บททั้งหมดของ มหาเทพ แห่ง สงคราม: บทที่ 2081 - บทที่ 2090

ดไวท์ขมวดคิ้วและส่ายหน้าเบา ๆ เพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้เจดไม่ให้เจดถามคำถาม เจดยักไหล่และเก็บความอยากรู้อยากเห็นไว้ ในเวลานี้เฟนด์ไม่อาจสนใจสิ่งที่คนรอบข้างพูดถึงได้ เขาจดจ่ออยู่กับพลังงานที่เขาเพิ่งดูดซับ พลังวิญญาณอันทรงพลังพัดผ่านเส้นลมปราณของเขา และความเจ็บปวดอันรุนแรงก็แผ่กระจายไปทั่วร่างกายแม้ว่าผลึกวิญญาณสลายจะเป็นสมบัติล้ำค่า แต่มันก็ประกอบไปด้วยพลังงานจำนวนมหาศาล พลังงานเหล่านั้นแข็งแกร่งมากจนรู้สึกราวกับเส้นลมปราณของเขาถูกบดขยี้อย่างต่อเนื่อง เส้นลมปราณของเฟนด์นั้นค่อนข้างแข็งแกร่ง แต่ก็ค่อย ๆ อ่อนแอลงหลังจากต้องทานทนต่อการบดขยี้อย่างต่อเนื่องและไม่สามารถรับมันได้ไหวอีกต่อไป เขาถอนหายใจออกและร่ายผนึกด้วยมือของเขาอย่างต่อเนื่อง เขาอยากที่จะสร้างดาบวิญญาณเล่มที่หกด้วยพลังเหล่านี้เขาไม่สนใจสิ่งที่ทุกคนที่อยู่รอบตัวคิด เส้นแสงสีเข้มปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขาทีละเส้น เส้นแสงเหล่านี้รวมตัวเป็นอักษรรูนสีดำกลางอากาศ มันบิดและหมุนราวกับว่ากำลังจะก่อตัวเป็นภาพวาดด้วยการสนับสนุนของพลังวิญญาณที่ทรงพลังเช่นนี้ การสร้างดาบวิญญาณจึงง่ายกว่ามาก ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่สามารถสร้างดาบวิญญาณได้เร

เฟนด์หันหลังกลับและเดินไปหาอัลเบี้ยนโดยไม่ลังเลใด ๆ เขาเหยียดมือออกและวางบนข้อมือของอัลเบี้ยนเฟนด์ไม่รู้อะไรมากนัก แต่เขาสามารถตัดสินอาการบาดเจ็บของ อัลเบี้ยนผ่านเส้นลมปราณของเขาได้ อัลเบี้ยนฟื้นตัวแล้วสี่ถึงห้าส่วน แต่เขาต้องใช้เวลาสองสามเดือนหากต้องการรักษาอาการบาดเจ็บให้หายสนิทเฟนด์ไม่อยากเสียเวลาสองสามเดือนในสถานที่นี้ เฟนด์เหลือบมองผ่านเจดและจ้องตรงไปที่ดไวท์ซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเจด “บาดแผลของศิษย์พี่อัลเบี้ยนของคุณคงที่แล้ว และแล้วเขาฟื้นตัวได้ถึงสี่ถึงห้าส่วน อย่างไรก็ตาม นอกเหนือจากเวลาแล้ว เขาต้องการสภาพแวดล้อมที่เงียบสงบด้วย หากเขาปรารถนาที่จะหายจากอาการบาดเจ็บได้ราวเจ็ดถึงแปดส่วน ต่อให้เราจะอยู่ที่นี่ต่อไปอีกหนึ่งหรือสองเดือนก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง และศิษย์พี่ของคุณจะฟื้นตัวได้เพียงห้าถึงหกส่วนเท่านั้น สิ่งที่เราควรทำในตอนนี้คือคิดหาวิธีออกไปจากที่นี่และรักษาศิษย์พี่ของคุณหลังจากนั้น”ดไวท์ถอนหายใจเบาๆ และเมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขาก็รู้สึกว่าสิ่งที่เฟนด์พูดนั้นสมเหตุสมผล ศิษย์พี่อัลเบี้ยนต้องการความช่วยเหลือจากโอสถและสมุนไพรวิญญาณอื่น ๆ เพื่อให้มีอัตราการฟื้นฟูเจ็ดถึงแปดส่ว

