บทที่4

พอใกล้ถึงเวลา ผมก็ลงมาหาเธอหน้าลิฟต์โดยนัดแนะให้จังหวะลิฟต​์ที่ผมลงเปิดไปรับเธอพอดี ซึ่งต้องแอบอาศัยโชคช่วยอยู่เหมือนกัน เพราะคีย์​การ์ด​ผมกดชั้นเธอไม่ได้และคีย์การ์ดเธอก็กดชั้นผมไม่ได้เหมือนกัน เพื่อความปลอดภัยของลูกบ้านคอนโด​จึงออกแบบจำกัดสิทธิ์​ในการเข้าถึงได้เฉพาะชั้นที่ตัวเองอยู่

ติ๊ง

"พอดีเลยค่ะ"

"ครับ โชคดีจัง"

"หนูอยากทานอะไรคะ" 

"ลลิลให้พี่เลือกค่ะ"

"พี่อยากลองไปบรรทัดทอง"

"พี่ยังไม่เคยไปเลยค่ะ"

"หรอคะ งั้นไปกันค่ะ"

"ลลิลพึ่งไปทำคอนเทนต์​มา เซียนสุดสุด"

"พี่นาวาอยากทานชาบูหม่าล่าหรือปิ้งย่างดีคะ"

"แต่ก็มีร้านซีฟู้ดนะ ลลิลยังไม่เคยลอง"

"ชาบูดีมั้ยคะ ค่อยไปลองร้านซีฟู้ดกันต่อ"

"ได้เลยค่ะ ลลิลแล้วแต่พี่นาวา"

และความบังเอิญ​มีอยู่จริงหรืออาจเป็นเพราะผมกับเธอใจตรงกันก็ได้ ซึ่งน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า 'หึ'​ วันนี้ผมใส่เป็นเสื้อยืดโอเวอร์​ไซต์​สีขาวคู่กางเกงสแล็คห้าส่วนสีดำกับรองเท้าผ้าใบสีขาวดูเข้ากันกับชุดน่ารักน่ารักของเธอเหมือนนัดกันมา​ ก่อนจะจูงมือเธอไปที่รถสีฟ้าน้ำทะเลคันโปรดของผมที่จอดรออยู่ลานจอดซุปเปอร์​คาร์ และเลือกเปิดเพลงที่ผมชอบร้องที่ร้านเวลาเห็นเธอมานั่งในมุมเดิมเดิม คลอเบาเบาตลอดทาง แมวน้อยของผมก็เริ่มคุ้นชินกับผมมากขึ้นแล้วชวนผมคุยจ้อไม่หยุด เราสองคนผลัดกันถามไปถามกลับในสิ่งที่เราอยากรู้และเรื่องราวของอีกฝ่ายอย่างสนใจแลกเปลี่ยนกันเพื่อที่เราจะได้รู้จักกันมากขึ้น ทำให้ผมรู้ว่าจริงๆ แล้วนอกจากเธอจะสดใสเหมือนในคลิปที่ผมเห็นและติดตามเธอ เธอยังโก๊ะและดูซุกซนมากอีกด้วย

"วันนี้ลลิลลงคลิปใหม่แล้วนะคะ"

"มีคนเปย์ให้ลลิลตั้งเยอะแหนะ"

"จนลลิลอยากจะเจอ"

"อยากพาเขาไปเลี้ยงหมูกระทะ"

"หึ"

"เค้าเปย์ให้หนูเท่าไหร่คะ"

"เหมือนจะห้าหมื่นนะคะ"

"หนูเลี้ยงแค่หมูกระทะเองหรอ"

"พี่ว่าแถมกาแฟเย็นให้เค้าสักแก้วด้วยดีมั้ยคะ" 

"จริงด้วย งั้นลลิลจดไว้ก่อนดีกว่า"

"แต่พี่นาวาอย่าบอกใครนะคะ"

"เดี๋ยวแฟนคลับคนอื่นรู้จะพากันน้อยใจ"

"หึ"

"ค่ะ ไม่บอกค่ะ"

ผมไม่มีทางบอกคนอื่นแน่ เพราะตั้งแต่วันนี้ไปจะมีแค่ผมที่ได้พาเธอไปหาของอร่อยอร่อยกินด้วยกันไปเดินเล่นด้วยกันและทำอะไรอะไรหลายหลายอย่างด้วยกัน รวมถึงรอวันที่เธอจะพาผมไปกินหมูกระทะราคาแสนแพงด้วย ผมก็ไม่อยากขาดทุนมากเลยเนียนขอกาแฟเย็นไปเพิ่มสักแก้วให้ชุ่มชุ่มคอหน่อยแล้วกัน แต่บางทีถ้าเธอรู้ว่าเป็นผมเธออาจจะพาไปกินอย่างอื่นแทนหรืออาจจะไม่พาไปเลยก็ได้เหมือนกัน

