บทที่ 1216

ดวงตาของไนกินี่แดงก่ำด้วยความดีใจจนเธอเกือบจะร้องไห้

“ขอบคุณ… ขอบคุณค่ะ นายน้อยเฟนด์!” ไนกินี่พูดพึมพำออกมาเสียงสั่น

เมสันที่อยู่ข้าง ๆ พวกเขาก็พูดขึ้นว่า “นายน้อยเฟนด์ ผมรู้ว่าคุณใจดี แต่เรื่องนี้ค่อนข้างจะไม่สะดวกหรือเปล่า? พวกเราจากตระกูลสาขากำลังเจอกับปัญหาขาดแคลนสมาชิก และตระกูลสาขาอื่น ๆ ที่ได้โควต้าแค่เพียงสองคนก็คงจะไม่พอใจเมื่อรู้ว่าเราได้โควต้าสามคน”

พ่อของไนกินี่ก็ขมวดคิ้วและพูดต่ออย่างเคร่งขรึมว่า “จริงด้วย ถ้าเป็นอย่างนั้น ตระกูลสาขาอื่น ๆ อาจจะรู้สึกว่าไม่ยุติธรรม นายน้อยเฟนด์ ผมเกรงว่าเรื่องนี้จะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของคุณนะ แม้ว่าต่อหน้าพวกเขาจะไม่พูดอะไร แต่พวกอัจฉริยะของตระกูลสาขาก็อาจจะพูดอะไรบางอย่างลับหลังพวกเรา”

ไนกินี่ที่ตอนแรกร่าเริงอยู่ก็กัดริมฝีปากอันยั่วยวนของเธอขณะที่ได้ยินความเห็นของเมสันกับความเห็นของพ่อของเธอ เธอจึงพูดขึ้นว่า “นายน้อยเฟนด์ ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของคุณ แต่เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้ว มันดูจะไม่สะดวกสำหรับคุณ ฉันคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้าฉันไม่ไป แต่ฉันจะพยายามทำให้ได้เมื่อมีโอกาสแบบนี้อีกในอนาคต”

เฟนด์รู้สึกประทับใจเมื่อได้ยินแบบนั้นและตอบกลับด้ว