เดเร็กตระหนักได้ทันทีเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขาเหยียดมือออกและตบตัวเองในทันที แน่นอนว่าการตบของเขาไม่ได้รุนแรงแต่อย่างใด นั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ รอยยิ้มคืบคลานมายังใบหน้าของเขา “โธ่เอ้ย ผมนี่มันโง่จริง ๆ! คนพูดถูกแล้ว ขืนเรื่องนี้แพร่ออกไปเราก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย คนเหล่านี้ไม่ได้แข็งแกร่งอะไร และพวกเราเพียงคนเดียวก็พอที่จะจัดการกับคนพวกนี้ได้แล้ว”ดัดลีย์และเดเมียนกระโดดเข้าร่วมวงสนทนาและพูดคำประจบสอพลอ ซึ่งนั่นสร้างความพอใจให้กับโรบินเป็นอย่างมาก หลังจากนั้นสีหน้าเย็นชาของเขาก็หายวับไป “พวกนายคิดที่จะแจ้งเรื่องนี้แก่ศิษย์พี่ใหญ่ทั้งที่เราบังเอิญเจอเข้ากับพวกขี้แพ้แค่ไม่กี่คนน่ะเหรอ? ศิษย์พี่ใหญ่คงจะคิดว่าเราเป็นพวกขี้แพ้ถ้าเรารบกวนเขาด้วยเรื่องแค่นี้ พวกเขาสามคนอยู่ในขั้นสูงสุดของระดับแรกกำเนิด ในขณะที่อีกคนหนึ่งอยู่ในขั้นแรก และคนไร้ประโยชน์อีกคนซึ่งอยู่ในระดับติดตัว ยิ่งไปกว่านั้น หนึ่งในคนที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับแรกกำเนิดเคยได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อน แม้ว่าจะมีเพียงเราสามคน แต่พวกเขาก็ไม่เหมาะกับเรา!”พวกเขาทั้งสี่คนอยู่ในขั้นสูงสุดของระดับแรกกำเนิด โดยเฉพาะโรบินซึ่

สุดท้ายอัลเบี้ยนก็พูดขึ้น เขาลดเสียงลงและพูดขณะที่หรี่ตา “น้องเฟนด์ ที่นายพูดแบบนั้นนี่มันหมายความว่ายังไง”เฟนด์เลิกคิ้วและไม่ได้วางแผนที่จะเสียเวลาอธิบายอะไรกับพวกเขาต่อไป เขาตอบอย่างมั่นใจว่า “ปล่อยให้ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงกลางเป็นหน้าที่ของผม พวกคุณจดจ่ออยู่กับการกันคนอื่นให้ห่างออกไปก็พอ” เฟนด์ชี้ไปที่โรบินซึ่งยืนอยู่ตรงกลาง นิ้วเรียวยาวของเขาส่องแสงภายใต้แสงที่เหลือจากดวงอาทิตย์และมันดูทรงพลังไม่ได้บอบบางอย่างที่คิดโรบินเกือบจะสงสัยแล้วว่าอีกฝ่ายมีอาการประสาทหลอนหรือเปล่า หากไม่อย่างนั้น ทำไมผู้ชายคนนี้กล้าพูดคำไร้สาระแบบนี้ออกมาได้? เขากล้าพอที่จะท้าดวลกับโรบิน ทั้งที่อยู่ในขั้นแรกของระดับแรกกำเนิดเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่อยู่บ่งบอกถึงตำแหน่งของเขาได้อย่างชัดเจน เขาเป็นศิษย์ในสำนักระดับสามแต่กลับกล้าที่จะท้าทายเขาซึ่งอยู่ในขั้นสูงสุดของระดับแรกกำเนิด ยิ่งไปกว่านั้น เขาอยู่ในขั้นสมบูรณ์ของระดับแรกกำเนิดแล้วด้วยซ้ำ และกำลังจะทะลวงเข้าสู่ระดับผลึกวสันต์หลังจากนี้อีกไม่นาน!เดเร็กหัวเราะเสียงดังจนตัวงอ เขาชี้ไปที่เฟนด์แล้วพูดว่า “ไอ้หนุ่ม นายบ้าไปแล้วหรอ? กล้าดียังไงมาท้าสู้ศิษย์พี่ของเ

โรบินยิ้มจนมุมปากแตะใบหู เขาขยิบตาให้กับคนที่อยู่ข้างหลัง และพี่น้องทั้งสามก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อเผชิญหน้ากับเจดและคนอื่น ๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะทำเช่นนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายหลบหนีโรบินบริหารกระดูกคอและสะบัดข้อมือ แต่ละข้อต่อเกิดเสียงเลื่อนลั่น "ก็ได้! ในเมื่อนายอยากจะสู้กับฉันมาก อย่างนั้นฉันจะแสดงให้นายเห็นว่าพลังที่แท้จริงเป็นยังไง!”หลังจากพูดแค่นั้นแล้ว เขาก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังพูดอะไรไร้สาระเกินไป เขาหันไปหาสามพี่น้องที่อยู่ข้างหลังและเอ่ยบอกพวกเขาว่า “พวกนายต้องทำให้แน่ใจว่าสามคนนั้นจะหนีไปไหนไม่ได้ ฉันจะจัดการกับหมอนี่เอง ฉันคงไม่ได้จริงจังอะไรนะ แต่เด็กคนนี้ต้องได้รับบทเรียน!”ทันใดนั้น แสงสีทองจึงส่องวาบขึ้นในมือของโรบิน และไม้พลองยาวห้าฟุตก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขาจากอากาศอันเบาบาง ไม้พลองยาวห้าฟุตเปล่งแสงสีทองเจิดจ้า และมีอักษรรูนโบราณที่ลึกลับสลักอยู่ทั่วการเลือกอาวุธของเขาทำให้เฟนด์ประหลาดใจ เพราะเขาไม่ได้ดูเหมือนผู้ที่บ่มเพาะพละกำลังเลย โดยทั่วไปแล้ว ผู้ที่ฝึกฝนด้วยไม้พลองเช่นนี้จะชนะการต่อสู้ได้ด้วยพละกำลังของตัวเอง และทักษะการบ่มเพาะและทักษะยุทธของพวกเขาก็จะเน้