 

"พี่นาวาลองทานปูดองมั้ยคะ"

"ลลิลป้อน"

"ลองค่ะ"

"เป็นไงคะ ทานได้มั้ย"

"อร่อยค่ะ แต่พี่ชอบกุ้งแช่น้ำปลามากกว่า"

"ลลิลตักให้ค่ะ"

"หืม ปลาหมึกย่างอร่อยมาก... ก"

"พี่ลองชิมสิ"

"ต้องมาขอทำคอนเทนต์​ร้านนี้บ้างแล้ว"

"น่าสนใจนะพี่ว่า คนยังไม่เยอะ"

"ของก็สดแถมอร่อยมาก"

"เผ็ดหรอคะ"

"นิดหน่อยค่ะ"

"เหงื่อออกเยอะเลย"

"ลลิลเช็ดให้ค่ะ"

และมื้อนี้ถือว่าเป็นมื้อที่ผมกินได้เยอะและอร่อยเป็นพิเศษทั้งของคาวของหวานมันดีไปหมดอาจเป็นเพราะคุณภาพของร้านด้วย แต่ส่วนสำคัญสำหรับผม การมีเธอมานั่งกินด้วยคอยป้อนคอยเอาอกเอาใจอยู่ไม่ห่างมันทำให้ผมไม่รู้สึกอิ่ม และเจริญอาหารมากกว่ามื้อไหนไหน เสียงพูดเจื้อยแจ้วอยู่ข้างข้างมันฟังหวานหูให้ผมไม่รู้สึกเบื่อ ไหนจะมีมือเล็กเล็กคอยซับเหงื่อให้อยู่ตลอดอีก ทำผมใจบางไปหมด หลังจากตระเวนกินกันจนเธออิ่ม ผมก็ชวนเธอไปเดินย่อยที่สวนสาธารณะ​ลอยฟ้าใกล้ๆ เป็นการต่อเวลาทางอ้อมอีกหน่อย

"จริงสิ ลลิลลืมเลย"

"หืม"

"วันนี้พี่นาวาไม่มีร้องเพลงหรอคะ"

"ไม่มีค่ะ"

"แต่ถ้าหนูอยากฟัง"

"พี่ไปร้องให้ฟังที่ห้องได้นะ"

"..." 

เขาที่เดินจับมือเล็กของฉันไว้ไม่ปล่อย หันมาก้มหน้าลงใกล้ใกล้กระซิบที่ข้างหูฉันเบาเบาให้ได้ยินเพียงเราสองคน เป็นอีกครั้งที่การกระทำของเขาทำใจฉันสั่นไหวเสียงหัวใจมันดังตึกตักตึกตักราวกับมีคนมาตีกลอง ใบหน้าของฉันขึ้นสีแดงเป็นลูกมะเขือเทศเพราะความเขินอายอย่างปิดไม่มิด เขาจะทำให้ฉันตกหลุมของเขาวันละกี่รอบกันนะ ก่อนฉันจะแอบหยิบมือถือมาถ่ายรูปมือของเราสองคนที่ประสานกันไว้ มีมือหนาอบอุ่นของเขาจับมือเล็กนุ่มของฉัน โพสต์​ลงสตอรี่ในไอจี และเลือกเพลงที่เขาเปิดให้ฟังในรถเป็นเพลงเดียวกันกับที่เขาร้องวันนั้นวันที่ฉันตกหลุมของเขาครั้งแรก แต่ก่อนที่ฉันจะปิดหน้าจอลงสายตาฉันเหลือบเห็นสตอรี่ไอจีของเขาที่ฉันส่งรีเควสขอฟอลโล่​ไปเมื่อเช้า แอบกดเข้าไปดูสักหน่อยละกัน กลายเป็นฉันที่โพสต์​ช้ากว่าเขาไปสองนาที แต่รูปที่เขาโพสต์​ เป็นรูปฉันจากด้านหลังมีแสงจากหลอดไฟนีออนที่ส่องทางตกกระทบเห็นเป็นเงาของเขา และเพลงที่เขาเลือก คือเพลงโปรดของฉันตอนนี้... 

 

 

 

 

 

 

#อ่านเพลินๆ อินไปกับความน่ารักของพี่นาวาและน้องลลิลกันนะคะ