บทที่24

"หนูคะ วันหยุดยาวนี้ไปไหนมั้ย"

"ลลิลไม่รู้จะไปไหนค่ะ พี่ลันก็มีงาน"

"คนคงเยอะด้วย"

"บินไปหาคุณแม่พี่ที่สวิตกันมั้ย"

"จะดีเหรอคะ ลลิลกลัวคุณแม่พี่ดุ"

"แม่พี่อยากเจอหนูจะตาย"

"บ่นจนพี่หูชาแล้วไม่พาหนูไปหาสักที"

"จริงเหรอคะ แล้วค่าตั๋วเท่าไหร่คะ"

"ลลิลจะได้ดูเงินในบัญชี"

"หึ หนู แฟนหนูรวยมากนะเผื่อหนูลืม"

"ลลิลไม่ลืม แต่ลลิลอยากจ่ายเอง"

ฉันไม่อยากให้ใครมาว่าได้ว่าคบกับเขาเพราะว่าเขารวย พยายามแชร์ค่าใช้จ่ายค่าข้าวหรือของเล็กๆ น้อยๆ ตลอดเท่าที่จะทำได้ เพราะฉันก็ต้องเก็บเงินไว้จ่ายค่าเทอมที่เหลืออีกสองเทอมสุดท้ายและไว้ใช้จ่ายยามจำเป็นด้วย ถึงแม้ว่าพี่ลันจะโอนค่าขนมเข้าบัญชีไว้ให้ฉันใช้ทุกเดือนไม่ให้ขาดมือหรือจะเรียกว่ามีเหลือใช้ก็เถอะ ในเมื่อเขาไม่ยอมบอกฉันเลยเปิดแอพพลิเคชั่นสายการบินของหนูมายดูค่าตั๋วทั้งขาไปขากลับ ก่อนจะมาคำนวณเงินในบัญชีและตอบตกลงไปกับเขาโดยใช้เงื่อนไขเดิมว่าฉันจะจ่ายค่าตั๋วเครื่องบินเอง ส่วนเขาก็ขอจ่ายค่าที่พักกับค่าช้อปปิ้งให้ฉันห้ามมีข้อแม้ เพราะเขาบอกว่าเป็นเขาที่ชวนฉันไปเขาก็ต้องดูแล

"หนูอยากไปซื้อเสื้อผ้าเพิ่มมั้ย เผื่ออยากใส่ถ่ายรูปสวยสวย"

"อืมมม ลลิลว่าลลิลเคยเอฟตอนลดราคามาอยู่ค่ะ"

"แต่ไปซื้อเสื้อกันหนาวกับโค้ทสักตัวดีกว่า"

"งั้นไปกันเย็นนี้เลยแล้วกัน จะได้กินมื้อเย็นข้างนอกเลย"

"ค่ะ"

และเขาก็พามาร้านเสื้อโค้ทแบรนด์ดังร้านประจำ ผลัดกันลองผลัดกันเลือกให้กันจนได้สีดำเหมือนกันต่างกันแค่ไซต์คนละตัว ก่อนจะพาเขาไปดูรองเท้าผ้าใบสักคู่เพราะเขาเห็นของฉันกับพี่ลันที่ใส่เหมือนกันเลยอยากได้บ้างและต้องเป็นแบบเดียวกันกับฉันด้วย บางมุมเขาก็แอบเหมือนเด็กเอาแต่ใจอยู่เหมือนกันอยากได้อะไรก็ต้องได้แล้วก็ต้องได้เดี๋ยวนี้ อย่างตอนนี้ฉันก็ต้องพาเดินวนจนทั่วห้างเพื่อหารองเท้ารุ่นนี้เพราะมันตกรุ่นไปแล้วหลายร้านเลยไม่สั่งเข้ามาเพิ่ม ฉันเลยลองถามหาจากชาวเน็ตจนพาเขามาร้านสุดท้ายในห้าง

"พอได้ของแล้ว ยิ้มไม่หุบเลยน๊าาาา"

"หึ สวย พี่ชอบ"

"หนูหิวข้าวยัง ไปหาอะไรกินกัน"

"ลลิลหิวตั้งนานแล้วค่ะ แต่สงสารเด็กน้อยอยากได้รองเท้า"

"หึ เด็กน้อยร้ายนะบอกไว้ก่อน"

"จะร้ายแค่ไหนกันเชียว"

"หึ คืนนี้รู้เรื่องคับผม"

