Share
บทที่ 1224
Related chapter
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1225
ทั้งเฟนด์กับไดอาเนียลล่าลงมาจากหลังม้าทันทีหลังจากที่มันหยุดไดอาเนียลล่าที่หน้าแดงเดินไปผูกม้าไว้ใต้ต้นไม้ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเขานัก ก่อนที่เธอจะเดินกลับมาหาเฟนด์ “ไง? ประสบการณ์การขี่ม้าครั้งแรกของคุณเป็นยังไงบ้าง?” เธอพยายามพูดเพื่อกระจายบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ แต่เพียงครู่เดียวเธอก็รู้ตัวว่าพูดผิดไปเธอเพิ่งถามเฟนด์ออกไปว่าเขารู้สึกยังไง?เพื่อคลายความตึงเครียด เฟนด์จึงตอบอย่างเป็นกันเองว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมขี่ม้า ตอนแรกผมรู้สึกค่อนข้างกังวล แต่หลังจากนั้นไม่นานมันก็น่าตื่นเต้น!”เฟนด์สังเกตเห็นว่าหน้าของไดอาเนียลล่ากลายเป็นสีแดงเข้มหลังจากที่เขาพูดจบ ขณะที่เธอก้มหน้าลง ไม่กล้าสบตาเขา“เอาล่ะ! เข้าไปกันเถอะ!” พฤติกรรมของเฟนด์ทำให้เธอสับสน ผู้ชายคนนี้เพิ่งพูดอย่างชัดเจนว่า “น่าตื่นเต้น” โรคจิตมาก! แล้วมันจะเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงในเมื่อเขากอดเอวเธอไว้? เฟนด์อาจจะชอบเธอ แต่เขาปฏิเสธที่จะยอมรับมันเฟนด์พูดไม่ออกเพราะเขารู้ว่าสุดท้ายจะต้องเข้าใจเขาผิดแน่ แต่เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายตัวเองยังไง ทำไมเมื่อกี้เขาถึงพูดออกมาว่ามัน 'น่าตื่นเต้น' นะ?ไม่นานหลังจากที่พวกเขาเข้าไปในหมู่บ้าน ช
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1226
“โอ้ ภรรยาของนายน้อยเฟนด์เขินมากจนหน้าแดงเหมือนสาวน้อยเลย! แต่ทว่าเธอก็ยังคงดูอ่อนหวาน ไม่แปลกใจเลยที่นายน้อยเฟนด์เลือกคุณ!” ผู้อาวุโสกล่าวเสริมซึ่งสร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนความเห็นนั้นยิ่งทำให้ไดอาเนียลล่ามีความสุขมากเธอกลอกตามองอีกฝ่ายด้วยสายตาพราวเสน่ห์ก่อนจะพูดว่า “คุณพูดถูกที่บอกว่าฉันสวย แต่ฉันไม่ใช่ภรรยาของเขาหรอก”“อ...อะไรนะ?” ผู้อาวุโสรู้สึกเขินอายเมื่อได้ยินแบบนั้น เขาเข้าใจผิดไปเองทั้งหมดเหรอ?เฟนด์ยิ้มอย่างอึดอัดก่อนจะก้าวออกมาข้างหน้าเพื่ออธิบาย “นี่คือคุณหนูลำดับที่สามของตระกูลคาเบลโล ชื่อคุณไดอาเนียลล่า โปรดอย่าเข้าใจเราผิด”ผู้อาวุโสตกใจเมื่อได้ยินคำอธิบายของเฟนด์ “คุณหนูลำดับที่สามของตระกูลคาเบลโล? เธอเป็นคนหนึ่งที่หน้าตาสวยงามมากเลยทีเดียว นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมเข้าใจฐานะของเธอผิดไป เพราะยังไงซะ ผมก็ได้ยินมาว่าภรรยาของนายน้อยเฟนด์ก็งดงามมากเช่นกัน และนั่นจึงสาเหตุที่ผมเข้าใจผิด คุณหนูลำดับที่สาม ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”“ช่างมันเถอะ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิด! เพราะยังไงซะคุณก็ไม่เคยเจอฉันมาก่อนหนิ!” ไดอาเนียลล่าโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ แม้ว่าเธอจะมีความสุขที่ได้ยินแบบ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1227
