บทที่15

จะว่าไปตลอดหลายวันที่ผ่านมาฉันแอบคิดสิ่งที่สงสัยมาตลอดว่าคนที่เป็นแฟนตัวยงของฉันในทุกช่องทางโซเชี่ยล คนที่คอยส่งของขวัญราคาแพงแพงให้ใช่เขาหรือป่าว เพราะฉันพึ่งสังเกตเห็นชื่อแบรนด์เสื้อผ้าของเขา 'CHARM' เมื่อวันที่ฉันไปถ่ายแบบ ป้ายโลโก้บนถุงแพ็คเก็ตที่ฉันแอบเอฟมา มันตรงกับชื่อต่อท้ายของใครคนนั้น แถมอักษรย่อ 'Nvcharm' ก็ต้องเป็นชื่อเขาไม่ผิดแน่ เป็นคนเดียวกับที่พึ่งส่งซุปเปอร์แต๊งค์และคอมเมนต์ที่ชาวเน็ตพากันกดโกรธ แต่ที่ฉันพึ่งสงสัยก็เพราะทุกช่องทางการติดต่อและโซเชี่ยลส่วนตัวของเขาที่ใช้คุยกับฉัน เขาใช้ชื่อจริง 'nava.nutthakorn' ถ้าเป็นเขาจริงๆ ฉันคงตื่นเต้นมากแน่ๆ เพราะมันเป็นพรมหมลิขิตชัดชัดเลย

"พี่นาวาขา วันนี้แฟนตัวยงของลลิลน่าสงสารมาก"

"ยังไงคะ"

"เพราะโดนแฟนคลับของลลิลพากันรุมกดโกรธคอมเมนต์ของเขาเป็นพันคนเลยค่ะ"

"หึ แล้วหนูจะปลอบใจเขายังไงดี"

"ลลิลว่าส่งข้อความไปหาหน่อยดีกว่า"

"ตั้งแต่ทำช่องมาลลิลไม่เคยขอบคุณเขาอย่างจริงจังเลยค่ะ"

"..."

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง

"ไม่ดูมือถือหน่อยหรอคะ"

"เผื่อมีธุระด่วน"

"หนูช่วยดูให้พี่หน่อยซิ"

"ข้อความจากช่องลลิลนี่นา"

"พี่เองค่ะ แฟนตัวยงของหนู"

"แต่ตอนนี้เป็นแฟนตัวจริงของหนูด้วยนะ"

"หว๊า เฉลยง่ายกว่าที่คิดไว้อีก"

"หึ"

ฟอด

"แต่ก็ขอบคุณนะคะ เปย์ให้ลลิลเยอะมากเลย"

"ขอบคุณแค่นี้เองหรอ น้อยจัง"

"..."

ตลอดทางที่เรากำลังกลับคอนโด ฉันก็คิดหนักว่าจะตอบแทนเขายังไงดีนอกจากหมูกระทะกับกาแฟที่เคยแอบบอกเขาไว้ เขินอยู่เหมือนกันนะ รู้สึกเหมือนปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อเลยหรือจะแกล้งงอนที่ไม่ยอมบอกฉันตั้งแต่แรกดี แต่พอลองเอาความน่ารักของเขามาหักลบกันแล้วกลับกลายเป็นฉันเองนี่แหละที่ควรตอบแทนเขามากกว่างอนเขากลับที่สุด

พอถึงห้องปุ๊บฉันเลยวิ่งไปอาบน้ำแปรงฟันในห้องน้ำปั๊บเพราะตั้งใจจะมอบจูบดูดดื่มแบบที่เขาพึ่งสอนให้เป็นการตอบแทนเล็กเล็กน้อยน้อยก่อนนอนสักหน่อย แต่แล้วขณะที่ฉันกำลังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีอยู่ใต้ฝักบัวเรนชาวเวอร์ หูของฉันก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดขึ้น ทำฉันตกใจหันไปมองตามเสียงพยายามใช้สองมือน้อยน้อยปิดล่างปิดบนเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

"พะ พี่นาวาเข้ามาทำไมคะ"

"พี่ร้อนอยากอาบน้ำ"

"แต่ลลิลยังอาบไม่เสร็จนี่คะ"

"พี่ช่วยค่ะ"

"จุ๊บ"

"อ๊ะ อื้ม"

"ไหน ไหนบอกว่าช่วยไง"

"พี่ก็ช่วยอยู่นี่ไง"

"อ๊ะ อ๊า"

