Share
บทที่ 1606
Related chapter
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1607
เฮเลน่ามีความสุขกับดาเนียลล่าไปด้วย หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความสุข ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกอิจฉา เธออิจฉาที่น้องสาวของเธอสามารถหาผู้ชายที่ดีเช่นนี้ได้ “ไร้สาระ พอเลย! ฉันก็แค่อยากจะแข็งแกร่งขึ้น!” เมื่อได้ยินคำพูดของเฮเลน่า จู่ ๆ ใบหน้าของดาเนียลล่าก็กลายเป็นสีชมพู เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความลำบากใจ แต่ในเวลานี้วีนัสคิดอะไรบางอย่างได้และหันไปหาอเล็กซานเดอร์ “พ่อ ทำไมถึงมีแสงสองสาย? หรือว่าแทนที่มันจะเป็นทักษะยุทธ มันกลับเป็นสมบัติวิเศษ? ถ้าไม่ใช่ทักษะยุทธ เราคงไม่อาจเรียนรู้อะไรจากมันได้! และนั่นก็หมายความว่าแสงเพียงดวงเดียวจะอนุญาตให้คนเพียงคนเดียวทะลวงไปสู่ระดับเทพสูงสุดได้! ความพยายามทั้งหมดของเรา รวมทั้งการไปที่นั่นตอนนี้จะไม่สูญเปล่าหรือ?” ใบหน้าของอเล็กซานเดอร์จมลงทันทีหลังจากได้ยินคำพูดของวีนัส เขาและคนอื่น ๆ ที่เคยมีใบหน้าเต็มตื่นเต้น ตอนนี้ถูกความเศร้าหมองครอบงำ แต่หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง อเล็กซานเดอร์ก็ยิ้มและยักไหล่อย่างไม่ไยดี “ไม่ว่าสถานการณ์จะเป็นอย่างไร เราก็ต้องเข้าไปดู ถึงจะมีคนที่สามารถทะลวงผ่านไปยังระดับเทพสูงสุดด้วยลูกบอลหินทั้งเจ็ด เพียงเจ็ดคนเท่านั้น
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1608
“โอ้ พูดถึงก็มาพอดี พวกเขามากันแล้ว! ดูเหมือนจะมุ่งหน้ามาที่นี่แบบไม่มีการหยุกพักเลยล่ะ” เมื่อแนชได้ยินเช่นนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า “ไปกันเถอะ ที่นี่มีที่ว่างไม่พอจะรับแขกหรอก เราจะเจอพวกเขาข้างนอก และถ้าพวกเขาต้องการเข้ามาดูข้างในก็ไม่มีปัญหา แต่คงเข้ามากันเยอะไม่ได้!” เฟนด์พยักหน้าเห็นด้วย เขาให้สองสามคนเฝ้าดูลูกบอลหินอยู่ในห้อง ก่อนจะบินออกจากไป “ฮ่า ฮ่า ฮ่า! นายท่านวู๊ด นายน้อยเฟนด์ พวกคุณค้นพบอะไรสักอย่างแล้วใช่ไหม? เราเห็นลำแสงทั้งสองสายนี้จากระยะไกลเลย! ยินดีด้วย!" แฮร์รี่โค้งคำนับและทักทายเฟนด์และแนชด้วยการทักทายแบบกำปั้นต่อฝ่ามือในทันทีที่พบหน้ากัน จากนั้นเขาก็แสดงความยินดีออกมา “ห้องนั้นค่อนข้างเล็ก ผมเกรงว่าพวกคุณจะเข้าไปข้างในกันไม่ได้ทุกคน เจ้าวิหารแฮร์รี่และผู้อาวุโสสักคนสองคนจะเข้าไปดูก็ได้ ส่วนท่านที่เหลือโปรดพักผ่อนที่จัตุรัสด้านนอกนี่ก่อน!” เฟนด์ยิ้ม ดวงตาของแฮร์รี่เป็นประกายทันทีที่ได้ยินคำเชิญของเฟนด์ “ใช่ ใช่ แน่นอน! ทุกคน ฟังนะ พักอยู่ที่จัตุรัสแห่งนี้เสียก่อน! ผมกับพวกผู้อาวุโสจะเข้าไปดูเอง!” เขาสั่งคนของเขา ในไม่ช้าเฟนด์และค
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1609
