บทที่ 2196

“มีแต่พวกหน้าซื่อใจคดเท่านั้นแหละที่จะมานั่งพูดเรื่องมารยาทและยางอาย อย่าบอกนะว่าที่พูดแบบนี้ก็เพราะอยากจะรักษาหน้าไม่ให้รู้สึกพ่ายแพ้ ดูก็รู้แล้วว่านายอยากที่จะแย่งชิงเค้กก้อนนี้ของเรา!”

ทันทีที่ชายสวมหน้ากากพูดจบ ชายมีหนวดเคราที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาก็หัวเราะออกมา “พวกนายทุกคนก็แค่พวกขี้ขลาด เป็นคนหน้าซื่อใจคด แค่ดูก็รู้แล้วว่าพวกนายไม่ต้องการละทิ้งของล้ำค่าและต้องการหาเหตุผลที่ 'ชอบธรรม' ในการพิสูจน์ตัวเอง! เราไม่ได้เป็นพวกปากอย่างใจอย่างเหมือนนาย แต่พวกนายกล้าที่จะต่อสู้กับเราเพื่อของล้ำค่าพวกนี้ไหมล่ะ? บางทีพวกนายควรดูสภาพตัวเองเสียก่อนนะ!”

ใบหน้าของเฮลธ์มืดลง ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีใครทำให้เขาอับอายเช่นนี้มาก่อน เขาชี้ไปที่ชายมีหนวดเคราด้วยความโกรธและตะโกนว่า “เราไม่ใช่พวกปากอย่างใจอย่าง แค่ดูก็รู้แล้วว่าใครกันแน่ที่เป็นคนหาเรื่องก่อน แล้วพวกคุณยังมาหาว่าเราเป็นพวกหน้าซื่อใจคดอีกเหรอ?”

เฟนด์เม้มริมฝีปากอย่างช่วยไม่ได้ ฟังจากน้ำเสียงของเฮลธ์ก็สัมผัสได้ว่าเขากลัวจริง ๆ และกำลังบังคับตัวเองตอบโต้กลับไปเพื่อรักษาหน้าของเขา

ชายมีหนวดเคราคำรามด้วยเสียงหัวเราะและเหวี่ยงขวานเบิกฟ้าชี้ไปท