ผู้อาวุโสคนหนึ่งก้าวออกมาข้างหน้าและมองมาที่เฟนด์อย่างคาดหวังเฟนด์เหลือบมองชายหนุ่มกับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า เขาคิดเกี่ยวกับมันและพูดว่า “เอาแบบนี้ ฉันจะไปพักผ่อนก่อน แต่พวกเธอทั้งสองคนช่วยมาพบฉันที่ห้องในอีกหนึ่งชั่วโมงได้ไหม?”“ได้ครับ/ค่ะ นายน้อยเฟนด์!” ชายหนุ่มกับหญิงสาวมองหน้ากัน แม้ว่าพวกเขาจะงงนิดหน่อย แต่พวกเขาก็พยักหน้าตกลงไม่นาน ตระกูลโอเวนส์ก็จัดที่พักให้เฟนด์กับไดอาเนียลล่าในสวนที่เงียบสงบ“เราไม่ได้รีบอยู่หรอกเหรอ? ทำไมตอนนี้ไม่รีบล่ะ?” ไดอาเนียลล่าเหลือบมองเฟนด์และพูดอย่างสงสัย “ทำไมคุณถึงบอกให้อัจฉริยะของตระกูลนี้มาพบคุณที่ห้องในภายหลัง? มีเรื่องที่คุณอยากบอกพวกเขาเป็นการส่วนตัวเหรอ?”“ทั้งสองคนเป็นปรมาจารย์ระดับเก้า พวกเขาอยู่ห่างจากระดับกึ่งเทพขั้นต้นเพียงขั้นเดียว” เฟนด์อธิบายให้เธอฟัง “ผมบังเอิญมีวัตถุดิบหลายอย่างที่ใช้ปรุงโอสถได้ ผมสามารถบ่มเพาะมันให้แต่ละคนได้ และช่วยให้พวกเขาทะทวงเข้าสู่ระดับกึ่งเทพขั้นต้น”“คุณ... คุณรู้วิธีบ่มเพาะโอสถด้วยเหรอ?” ไดอาเนียลล่าตกใจกับเรื่องที่ได้รู้ เธอไม่คิดว่าเฟนด์จะบ่มเพาะโอสถเป็นด้วยเพราะยังไงซะ การเล่นแร่แปรธาตุก็ไม่ใช
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1228
อย่างไรก็ตาม หญิงสาวกลอกตามองไปที่ชายหนุ่ม “นายพูดเรื่องอะไรน่ะ? แล้วทำไมเขาถึงบอกให้นายไปด้วยล่ะถ้าเขาสนใจแค่ฉัน? งั้นนายก็ไม่จำเป็นต้องไปด้วยสิ จริงไหม? เขาจะบอกให้นายมองเราตอนที่เขาเอาเปรียบฉันงั้นเหรอ?”ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มอย่างขมขื่น “ฉันเป็นห่วงเพราะเธอหน้าตาสวยมาก จะเกิดอะไรขึ้นถ้านายน้อยเฟนด์อ้างแบบนั้นเพราะทุกคนอยู่ตรงนั้น รวมถึงหัวหน้าตระกูลก็อยู่ตรงนั้นด้วย ถ้าหลังจากที่เราทั้งคู่ไปหาเขา แล้วเขาสั่งให้ฉันออกมาทีหลังล่ะ? ถ้าเขาชวนเธอเข้าไปในห้องคนเดียวล่ะ? เราไม่มีทางรู้หรอก!”“นายพูดเรื่องอะไร? นายน้อยเฟนด์ไม่ใช่คนแบบนั้น!” หญิงสาวกลอกตามองชายหนุ่มอีกครั้ง ก่อนที่จะยิ้มหวานออกมา “มันคงจะดีถ้าผู้ชายที่มีความสามารถอย่างนายน้อยเฟนด์สนใจในตัวฉัน... แต่ฉันได้ยินมาว่าภรรยาของเขาสวยมาก นายก็เห็นความงามของคุณหนูลำดับที่สามของตระกูลคาเบลโลแล้วหนิ ฉันคิดว่าสองคนนั้นมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกัน อาจอธิบายได้ว่าสวรรค์เต็มใจสร้างพวกเขาขึ้นมา!”ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “พวกเขาก็พูดออกมาแล้วไม่ใช่เหรอ? ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ภรรยาของเขา พวกเขาเป็นแค่เพื่อนกัน!”“นายนี่โง่จริง ๆ ?” หญิงสาวบ่น “ลองคิดดู