อย่างไรก็ตามเฟนด์ค่อนข้างกระตือรือร้นกับเรื่องพวกนี้ ทั้งยังบอกข้อมูลแก่เขาและคนอื่น ๆ อย่างไม่ปิดบัง นอกจากนั้นพลังยุทธของเฟนด์นั้นก็แข็งแกร่งมากจนแม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับเขา ดังนั้นหากเขาไม่เต็มใจที่จะเอาก้อนหินทั้งสามลูกออกมา ตระกูลวู๊ดจะต้องไม่พอใจแน่ หลังจากครุ่นคิดอยู่สองสามวินาที เขาก็ตัดสินใจได้ “ก็ได้ ก็ได้! ลองเอาพวกมันออกมาลองไปด้วยกันเถอะ!” เขายิ้ม ด้วยการพลิกฝ่ามือ ลูกบอลหินลูกหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา จากนั้นเขาก็หันไปหาผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งและสอง หลังจากเห็นว่าแฮร์รี่ตกลงตามข้อเสนอของเฟนด์ ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งและลำดับที่สองของวิหารแห่งทวยเทพและราชาก็หยิบลูกบอลหินที่ติดตัวออกมาเช่นกัน พวกเขาวางลูกบอลหินเหล่านั้นไว้บนโต๊ะ “มา ลองถ่ายพลังฉีของพวกเราเข้าไปดู!” แฮร์รี่มองผู้อาวุโสทั้งสองอีกครั้งแล้วเดินไปที่ลูกบอลหิน เขาวางมือลงบนนั้น ก่อนระดมพลังฉีในร่างกายของเขา แล้วเริ่มถ่ายพลังฉีเข้าไปในลูกบอลหิน หลังจากนั้นไม่นาน แฮร์รี่รู้สึกหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจากความเร็วในการดูดซับพลังฉีของลูกบอลหินมีความเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และเริ่มดูดพลังฉีใน
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1610
“อย่าไปที่นั่นงั้นเหรอ? ถ้าเราไม่ไป เราคงไม่มีโอกาสจะลืมตาอ้าปากได้อีกต่อไป! และเมื่อถึงตอนนั้น เราคงไม่มีสิทธิ์ที่จะทะลวงไปสู่ระดับเทพสูงสุดได้!” แมทธิวหยุด เขาให้ความเห็นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า “หากเรากลับไปแมทธิวดินแดนท้องทะเลของเราอย่างกลัวหดตัว เราก็ไม่อาจทะลวงเข้าสู่ระดับเทพสูงสุดได้! เราจะทำได้เพียงซ่อนตัวอย่างน่าสมเพชและรอความตายอยู่ที่นั่น แล้วถ้าเฟนด์กับพรรคพวกคิดจะมากวาดล้างเราล่ะ? เมื่อถึงตอนนั้นคุณจะหนีไปไหนรอด?” “แต่…แต่การไปที่นั่นในตอนนี้นั้นมันอันตรายเกินไป! ถ้าพวกเขารู้ว่าเราอยู่ที่นั่น เราก็หนีไปไหนไม่รอดเหมือนกัน!” ผู้อาวุโสก้มหน้าพึมพำ “ตอนที่เราไปถึงที่นั้น เราจะซ่อนตัวอยู่บนภูเขาลูกใหญ่ซึ่งอยู่ห่างจากตระกูลวู๊ดเพื่อไม่ให้พวกเขาสังเกตเห็นเราง่าย ๆ และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ก็จะมีชนเผ่าและตระกูลต่าง ๆ ไปที่นั่นเป็นจำนวนมาก พวกเราจะส่งคนสองสามคนแฝงตัวไปกับฝูงชน ด้วยวิธีนี้อย่างน้อยเราก็คงพอรู้อะไรบ้าง ดีกว่าหดหัวอยู่ในกระดอง ถ้าเราไปที่นั่น เราก็จะได้สังเกตสถานการณ์เหล่านั้น และจะได้หาทางเอาชนะพวกเขา ไม่อย่างนั้นนี่คงเป็นจุดจบของวิหารเรา!” แมทธิวย้ำจุดยืนขอ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1611
