เฟนด์ขมวดคิ้ว เขาเพิ่มระยะห่างระหว่างโรบินกับตัวเขาอย่างรวดเร็ว คู่ต่อสู้ของเขาเป็นนักสู้ระยะประชิดในขณะที่เฟนด์ช่ำชองในการต่อสู้ระยะไกล ดังนั้นเขาจะปลอดภัยตราบเท่าที่เขาไม่เข้าใกล้โรบินมากเกินไปเขาร่ายผนึกด้วยมืออย่างรวดเร็วอีกครั้งและกริชสีดำอมเทาสิบเล่มที่ยังคงลอยอยู่กลางอากาศก็ปัดป้องไม้เท้ายาวของโรบินเอาไว้ได้ แสงสีทองและแสงสีดำอมเทาปะทะกันอีกครั้ง ครั้งนี้เฟนด์ใช้กริชสีดำอมเทาหกเล่ม ทำให้เขาอยู่ในระดับเดียวกับโรบินโรบินหอบหายใจหนักและหน้าแดงก่ำ เขารู้สึกโกรธยิ่งกว่าเก่า มือของเขาสั่นเทาขณะกัดฟันมองไปที่เฟนด์ เขาเหวี่ยงไม้เท้าออกไปเพื่อโจมตีอีกครั้ง แต่การโจมตีในทุกครั้งของเขาถูกกริชสีดำอมเทาต้านทานเอาไว้ได้ภายในเวลาไม่กี่วินาทีเขาตกใจมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใดก็ตามที่การโจมตีของเขาถูกกริชสีดำอมเทาขัดขวาง และไม่ใช่เขาเพียงคนเดียว คนอื่น ๆ ต่างก็มองด้วยดวงตาที่เบิกกว้างราวกับว่าเห็นผีเช่นกันมุมปากของเจดเริ่มกระตุก “หยิกผมที ศิษย์พี่ดไวท์ นี่ผมฝันไปหรือเปล่า? เฟนด์ฝีมือสูสีกับโรบินได้ยังไง? พวกเขาปะทะกันมาระยะหนึ่งแล้ว นี่มันเรื่องจริงเหรอ? ผมไม่ได้ฝันไปใช่หรือเปล่า?” รูม่านตาข
เขากำไม้เท้าแน่นขึ้นและเริ่มถ่ายเทพลังที่แท้จริงของตัวเองลงไป อักษรรูนเพื่อนจากด้านหนึ่งไปยังอีกด้าน เริ่มเปล่งประกายสดใส จากนั้นเขาก็ได้ผนึกมือด้วยมือขวาเสียงคำรามที่ไม่ได้มาจากมนุษย์ดังออกมาจากปากของเขาในขณะที่เขาปล่อยลูกบอลที่มีแสงสีทอง คล้ายกับแสงหิ่งห้อยออกมา ก่อนที่มันจะควบแน่นอยู่ด้านหลังของเขา ในชั่วพริบตาแสงสีทองดังกล่าวก็ก่อตัวเป็นรูปลักษณ์ของกอริลลาที่มีเขี้ยวแหลมคม ดวงตาที่ส่องสว่างเหมือนหลอดไฟส่งให้ทุกคนรู้สึกวิงเวียน กอริลลาที่สร้างขึ้นจากแสงสีทองจ้องมองเฟนด์อย่างฉุนเฉียวราวกับอยากจะกลืนกินเขาไปทั้งตัวในท้ายที่สุด โรบินถูกบังคับให้ใช้ทักษะที่ทรงพลังที่สุดของเขา “ทักษะนี้สามารถใช้ได้หลังจากที่ฉันได้ฝึกฝนทักษะไม้เท้าภูโลกาจนถึงระดับสมบูรณ์แบบแล้วเท่านั้น มีคนตายจากทักษะนี้มาหลายคนแล้ว และในไม่ช้า นายก็จะกลายเป็นหนึ่งในนั้นด้วย!”ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวอย่างโหดเหี้ยมในขณะที่พุ่งเข้าหาเฟนด์ กอริลล่าซึ่งก่อร่างขึ้นจากแสงที่อยู่ข้างหลังเขาก็คำรามออกมาในขณะที่มันพุ่งเข้าหาเฟนด์เช่นกัน ในระหว่างทางกอริลล่าตัวนั้นค่อย ๆ รวมเข้ากับไม้เท้าในมือของโรบิน และไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือ
