All Chapters of มหาเทพ แห่ง สงคราม: Chapter 1601 - Chapter 1610

“ตอนนี้ตระกูลคาเบลโลสนิทชิดเชื้อกับตระกูลวู๊ดมาก สถานการณ์แตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่เควิน คาเบลโลจะอยู่ที่บ้านพักของตระกูลวู๊ด แต่ทำไมตระกูลเฮมเพอร์ลีถึงอยู่ที่นั่นด้วย?” ขณะที่เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ บนหน้าผากของลิลลี่เกิดริ้วรอย เธอพึมพำด้วยความสงสัยบางอย่าง "ใช่ ถ้าคุณไม่ท้วง ผมก็คงไม่สังเกตเรื่องนี้เช่นกัน มันแปลกจริง ๆ ทำไมสมาชิกในตระกูลเฮมเพอร์ลี ถึงอยู่ที่นั่น? แถมพวกเขายังเสนอตัวช่วยตระกูลวู๊ดในการต่อสู้อีกต่างหาก!” คิ้วของโจเอลขมวดเข้าหากันเมื่อได้ฟังคำทักท้วงของลิลลี่ เขาเริ่มคิด “ตระกูลเฮมเพอร์ลีอยู่ในสถานะที่เป็นกลางมาโดยตลอด และพวกเขามักจะไม่ค่อยมีปากเสียง ไม่พยายามทำให้ตระกูลอื่นขุ่นเคืองหรือพินอบพิเทา แล้วทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ในบ้านพักของวู๊ดล่ะ?” ผู้อาวุโสตระกูลลาโกริโออดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา ไม่นาน ลิลลี่ก็นึกอะไรออกได้อย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอเป็นประกาย "เดี๋ยว! ฉันรู้! ต้องใช่แน่ ๆ เราไม่รู้เลยว่าตระกูลใดได้รับลูกบอลหินจากเขาเหมันต์กระจ่างใช่ไหมล่ะ? ตอนนี้ดูเหมือนว่าลูกบอลหินนั่นจะต้องอยู่ในมือของตระกูลเฮมเพอร์ลี! พวกเขาต้องได้

“ฮิฮิ จู่ ๆ ผมก็คิดขึ้นมาได้ แต่ผมไม่กล้าลอง เพราะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น!” พอลหัวเราะอย่างอบอุ่น หลังจากสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง ก็น่าแปลกใจที่ดวงตาของเฟนด์มุ่งมั่นและแน่วแน่ “ผมว่าเราลองดูก็ได้!” “เดี๋ยวก่อน นายน้อยเฟนด์ เราไม่ควรประมาท สิ่งนี้ดูดซับพลังฉี และมันก็ดูดซับอย่างรุนแรงอีกด้วย! ถ้าจู่ ๆ คุณอัดพลังฉีเข้าไปทำลายสมดุลในนั้น ใครจะรู้ว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร? จะเกิดอะไรขึ้นหากผลที่ตามมานั้นร้ายแรงจนไม่อาจควบคุมได้ นั่นแย่แน่!” ผู้อาวุโสลำดับแรกของตระกูลเฮมเพอร์ลี กระโดดและตื่นตระหนกทันทีเมื่อได้ยินคำแนะนำที่กล้าบ้าบิ่นนี้และก้าวไปข้างหน้าเพื่อแนะนำพวกเขา “เขาพูดถูก นายน้อยเฟนด์ เราอย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่นเลย เราไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าลูกบอลหินระเบิดขึ้นมาล่ะ? หรือหากมันกลายเป็นลูกบอลยักษ์ที่ดูดพลังฉีออกจากร่างกายของคุณจนหมดล่ะ? นั่นคงทำให้คุณถึงฆาต!” พ่อบ้านไททัสส่งเสียงเตือนเฟนด์ทันที “ความคิดของนายน้อยเฮมเพอร์ลีนั้นบุ่มบ่ามและเสี่ยงเกินไป! อีกอย่าง ถึงคุณจะอยากลอง ก็หาสมาชิกตระกูลสาขาสักคนมาลองทำดูจะดีกว่า! คุณคือหัวหน้าตระกูลวู๊ดในอนาคต คุณสำคัญเกินไป แถมทั้งตระ

ไม่ว่าคนในตระกูลใดก็ล้วนเห็นลำแสงสีแดงสว่างอยู่เหนือท้องฟ้า ตระกูลชั้นสามบางตระกูลรู้ว่าการไปบ้านพักตระกูลวู๊ดนั้นไร้ประโยชน์ แต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่อยากจะไปดูเพื่อความบันเทิง หรือไม่บางคนก็อยากรู้เกี่ยวกับระดับเทพสูงสุด ดังนั้น ตระกูลต่าง ๆ จึงมุ่งหน้าไปตามทิศทางของตระกูลวู๊ดไม่ขาดสาย "ดู! มีลำแสงอีกสายหนึ่งที่มีสีต่างกัน!” แฮร์รี่ เยเกอร์เจ้าวิหารแห่งทวยเทพและราชา ซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังที่พักตระกูลวู๊ดพร้อมกับคนของเขา พบว่ามีลำแสงอีกเส้นหนึ่งพุ่งออกมาจากที่พักของตระกูลวู๊ด พวกเขาอุทานเสียงดัง “มันต้องเป็นลูกบอลหินอีกลูก ต้องเป็นอีกลูกแน่ ๆ! ดูเหมือนว่าตระกูลเฮมเพอร์ลีจะมีลูกบอลหิน! ได้ยินมาว่าพวกเขาซ่อนตัวอยู่ในที่พักของตระกูลวู๊ด และตอนนี้พวกเขาคงค้นพบอะไรบางอย่างจากลูกบอลหินแล้ว!” แฮร์รี่ตะโกน เสียงของเขาสั่นด้วยความตื่นเต้น หากเฟนด์และพอลค้นพบบางอย่างจากสิ่งนี้จริง ๆ เขาต้องทำให้พวกนั้นบอกเขา และเขาก็จะมีส่วนแบ่งในความหวังนั้นด้วย แน่นอน สิ่งเดียวที่เขากังวลคือเฟนด์จะไม่เต็มใจที่จะบอกวิธีทะลวงผ่านไปยังระดับเทพสูงสุดให้เขาฟัง แต่แฮร์รี่ได้วางแผนไว้ในใจแล้ว เขามีลูกบอลหินทั

