บทที่10

และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขามารับฉันหลังเลิกเรียนเพื่อไปถ่ายแบบเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ของแบรนด์เขาต่อช่วงบ่าย ซึ่งเขาก็ดูแลจัดคิวไม่ให้กระทบต่อชั่วโมงเรียนของฉัน เรียกว่าใส่ใจรายละเอียดสุดสุด พอมาถึงเขาก็พาฉันเข้ามาในห้องแต่งตัวเพื่อแต่งหน้าทำผมท่ามกลางสีหน้าและสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและรอยยิ้มกรุ่มกริ่มส่งมาเมื่อเห็นฉัน พี่พี่ทีมงานถูกบรีฟมาว่าขอลุคใสใสเกาหลีเกาใจที่สามารถเข้ากับเสื้อผ้าได้ลุค หลังจากที่ฉันถูกแปลงโฉมจนเสร็จเรียบร้อย ก็รีบเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดจั้มสูทเกาะอกกางเกงขาสั้นผ้าทวิตญี่ปุ่นที่สามารถใส่ได้หลายแบบ คู่กับรองเท้าแมรี่เจนสีแดงและถุงเท้าลายลูกไม้ยาวเลยข้อขึ้นมานิดหน่อยให้ดูน่ารักซุกซนเซ็กซี่เล็กเล็ก และมีเสื้อคุมแขนยาวลุคลูกคุณเข้าชุดกันที่เตรียมไว้สำหรับถ่ายในเซ็ตต่อไป ซึ่งฉันต้องพยายามคลายความตื่นเต้นโดยการสูดลมหายใจเข้าออกลึกลึกและรีบเดินออกมาพร้อมเข้าฉากเพื่อไม่ให้ทุกคนรอนาน แต่สายตาคู่สวยของฉันก็ต้องสะดุดเข้ากับตากล้องหนุ่มสุดหล่อที่อยู่ในกางเกงยีนส์สีดำเสื้อคอกลมสีขาวด้านในสวมแจ๊คเก็ตยีนส์สีเข้ากับกางเกงตามด้วยรองเท้าผ้าใบสีขาวดำยี่ห้อดังราวกับเป็นนายแบบยืนรอหลังเลนส์เตรียมความพร้อมอยู่ก่อน จะเป็นใครไม่ได้เลยถ้าไม่ใช่เขา เจ้าของแบรนด์ที่จ้างงานฉันมาในวันนี้ ทำฉันรู้สึกเกร็งหนักขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย

"ขอยิ้มร่าเริงกว่านี้นิดนึงค่ะ"

"น่ารักมากครับ"

"หนู อย่าก้มเยอะค่ะ"

"..."

"โอเค ดีค่ะ"

"อีกรูปนะคะ"

"..."

"หนู ไม่ต้องยกขาสูงค่ะ"

"แค่นี้พอครับ"

"โอเค ดีครับ"

"..."

"ฟิลถ่ายรูปให้แฟนเว่อ"

"บอสหวงหนักมาก...ก"

"..."

ฉันที่กำลังทำงานด้วยความตั้งใจพยายามไม่เขินเวลาที่เขาเดินเข้ามาจัดแขนขาให้แต่เหมือนยิ่งพยายามเท่าไหร่ความเขินอายก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเมื่อได้ยินพี่พี่ทีมงานซุบซิบกันเสียงดังตลอดเวลาทุกครั้งที่เขาเดินเขามากำกับท่าทางของฉันแถมยังทำหน้าดุมองฉันเขม่นคิ้วขมวดผูกโบว์ทันทีถ้าเห็นฉันก้มตัวลงมามากไปหรือจังหวะนั่งแล้วยกขาขึ้นมาสูงเกินไปสำหรับเขาทำฉันแทบจะนั่งเหยียดขาราบไปกับพื้นและยืนตรงเหมือนถ่ายพาสปอร์ตอยู่แล้ว ไม่เหมือนที่ฉันเคยเห็นและทำการบ้านจากคอลเลคชั่นที่ผ่านมาของเขาเลย จนเข้าเซ็ตที่สองพี่เลขาเป็นคนเดินเอาเสื้อคลุมและรองเท้าส้นแหลมสูงเพื่อเตรียมถ่ายชุดต่อไปมาให้ฉันที่กำลังยืนให้พี่ช่างแต่งหน้าซับเหงื่อและเติมเมคอัพให้เข้มขึ้นเล็กน้อยเสริมลุคให้ดูเป็นลูกคุณและเวิร์คกิ้งวูแมนในเวลาเดียวกันแล้วแต่ว่าใครจะเลือกมองมุมไหนเหมือนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวใส่ชุดเดียวเปลี่ยนได้หลายลุคหลายสไตล์ ส่วนเขาก็หายไปกับกลีบเมฆทันทีที่กดชัตเตอร์รูปสุดท้ายเสร็จ ทิ้งฉันไว้คนเดียวท่ามกลางเสียงพูดแซวที่มีมาให้ได้ยินอยู่ไม่ขาด แต่อยู่อยู่เสียงพูดคุยที่ดังอยู่ก็ต้องหยุดทันทีแล้วพากันเดินหนีกันไปด้านหลังกล้องทำฉันอดสงสัยไม่ได้เลยหันกลับไปมองหาสาเหตุด้วยสีหน้างุนงง ก็เห็นเป็นเขาที่กำลังเดินเข้ามามีอเมริกาโน่เย็นกับชานมไข่มุกในมือตรงมาที่ฉัน