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1229
หลังจากที่ทั้งคู่พักได้สักสองสามนาที ไม่นานอัจฉริยะของตระกูลโอเวนส์ก็มาที่ห้องของเฟนด์“นายน้อยเฟนด์ มีอะไรสำคัญเหรอคุณถึงบอกให้พวกเรามาพบ?” ทั้งคู่ถามออกมาด้วยความสงสัย เหลือบตามองกันเมื่อพวกเขารู้ตัวว่าไดอาเนียลล่าก็อยู่ในห้องด้วยเฟนด์เพิ่งบ่มเพาะโอสถระดับกลางขั้นหนึ่งห้าเม็ดเมื่อกี้ เขาพลิกมือแล้วหยิบมันออกมาสองเม็ดและพูดว่า “นี่ให้พวกเธอคนละเม็ด พวกนี้เป็นโอสถระดับกลางขั้นหนึ่งที่ใช้เพื่อเพิ่มพลังยุทธ มันจะช่วยให้พวกเธอสองคนทะลวงและบรรลุระดับกึ่งเทพขั้นต้นได้ ฉันแนะนำให้พวกเธอทั้งคู่ฝึกฝนอยู่ที่นี่และค่อยไปที่ตระกูลหลักหลังจากที่พวกเธอทะลวงผ่านได้แล้ว นั่นจะช่วยเพิ่มความเร็วของพวกเธอในการเดินทาง”“อ-อะไรนะ? นี่...นี่สำหรับพวกเราเหรอ?” ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย สงสัยว่าเขาได้ยินผิดไปหรือเปล่า นี่คือโอสถ และการได้มันมาดีกว่าการได้หญ้าวิญญาณอีกเพราะเหตุนี้เอง โอสถจึงเป็นของล้ำค่ามากและหาได้ยากเฟนด์เอาของหายากสองชิ้นมาให้พวกเขาทั้งคู่จริง ๆ!“ขอบคุณมากครับ/ค่ะ นายน้อย!” หญิงสาวกินยาเข้าไปพลางขมวดคิ้วออกมานิด ๆ ก่อนที่สีหน้าของเธอจะเปลี่ยนไปอึ้งและตกใจสุด ๆ “ทำไม... ทำไมมันยังร้อนอยู่
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1230
“ขอบคุณมาก...!” ยังคงมีความเขินอายกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ เฟนด์ต่อสู้กับความเขินและขึ้นไปนั่งบนหลังม้าโดยนั่งอยู่ข้างหลังไดอาเนียลล่า“คุณแน่ใจนะว่าจะไม่จับฉันไว้? แล้วอย่ามาล้มทีหลังนะ!” ไดอาเนียลล่าเตือนพลางหน้าแดง“ก็ได้...!” เฟนด์ตอบก่อนจะวางมือรอบเอวของไดอาเนียลล่าจากด้านหลังเมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ ไดอาเนียลล่าก็พูดขึ้นมาว่า “โอ้ จริงสิ การประลองยุทธที่จัดขึ้นทุก ๆ สามปีในหมู่ตระกูลลึกลับกำลังจะมีขึ้นในเดือนหน้า แม้ว่ามันจะจัดขึ้นเพื่อให้พวกเราได้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน แต่มันก็มีความสำคัญมากต่อตระกูลลึกลับทั้งแปดและตระกูลลึกลับอื่น ๆ ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลวู๊ด คุณมีพลังยุทธที่สูงมาก คุณจะเข้าร่วมการประลองด้วยใช่ไหม เพราะคุณเป็นอัจฉริยะของตระกูลหลักหนิ ถูกไหม?”เฟนด์พยักหน้า “พ่อของผมก็บอกผมเกี่ยวกับเรื่องนั้น และนั่นจึงเป็นเหตุผลที่ผมต้องเดินทางไปเลือกอัจฉริยะสำหรับตระกูลหลักให้เสร็จโดยเร็ว ผมต้องกลับไปให้ถึงก่อนหน้านั้นเพื่อที่จะได้เข้าร่วมการประลองยุทธนี้ นั่นคือเหตุผลที่ผมไม่อยากพักที่นี่นานเกินไป และรีบออกเดินทางทันที่เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย”เฟนด์ชะงักไปครู
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1231