ดไวท์และคนอื่น ๆ ล่าถอยไปในทันทีและในขณะเดียวกันก็ใช้พลังงานที่แท้จริงของตัวเองในการป้องกันคลื่นกระแทกเหล่านั้น เจดย่นคิ้วและใบหน้าของเขาก็ซีดลงเมื่อเขาได้ยินเสียงกระทบจากเกราะวิญญาณของเขา เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคลื่นกระแทกจากทักษะดังกล่าวจะสามารถทำลายวิญญาณของเขาได้ โชคดีที่คลื่นกระแทกดังกล่าวอยู่เพียงชั่วครู่และสลายไปเสียงกรีดร้องทำลายความเงียบลง ร่างหนึ่งกำลังร่นถอยจากศูนย์กลางของพลังที่กระทบกัน ตามด้วยกริชสีดำอมเทา กริชสีดำอมเทาเคลื่อนที่เร็วมาก มันเร็วจนดูคล้ายจะสามารถพุ่งตัวไปยังจุดที่โรบินอยู่ได้ในพริบตาใบหน้าของโรบินไม่เหลือสีเลยแม้แต่น้อย เขาพยายามใช้ไม้เท้าสกัดกั้นมันเอาไว้ แต่กริชสีดำอมเทาก็สามารถหลบการป้องกันได้อย่างง่ายดายและปักลงไปที่หน้าท้องของโรบินในทันที ความเจ็บปวดที่ตามมาให้ความรู้สึกราวกับถูกพิษกัดกินเนื้อหนังของเขา“เป็นไปได้ยังไง?!” โรบินตะโกนขึ้น เขาทั้งตระหนกและโมโห เขาไม่คิดเลยว่าชาตินี้พลังที่แข็งแกร่งทรงพลังที่สุดของเขาจะพ่ายแพ้ให้กับกริชของศัตรู กริชเล่มที่มีความยาวน้อยกว่าฝ่ามือของเขาทั้งที่ไม้เท้าของเขายาวตั้งห้าฟุต! เขาไม่รู้ว่าทำไมทักษะหมดหน้าตักของ
อัลเบี้ยนเกือบกัดลิ้นตัวเองเมื่อความคิดแวบเข้ามาในหัวของเขา 'ไม่มีทาง! เด็กหนุ่มที่อยู่ในขั้นต้นของระดับแรกกำเนิดจะสามารถใช้ทักษะระดับนภาได้อย่างไร?!'แม้แต่เหล่าศิษย์พี่ศิษย์น้องร่วมสำนักที่มีพรสวรรค์มหาศาลที่เขารู้จักก็ยังไม่อาจบ่มเพาะทักษะระดับนภาได้เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถทะลวงผ่านระดับพลังยุทธของพวกเขาได้ สิ่งที่เฟนด์ทำนั้นดูคล้ายกับการเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัยตอนอายุสามขวบอย่างไรอย่างนั้น!เฟนด์ฝึกฝนทักษะนี้ได้เพราะความทรงจำและประสบการณ์ที่ปรมาจารย์ในอดีตทิ้งไว้ สิ่งที่เขาได้รับจากปรมาจารย์นั้นดีกว่าการได้รับการฝึกฝนจากศิษย์อาวุโสเป็นพันเท่า“เขาทำแบบนี้ได้ยังไง? ใครก็ได้บอกฉันทีว่าเขาทำได้ยังไง?” อัลเบี้ยนพึมพำกับตัวเอง ยิ่งเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเชื่อได้น้อยลงเท่านั้น และสิ่งนี้ทำให้เขาปวดหัวดไวท์ไม่อาจหาคำมาอธิบายให้กับตัวเองได้เลย เขาคิดว่าเฟนด์เป็นคนพิเศษ แต่เมื่อพิจารณาจากรูปลักษณ์แล้ว คำว่าพิเศษนั้นดูจะน้อยเกินไป สำหรับเรื่องในวันนี้เฟนด์เป็นต้องเป็นปีศาจแน่! มีเพียงปีศาจเท่านั้นที่สามารถบ่มเพาะทักษะระดับปฐพีได้ทั้งที่เพิ่งอยู่ในขั้นต้นของระดับ
