All Chapters of มหาเทพ แห่ง สงคราม: Chapter 1211 - Chapter 1220

ถ้ามีโอสถระดับสามกับโอสถระดับสี่ แสดงว่าหญ้าวิญญาณระดับสามกับหญ้าวิญญาณระดับสี่ก็อาจจะมีอยู่จริง ถ้าเป็นอย่างนั้น แล้วหญ้าวิญญาณพวกนั้นอยู่ที่ไหนกัน? หญ้าวิญญาณและโอสถแบบนั้นอาจทำให้ผู้ที่อยู่ในระดับเทพแท้จริงหลอมรวมพลังได้ นั่นหมายความว่าตำนานเรื่องระดับเทพสูงสุดอาจเป็นจริงก็ได้“ใช่แล้ว พ่อของฉันบอกว่าโอสถระดับสามกับโอสถระดับสี่มีอยู่จริง ซึ่งหมายความว่าระดับเทพสูงสุดก็อาจจะมีอยู่จริง”ดูเหมือนว่าไดอาเนียลล่าจะไม่ได้ตั้งกำแพงไว้มากนัก เธอพูดกับเฟนด์อย่างสบาย ๆ ว่า “นั่นคือเหตุผลว่าทำไมตำราเล่มนั้นถึงเป็นสมบัติล้ำค่าของผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่ง เขาจะใช้ทุก ๆ เวลาว่างของเขาเพื่อศึกษามัน พยายามวิเคราะห์ความลับของมัน และบางครั้งเขาก็ออกไปตามหาสมบัติล้ำค่าเพื่อดูว่าเขาจะตามหาหญ้าวิญญาณระดับสามอย่างที่ได้อธิบายไว้ในตำราเล่มนั้นเจอหรือเปล่า!”“เขาตามหามันสำเร็จไหม?”ดวงตาของเฟนด์เป็นประกายเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาจึงถามเธอกลับไปไดอาเนียลล่ายิ้มอย่างขมขื่น “ไม่เลย เขายังตามหามันไม่ได้เลยหลังจากที่ผ่านมาหลายปี ฉันจึงไม่คิดว่าหญ้าวิญญาณระดับสามกับหญ้าวิญญาณระดับสี่จะมีอยู่จริง เขาไม่พบร่องรอยใ

ไดอาเนียลล่าตอบกลับทันทีโดยไม่ต้องคิด “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเพราะคุณและความบริสุทธิ์ของฉันถูกใครบางคนทำให้แปดเปื้อน สำหรับฉันมันคงเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ แม้ว่าคุณจะฆ่าคนคนนั้นก็ตาม อีกอย่าง ในตระกูลสาขาของคุณไม่ใครสักคนเลยที่คู่ควรกับฉัน ฮึ่ม! ยังไงก็ตาม ในช่วงสองสามวันนี้ฉันจะตามติดอยู่ข้าง ๆ คุณ ตอนนี้ฉันเชื่อใจแค่คุณเท่านั้น แล้วเมื่อพลังฉีของฉันฟื้นคืนกลับมาฉันก็จะจากไป!”“ก็ได้ มันไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับผมอยู่แล้ว!”เฟนด์พาเธอมาด้วยและสั่งให้เมสันจัดห้องให้ไดอาเนียลล่าพักในที่ที่เดียวกับบ้านที่เขาพักอยู่ในช่วงบ่าย เมสันกับคนอื่น ๆ ก็จัดระเบียบสมบัติที่ยึดได้จากการรบชนะ รวมทั้งเอาหญ้าวิญญาณมาวางไว้ตรงหน้าของเฟนด์เพื่อเขาเลือกสิ่งของที่ชอบหลังจากที่เฟนด์ศึกษาสิ่งของพวกนั้นสักพัก เขาก็เลือกสมุนไพรเพียงไม่กี่อย่างที่เหมาะกับการทำโอสถฉี“ที่นี่มีหญ้าวิญญาณจำนวนมาก ทำไมนายน้อยไม่เอาไปเพิ่มล่ะ?”ผู้อาวุโสลำดับที่หนึ่งของพวกเขาโพล่งออกมาหลังจากที่เห็นว่าเฟนด์เลือกของไปเพียงไม่กี่ชิ้น“ไม่เป็นไร ฉันมีมากพอแล้ว!”เฟนด์ยิ้มออกมา “เมสันจะย้ายไปอยู่ตระกูลหลัก คุณได้เลือกหัวหน้าตระกูลค

