บทที่18

"เอาไก่ย่างมั้ย" 

"เอา" 

"กาย หรือ ไก่ย่าง"

"ไก่ย่างงงงงง"

"อย่าไปพูดคำนี้กับคนอื่นนะ"

"มีแต่กายนี่แหละ ที่คิดทะลึ่ง"

"รู้หรอ กายคิดอะไร"

"รู้"

"คิดว่า?" 

"..." 

ปึก

"โอ้ย!" 

"ตัวเองนั่นแหละ ทะลึ่ง" 

"หึ" 

ไอ้เด็กบ้านี่! เขาเอาหน้าผากกว้างของตัวเองมาชนเข้ากับหน้าผากมนของฉันแทนการใช้มะเหงกเพราะมือกำลังยุ่งอยู่กับการแกะไก่ให้ฉันอยู่ แถมยังเอาสิ่งที่ตัวเองคิดมายัดเยียดให้ฉันคิดเหมือนเขาอีก ร้ายกาจที่สุด ใจดีด้วยหน่อยไม่ได้เลยจริงๆ

ระหว่างรอเขาอาบน้ำ ฉันก็หยิบไอแพดขึ้นมานอนวาดรูปไดอารี่เก็บไว้ เพราะตั้งแต่ไปค่ายฉันก็ยังไม่ได้วาดเลยสักรูป พอหัวถึงหมอนหนังตาก็ปิดสนิทเหมือนถูกปิดสวิตช์​ทุกคืน

รูปแรกที่ฉันเลือกวาด เป็นรูปเขาที่กำลังยืนทาสีมีฉันนั่งเทสีอยู่ใกล้ๆ ส่วนอีกรูปก็เป็นคืนสุดท้ายที่เราสองคนกำลังนั่งมองตากันอยู่หน้าเต๊นท์ตอนที่คนอื่นๆ กำลังเล่นเกมส์กันอย่างสนุก วาดไปก็คิดถึงช่วงเวลาตอนนั้นไปมันอดทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาไม่ได้ พอวาดเสร็จฉันก็โพสต์ลงเพจส่วนตัว พร้อมคิดแคปชั่นสั้นๆ ว่าอะไรดีละ.... อันนี้แล้วกัน 'Ours Story' 

"ทำอะไร"

"อุ้ย! มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"

"ตกใจหมด"

"แอบทำอะไร" 

"ใครแอบ ไม่ได้แอบ"

"แอบคุยกับคนอื่น?"

"ถ้าใช่แล้วยังไงเอ่ย?" 

"อยากลองดี?" 

"กายไม่กล้าทำอะไรพีชหรอก"

"หึ ลองดูสิ" 

"จะได้รู้ว่ากล้ารึป่าว" 

ผมออกมาจากห้องน้ำโดยใส่กางเกงนอนขายาวเพียงตัวเดียวพร้อมกับผ้าเช็ดผมในมือหนึ่งผืน ตอนแรกตั้งใจว่าจะออกมาอ้อนให้เธอเช็ดผมให้สักหน่อย แต่เห็นเธอกำลังขมักเขม้น​อยู่กับหน้าจอไอแพด ผมเลยค่อยๆ เดินเบาเบาไม่ส่งเสียงไปหยุดยืนมองเธอจากด้านหลัง ถึงรู้ว่าเธอกำลังตั้งอกตั้งใจวาดรูปแบบที่ชอบทำเป็นประจำทุกวัน แต่ที่ผมไม่เคยรู้เลยก็คือ เธอมีเพจไว้สำหรับลงภาพวาดด้วย และภาพที่เธอกำลังอัพโหลดอยู่ตอนนี้ ผมมั่นใจว่ามันเป็นรูปผมกับเธอ ผมใช้เวลาเพียงไม่ถึงนาทีก็สามารถจำชื่อเพจของเธอได้ขึ้นใจ ก่อนจะส่งเสียงเรียกความสนใจจากเธอ

"พีช" 

"ห๊ะ"

"เช็ดน้ำลายหน่อย มองขนาดนี้กายเสียหายนะ"

"ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ"

"ไปใส่เสื้อดีดีเลย" 

"ไม่ใส่ ร้อน"

ภาพที่เธอนอนคว่ำเอามือเท้าคางหันมาคุยกับผม แต่สายตากลมโตกำลังโฟกัสอยู่ที่ลอนซิกแพคของผมจนตาค้าง ทำให้ผมอดพูดแกล้งเธอไม่ได้ แต่มันก็ไม่เท่ากับเธอที่อยู่ในชุดนอนผ้าลื่นกางเกงขาสั้น โชว์ขาขาวๆ คอเสื้อเปิดกว้าง ทำผมแทบหายใจไม่ออกรู้สึกอึดอัดไปหมด เลยต้องเดินไปนั่งขอบเตียงข้างเธอและรีบเช็ดผมให้แห้งเร็วๆ 