"เหนื่อยมั้ยคะ"

"พี่ไปหาซื้อชานมไข่มุกมาให้"

"ขะ ขอบคุณค่ะ"

"เป็นอะไรคะ ร้อนหรอ"

"หน้าหนูแดงมาก"

"มะ ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ"

"หึ หรือว่าเขิน"

"พี่นาวา!"

"พี่ไม่แกล้งแล้วครับ"

"อีกสามชุดไหวมั้ย"

"ลลิลไหวค่ะ"

"แต่ลลิลอยากฟิลฟรีมากกว่านี้"

"พี่นาวาอย่าดุลลิลได้มั้ย"

"ลลิลอยากให้งานของพี่ออกมาดีที่สุด"

"ดูเป็นธรรมชาติมากที่สุด"

"ก็พี่หวงนี่"

"แต่มันเป็นงานนะคะ"

"แล้วพี่นาวาก็เป็นคนเลือกลลิลมาเอง"

"จะงอแงแบบนี้ไม่ได้นะคะ"

"..."

"ไม่ต้องทำหน้างอเลยค่ะ"

"รีบถ่ายรีบกลับไปทำอาหารกินกันนะ"

"วันนี้ลลิลทำให้ทานเอง"

"ครับ"

ฟอด

"พี่นาวา!"

ผมมั่นใจว่าระหว่างที่ผมยืนคุยกับนางแบบคนสวยของผม ทีมงานได้พากันเดินออกไปนอกฉากหมดแล้วปล่อยให้ผมกับน้องได้มีเวลาส่วนตัวอยู่คุยกันสองคน เลยอาศัยจังหวะที่เธอเผลอก้มลงไปกดจมูกมีสันของผมเข้าที่แก้มนุ่มนุ่มของเธอเพียงเบาเบาเพราะกลัวว่าจะทำให้เธอต้องเติมหน้าใหม่ อันที่จริงปกติแบรนด์ของผมจะจ้างช่างภาพมืออาชีพมาถ่ายงานให้ ผมแค่มาคอยดูความเรียบร้อยและบรีฟให้ตรงตามคอนเซ็ปเท่านั้น แต่พอเป็นเธอนางแบบที่ผมเลือกมาเองตามที่เธอว่า ผมกลับอยากเป็นคนกดชัตเตอร์ให้เองคอยสกรีนทุกท่าทุกมุมด้วยตัวเองทำให้ผมมาทำหน้าที่อยู่หลังกล้องอย่างนี้ แต่มันก็อดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ทุกครั้งเวลาที่เธอก้มตัวจนเห็นเนินภูเขาขาวขาวหรือยกขาไขว่ห้างอวดเรียวขาสวยสวยเพราะเธออยากเป็นไม้แขวนเสื้อที่พรีเซนต์เสื้อผ้าของผมออกมาให้เหมือนมืออาชีพที่สุดและดีที่สุดไม่อยากให้ใครมาว่าผมได้ภายหลัง และอย่างเมื่อครู่นี้เธอก็พยายามอธิบายอย่างใจเย็นโดยใช้น้ำเสียงออดอ้อนราวกับเอาน้ำแข็งเข้าลูบให้ผมเคลิ้มตามเธอ ปล่อยให้เธอโพสต์ท่าทางในอีกสามชุดที่เหลือได้อย่างอิสระตามที่เธอขอซึ่งมันก็ส่งผลดีต่องานของผมจริงๆ ภาพดูเป็นธรรมชาติ นางแบบดูสบายตา เสื้อผ้าดูมีลูกเล่นหลากสไตล์