บทที่ 184

“ไม่สนใจ” ฉันตอบพร้อมสะบัดมือ เขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้นและพยายามโน้มน้าว “คุณหยวน อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธสิครับ นี่เป็นเรื่องที่ดีนะ ลองคิดดูอีกทีนะครับ”

“ฉันไม่ชอบถูกบังคับ” จุนเหยาเอนหลังพิงโซฟาอย่างอ่อนแรง ทันใดนั้นคําเตือนของหวางหลูจือก็ดังขึ้นข้างหู “ระวัง! เขาเป็นกู่ซือ!”

ฉันตกใจหวาดหวั่น ก่อนจะหันไปเห็นบางสิ่งกําลังคลานขยุกขยิกอยู่ในแขนเสื้อของทหารคนนั้น มันกลิ้งตกลงมาจากบนโซฟา ฉันจึงตะโกนขึ้น “เขาคือกู่ซือ เขาปล่อยหนอนพิษออกมาแล้ว!”

สีหน้าของเสี่ยวหลินเปลี่ยนไปทันที เมื่อเขาบิดข้อมือ มีดปลายแหลมก็ปรากฏขึ้นบนมือของเขา มือหนายกขึ้นแทงมีดไปทางนายทหาร พลันงูพิษก็ถูกยิงออกมาจากแขนเสื้อของเขาด้วยความเร็วปานสายฟ้าแล้วพุ่งเข้าใส่เสี่ยวหลิน

หวางหลูจือกล่าว “นี่คืองูปล้องเงินปล้องทอง หากสัมผัสร่างกายพวกมัน จะตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลย นังหนู ใช้สีชาดของเธอสิ!”

มือเรียวคว้าสีชาดขึ้นมาโรยลงบนร่างของเสี่ยวหลิน ผงสีแดงฉานโปรยจนเต็มตัวเขาไปหมด

เมื่องูปล้องเงินปล้องทองตกลงบนร่างของเสี่ยวหลิน ควันดําก็พวยพุ่งออกมาอย่างเร็ว

ฉันพุ่งเข้าไปคว้าสีชาดมาสาดใส่งูพิษอีกครั้ง งูพิษจึงร่วงหล่นลงสู่พื้น พวกมันด