เพราะเสียงเงียบลงจนผมแปลกใจ เลยเอี้ยวตัวหันกลับมามองเธอที่ในเวลานี้นอนกอดหมอนข้างหลับสนิทไปแล้ว แถมยังไม่ลืมแบ่งพื้นที่ไว้ให้สำหรับผมด้วย น่ารักจังเลยนะ พอผมเอาผ้าเช็ดผมไปใส่ไม้แขวนตากไว้เรียบร้อย ก็พาตัวเองกลับมานั่งพิงหัวเตียงพร้อมกับโทรศัพท์ในมือ กดเข้าไปในเพจ 'Peach Story'

'Ours Story' 

ภาพแรกที่ผมเห็น เป็นภาพที่ผมยืนแอบดูเมื่อครู่ เรื่องราวของเราที่ค่ายอาสา ภาพที่เธอวาดในช่วงเวลาที่เรากลับมาเจอกันส่วนใหญ่จะเป็นอาหารที่เรากินด้วยกัน วันที่เธอล้ม วันที่เราไปเที่ยวด้วยกัน รถบิ๊ก​ไบค์ของผมและรถไฟฟ้าของเธอ แต่ที่ทำให้ผมรู้สึกสะดุด เป็นรูปผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างทรงผมและหน้าตาดูคล้ายผม ที่เสื้อจะเขียนตัวอักษรภาษาอังกฤษ 'K'​ เอาไว้เล็กๆ มีทั้งมุมเผลอ หน้ายิ้ม และตอนทำมาม่าหม้อไฟ พร้อมกับคำบรรยายใต้ภาพ 'my devil' ปีศาจที่ไหนจะหน้าตาดีขนาดนี้ 'หึ'​ ผมจัดการกดบันทึกเรื่องราวทั้งหมดลงแกลลอรี่ส่วนตัวของผมโดยไม่รอขออนุญาตจากเธอ

'น้องตัวเล็กของพี่พีก' 

'คิดถึงนะน้องตัวเล็ก'​

'แฮปปี้เบิร์ด​เดย์​นะคับ'​

และภาพที่ผมคาดไม่ถึงว่าเธอจะนึกถึงและวาดเก็บไว้ มันเป็นภาพที่ทำให้ใจผมเต้นแรงจนผมละสายตาไปจากหน้าจอไม่ได้เลย คือ ภาพเด็กผู้ชายตัวเล็กถือหุ่นยนต์​ตัวโปรดอยู่ในมือ ภาพที่กำลังนั่งเล่นของเล่นรอใครบางคนอยู่หน้าบ้าน และภาพที่กำลังยืนเป่าเค้กวันเกิดก้อนโตจนแก้มเป็นลูกโป่งถูกโพสต์เมื่อวันเกิดของผมปีที่แล้ว เธอจะรู้มั้ยว่า น้องตัวเล็กของพี่พีกกับปีศาจของเธอ คือคนคนเดียวกัน 

"น้องกาย ทำไมยังไม่นอน"

"หึ้ม กำลังจะนอน"

"คุยกับสาวอยู่ละสิ"

"ถ้าใช่ แล้วยังไงเอ่ย"

"จิ๊ กลับไปนอนห้องตัวเองเลย"

"ไม่"

"..."

มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงงัวเงียเรียกชื่อผม ผมเลยรีบกดปิดหน้าจอและหันไปสนใจคนที่นอนอยู่ข้างๆ พยายามปรับโฟกัสสายตามองมาที่ผม เธอหยิบเอาประโยคที่ผมเคยถามมาถามผมกลับแต่พอผมตอบคำถามนั้นในคำตอบเดียวกันกับเธอ กลับทำหน้างอนใส่และพลิกตัวหันหลังหนีไม่มองหน้าผม ไม่ยุติธรรมกับผมเลยสักนิด ผมก็ทำได้แค่วางโทรศัพท์​ไว้ที่โต๊ะ​ข้างเตียงและเลื่อนตัวลงนอนขยับตามไปดึงเธอมานอนหนุนแขนและกอดเอาไว้

'กายก็คิดถึงพีชเหมือนกัน ฝันดีนะ'​ ความในใจที่มันดังก้องอยู่ข้างในของผมเวลานี้... 

 

 

 

 

 

#อ่านเพลินๆ ฟินๆ กันเหมือนเดิมนะคะ