All Chapters of คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์: Chapter 771 - Chapter 780

”ลิลี่ เราลงจากเรือและหาที่พักสำหรับคืนนี้กันเถอะ” จัสตินกล่าวด้วยรอยยิ้มและกระโดดลงจากเรือ“เดี๋ยวผมช่วยคุณเอง” เขากล่าวขณะยื่นมาไปหาลิลี่“อื้ม” ลิลี่กล่าวตอบอย่างอ่อนโยนขณะเธอจับมือจัสตินลงจากเรือจัสตินคอยดูแลเธอเป็นอย่างดีบนเรือในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาทั้งคู่กวาดสายตาสอดส่องไปบริเวณโดยรอบ เมื่อเท้าแตะบนบก และทันใดนั้นจัสตินก็สังเกตุเห็นชาวประมงท้องถิ่งกำลังจ้องมาที่เขาอย่างสงสัยใคร่รู้อยู่ไม่ห่างออกไปชาวประมงแต่งกายด้วยผ้าลินินเนื้อหยาบแบบดั้งเดิมซึ่งให้ความรู้สึกเรียบง่ายและสมถะสถานที่แห่งนี้นั้นงดงามและไม่มีมลพิษ มันไม่ใช่ท่าเรือสมัยใหม่ที่พลุกพล่านแต่เป็นหมู่บ้านชาวประมงที่สงบและเรียบง่ายลิลี่ก็เฝ้าอดใจรอต่อไปอีกไม่ไหวเมื่อเธอมองไปที่จัสติน “เราจะไปที่ไหนกันดี?”จัสตินได้บอกกับลิลี่ไว้ก่อนออกเดินทางว่าตัวเขาเคยมาเยือนที่โลกใหม่แล้วจัสตินเกาหัวและนึกคิดออกมาเสียงดัง “ตอนที่ฟลอเรียนลี้ภัยมากับกองทัพโลกใหม่ พวกเขาก็ไปเข้าเฝ้าท่านจักรพรรดิที่พระราชวัง แดร์ริลอาจจะต้องไปที่พระราชวังด้วยเหมือนกัน ถ้าเขาต้องการจะตามหาอีวอน”จากนั้นจัสตินก็หัวเราะออกมาอักอ่วน “มันก็นานมา

จัสตินวิ่งไล่ตามชายหนุ่มเข้าไปในป่าแถบชานเมือง ชายหนุ่มคนนั้นหยุดวิ่งกะทันหัน ในขณะที่พรรคพวกอีกสองสามคนก็โพล่หัวออกมาจากป่าพวกเขาสวมเสื้อผ้าปกติทั่วไป แต่มีใบหน้าที่น่ากลัว เห็นได้ชัดว่าสามคนนี้เป็นอันธพาลเจ้าถิ่น“ไม่เอาหน่าพวก นายต้องวิ่งไล่ตามฉันขนาดนี้เพื่อเงินแค่ร้อยเดียวเลยเหรอ?” ชายหนุ่มที่ปล้นจัสตินจ้องมองมาที่เขาและเยาะเย้ยก่อนจะที่จะค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเอเดรียน ลามาร์ คืออันธพาลข้างถนนผู้โด่งดังของเมืองนี้ และคนที่ยืนขนาบข้างเขาก็คือพรรคพวกของเขาจัสตินตื่นตระหนกแต่แกล้งทำเป็นเข้มแข็งเมื่อเขาเห็นว่าเอเดรียนมีกองหนุน “ถ้าแกรู้ดีมากกว่านี้ แกก็ควรจะคืนเงินให้กับฉัน! ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้พวกแกต้องทรมาน”จัสตินมาจากตระกูลที่มั่งคั่งในเมืองตงไห่และค่อนข้างมีชื่อเสียง ฉะนั้นบรรดาอันธพาลข้างถนนในเมืองตงไห่จะให้ความเคารพกับเขา อย่างไรก็ตาม อันธพาลข้างถนนสองสามคนนี้กล้าดียังไงถึงมาปล้นเขากลางวันแสก ๆ!“ไอ้เวร แกกำลังขู่ฉันงั้นเหรอ? ฮ่าฮ่า แกกล้ามาปากดีในถิ่นของฉันได้ยังไง? แกรนหาที่ตายแล้ว!” เอเดรียนกระโดดเตะและกล่าว “สหาย จัดการมัน!”พวกเขาทั้งหมดรุมกรทื้บจัสตินหลังจากได้ยิ