เฟนด์เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “นั่นไม่ใช่แค่เรื่องเดียว คุณหายไปตั้งนาน แล้วถ้าคุณไม่กลับไป สมาชิกตระกูลคาเบลโลคงตามหาทุก ๆ ที่ ถ้าเขารู้ว่าคุณถูกจับตัวไป พ่อแม่คุณจะไม่ห่วงหรือไง ถ้าคุณหายไปนานขนาดนั้น?”ไดอาเนียลล่าหน้าหม่นลงเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น เธอครุ่นคิด ก่อนจะพูดออกมาว่า “พวกเขาไม่รู้ว่าฉันถูกมันโรจับไป พวกเขารู้แค่ว่าฉันออกมาเล่น เพราะงั้น พวกเขาไม่ห่วงฉันหรอก เพราะฉันเองก็มีทักษะการต่อสู้ที่ดีด้วย แต่ถ้าฉันไม่กลับบ้านนานเกินไป พวกเขาก็อาจจะเป็นห่วงบ้าง”ขณะที่ม้าหยุด เธอหันไปหาเฟนด์ ก่อนจะพูดพลางยิ้ม “อย่างไรก็ตาม ฉันตัดสินใจแล้วที่จะตามคุณไปเล่นที่ตระกูลวู๊ดด้วย สุดท้ายแล้ว พวกคุณก็จะเข้าร่วมการประลองยุทธในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว ฉันจะตามคุณไปประลองด้วย จะได้เจอครอบครัวของฉัน แล้วหลังจากนั้น…”“ก็…ก็ได้” เฟนด์พยักหน้าเห็นด้วยกับเธอ มันเป็นเรื่องที่ดีที่จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนายหญิงน้อยที่สามแห่งตระกูลคาเบลโล และอย่างน้อย เขาก็น่าจะได้ข้อมูลของตระกูลคาเบลโลด้วย ... ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการล้วงข้อมูลของผู้อาวุโสลำดับหนึ่งของตระกูลคาเบลโลเพื่อที่เขาจะได้เอาตำราโบราณคืนจ
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1232
ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงเดินทางต่อไปบนหลังม้า โดยที่ไดอาเนียลล่ากำลังคิดอยากทานอาหารเย็นกับเฟนด์ด้วยกันสองคนนอกจากนี้แล้ว เธอยังค้นพบว่า การได้อยู่ข้าง ๆ เฟนด์ ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย ถึงเขาจะแก่กว่าเธอหกถึงเจ็ดปี แต่ความเป็นผู้ใหญ่ของเขา ทำให้เธอหลงใหลเขามากกว่าเดิมหลังจากใช้เวลาอยู่กับเขาหลายต่อหลายวันเขาต่างจากนายน้อยคนอื่น ๆ ที่เอาแต่ให้กุหลาบ ช็อคโกแลต จี้หยก และหญ้าวิญญาณให้กับเธอ พวกเขาน่าเบื่อมากสำหรับเธอในที่สุด ทั้งคู่ก็มาถึงชานเมืองเล็ก ๆ ในขณะที่ท้องฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลงเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ดูค่อนข้างใหญ่ มีแสงสว่างเจิดจ้าในตอนนี้ ดูเหมือนเทศกาลอะไรบางอย่าง เพราะมีแผงขายของในตลากกลางคืนตั้งเรียงรายอยู่ตามท้องถนน“ไม่เลวเลย… เมืองเล็ก ๆ นี่ดูเหมือนกับเมืองโบราณที่ล่วงลับไปแล้ว ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจริง ๆ !” ไดอาเนียลล่ายิ้ม พลางเดินบนถนนบลูสโตนอันกว้างขวาง พร้อมกับจูงม้ามังกรโลหิตตัวสูงใหญ่“อยากกินอะไรก็บอกนะ นายหญิงน้อยที่สามแห่งคาเบลโล ไม่ต้องเกรงใจ อยากกินอะไรเลือกเลย!”"ข้างหน้ามีโรงแรมที่ดูดีเหมือนกันนะเนี่ย!" เฟนด์พูดกับไดอาเนียลล่า พลางดื่มด่ำกับวิวกลางคืน“อืม
Latest chapter
