้ากากมืดลงในชั่วพริบตา สิ่งที่แฟรงก์พูดเตือนเขาว่ามีโอกาสที่พวกเขาจะกระจายข่าวเกี่ยวกับสมบัติหลังจากที่พวกเขาจากไป และคนอื่นอาจกล้าหาญพอที่จะต่อสู้แย่งชิงสมบัติล้ำค่ากับพวกเขา กล่าวอีกนัยหนึ่ง การปล่อยพวกเขาไปก็ดีเท่ากับเป็นการเพิ่มความเสี