ผมรีบเอาแขนไปกอดคอคนข้างข้างอย่างแสดงความเป็นเจ้าของเพราะรู้สึกรำคาญสายตาพวกผู้ชายที่พากันมองความน่ารักของเธอตลอดทางเดิน จนถึงร้านปิ้งย่างที่เธอหิ้วท้องรอมาตั้งแต่กลางวันเพื่อมื้อนี้มื้อเดียวที่เธอบอกว่าจะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงกับสิบห้านาทีนี้ให้คุ้มที่สุด ซึ่งเธอก็ทำได้อย่างที่พูด เคลียร์เนื้อสไลด์และหมูสามชั้นสไลด์ถาดใหญ่ กุ้งกับปลาหมึกอีกสองจาน ไม่รวมของกินเล่นจานเล็กเล็กที่คอยมาเสิร์ฟอยู่ตลอดไม่ปล่อยให้โต๊ะว่าง เป็นผมที่รู้สึกท้อขอผ่านเมนูของหวานนั่งรอเธอกินไอศครีมชาเขียวถั่วแดงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุข นี่แหละครับ 'happy wife happy life' คติประจำใจของผมที่เกิดขึ้นจริง

 

พอถึงวันเดินทาง คุณพ่อกับคุณแม่ของผมถึงขนาดมารอรับที่สนามบินด้วยตัวเอง แต่มารับว่าที่ลูกสะใภ้คนสวยนะไม่ใช่ผม ผมเลยแกล้งบ่นน้อยใจกับเธอมาตลอดหลายชั่วโมงที่อยู่บนเครื่องบินจะช่วยได้ลดความตื่นเต้นให้เธอด้วย แต่เหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่ เพราะทันทีที่เครื่องลงจอดเธอก็ถามผมไม่หยุดกลัวว่า 'First Impression' จะไม่ประทับคุณแม่และคุณพ่อของผมเหมือนในละคร จนผมต้องดึงเธอเข้ามากอดและหอมขมับบางกลางสนามบินเรียกความมั่นใจให้กับคนตัวเล็ก

"พี่นาวา ลลิลดูโอเคมั้ย"

"โอเคมากมากแล้วค่ะ"

"หนูสวยที่สุดสำหรับพี่แล้วค่ะ"

ส่วนคุณแม่ของผมทันทีที่เห็นลูกสะใภ้ก็ดึงเธอเข้าไปกอดไปหอมพลิกไปพลิกมาเหมือนเธอเป็นตุ๊กตาตัวโปรดไม่ยอมปล่อย จนผมรู้สึกน้อยใจเหมือนเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครหันมาสนใจผมเลยสักคน ทำคุณพ่อที่ยืนมองอยู่ใกล้ใกล้หัวเราะเสียงดังและซ้ำเติมพูดตอกย้ำว่าสิ่งที่ผมคิดนั่นคือเรื่องจริง 

หลังจากที่ผมโดนคุณแม่บ่นชุดใหญ่เหตุเกิดจากที่ผมจะพาเธอไปนอนโรงแรมที่จองไว้เพราะอยากได้ความเป็นส่วนตัวจะได้สวีตกับแฟนของผมได้สะดวก เลยต้องปรับแพลนนิดหน่อยเปลี่ยนเป็นนอนกันที่นี่หนึ่งคืน พอท่านรู้อย่างนั้นก็ขโมยตุ๊กตาของผมไปไว้คนเดียวในห้องของท่าน จนตอนนี้ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงแล้วท่านก็ยังไม่ปล่อยตัวเธอออกมา ผมได้แต่นั่งถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายและชวนคุณพ่อไปนั่งจิบกาแฟที่สวนหลังบ้านแทน

"หนูลลิล แม่ดูคลิปสอนแต่งหน้าของหนูด้วยนะ"

"เป็นไงแม่แต่งสวยเหมือนหนูมั้ยคะ"

"สวยกว่าลลิลอีกค่ะ ถ้าไม่บอกลลิลคิดว่าคุณแม่เป็นพี่สาวพี่นาวานะคะ"

"ช่างพูดช่างจาจริงๆ เลย เด็กคนนี้"

"ขโมยมานอนด้วยซะดีมั้ยเนี่ย"

"แม่มีชุดอยากให้หนูลองใส่ด้วยนะ"

"โห สวยจังเลยค่ะ"

"ใส่ให้แม่ดูได้มั้ยคะ"

"ได้ค่ะ ลลิลขออนุญาตนะคะ"

รอแล้วรอเล่า สุดท้ายเธอก็ลงมาพร้อมกับคุณแม่ของผมด้วยชุดที่ผมเคยเห็นคุณแม่ใส่มาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อวันเปิดร้านวันแรกก่อนจะมีชื่อเสียงอย่างทุกวันนี้ เป็นชุดแรกที่ท่านทั้งออกแบบทั้งตัดเย็บเองและหวงมากมากเก็บใส่กล่องรักษาไว้อย่างดีจนตอนนี้ก็สิบปีแล้วแต่ก็ยังดูใหม่แกะกล่องและยังเข้ากับเทรนด์แฟชั่นในตอนนี้ เห็นแบบนี้ผมก็สบายใจที่เธอเข้ากับคุณแม่ของผมได้ดี แล้วก็เชื่อว่าเธอก็น่าจะโล่งใจสบายใจไม่ต่างจากผม