All Chapters of มหาเทพ แห่ง สงคราม: Chapter 2061 - Chapter 2070

“พวกเขาอยู่ห่างจากเราประมาณหนึ่งร้อยหลา อีกไม่นานก็คงมาถึงที่นี่ เราต้องไปเดี๋ยวนี้ แต่เราจะออกไปอย่างหุนหันพันแล่นไม่ได้ ไม่อย่างนั้น เราไม่รอดแน่ มีทางเดียวที่เราจะทำได้ ทำตามฉันล่ะ!" เฟนด์กล่าวอย่างเย็นชาและมุ่งมั่นเขารีบดึงแนชไปและมุ่งหน้าไปยังทางเข้าถ้ำ ทั้งดไวท์และเจดลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เพียงวินาทีเดียวเท่านั้น พวกเขาก็ไม่คิดอะไรอีกต่อไป และแม้ว่าเฟนด์จะไม่ได้อธิบายการกระทำของตัวเอง แต่เขาก็ยังเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา พวกเขาสบตากันอย่างรวดเร็วและพยุงอัลเบี้ยนขึ้นอย่างรวดเร็วและตามเฟนด์ออกไปทางเข้าถ้ำหันไปทางทิศใต้และหากพวกเขาต้องการหลบหนี พวกเขาก็ควรมุ่งหน้าไปทางเหนือหรือตะวันออก แต่ไม่เลย เฟนด์กลับเลือกที่จะไปทางใต้แทน ยิ่งไปกว่านั้น เส้นทางที่พวกเขาไปนั้นก็นับว่าห่างไกลมาก เมื่อพิจารณาจากวัชพืชหนาทึบรอบ ๆ แม้แต่สัตว์อสูรและสัตว์ประหลาดก็ไม่ได้ย่างกรายมายังพื้นที่แห่งนี้บ่อยนัก เส้นทางของพวกเขาห่างไกลมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งมีหมอกหนาทึบปรากฏขึ้นรอบตัวพวกเขาถึงตอนนั้น ใบหน้าของทั้งดไวท์และเจดก็หม่นลง แต่เฟนด์ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ในที่สุดเจดก็ทนไม่ได้อีกต่อไปและถา

พวกเขาจะเอาชีวิตรอดได้หรือไม่?เสียงของดไวท์ลอยเข้ามาในหูของเฟนด์ในตอนที่เขากำลังรุ่นคิดเรื่องนั้น “นายจะแน่ใจได้ยังไงว่าผนึกเวทย์โบราณที่อยู่ด้านล่างผาโทมนัสเป็นเวทย์ที่ไม่ใช่เวทย์ปลิดชีพ? แค่เห็นหมอกรอบตัวแบบนี้แล้วจะทำให้เข้าใจอะไรได้ยังไง?”เฟนด์ลืมตาขึ้นและมองไปรอบ ๆ ตัวจนทั่ว “อันที่จริงผมก็มั่นใจในเรื่องนี้แค่เจ็ดถึงแปดส่วนเท่านั้น”“ถ้าอย่างนั้นความมั่นใจเจ็ดถึงแปดส่วนของนายได้มาจากไหน?” ดไวท์มีคำถามที่พร้อมจะถามมากมายเพื่อไขข้อข้องใจของตัวเอง และนั่นทำให้เฟนด์รำคาญอยู่หน่อย ๆความจริงแล้วเฟนด์แน่ใจถึงสิบส่วนเลยด้วยซ้ำว่าผนึกเวทย์โบราณที่อยู่ใต้หน้าผานั้นเป็นเวทย์ค่ายกลไม่ใช่เวทย์ปลิดชีพเพราะเขาเคยเห็นเวทย์ค่ายกลประเภทนี้มาก่อน แม้ว่าจะไม่ใช่ด้วยตาของเขาเองก็ตาม แต่ในความทรงจำที่ผู้อาวุโสเหล่านั้นทิ้งเอาไว้ มีเวทย์ค่ายกลแบบนี้อยู่ด้วย เวทย์ชนิดนี้มีลักษณะพิเศษคือเมื่อเวลาผ่านไป พลังงานภายในของมันจะค่อย ๆ รั่วไหลออกมาและกลายเป็นหมอกสีขาวปกคลุมพื้นที่โดยรอบ หมอกที่กระจายไปทั่วเหล่านี้มีหน้าที่ลดทอนสัมผัสการรับรู้และทำให้ผู้คนจิตใจไขว้เขว และหมอกสีขาวโดยทั่วไปเองก็มีคุณสมบัติเ