เพราะว่าผมรู้สึกร้อนอย่างที่บอกจริงๆ แต่ว่าเป็นร้อนรุ่มจากข้างใน และอยากจะตามมาทวงคำขอบคุณจากเธอที่เฝ้าถามผมอย่างออดอ้อนมาตลอดทางว่าผมอยากได้อะไร เพราะถึงไม่ใช่ผมเธอก็ตั้งใจอยากจะหาของขวัญตอบแทนกลับไปอยู่แล้วอยากเป็นผู้ให้บ้าง ผมเลยขอใช้โอกาสนี้ทำให้เธอปรับตัวคุ้นชินกับผมก่อนที่เธอจะต้องรับศึกหนักกับน้องชายตัวร้ายของผมและอยากให้เธอปล่อยใจไปกับผมตอนที่เราทั้งคู่มีสติอย่างตอนนี้

ผมเดินตรงเข้าไปยืนซ้อนข้างหลังร่างบางที่เต็มใบด้วยฟองสบู่ ค่อยๆ ใช้สองมือหนาของผมช่วยถูตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อยแล้วมาหยุดอยู่ที่ลูกบอลนุ่มนิ่มสองลูกใช้เวลาบีบอยู่นานก่อนจะค่อยๆ ลากมือข้างหนึ่งไปตามผิวเนียนลื่นจนลงไปถึงเนินบอบบางที่ผมเคยสัมผัสครั้งนึง แล้วค่อยๆ แหวกกลีบดอกไม้จนเจอเกสรนิ้วซุกซนวนเล่นกับจุดอ่อนไหวอยู่อย่างนั้นจนร่างบางอ่อนยวบ ผมจึงต้องใช้ขาข้างหนึ่งเกี่ยวขาเรียวเล็กไว้ราวกับช่วยพยุงให้เธอยืนได้ไม่ล้ม คอยกดจูบไปตามซอกหูเล็กและลำคอหวังช่วยเบี่ยงเบนความสนใจเวลาที่ผมเพิ่มนิ้วลงไปในช่องคับแคบเพื่อเตรียมพร้อมไว้สำหรับน้องชายของผมเธอจะได้เจ็บน้อยลงหน่อยก็ยังดี

"พะ พี่ พี่นาวาขา"

"หืม หนูอย่าทำเสียงแบบนี้ได้มั้ย"

"พี่จะทนไม่ไหว"

"หนะ หนูไม่ไหว"

"พี่ขอได้มั้ยคะ"

"คะ ค่ะ"

"บะ เบาได้มั้ย หนูกลัว"

"จะพยายามคับผม"

พอเธออนุญาตผมก็ค่อยๆ ส่งน้องชายตัวร้ายเข้าไปในช่องคับแคบทางด้านหลังจนสุดทาง รอจนเธอปรับตัวได้ถึงแม้ว่ามันจะอึดอัดมากแค่ไหนแต่ผมก็ไม่อยากให้เธอเจ็บมากเกินไปอยากให้เธอมีความสุขในครั้งแรกไปพร้อมกับผม พอเธอพร้อมผมก็ค่อยๆ ขยับสะโพกสอบ จับใบหน้าจิ้มลิ้มหันมารับจูบจากผม โดยมืออีกข้างก็ทำหน้าที่ช่วยนวดติ่งเกสรด้านหน้าให้ผลิตน้ำหวานออกมาอีกหน่อย ทำเธอส่งเสียงครางหวานหวานเรียกชื่อผมจนผมทนไม่ไหวเสียงของเธอมันปลุกอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในตัวผมให้ลุกโชนขยับเอวสอบแรงขึ้นเร็วขึ้นพาทั้งผมและเธอไปสู่ห้วงอารมณ์สั่นไหวพร้อมกัน

"อ๊า / อ่าาา"

ก่อนจะช้อนตัวเธออุ้มขึ้นโดยที่ปากของเรายังคงประกบกันไว้พาเธอไปเช็ดตัวอย่างเร่งรีบ จนเธอขยับขาเรียวขึ้นมาเกี่ยวเอวสอบของผมไว้ราวกับกลัวตกปล่อยให้ผมอุ้มเธอเดินไปตามที่ใจผมต้องการ ทั้งตรงโซฟาในห้องนอน ยืนดูวิวริมกระจกที่ไม่มีใครสามารถมองเห็น แล้วมาจบลงที่เตียงกว้างจนเธอหมดแรง ผมถึงปล่อยให้เมียตัวน้อยของผมนอนพักโดยไม่ลืมที่จะเช็ดตัวให้เธออีกครั้งหาชุดนอนผ้านิ่มตัวโปรดมาสวมใส่ให้เธอ ก่อนจะขึ้นไปพลิกตัวเธอมานอนกอดผมเหมือนทุกคืน