ใบหน้าของเดเร็กซีดลงเมื่อเห็นกริชกลับคืนมาอยู่ในมือของเฟนด์ เขาถอยหลังหนึ่งก้าวและดาบในมือสั่นไหว ความสั่นไหวดังกล่าวไม่ใช่เกิดจากพลังงานที่แท้จริงที่ถ่ายเทเข้าไปในดาบนั้น แต่จากความหวาดกลัว น้องชายสองคนของเขาซึ่งมีพละกำลังน้อยกว่าเขายิ่งหวาดกลัวไปกันใหญ่ พวกเขาซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเขาและปฏิบัติต่อเขาไม่ต่างจากเกราะกำบังความอวดดีก่อนหน้านี้ของพวกเขาถูกแทนที่ด้วยความหวั่นวิตกและความหวาดระแวง พวกเขามองไปที่เฟนด์ราวกับชายหนุ่มเป็นปีศาจที่หลุดมาจากนรกขุมที่ลึกที่สุดและสามารถฉีกหัวของพวกเขาได้ในพริบตาเดเร็กกลืนน้ำลาย ดาบในมือของเขาสั่นอย่างรุนแรงยิ่งกว่าเดิม จนทำให้ส่วนปลายเกิดเสียงจากการสั่นขึ้นเบา ๆ “ฉันขอเตือนนายไว้เลยนะ จริงอยู่ที่เราไม่ได้แข็งแกร่งเท่านาย แต่นายจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเราแน่หากเราสามคนร่วมมือกัน!”ริมฝีปากของเฟนด์โค้งขึ้น ด้วยการสะบัดข้อมือของเขา กริชสีดำก็ลอยขึ้นกลางอากาศอีกครั้ง แสงสีดำของมันเปลี่ยนเป็นหมอกสีเทาอ่อนที่หมุนวนซึ่งคล้ายกับก๊าซพิษที่ปล่อยออกมาจากหนองน้ำ เขาจ้องมองเดเร็กอย่างเย็นชาและพูดว่า “สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือการที่ถูกคนอื่นข่มขู่ เพราะงั้นนายถึงท
ทันใดนั้นดาบยาวทั้งสองเล่มก็ปะทะกันกลางอากาศ และทุกคนก็ได้ยินเสียงโครมครามดังขึ้น ทันทีที่ดาบยาวสีดำอมเทาปะทะกับดาบยาวของเดเร็ก โครงกระดูกขนาดเล็กจำนวนห้าสิบโครงที่แต่เดิมลอยอยู่บนดาบยาวก็ลุกเป็นไฟราวกับทันที เผาไหม้อย่างบ้าคลั่งในอากาศแต่ภายในอึดหายใจเดียว โครงกระดูกมากกว่าห้าสิบโครงก็ถูกเผาจนมอดไหม้ และแสงบนดาบยาวของเดเร็กก็หรี่ลงทันที เขามองดูมันได้ความไม่เชื่อ "เป็นไปได้ยังไงกัน? ทำไมทักษะของฉันถึงอ่อนแอขนาดนี้?”เขาไม่คิดว่าเขาจะรับมือกับเฟนด์ได้ เขาแค่ต้องการซื้อเวลาก่อนจะทิ้งอาวุธแล้วหนีไป แต่ไม่คิดเลยว่าทักษะของเขาจะอ่อนแอและถูกปลดอาวุธได้ในพริบตาเดียวแบบนี้เฟนด์เย้ยหยัน ทักษะที่เขาบ่มเพาะอย่างทักษะทักษะทลายห้วงสุญญะ อย่างน้อยมันน่าจะเป็นทักษะระดับนภา แถมยังเป็นทักษะทางธาตุวิญญาณซึ่งก็หมายความว่ามันสามารถยับยั้งพลังวิญญาณได้ตามธรรมชาติ แล้วมันก็เกิดขึ้นกับทักษะของเดเร็กซึ่งโจมตีด้วยการใช้พลังวิญญาณ เดเร็กไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฟนด์มาตั้งแต่แรก และเมื่อถูกเขายับยั้งพลังวิญญาณเอาไว้ได้ ก็ไม่แปลกเลยพี่การโจมตีของเขาจะถูกปลดเปลื้องลงหลังจากที่ดาบยาวหักเหผ่านการเคลื่อนไหวของเดเร็