ชายสวมหน้ากากเย้ยหยันขณะที่เขาหยิบชิ้นเนื้อออกมาแล้วโยนขึ้นไปบนฟ้า หมายักษ์ตาเดียวพุ่งไปข้างหน้าด้วยความตื่นเต้นขณะที่มันอ้าปากกลืนชิ้นเนื้อนั้นเข้าไป ส่งเสียงกร้วม ๆ ออกมา! “ฉันนึกว่าพวกนายจะฉลาดพอที่จะหลบหนีไปยังที่ ๆ พิเศษสักที่ แต่ไม่คิดเลยว่าพวกนายจะยังอยู่ที่นี่? พวกนายคิดว่าหมอกรอบ ๆ บริเวณนี้สามารถป้องกันไม่ให้หมายักษ์ตาเดียวตรวจจับการมีอยู่ของพวกนายได้อย่างนั้นหรือ? นี่มันเรื่องตลกหลอกเด็กชัด ๆ พวกนายดูถูกความสามารถของหมายักษ์ตาเดียวเกินไปจริง ๆ”ชายสวมหน้ากากยื่นมือออกไปและลูบไล้กะโหลกขนาดใหญ่ของหมายักษ์ตาเดียว ชายคางแหลมจากสำนักวายชนม์หัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขามองไปที่เฟนด์และคนอื่น ๆ เขามีรอยยิ้มในหน้าขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด “นายคิดว่าหมายักษ์ตาเดียวที่ศิษย์พี่ใหญ่ของฉันเลี้ยงเอาไว้เป็นหมายักษ์ตาเดียวทั่ว ๆ ไปงั้นเหรอ? วันนี้เราจะบอกข้อมูลเชิงลึกแก่พวกนายเอง หมายักษ์ตาเดียวตัวนี้ได้รับการดูแลด้วยเคล็ดวิธีลับของสำนักเราเป็นอย่างดี และมีการใช้ผลึกวิญญาณจำนวนหนึ่งในการดูแลมันด้วย แม้ว่ามันจะไม่แข็งแรงในสังเวียนการต่อสู้ แต่ประสาทสัมผัสของมันก็แข็งแกร่งกว่าหมายักษ์ตาเดี

พวกเขาต้องเดินหน้าต่อไป!เจดก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวและรู้สึกถึงแรงต้านเล็กน้อยใต้ฝ่าเท้าของเขา เสียงแตกดังขึ้นอีกครั้ง และพวกเขาก็หันไปทางต้นเสียงพร้อมกัน...ก่อนที่จะเห็นโครงกระดูกหลายโครงกองอยู่ในบริเวณที่พวกเขายืนอยู่ เห็นได้ชัดว่าโครงกระดูกเหล่านี้อยู่ที่นั่นมาหลายปีแล้ว สังเกตได้จากฝุ่นที่เกาะอยู่บนโครงกระดูกจนหนาเตอะ แม้แต่เสื้อผ้าโครงกระดูกเหล่านี้สวมไว้ก็ย่อยสลายราวกับเศษกระดาษเมื่อเวลาผ่านไป เศษเสื้อผ้าของพวกเขาย่อยสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและกระจายไปทั่วโครงกระดูกความเย็นยะเยือกพุ่งผ่านร่างของพวกเขา และสายตาที่มีความหวังของพวกเขาสะดุดลงเฟนด์มัวแต่อยู่กับการมองไปรอบตัวและไม่ได้มองลงไปที่ใต้เท้าของตัวเอง เพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้นที่สายตาของเขาเลื่อนลงมาที่พื้น ซึ่งมีโครงกระดูกมากกว่าหนึ่งโครงโผล่ออกมารอบตัวพวกเขา พื้นดินแบบบริเวณที่พวกเขายืนอยู่สะอาดกว่าสถานที่รอบ ๆ เพียงเล็กน้อย และพวกเขาก็ถูกรายล้อมด้วยโครงกระดูกของมนุษย์และสัตว์อสูรมากมาย กระดูกเหล่านี้กระจัดกระจายไปทุกที่ราวกับกำลังพร่ำพรรณนาถึงการมีชีวิตอยู่ด้วยความสิ้นหวังท่ามกลางความเงียบเจดตัวสั่นอย่างอดไม่ได้และจั

เฟนด์สัมผัสได้ถึงความขุ่นเคืองในคำพูดของเจดแต่เจดก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่อาจโทษเฟนด์ได้ เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้บังคับให้พวกเขากระโดดจากผาโทมนัสตามลงมา หากพวกเขาไม่กระโดดลงมา พวกเขาก็ต้องตายอยู่ดียังไม่รวมว่าพวกเขาจะถูกทรมานจนตายอีกต่างหาก การกระโดดลงมาจากผาโทมนัสและรอความตายอยู่ที่นี่ย่อมดีกว่าการถูกชายสวมหน้ากากผู้นั้นทรมานอยู่ด้านบน อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ต้องตายด้วยความอดสู แม้ว่าการตายที่ด้านล่างนี้จะต้องทรมานเพียงใดก็ตามเฟนด์เพิกเฉยต่อพวกเขาและมองหาพื้นที่สะอาด ๆ สำหรับทำสมาธิและพักฟื้นร่างกาย เขาร่ายผนึกเวทย์ด้วยฝ่ามือของเขาขณะที่พลังงานที่แท้จริงไหลผ่านมาถึงปลายนิ้วของเขา จากนั้น เขาก็ชี้ไปข้างหน้า และพลังที่แท้จริงของเขาก็พุ่งขึ้นไปในอากาศทันใดนั้น เฟนด์ก็ลืมตาขึ้นและสิ่งที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า เขาขมวดคิ้ว ตรงหน้าเขาเป็นตำแหน่งที่พลังที่แท้จริงของเขาพุ่งเข้าใส่ แต่ที่นั่นกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีอะไรเลย นอกจากการที่เฟนด์ทำให้ตัวเองดูเป็นคนแปลก ๆ ก็เท่านั้นดไวท์และเจดแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างช่วยไม่ได้ พวกเขาเลิกคิ้วและไม่รู้ว่าเฟนด์กำลังคิดที่จะทำอะไรเฟนด์ไม่สนใจคนทั้งคู่และ