“โอ้ พูดถึงก็มาพอดี พวกเขามากันแล้ว! ดูเหมือนจะมุ่งหน้ามาที่นี่แบบไม่มีการหยุกพักเลยล่ะ” เมื่อแนชได้ยินเช่นนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ ที่นี่มีที่ว่างไม่พอจะรับแขกหรอก เราจะเจอพวกเขาข้างนอก และถ้าพวกเขาต้องการเข้ามาดูข้างในก็ไม่มีปัญหา แต่คงเข้ามากันเยอะไม่ได้!” เฟนด์พยักหน้าเห็นด้วย เขาให้สองสามคนเฝ้าดูลูกบอลหินอยู่ในห้อง ก่อนจะบินออกจากไป “ฮ่า ฮ่า ฮ่า! นายท่านวู๊ด นายน้อยเฟนด์ พวกคุณค้นพบอะไรสักอย่างแล้วใช่ไหม? เราเห็นลำแสงทั้งสองสายนี้จากระยะไกลเลย! ยินดีด้วย!" แฮร์รี่โค้งคำนับและทักทายเฟนด์และแนชด้วยการทักทายแบบกำปั้นต่อฝ่ามือในทันทีที่พบหน้ากัน จากนั้นเขาก็แสดงความยินดีออกมา “ห้องนั้นค่อนข้างเล็ก ผมเกรงว่าพวกคุณจะเข้าไปข้างในกันไม่ได้ทุกคน เจ้าวิหารแฮร์รี่และผู้อาวุโสสักคนสองคนจะเข้าไปดูก็ได้ ส่วนท่านที่เหลือโปรดพักผ่อนที่จัตุรัสด้านนอกนี่ก่อน!” เฟนด์ยิ้ม ดวงตาของแฮร์รี่เป็นประกายทันทีที่ได้ยินคำเชิญของเฟนด์ “ใช่ ใช่ แน่นอน! ทุกคน ฟังนะ พักอยู่ที่จัตุรัสแห่งนี้เสียก่อน! ผมกับพวกผู้อาวุโสจะเข้าไปดูเอง!” เขาสั่งคนของเขา ในไม่ช้าเฟนด์และค

“อย่าไปที่นั่นงั้นเหรอ? ถ้าเราไม่ไป เราคงไม่มีโอกาสจะลืมตาอ้าปากได้อีกต่อไป! และเมื่อถึงตอนนั้น เราคงไม่มีสิทธิ์ที่จะทะลวงไปสู่ระดับเทพสูงสุดได้!” แมทธิวหยุด เขาให้ความเห็นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “หากเรากลับไปแมทธิวดินแดนท้องทะเลของเราอย่างกลัวหดตัว เราก็ไม่อาจทะลวงเข้าสู่ระดับเทพสูงสุดได้! เราจะทำได้เพียงซ่อนตัวอย่างน่าสมเพชและรอความตายอยู่ที่นั่น แล้วถ้าเฟนด์กับพรรคพวกคิดจะมากวาดล้างเราล่ะ? เมื่อถึงตอนนั้นคุณจะหนีไปไหนรอด?” “แต่…แต่การไปที่นั่นในตอนนี้นั้นมันอันตรายเกินไป! ถ้าพวกเขารู้ว่าเราอยู่ที่นั่น เราก็หนีไปไหนไม่รอดเหมือนกัน!” ผู้อาวุโสก้มหน้าพึมพำ “ตอนที่เราไปถึงที่นั้น เราจะซ่อนตัวอยู่บนภูเขาลูกใหญ่ซึ่งอยู่ห่างจากตระกูลวู๊ดเพื่อไม่ให้พวกเขาสังเกตเห็นเราง่าย ๆ และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ก็จะมีชนเผ่าและตระกูลต่าง ๆ ไปที่นั่นเป็นจำนวนมาก พวกเราจะส่งคนสองสามคนแฝงตัวไปกับฝูงชน ด้วยวิธีนี้อย่างน้อยเราก็คงพอรู้อะไรบ้าง ดีกว่าหดหัวอยู่ในกระดอง ถ้าเราไปที่นั่น เราก็จะได้สังเกตสถานการณ์เหล่านั้น และจะได้หาทางเอาชนะพวกเขา ไม่อย่างนั้นนี่คงเป็นจุดจบของวิหารเรา!” แมทธิวย้ำจุดยืนขอ