สายตาสองคู่จ้องมองเฟนด์อย่างอ้อนวอน พวกเขาตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้ามากเกินไป พี่ใหญ่ของพวกเขาซึ่งแข็งแกร่งกว่าพวกเขาทั้งสองคนไม่มีโอกาสที่จะโต้กลับเฟนด์ได้เลยแม้แต่น้อย เฟนด์ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า? เขาเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธในขั้นต้นระดับแรกกำเนิดเท่านั้น เขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้อย่างไร?การโจมตีเช่นนี้ของเขาทำให้ความรู้สึกต่อต้านมลายหายไป พวกเขาไม่อายที่จะต้องคุกเข่าต่อหน้าเฟนด์อย่างไรเสีย ศักดิ์ศรีจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อคน ๆ หนึ่งกำลังใกล้ถึงคราวตายแบบนี้? ดัดลีย์กระแทกศีรษะลงกับพื้นอย่างแรงถึงสามครั้ง ราวกับว่าเฟนด์เป็นบรรพบุรุษของรุ่นที่สิบแปดของเขา ทันใดนั้นหน้าผากของเขาก็บวมแดง“นายท่าน โปรดเมตตาและไว้ชีวิตพวกเราด้วย เราไม่ได้มีเจตนาจะฆ่าคุณจริง ๆ เราก็แค่ทำตามคำสั่งก็เท่านั้น” ดัดลีย์กล่าวทั้งน้ำตาเดเมียนกระแทกศีรษะศีรษะของตัวเองลงกับพื้นเช่นกันในขณะที่เอ่ยปากขอร้อง “ผมยังไม่อยากตาย! ขอให้คุณถือซะว่าพวกเรามันอ่อนต่อโลกเกินไปและปล่อยเราไปเถอะ แน่นอนว่าเราจะไม่บอกใครว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ เราจะไม่อยู่ที่นี่ เราจะกลับไปที่สำนักวายชนม์ทันทีและไม่มาเหยียบที่นี่อีกเลย!”ทั้ง
“พวกแกอย่าได้พูดอะไรออกมานะ! ไม่อย่างนั้นฉันจะตามล่าพวกแกไปจนสุดขอบโลก!” โรบินตะโกนขึ้นทั้งดัดลีย์และเดเมียนตัวสั่นเมื่อได้ยินคำขู่ของเขา เพราะอย่างไรเสียพวกเขาก็มีตำแหน่งที่ด้อยกว่าอีกคนและต้องคำนับอีกฝ่ายทุกครั้งที่ได้พบ ใบหน้าของพวกเขาเริ่มถอดสี เลือดที่อยู่ในกายเผื่อหายไป ทำให้พวกเขาซีดยิ่งกว่าเดิมเฟนด์ขมวดคิ้วแล้วยกมือขวาขึ้น และแสงสีดำอมเทาก็แทงโรบินอีกครั้งทันที“อ๊า!” โรบินกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด คราวนี้เสียงกรีดร้องของเขารุนแรงกว่าเดิม วิญญาณของเขาเต็มไปด้วยรูโหว่หลังจากโดนโจมตีโดยทักษะทลายห้วงสุญญะของเฟนด์และตอนนี้วิญญาณของเขาก็ยิ่งย่ำแย่ลงยิ่งกว่าเดิมจากการโจมตีครั้งล่าสุดครั้งนี้เขารู้สึกว่าวิญญาณของเขาถูกฉีกออกจากกันโดยสิ้นเชิง และสติของเขาก็ค่อย ๆ เลือนหาย เขาไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บในระดับนี้ได้ เขาจะมีเวลามีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกไม่เกินสองถึงสี่ชั่วโมงเท่านั้นเสียงกรีดร้องโหยหวนของเขาดังก้องอยู่ในแก้วหูของดัดลีย์และเดเมียน เม็ดเหงื่อเย็นชุ่มขมับและลำคอ ทั้งคู่หายใจเร็วและดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นลมได้ทุกเมื่อเฟนด์ขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงสงบว่า “ถ้านายบอกทุกสิ