Share

บทที่ 168

[พ่อ! เป็นพ่อของฉันจริง ๆ ด้วย! แอดมิน คนที่ใส่เสื้อสีฟ้าตรงหน้าต่างบานที่สามคนนั้นคือพ่อของฉัน ฉันขอร้อง ช่วยเขาด้วย]

[คนข้างบน ฉันขอแสดงความเสียใจด้วย]

ฉันมองไปรอบ ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “ก่อนหน้านี้ผีตัวนั้นโดนพวกเราทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้เป็นเวลาที่มันอ่อนแอที่สุด ถ้าอยากจะฆ่ามันก็ต้องลงมือตอนนี้เลย”

“แล้วมันคือตัวไหน?” ถังหมิงหลีถาม

ฉันกัดฟันและมองไปทีละตัว แต่ผีทุกตัวล้วนเหมือนกันจนแยกไม่ออกจริง ๆ

ทำยังไงดี?

ฉันก้มหน้าลง พลางพูดกับผู้ชมในโทรศัพท์ “ท่านผู้ชมทุกท่าน พวกคุณพอจะดูออกไหมว่าใครคือผีตัวนั้น?”

[ฉันคิดว่าเป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ด้านหลัง]

[ก็เห็นชัด ๆ อยู่ว่าเป็นเด็กที่นั่งตรงแถวที่สามคนนั้น คนที่ดูแล้วไม่เหมือนฆาตกรที่สุดมักจะเป็นฆาตกร]

[คนไม่มีสมองข้างบน นี่ไม่ใช่หนังลึกลับสักหน่อย ฉันเดาว่าเป็นคนขับ]

ฉันเหลือบมองดูม่านกระสุนที่กำลังสงสัยผีแทบทุกตัว ฉันกลอกตาอย่างจนใจ ฉันไม่ควรคาดหวังกับผู้ชมเลยจริง ๆ

ขณะนั้นเอง ผีทั้งหมดในรถก็หันหน้ากลับมามองพวกเราด้วยแววตาว่างเปล่าแปลก ๆ สภาพการณ์แบบนี้น่าหวาดกลัวเป็นที่สุด แม้แต่ผู้ชมที่อยู่หน้าจอก็ยังตกใจ
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status