“เป็นไปได้ยังไง? เก็บพวกมันกลับเข้าไปในแหวนยุทธไม่ได้!” แฮร์รี่รู้สึกประหม่า “ดูเหมือนว่าเมื่อแสงปรากฏออกมาจากลูกบอลหินแล้ว เราจะไม่สามารถเก็บมันกลับเข้าไปในแหวนยุทธได้!”ทางด้านเฟนด์เองก็ยิ้มอย่างขมขื่นเช่นกัน “ดูเหมือนเราจะทำได้แค่แบกมันไปเองเท่านั้น!” หลังจากที่เขาพูดจบ พวกเขาก็บินออกไปพร้อมกับถือลูกบอลหินคนละลูกไว้ในมือ“เฟนด์ แล้วคนจากตระกูลแซคคารีล่ะ?” แนชไม่รู้ว่าเขาควรอนุญาตให้คนจากตระกูลแซคคารี เข้ามาหรือไม่ ปรมาจารย์จากตระกูลวู๊ดหลายคนคอยดูแลความเรียบร้อยทั้งข้างนอกและบนท้องฟ้า เห็นได้ชัดว่า สมาชิกของตระกูลอื่น ๆ เข้ามาในนี้ไม่ได้หากไม่ได้รับอนุญาตจากแนชและเฟนด์ยิ่งไปกว่านั้น บางตระกูลได้นำผู้คนมาด้วยไม่น้อย พวกเขาไม่เพียงแต่นำผู้ที่อยู่ในระดับเทพแท้จริงมาเท่านั้น แต่ยังนำผู้ที่อยู่ในระดับกึ่งเทพมาด้วยเฟนด์คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเราไม่อนุญาตให้พวกเขาเข้ามา คนก็จะมองว่าเราใจดำ!"เขามองไปที่ผู้ชายจากตระกูลวู๊ดซึ่งมารายงานสถานการณ์ก่อนที่จะพูดว่า “เอาอย่างนี้แล้วกัน ประกาศออกไปว่าหากกองกำลังที่ไปยังเกาะวายุมืดกับเรามาเยี่ยมชมถึงที่นี่ พวกเขาจะไ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1612
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ สมาชิกในตระกูลแซคคารีก็รู้สึกอาย ในหัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความเสียดาย หากพวกเขาเลือกที่จะเป็นพันธมิตรกับตระกูลวู๊ดและติดตามพวกเขาไปที่เกาะวายุมืด พวกเขาคงได้รับการปฏิบัติที่ดีจากตระกูลวู๊ด และจะไม่ได้รับการปฏิบัติที่ต่างออกไปเช่นนี้แต่ตระกูลวู๊ดเองเมตตาพอที่จะอนุญาตให้สมาชิกในตระกูลของพวกเขาจำนวนสามคนเข้าไปสังเกตการณ์ได้ และหากตระกูลวู๊ดจะไม่ยอมมาพบและขอให้พวกเขาออกไป พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดียิ่งไปกว่านั้น พวกเขาได้รู้เกี่ยวกับพลังยุทธที่แข็งแกร่งจนสามารถกวาดล้างทั้งสี่ตระกูลไป เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือตระกูลวู๊ดไม่ได้ประสบกับความสูญเสียครั้งใหญ่ในการต่อสู้ครั้งนั้นด้วย"ขอบคุณ ขอบคุณ! แค่อนุญาตให้คนของเราเข้าไปได้สามคน เราก็พอใจแล้ว!” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนายท่านแซคคารี เขาครุ่นคิดและพูดว่าแทบจะในทันที “เอาอย่างนี้ดีไหม? ผมจะเข้าไปพร้อมกับผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งและผู้อาวุโสลำดับที่สอง คนอื่น ๆ ก็ไปรอที่พื้นที่ว่างเปล่าแถวตีนเขา!”“ได้ครับ นายท่าน!” คนอื่น ๆ พาสมาชิกคนอื่น ๆ จากไปทันที พวกเขารู้ว่าตระกูลของตนมีผู้ฝึกยุทธที่อยู่ในขั้นสูงสุดของระดับเท
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1613
