ISANG LINGGO ANG NAKALILIPAS...Isang masayang handaan ang naganap sa bahay ng Uncle Carding ng araw ng Linggo. Ito ay pagdiriwang ng ikaanimnapung taong kaarawan nito at isa sina Jino at Naikkah sa importanteng tao na naroon. Kaunting salu-salo lang naman kaya hindi na pinasundo pa ni Naikkah ang kaniyang mga magulang. Nagkatay lamang ang pamilya ng dalawang tandang na manok at nagluto ng isang kilong pansit at spaghetti. Hindi man marami ang handa, asahan na kapag kasama at buo ang pamilya, ang handaan ay hindi na tungkol sa marami at masaganang handa kundi tungkol na ito sa malapit na pagsasama ng magkakapamilya. Nagkasya na lamang sina Jino at Naikkah na nakaupo sa isang tabi habang pinapanood ang mga maliliit na bulilit na pawang mga kamag-anak ni Jino sa side ng Favila."Tingnan mo naman sila, ang saya-saya nila ano?" Si Jino na siyang bumasag sa katahimikan na namamayani sa kanilang dalawa. "Parang wala silang problema."Napalingon si Naikkah nang marinig ang sinabi niya. Ng
ISANG ligaw na hayop ang nakasalubong ni Jino sa masukal at madilim na kagubatang iyon. Ito ay walang iba kundi ang isang malaking baboy-ramo at isang lupon ng mga unggoy na bigla na lamang siyang pinalibutan. Sa tanang buhay niya ay hindi siya halos nakapunta sa mga ganito ka-isolated na forest.Bihira ang mga taong kagaya niya ang mapadpad sa ganitong uri ng lugar kaya laking gulat niya ng makita ang mga ganitong endangered species ng hayop.Kakaiba para sa kaniya ang mga pigura at laki ng mga hayop na kasalukuyang nasa harapan niya na nagdulot ng takot at pangamba sa kaniya. Takot na baka daluhungin siya ng mga ito bigla at pangamba sa kaniyang kaligtasan sa mga mabangis na hayop na ito.Nakatakas nga siya sa kamay ng mga humahabol sa kaniya pero dito naman pala siya mamalasin. Ang tingin niya sa mga hayop ngayon ay nagdiriwang sa isang napasarap na prey ng mga ito. Imagine, isang first class na uri ng karne ang matitikman ng mga carnivores na ito. Isang karne na made in city pa, w
HINDI niya makuha ang ibig ipahiwatig ng babaeng kausap niya sa harap niya ngayon. Wala naman siyang ginagawa o sinabing maaring ikasakit nito pero bakit ito umiiyak? Ang tanong lang naman niya ay kung sino siya, sino ito at ano ang ginagawa niya sa lugar na iyon.That was all, nothing is humaliating words. But why this kind of person found confusing?"H-hindi mo na ba ako nakikilala pa?" garalgal ang boses nito nang muling magtanong sa kaniya.Parang nainsulto siya sa tanong nito. Sa totoo lang kasi ay hindi na siya magtatanong kung alam niya din ang kaniyang pangalan. Gayunman, bilang lalaki at anak na hindi pinalaking magaspang ang ugali, sinikap niya pa ring makipag-usap rito na bilang gentleman at low-tempered."Woman, I don't want to waste my time in playing lame jokes to anybody. So please, kindly tell me and speak to me right away, who am I and what I've been doing here?"Alam niyang puro english ang pagkakadeliver niya ng kaniyang mga tanong pero siyempre, magtatanong din na
MADALING araw na. Kasabay ng pagtilaok ng manok ay nasa pantalan na si Jino. Dala ang ilang mga personal na gamit ay hindi na niya inabala ang sarili na dalhin ang lahat ng mga bagay na pag-aari niya. Hindi naman niya talagang kaylangan ang mga bagay na iyon dahil may kakayanan naman siyang bumili ng mga bagong gamit pagdating niya kina Mommy Arianne niya. Buong ingat siyang nakalabas ng bahay ng kinikilalang Uncle Carding niya. Malaki ang pasasalamat niya na hindi siya nakalikha ng anumang ingay na maaring maging dahilan ng pagkagising ng mga tao sa bahay lalong-lalo na ang kaniyang asawang si Naikkah. Mabuti na lamang at masuwerte siyang may naabutang isang bangkang papuntang bayan. Hindi man pamapasahero ang naturang bangka at mabuti na lamang ay napakiusapan niya ito pasabayin siya dahil emergency.Sa totoo lang ay hindi niya sana kaylangang gawin ang bagay na makiusap kung may pera lamang siya. Kung kaylangan niyang magbayad ng doble ay gagawin niya para lamang makaalis na siy