”เชสเตอร์พี่ยังเห็นผมเป็นน้องอยู่รึเปล่า?!” แด๊กซ์ตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้งและน้ำตาคลอเบ้า “ทำไมพี่ไม่บอกผมว่าจะพานิกายตำหนักอมตะไปบุกสำนักง้อไบ๊? ผมคงไม่รู้เรื่องแน่ถ้าไม่ใช่เพราะคนของผมคอยรายงานให้ฟัง! ไหนบอกว่าเราจะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกันไง!”แด๊กซ์เพิ่งทราบข่าวว่าเชสเตอร์นำกองทัพไปสู้กับสำนักง้อไบ๊และพ่ายแพ้กลับมายับเยิน ตัวเชสเตอร์ได้รับบาดเจ็บแสนสาหัสก่อนจะถูกหามส่งตัวมาที่โรงพยาบาล แด๊กซ์นั้นทั้งตกใจทั้งโกรธเคืองในเวลาเดียวกัน เขารีบมาที่โรงพยาบาลเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้เขาอดทนอดกลั้นกับความร้อนรนในใจไม่ไหวเมื่อเขาเข้าไปในแผนกผู้ป่วยและเห็นสภาพของเชสเตอร์ที่ถูกพันแผลไว้ราวกับผีมัมมี่เมื่อได้ยินสิ่งที่แด๊กซ์ตะโกนออกมา เชสเตอร์ก็รู้สึกซาบซึ้งใจ “แด๊กซ์ นายกับแดร์ริลเป็นพี่น้องร่วมสาบานของฉัน ก่อนหน้านี้พวกเราทั้งสามคนต่อสู้กับกองทัพโลกใหม่ด้วยกัน ทำให้สำนักภูเขาบุปผาของนายเสียหายไปมาก ฉันจะลากนายเข้ามาเกี่ยวข้องกับข้อพิพาทของฉันกับสำนักง้อไบ๊ได้ยังไง? ยิ่งไปกว่านั้นพี่น้องสาวกของนายก็ยังไม่หายดี พวกเขาจะทำยังไงถ้าหากนายเป็นอะไรไป? ใครจะเป็นคนดูแลพวกเขา?”แด๊กซ์ปาด

”ลิลี่ ในเมื่อเธอเดินไม่ได้มันก็ไม่มีอะไรที่ไม่น่าเหมาะสมหรอก” จัสตินกล่าวอย่างตื่นเต้น“ไม่เป็นไร... ฉันเดินไปเองได้” ลิลี่ฉีกยิ้มเบา ๆ และค่อย ๆ ก้าวเดินไปข้างหน้าต่อทั้งชีวิตของเธอ เธอจะยอมรับแค่ผู้ชายเพียงคนเดียวเท่านั้น เขาก็คือ แดร์ริล เธอจะปล่อยให้จัสตินมาแบกตัวเธอไปได้อย่างไร?จัสตินถอนหายใจก่อนจะเดินตามเธอไปในที่สุดพวกเขาทั้งคู่ก็เดินมาถึงที่โรงเตี๊ยม ที่ปากประตูทางเข้าจัสตินจับดาบเหล็กที่คาดเอวของเขา เขาตระหนักรู้แล้วหลังจากถูกรุมกระทื้บเมื่อวานโดยพวกอันธพาลข้างถนน ‘นายจะถูกรังแกถ้าหากนายไม่มีอำนาจ’ เขาลงทุนซื้อดาบเหล็กไปถึงยี่สิบ เพื่อจะได้แสร้งว่าเป็นคนมีอำนาจเมื่อพวกอันธพาลข้างถนนเห็นก็จะได้ไม่กล้ามายุ่งย่ามกับเขาที่ปากทางเข้า จัสตินกวาดสายตามองไปรอบ ๆ และสังเกตุเห็นได้ว่าผู้คนที่อยู่ภายในโรงเตี๊ยมดูเป็นมิตรและไม่เหมือนกับอัธพาล เขาจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะหาที่นั่งและสั่งบะหมี่สองชามและน้ำชา“ลิลี่ โต๊ะมันเปื้อน เดี๋ยวฉันเช็ดให้เธอเอง” เขาใช้แขนเสื้อของเขาเช็ดโต๊ะและม้านั่งของลิลี่ แม้ว่าการเดินทางในครั้งนี้จะยากลำบาก แต่เขาก็ยังคงดูแลเอาใจใส่ลิลี่เป็นอย่า

”ไสหัวไป! อย่ามาเกะกะ!” โอดินเตะจัสตินออกไป“ลูกพี่ผมขอร้อง ผมขอร้องจริง ๆ ๆได้โปรด...” ใบหน้าของจัสตินอาบไปด้วยเลือดขณะที่เขายังคงโอดครางต่อไป “ลูกพี่ เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะเดินชนพี่จริง ๆ พี่จะกระทืบผมอีกก็ได้ถ้าพี่ยังไม่หายโกรธ ผมขอร้องอย่าแตะตัวเธอเลยนะ”ลิลี่รู้สึกซาบซึ้งกับคำกล่าวของเขาและรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างยิ่งที่เห็นสภาพของจัสตินถูกทำร้าย“จุ๊ จุ๊” โอดินมองไปที่จัสตินด้วยรอยยิ้มและกล่าว “ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าไอ้ขี้แพ้อย่างนายก็มีความรู้สึกลึกซึ้งขนาดนี้ ฮ่าฮ่า! ก็ได้ ฉันจะไม่แตะต้องตัวเธอ แต่ฉันอยากจะให้นายคลานมาตรงนี้”โอดินยกขาข้างหนึ่งมาวางพาดลงไปบนม้านั่ง จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ช่องว่างใต้หว่างขาของเขา“ฮ่าฮ่า มันคงตลกน่าดู!”“ไอ้เวร คลานเข้าไปเลย”“ตราบใดที่นายคลานเข่าลอดไป โอดินก็จะปล่อยตัวเธอ! ฮ่าฮ่า!”พรรคพวกของโอดินต่างรุมเยาะเย้ยในขณะที่ผู้คนภายในโรงเตี๊ยมเหลือบมองด้วยความสนอกสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสีหน้าของจัสตินตรึงเครียดขึ้นมาและกล่าว “ลูกพี่ ผมขอร้องอย่าทำให้มันยากสำหรับเราไปมากกว่านี้เลย...”“ไอ้บัดซบ!” โอดินเตะจัสติน “ฉันให้โอกาสนายเพราะเห็นว่าสงส