อเล็กซานเดอร์มีสีหน้าภาคภูมิใจ ในทันทีที่เขาสัมผัสได้ว่าเขาดีกว่าพวกแซคคารีไปหนึ่งขั้น เขาเริ่มเลือกคนที่จะเข้าไปกับเขาทันที หลังจากที่เลือกเสร็จแล้ว เขาก็ขอให้คนอื่น ๆ ไปพักที่ที่ตีนเขาด้านล่างเมื่อสมาชิกของตระกูลแซคคารีเห็นว่าตระกูลคาเบลโลได้เข้าไปด้านในถึงยี่สิบคน พวกเขาก็รู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก สมาชิกของตระกูลเฮมเพอร์ลีก็มาถึงในไม่ช้าเช่นกัน พวกเขาต่างก็ดีใจเมื่อได้รู้ว่าพวกเขาได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้ถึงยี่สิบคนตระกูลน้อยใหญ่มาถึงมากขึ้นเรื่อย ๆ เหล่าตระกูลลึกลับชั้นสองและชั้นสามที่ติดตามตระกูลฮันท์ไปยังเขาเหมันต์กระจ่างรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง เมื่อพบว่าพวกเขาได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้านในได้เพียงแค่สามคนเท่านั้นสำหรับตระกูลต่าง ๆ ที่ติดตามตระกูลวู๊ดไปยังเกาะวายุมืด รู้สึกได้ทันทีว่าพวกเขาอยู่เหนือกว่าตระกูลอื่นมาก ทันทีที่ได้รู้ว่าพวกเขานำคนเข้าไปได้ถึงยี่สิบคนในขณะนี้ มีคนจำนวนไม่น้อยกำลังยืนอยู่บนยอดเขาที่ห่างออกไป และกำลังมองดูสถานการณ์ในที่ดินตระกูลวู๊ด ซึ่งพวกเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคนจากตำหนักนภา“ตอนนี้มีลำแสงห้าลำแสงแล้ว ดูเหมือนว่าแสงเหล่านี้จะเกิดขึ้นมา
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1614
สมาชิกของตำหนักเทพยดาถามเกี่ยวกับสถานการณ์ภายในหลังจากที่พวกเขามาถึงทันที ทว่าพวกเขาก็ไม่ได้รับข่าวสารใด ๆ จากผู้อาวุโสลำดับที่สี่ในท้ายที่สุด สมาชิกของตำหนักเทพยดาก็ออกไปหาที่พักเช่นกัน สำหรับเจ้าตำหนักอย่างเธอและปรมาจารย์ที่มีทักษะยุทธในระดับสูงอีกสิบเก้าคนเดินไปยังห้องโถงข้างหน้าอย่างช้า ๆ“สถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง?” หลังจากที่เจ้าตำหนักเทพยดามองดูสิ่งที่เกิดขึ้น เธอเอ่ยถามในทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง“ฮ่า ฮ่า… เรามองดูมันมาระยะหนึ่งแล้ว แต่เราไม่ได้อะไรเลย เราให้มือสัมผัสลำแสงเหล่านี้ แต่มันก็เป็นลำแสงธรรมดา เราไม่สามารถเพิ่มทักษะยุทธผ่านลำแสงเหล่านี้ได้” แฮร์รี่หัวเราะและพูดกับออเรียล เจ้าตำหนักเทพยดาในทางกลับกัน เฟนด์กล่าวว่า "เรากำลังรอคุณอยู่ และเราอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกหรือไม่หากลูกบอลหินทั้งเจ็ดลูกมีลำแสงออกมา นอกจากพวกคุณแล้ว พวกเราก็กำลังรอสมาชิกจากตำหนักอินทรีทะยานอยู่เช่นกัน!”“ลำแสงออกมาจากลูกบอลหินได้อย่างไร?” หลังจากที่ออเรียลพินิจลูกบอลหินเหล่านี้ เธอก็ไม่ลังเลที่ถามด้วยความสงสัยในไม่ช้าเฟนด์และคนอื่น ๆ ก็บอกให้พวกเขารู้เกี่ยวกับขั้นตอน
Latest chapter
