All Chapters of มหาเทพ แห่ง สงคราม: Chapter 1191 - Chapter 1200

"จะเป็นของเขาเหรอ?"สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น วิธีการพูดของเธอทำให้เข้าใจผิดได้แซลลี่ตกใจเล็กน้อย แก้มของเธอแดงขึ้นขณะกลอกตาไปที่ผู้คน "พูดเรื่องอะไรน่ะ?" เธอพูดเสียงดัง "ฉันหมายความว่าจะรับใช้เขาตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าเขาไปไหนฉันก็จะตามไปด้วย!""ฮ่า เธอไม่รู้จักวิธีประจบคนอื่นเลยนะ แต่วันนี้เธอได้เรียนรู้วิธีแล้ว เหลือจะเชื่อ!"ชายชราคนหนึ่งหัวเราะออกมา"ใครประจบใครนะ? ฉันจะบอกความจริงอะไรให้นะ เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอที่นายน้อยเฟนด์ช่วยเรามามากขนาดนี้?"แซลลี่จ้องชายชราเขม็ง "ใครจะไปรู้ว่าเราจะได้มีโอกาสแบบนี้อีกเมื่อไหร่ล่ะ?" เธอพูด"เอาล่ะ ๆ นายน้อยเฟนด์เหนื่อยมามากแล้ว แล้วนี่มันก็สายมากแล้ว เราไปพักผ่อนกันก่อนมาทานอาหารเย็นเถอะ!"แลนเซล็อตพูดขณะหัวเราะ"เอาล่ะ เฮ้ วันนี้เป็นวันที่ดีจริง ๆ ฉันไม่ได้ยินข่าวแบบนี้มานานแล้ว เราต้องฉลองกันจนเช้าไปเลย!"แซลลี่พูดอย่างมีความสุข "อย่างนี้ นายน้อยเฟนด์ ฉันจะจัดที่พักให้คุณในบ้านของเรา""ได้เลย เราจะฉลองกัน พวกเด็ก ๆ ควรไปพักผ่อนกันให้เพียงพอ ผมจะเลือกคนที่มีความสามารถในนี้ ตระกูลสาขามีสมาชิกมาก ผมจะเลือ

ชายหัวล้านที่ตัวสูงและแข็งแรงเลิกคิ้วข้างหนึ่งหลังจากฟังชายหนวด "ฮี่ ๆ ชอบคนไหน? พาพวกมันมาทั้งหมดแล้วก็ลงเขากันเถอะ!"ชายหนวดไม่พอใจกับคำตอบของเขา "ผู้พิทักษ์ลานิช นายทำอย่างนี้ได้ไง? เหอะ ที่ฉันหมายถึงคือนายเอาเด็กนั่นไป!"ชายหัวล้านยิ้มอย่างขมขื่น "โอ๊ะ เข้าใจแล้ว นายชอบคนแก่กว่างั้นสิ? แม้จะเป็นหญิงวัยกลางคนแต่ก็รักษาหุ่นได้อย่างดีเลยนะ! ถือได้ว่ามีอายุประมาณสามสิบ มีแค่คำว่า 'มีเสน่ห์' เท่านั้นแหละที่อธิบายออร่าโดยรวมได้ ยิ่งกว่านั้น เธอก็เป็นถึงภรรยาของผู้อาวุโส ฉันชอบความท้าทายจริง ๆ!" หญิงวัยกลางคนขมวดคิ้ว เธอกัดฟันร้อง "ก็ได้! ฉันจะไปกับพวกแก แต่แกต้องปล่อยลูกสาวฉันไป!" "แม่พูดอะไรน่ะ? เราจะหนีไปด้วยกัน!" ทันทีที่ลูกสาวเธอได้ยินเช่นนั้น สีหน้าก็แห้งเหี่ยวลงอย่างไม่น่าดู เธอจับมือแม่เอาไว้และค้าน "โง่นัก เราสู้ไม่ได้หรอก ความสามารถพวกนี้แข็งแกร่งกว่าเราอีก นอกจากนี้พวกมันก็คนเยอะกว่า อย่าหวังเลยว่าจะมีคนใดคนหนึ่งรอดไปได้!" หญิงวัยกลางคนรู้สึกหมดหนทาง ใจเธอรู้ดีกว่าหากอีกฝ่ายทำให้พวกเธอเป็นมลทิน พวกมันก็คงฆ่าพวกเธอเช่นกันดังนั้น ถ้าปล่อยให้ลูกเธอรอดออกไปคงจะดีกว่า