MUNTIK nang himatayin ang Lola Leah ni Jino nang mapagbuksan siya at makita sa labas ng saradong gate ng kanilang bahay. Sino nga ba naman ang hindi magugulat lalo pa at magtatatlong taon na siyang nawawala. "A-aapo? I-iikaw ba iyan? nanginginig ang mga labi na tanong nito sa kaniya. " B-baka naman minumulto mo lang kami?" Lumuwang ang kaniyang ngiti at nilapitan pa ang kaniyang Lola."Lola naman e. Kung patay ako, bakit niyo ako nakakausap? Nakakapagsalita ba ang patay na?" pangungumbinsi niya na akmang hahawakan ang matanda ngunit agad itong napaurong. "T-taatlong taon kang nawala! Paaaano mo ipapaliwanag na--" Nagkakandabuhol ang dila na muling wika ng kaniyang Lola na ang mga mata ay nababakasan pa din ng pagkasindak. "Utang na loob, apo! Manahimik ka na!" patuloy na pagsasalita nito na hindi naiwasang mapalakas ng boses. "Lola?! E hindi nga ako patay! Buhay nga po ako! O, hawakan niyo ako nang mapatunayan mo." Iiling-iling na wika ni Jino na muling humakbang palapit sa kaniyang
HINDI napigilan ni Naikkah na mapaiyak na lamang ng umagang iyon. Pagkamulat na pagkamulat ng kaniyang mga mata ay unang hinanap ng kaniyang mga mata ang asawa. Kagabi lang ay maligaya pa nilang pinagsaluhan ng ilang ulit ang mainit nilang pagmamahalan. Hindi na niya matandaan kung ilang beses silang nagtalik. Ang alam lang niya, masaya sila pareho at maligayang-maligaya. Sa kabila niyon, hindi niya akalaing ganito pala ang kapalit! Ang magising siyang wala na ito sa tabi niya at mag-isa na lamang siya! Halos mapiga ang puso niya sa sakit at sobrang lungkot. Mataas na ang araw ay nanatili pa din siyang nakahiga at nakapamaluktot sa kuwarto nila ni Jino. Wala siyang balak na bumangon, kumain o kahit magkape. Wala siyang ginawa kundi ang yakapin ang unan na siyang higaan ni Jino. Mga impit na luha at pagtangis ang naging kaibigan niya upang sandaling pagaanin ang naninikip na dibdib. 'No! Higit pa sa paninikip ng dibdib! Parang sasabog na dibdib!' Kung ilang oras na siyang na
~~~ SA WAKAS ay gumaling na din ang binata. pagkalipas ng halos ilang araw na nakahiga lamang ito sa kama niya ay sa wakas ay nagmulat din ito ng mga mata. Naghilom na din ang sugat at mga galos nito sa katawan sa tulong ng regular na pagalaga niya sa mga sugat nito. Hindi man payag ang kaniyang Inay Rosing at Itay Ramon sa kagustuhan niya na doon sa kaniyang kuwarto ang lalaki ay wala na din nagawa ang mga ito. Wala siyang ginawa kundi ang pagmasdan ang maamong mukha ng binata sa umaga. Naroon siya palagi sa tabi nito upang alagaan ito at lapatan ng gamot ang mga sugat nito. Hindi na niya binigyan ng problema ang mga magulang o abala sa pagasikaso sa binata. Gaya ng pangako niya sa mga ito noong dinala niya ito sa kanilang bahay. Hanggang ngayon nga ay hindi pa din siya makapaniwala dahil nagawa niyang madala sa kanila ang binata kahit sobrang bigat nito na natural lang dahil sa pagiging lalaki nito. Idagdag pa ang lokasyon ng bakawan sa bahay nila. Binalewala na lamang niya i
GABI. Kasalukuyan noong nasa kuwarto niya si Jino at nag-aayos muli ng porma ng kaniyang higaan. Halos tatlong taon din siyang namalagi sa Isla Maambeng puwera pa sa ilang taon siyang nasa Cebu dahil sa kompanya nila roon.Kung tutuusin ay mahigit walong taon na siyang hindi na nakakahiga sa kama niya ngayon. Hindi naman iyon napabayaan ng kaniyang Mom na araw-araw ay bisitahin, linisin at ayusin o kaya naman ay palitan ang bedsheet, punda ng mga unan at labhan ang kumot niya.Sumagi sa isipan niya ang mga isang magara at desinyadong aparador. Sa tantiya niya ay mahigit dalawampung taon na ang nasabing aparador ngunit matibay at maganda pa ding tingnan.Natagpuan na lamang niya ang sarili na binuksan ang nasabing aparador. Sabik na ginulo ang mga nakalagay doon. Naroon ang mga regalo niya mula sa iba't ibang tao na pinaingat-ingatan niya ng sobra. Mga mamamahaling soveinir na mula pa sa mga bigating business partners ng kaniyang Dad na inieregalo sa kaniya noong sixth years birthday