บทที่21

"ฮัลโหล พี่ลัน"

"โอเคค่ะ เดี๋ยวลลิลลงไป รอแป็บน๊า"

"พี่นาวา ลลิลกลับห้องก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวพี่ลงไปนะ"

"เดี๋ยวค่ะ พี่ลงไปด้วยเลยดีกว่า"

"..." 

หลังจากกินมื้อเย็นที่พี่ชายสุดหล่อซื้อเข้ามาให้เป็นไก่ทอดเกาหลีชุดใหญ่พร้อมกับเบียร์เย็นเย็นห้าหกขวดที่ดูเหมือนว่าซื้อมาเผื่อแฟนน้องสาวด้วยนะ บอกแล้วว่าพี่ลันหน่ะน่ารักแค่ฟอร์มจัดนิดหน่อยเฉพาะกับบางคนเท่านั้นแหละ

แต่ทำไมวันนี้ฉันถึงรู้สึกว่าห้องขนาดห้าสิบตารางเมตรที่เคยกว้างเกินไปสำหรับฉัน เวลานี้มันกลับคับแคบเกินไปสำหรับฉัน พี่ลัน และพี่นาวา ที่นั่งเบียดอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันมีพี่ลันนั่งขั้นกลางเราสองคนระหว่างกำลังดูซีรีย์​โรแมนติกคอมเมดี้ด้วยกัน อืม... จะพูดยังไงดีแต่มันก็ได้ฟิลลิ่งไปอีกแบบนั่นแหละ

"หนู กินป๊อปคอร์น​มั้ยคะ"

"..."

"อะ เอ่อ"

"พี่ลัน แบ่งลลิลกินบ้างสิ"

"อะ พี่ถือให้"

"หนูน้ำอัดลมค่ะ"

"แต๊งกิ้ว"

"..."

ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นพี่ลันทำตัวเหมือนเด็กแบบนี้เลยสักครั้ง ทุกครั้งที่พี่นาวาพยายามหันมามองฉัน พี่ลันที่นั่งกอดอกอย่างสบายใจอยู่ตรงกลางก็ยื่นหน้าเข้ามาขวางจนเขาหันหน้าหนีกลับไปดูทีวีต่อ แม้แต่ตอนที่เขายื่นขนมมาให้ฉันแบบที่เคยทำเวลาอยู่ด้วยกันสองคนพี่ลันก็จะรับไปถือไว้เองไม่เปิดโอกาสให้มือเขาได้สัมผัสมือฉันแม้แต่ปลายเล็บ จนพี่นาวาต้องทำทีเป็นเดินมาหยิบเครื่องดื่มในตู้เย็นและถือน้ำอัดลมมาให้ฉัน แต่สุดท้ายพี่ลันก็เอื้อมมือมาหยิบจากมือเขาแล้วเปิดฝาส่งมาให้ฉัน ทำเขายืนมองหน้าพี่ลันด้วยแววตาลุกเป็นไฟดูก็รู้ว่าตอนนี้เขาหัวร้อนมากขนาดไหน แต่พยายามระงับอารมณ์​อย่างใจเย็นที่สุด อาจจะกลัวโดนตัดคะแนนและเพิ่มคดีให้กับตัวเองอีกข้อ ฉันเองก็แอบสงสารเขาอยู่เหมือนกันนะโดนพี่ชายสุดที่รักของแฟนแกล้งหนักขนาดนี้

"ลัน มึงมาคุยกับกูหน่อย"

"กูไม่ว่าง"

"สองนาที กูรอตรงระเบียง"

"..."

"ไง ทนไม่ไหวแล้ว?" 

"กูรู้ว่ามึงแกล้งกู"

"แล้ว?" 

"แต่มึงก็ควรรู้ว่า กูไม่เคยยอมแพ้"

"กูไม่ได้อยากรู้"

"กูรักน้องมึงจริง กูดูแลลลิลได้"

"ให้มากกว่าตัวกูเอง"

"กูไม่รับเป็นคำพูดหว่ะ"

"กูจะทำให้มึงเห็น"

"กูไม่อนุญาตให้มึงทำพลาดอีก"