ข้าง ๆ พวกเขา แม่ของไนกินี่ทนดูพวกเขาต่ออีกไม่ไหว เธอจึงขอร้องสามีของเธอ“ไม่เป็นไรหรอก ลูกมีนิสัยที่ไม่ยอมแพ้มาตลอด ผมจะไม่เกลี้ยกล่อมเธอเรื่องนี้!” แม้ว่าเขาจะทุกข์ทรมานใจมาก แต่พ่อของไนกินี่ก็ยังคงกำหมัดแน่นและพูดออกมาอย่างหนักแน่น“เฮ้อ!” แม่ของไนกินี่ถอนหายใจปัง!หลังจากนั้นไม่นาน ไนกินี่ก็กระเด็นถอยหลังออกไปอีกครั้งแล้วล้มลงบนพื้น เธอกระอัดเลือดออกมาอีกครั้ง สีหน้าของเธอก็ซีดมากกว่าเดิมเมื่อเทียบกับเมื่อกี้“ไนกินี่ ยอมแพ้ซะ เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพี่หรอก!” ดอว์สันก็รู้สคกสงสารเด็กสาวคนนี้ขณะที่เขามองไนกินี่เพราะยังไงซะ พวกเขาก็มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เพื่อค้นหาทรัพยากรเสริมทักษะการต่อสู้ ในป่าที่อันตราย เด็ก ๆ ในตระกูลสาขาจะดูแลกันซึ่งกันเสมอ พวกเขาเติบโตมาด้วยกันและมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันแต่ทว่าในวันนี้พวกเขาก็ต้องต่อสู้เพื่ออนาคตของตนเอง“ฉันยังไม่แพ้! ฉันไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก!” ไนกินี่กัดฟันแน่นและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เธอกำหมัดและวิ่งออกไปอีกครั้งอย่างไรก็ตาม ความเร็วของเธอก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด ดอว์สันจึงหลบหมัดของเธอได้อย่างง่ายดาย แล้วเขาก็พลิกมือและตบลงบนหลังขอ

ลิลลี่น้ำหนักลดลงไปเกือบห้ากิโลกรัมภายในเวลาไม่กี่วันลิลลี่หายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เธอมองไปยังทางเข้าบ้านของตระกูลลาโกริโอก่อนที่จะเข้าไปข้างในพร้อมกับชายชราไม่นานหลังจากนั้น เด็กหนุ่มหลายคนที่เฝ้าอยู่บนภูเขาก็เห็นลิลลี่ “คุณหนูใหญ่กลับมาแล้ว!”หลังจากที่พวกเขาเห็นก็มีคนวิ่งไปแจ้งคนอื่น ๆ ให้ทราบทันทีเด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณหนูใหญ่ ทำไมคุณกลับมาคนเดียวล่ะ?”ไม่นานนักหญิงสาวก็สังเกตเห็นว่าลิลลี่มีบางอย่างผิดปกติไป ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นผู้หญิงที่ยิ้มแย้มแจ่มใสและร่าเริงทุกครั้งที่เธอกลับมา แต่ลิลลี่คนปัจจุบันดูเหมือนว่าเธอไม่มีเรี่ยวแรงและท้อแท้สุด ๆเด็กสาวขมวดคิ้วและถามอย่างระมัดระวัง “คุณหนูใหญ่ เกิด...เกิดอะไรขึ้นกับคุณ? ทำไมคุณถึงดูอ่อนล้าจัง?”ผู้อาวุโสที่อยู่ข้าง ๆ ถอนหายใจออกมา “ซูซาน หยุดถามได้แล้ว เรื่องทุกอย่างมันยากที่จะอธิบายได้ในเวลาไม่กี่วินาที”ทั้งคู่เดินไปข้างหน้าและไม่นานพวกเขาก็มาถึงลานกว้างขนาดใหญ่ตรงไหล่เขาในตอนนั้นเอง นายท่านลาโกริโอ พร้อมด้วยนายใหญ่ลาโกริโอและผู้อาวุโสจำนวนมาก ก็รีบออกมาต้อนรับพวกเขาเนื่องจากลิลลี่ไม่ได้กลั

“คุณหนูใหญ่ ทำไม...ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นล่ะ? คุณแต่งงานกับเขาแล้ว ฉันขอเตือนคุณหน่อยได้ไหม ตอนแรกคุณเป็นคนผิดเอง ไม่งั้นนายท่านแนชคงจะไม่ปฏิบัติต่อคุณแบบนั้นหรอก”ผู้อาวุโสที่นามสกุลลาโกริโอพยายามเกลี้ยกล่อมลิลลี่หลังจากได้เห็นท่าทางที่ค่อนข้างก้าวร้าวของเธอ “ฉันคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าปล่อยมันไป แน่นอน นายท่านแนชคงไม่ทำร้ายนายน้อยแลนซ์หากเขากลับมาถ้าคุณยอมถอย เขาจะส่งแลนซ์กลับมาหาเราที่ตระกูลลาโกริโออย่างแน่นอน เพราะภูเขาหนึ่งลูกไม่อาจมีเสือสองตัวได้ เขาคงจะไม่ปล่อยให้นายน้อยแลนซ์อยู่ในตระกูลวู๊ดต่อแน่ เพราะคุณถูกไล่ออกจากตระวู๊ดแล้ว”ผู้อาวุโสหยุดก่อนจะพูดต่อว่า “ในกรณีที่ทั้งสองตระกูลจะทำสงครามจริง ๆ อย่างแรกเลย ตระกูลลาโกริโอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลวู๊ดแน่นอน แม้ว่าตระวู๊ดจะสูญเสียผู้อาวุโสลำดับที่สามและมีหลายคนที่ยังซื่อสัตย์ต่อคุณหนูอยู่ก็ตาม แต่ตระกูลวู๊ดต้านทานต่อการสูญเสียครั้งนี้ได้แน่นอน อย่างที่สอง เมื่อสงครามเริ่มขึ้น คุณคิดว่าสมาชิกในตระกูลวู๊ดจะปฏิบัติต่อนายน้อยแลนซ์ยังไง ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่และกลับไปที่ตระกูลวู๊ด พวกเขาก็จะฆ่านายน้อยแลนซ์ทันที!”นายใหญ่ลาโกริโอก็พยักหน้