บทที่ 171

“พวกคุณไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ ตอนนี้ทุกอย่างน่าจะไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะ” เสี่ยวหลินเอ่ย “คุณจะไปโรงพยาบาลเลยไหม? ผมจะไปส่ง”

ฉันโบกมือ “ไม่เป็นไร แค่พลังงานจิตวิญญาณของฉันถูกใช้มากเกินไป กลับไปฝึกฝนสักหน่อยก็น่าจะดีขึ้นแล้ว”

เสี่ยวหลินพูดอย่างกระตือรือร้น “งั้นผมจะไปส่งคุณที่บ้าน”

“ไม่ต้อง” ถังหมิงหลีพูดแทรก “รถมารับพวกเราแล้ว” เขากอดฉันแน่นขึ้น “ตอนนี้พวกเรากำลังคิดถึงโลกที่มีแต่เราสอง”

มุมปากของฉันกระตุกยิ้มสองครั้ง พร้อมแก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ ร่างเล็กได้แต่ก้มหน้าลงไม่พูดไม่จา

“ฉันเข้าใจ” เสี่ยวหลินเอ่ย “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่รบกวนแล้วล่ะ ถึงยังไง ความกลมกลืนของหยิงหยางยังเป็นวิธีที่ดีและรวดเร็วที่สุดในการฟื้นฟูพลังจิต”

เดี๋ยวนะ ความกลมกลืนของหยินหยางอะไรกัน? นายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า?

ถังหมิงหลียิ้มอย่างมีเลศนัย เขาหมุนตัวกลับและเดินเข้าไปในรถแลนด์โรลเวอร์สีดำที่จอดอยู่ข้าง ๆ

“ตอนนี้...ปล่อยฉันได้แล้วมั้ง” ฉันเอ่ยบอกทั้ง ๆ ที่ยังหน้าแดงอยู่

ถังหมิงหลีค่อย ๆ ขยับเข้ามาแล้วกระซิบที่หูของฉัน “เธอไม่ลองหน่อยเหรอ?”

“ลองอะไร?”

“ความกลมกลืนของหยินหยางน่ะ” เขาตอบพร้อมขยิบตาให้ฉัน

จุนเห