เฟนด์มองทั้งสอง เขายิ้มอ่อน ๆ อย่างอ่อนโยน และค่อย ๆ เดินไปหาแม่และลูกสาวเมื่อทั้งสองได้เห็นเฟนด์เดินไปหา หัวใจก็กระโดดเข้าไปในลำคอ "ค-คุณจะทำอะไร?" หญิงวัยกลางคนกัดฟัน ร่างของเธอขยับเข้าใกล้ลูกสาวมากขึ้นโดยสัญชาตญาณพยายาม พยายามปกป้องลูกจากเฟนด์ "คุณ-คุณไม่ใช่คนของตระกูลวู๊ดนี่! คุณเป็นใคร? ต้องการอะไรจากเรา?" เธอถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ตราบใดที่ปล่อยแม่ของฉันไป ฉันก็จะเต็มใจที่จะ..." เธอเสริม หญิงสาวกัดฟันและเสนอ เฟนด์พูดไม่ออก เขาประกาศแล้วว่าเขามาจากตระกูลวู๊ด สองคนนี้ก็ยังคิดว่าเขาเป็นคนเลวแบบพวกนั้นเหรอ? "ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่ใช่คนเลว!" เฟนด์หัวเราะอย่างขมขื่น พยายามอธิบาย "ไอ้หนุ่ม แกไปทำอะไรกับผู้หญิงทั้งสอง?" ที่ไม่เป็นอย่างที่เฟนด์หวังไว้คือเสียงดังไปถึงผู้ชายจากหมู่บ้านใกล้ ๆ นี้เมื่อทั้งสามได้ยินเสียงกระทบกระทั่งพวกเขาก็รีบวิ่งเข้า ทันทีที่เดินไปถึงที่เกิดเหตุ พวกเขาก็เห็นภาพเฟนด์กำลังเดินไปหาผู้หญิงสองคนบนพื้น หนึ่งในสามคนนั้น พวกชายวัยกลางคนตะโกนใส่เฟนด์อย่างโกรธอื่น "นั่นมันมูนกับป้าทิวลิปนี่!" ชายหนุ่มทั้งสามสังเกตว่าเฟนด์ถือดาบไว้ในมือ จากน

จากนั้นไม่นาน สีหน้าของมูนก็ดีขึ้นกว่าตอนแรก ยาที่เฟนด์ให้มามีผลอย่างรวดเร็วต่อมูนมากมูนกดริมฝีปากเข้าหากันและยิ้มออกมา "กลุ่มโจรขี่ม้านั่นรู้ว่าเรามาจากตระกูลวู๊ด ดังนั้นในตอนนี้ พวกมันก็ไม่กล้าไปไหนไกลหรอก อย่างน้อยก็จะไม่ฆ่าคนของเรา แต่ดูจากสถานการณ์ ผู้พิทักษ์ลานิชต้องการฆ่าฉันกับแม่!" เฟนด์พยักหน้าและพูด "เธอพูดถูก เพราะพวกมันไล่ตามความสวยเธอมา หลังจากที่ล่วงละเมิดแล้ว มันก็จะฆ่าและทำลายศพแน่นอน ถึงเวลานั้น คนของเราก็จะไม่รู้ว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ แม้ว่าจะรู้ เราก็จะไม่รู้ว่าเธอตายังไง พวกมันไม่ยอมรับการกระทำของตัวเองหรอก!" เฟนด์กำหมัดแน่นขณะคิดถึงผลที่เป็นไปได้มากที่สุด "เหมือนว่าจะถึงเวลากำจัดไอ้พวกนี้ซะแล้ว!" เฟนด์ตำหนิ"แต่ นายน้อยเฟนด์ คุณเพิ่งจะอยู่ในระดับขั้นต้นของเทพแท้จริงใช่ไหม? แม้ว่าเราจะร่วมมือกัน ฉันก็เกรงว่าจะเสียครั้งใหญ่อยู่ดี ฉันไม่มั่นใจเท่าไหร่ในเรื่องนี้" เมสันขมวดคิ้วขณะพูดกับเฟนด์ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม อย่างไรก็ตาม เฟนด์ก็ไม่ได้สนใจอะไร "ไม่ต้องห่วง ฉันรับรองได้ว่าจะไม่มีการสูญเสียใหญ่โต พวกนั้นมีนักสู้แค่คนเดียวที่มีพลังระดับขั้นต้นของเทพแท

ภายในอาคารอิฐแห่งหนึ่ง มีชายวัยกลางคนที่น้ำลายไหลขณะอยู่เหนือร่างของหญิงสาวที่ถูกมัดอยู่บนเตียงและบาดเจ็บ ลำคอของเขาขยับเพื่อกลืนน้ำลาย"เป็นผู้หญิงที่น่าทึ่งมากเลยสินะ ไม่ใช่เหรอ?" ชายกลางคนลูบมือขณะเดินไปที่เตียงพร้อมกับยิ้มชั่วร้าย "ตัวเล็กตัวน้อยของฉัน ฉันคือหัวหน้าแห่งตำหนักลมหวน! ถ้าเธอได้เป็นผู้หญิงของฉัน ทำตามที่บอกและรับใช้ฉันอย่างดี เธอจะได้เป็นภรรยาของหัวหน้าตำหนักลมหวน!" หญิงสาวมองอีกฝ่ายด้วยความแค้นและเกลียดชัง "หัวหน้าอะไร ตำหนักอะไร? พวกแกก็เป็นแค่กลุ่มโจรขี่ม้า!" เธอพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด "ตอนนี้แกหน้าด้านเกินไปแล้ว! แกเคยปล้นแต่ของ ตอนนี้กล้าลักพาตัวคนแล้ว! คนอย่างพวกแกก็ได้แค่ชื่อกับอำนาจให้ตัวเอง หน้าไม่อายจริง ๆ! ตำหนักลมหวนเหรอ? ล้อกันเล่นหรือเปล่า? พวกแกควรได้ชื่อแบบนั้นเหรอ?"หัวหน้าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะตอบกลับไป "ฮี่ฮี่ฮี่! อย่าตัดสินคนจากภายนอกสิ! แม้ว่าเราจะดูตัวใหญ่และร่างหนา แต่ฉันก็เป็นสุภาพบุรุษที่โรแมนติกและอ่อนโยนคนหนึ่งนะ"จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปลูบแก้มของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา "อย่าห่วงไปเลย ถ้าเธอเริ่มคิดว่าจะตามฉัน ฉันสัญญาได้เลยว่าไม่ต้องกังวลกั