จากที่ฉันนั่งดูซีรีย์รักอยู่ดีดี ก็ต้องหันมาสนใจหนังสงครามตรงระเบียงระหว่างผู้ชายสองคนแทนด้วยใจตุ้มตุ้มต่อมต่อม ทำเอาฉันหายใจไม่ทั่วท้องเลย จะเดินไปแอบฟังก็ไม่กล้าจะนั่งอยู่ตรงนี้ก็อยากจะรู้ว่าเขาคุยอะไรกัน จนพี่ลันเลื่อนประตูกระจกเดินเข้ามาคนแรกพร้อมกับรอยยิ้มบางบางอย่างอบอุ่นส่งมาให้ฉันแถมเอามือใหญ่มาขยี้ผมนุ่มนุ่มจนยุ่งไปหมด ก่อนจะกลับมาทิ้งตัวนั่งลงข้างกันเหมือนเดิม เพียงไม่นานพี่นาวาก็เดินตามเข้ามาด้วยสีหน้าและท่าทางเหมือนกัน ต่างกันตรงเขาย้ายที่นั่งมาหย่อนสะโพกลงตรงที่เท้าแขนของโซฟาข้างข้างฉันแทน

 

เข้าสู่วันที่ห้าของการโดนลงโทษ ผมใช้วิธีสิงอยู่ที่ห้องเธอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง วันไหนเธอมีเรียนเช้าส่วนผมต้องไปทำงานเราก็จะไปพร้อมกัน และกลับมาจอดรถรอรับเธอที่ลานจอดรถหน้าอาคารเรียนก่อนเวลาหมดคลาสตรงมุมเดิม แอบสมัครแอคเคาท์​หลุมไว้คอยดูเธอไลฟ์เวลาที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างในตอนนี้ ที่ผมนั่งดูรอเธออยู่ในรถ

ส่วนอลัน ตั้งแต่วันที่เราคุยกันเป็นผมที่เริ่มขอคอนแทคก่อนจะได้สนิทกันง่ายขึ้น เพราะยังไงก็ถือเป็นคนในครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว พยายามทักไปชวนคุยอยู่​หลายเรื่องจนรู้ว่าถ้าเป็นเรื่องรถและเรื่องดนตรีจะคุยกันได้นานเป็นพิเศษ ผมเลยขอให้ช่วยทำเพลงให้ไว้ใส่เวลาโปรโมทคอลเลคชั่น​ใหม่ของแบรนด์​ ซึ่งกว่าจะยอมก็เล่นตัวซะจนผมเผลอด่าออกไปอย่างลืมตัวว่ามันเป็นพี่เมีย แต่ช่วยไม่ได้อยากกวนผมไม่เลิก

ก็อก ก็อก ก็อก

"เลิกคลาสแล้วหรอค่ะ"

"ค่ะ จริงๆ ลลิลเลิกนานแล้ว"

"แต่ไลฟ์ช่วยเพื่อนขายกระเป๋าอยู่เลยลงมาช้าค่ะ"

"รอลลิลนานมั้ย"

"ไม่นานค่ะ พี่พึ่งถึงได้สิบห้านาที"

"ไปหาอะไรกินกันดีกว่าค่ะ ลลิลหิวมาก"

"หึ"

"พี่ลันส่งเพลงที่ทำให้พี่นาวามาให้ลลิลฟังด้วยน๊า"

"เมโลดี้ดีมากเลย เหมาะกับแฟชั่นมาก"

"ฟังแล้วอยากเดินแบบเลยค่ะ"

"หึ ขนาดนั้นเลย"

"ว่าแต่ไปแอบสนิทกันตอนไหนคะ"

"ยังไม่ค่อยสนิทเลยค่ะ พี่ชายหนูใจร้ายเหมือนหนูนั่นแหละ"

"ลลิลจะฟ้องพี่ลัน"

"..."

"อื้ออ"

เฮ้อ... หมันเขี้ยวแมวตัวน้อยของผมชะมัดแต่ก็ยังทำอะไรไม่ได้ นอกจากยื่นมือสากไปดึงแก้มนุ่มนุ่มให้ยืดเหมือนพิซซ่า​ขอบชีสเพื่อระบายความอัดอั้นที่มี ก่อนจะพาเธอไปร้านข้าวต้มกุ๊ยเจ้าดังที่อลันส่งโลเคชั่นมาเพราะมันขอค่าจ้างทำเพลงเป็นข้าวมื้อใหญ่หนึ่งมื้อแทนเช็คเงินสดที่ผมใส่ตัวเลขไว้ให้หกหลัก ซึ่งผมก็ไม่ได้ขัดอะไรได้แต่ขับรถพาน้องสาวเขาไปกินข้าวกับพี่ชายอย่างตามใจ นึกแล้วก็แอบอมยิ้มอยู่คนเดียวให้กับความเหมือนกันของพี่น้องคู่นี้

 

 

 

#อย่าพึ่งเบื่อกันน๊าาา

#อ่านเพลินๆ ฟินๆ กันเหมือนเดิมค่ะ