ตอนที่ 2 ย้ายเข้าเมืองหลวง

ขบวนกองทัพทหารของสกุลซูเคลื่อนทัพกลับเมืองโหย่วถิง หลังจากสงครามชายแดนเมืองโหย่วถิงจบลง ซูฮูหยินที่ได้ยินเรื่องราวของบุตรีมาโดยตลอด ก็อดที่จะรู้สึกเป็นห่วงซูเยว่ซินไม่ได้ ไปคลุกคลีอยู่กับเหล่าบุรุษมาตั้งนานเกือบสามปี กลับมาครานี้นางจึงวางแผนเอาไว้ว่าจะจับบุตรสาว ให้มาเรียนรู้งานของสตรีในเรือนหลัง เพราะอีกไม่นานบุตรสาวก็จะเข้าสู่วัยปักปิ่นแล้ว ซูเยว่ซินเองก็รู้แก่ใจดี ว่ากลับจวนมาแล้วนางต้องพบเจอกับเรื่องอันใด ทว่านางก็ไม่มีหนทางที่จะหลบลี้หนีหน้ามารดาไปได้

“มีสตรีใดบ้าง ออกไปวิ่งเพ่นพ่านอยู่ในสนามรบกับพวกบุรุษเยี่ยงเจ้า ตั้งแต่นี้ต่อไป ให้อยู่แต่ในเรือน คอยเรียนรู้งานของสตรีกับแม่” ซูฮูหยินกล่าวออกมาทันทีหลังจากที่ต้อนรับการกลับมาของสามีและลูกๆ เสร็จ

ทั้งใต้เท้าซูและซูเยว่คงต่างพากันนึกขันแกมเอ็นดูซูเยว่ซิน ทว่าหามีผู้ใดกล้าช่วยนางพูดเกลี้ยกล่อมมารดาสักคน แต่มิเป็นอันใดเพราะอีกไม่นานตระกูลซูก็ต้องย้ายจวนไปอยู่ในเมืองหลวงอยู่ดี ท่านแม่ของนางก็จะได้ควบคุมนางจนกว่าจะถึงวันนั้น ซึ่งนับจากวันนี้ก็เหลือเพียงอีกแค่ไม่กี่วันแล้ว

“เจ้าค่ะท่านแม่”

ครั้นได้ยินบุตรสาวตอบออกมาเยี่ยงนั้น ซูฮูหยินก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ ก่อนที่จะเริ่มสำรวจร่างกายของบุตรสาว จากนั้นจึงหันไปบ่นให้ผู้เป็นบิดาและผู้เป็นพี่ชาย

“ท่านเป็นบิดา ส่วนเจ้าก็เป็นพี่ชาย เหตุใดถึงหักใจยอมให้ซินเอ๋อร์จับดาบเฉกเช่นบุรุษได้ หากนางเกิดพลาดพลั้งเป็นอันใดขึ้นมา พวกท่านเคยนึกถึงใจข้าหรือไม่ ว่าข้าจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้เยี่ยงไร”

เรื่องนี้ซูเยว่ซินรู้ดี ว่าถ้าหากครอบครัวต้องสูญเสียใครไปสักคน มารดาของนางย่อมมิอาจทำใจให้ยอมรับได้ เพราะในชีวิตก่อนมารดาของนางก็ตรอมใจตาย เพราะสูญเสียสามีและบุตรชายไปในเวลาไล่เลี่ยกัน ในชีวิตนี้ซูเยว่ซินตั้งใจเอาไว้แล้วว่า นางจะปกป้องทุกคน จะไม่ให้ผู้ใดต้องมาจากไปเพราะความโง่เขลาของนางเฉกเช่นในชีวิตก่อนอีก

“โถ่…ท่านแม่เจ้าคะ ลูกก็กลับมาอย่างปลอดภัยแล้วเยี่ยงไร ท่านอย่าได้ตำหนิท่านพ่อกับพี่ชายใหญ่เลยนะเจ้าค่ะ ต่อไปหากท่านแม่ต้องการให้ลูกทำสิ่งใด ลูกจะยอมทำโดยมิปริปากบ่นเลยเจ้าค่ะ” ซูเยว่ซินออดอ้อนมารดา

คราแรกซูฮูหยินแสดงท่าทีขุ่นขึ้ง ครั้นได้เจอลูกอ้อนของบุตรสาวที่ไม่ได้พบหน้ากันมานานเกือบสามปี ก็พาให้ใจของนางอ่อนยวบ นางดึงร่างบางของซูเยว่ซินเข้ามากอดพลางใคร่ครวญในใจ ว่านางไม่น่าออกเรือนมากับสามีที่เป็นแม่ทัพเลย หากรู้ว่ามีบุตรีกับเขาแล้ว บุตรีของนางจะได้เลือดของบิดามาเต็มๆ สองแม่ลูกกอดกัน สองพ่อลูกได้แต่ลอบมองหน้ากันพลางส่ายหน้าไปมา

วันนี้ใต้เท้าโจว ท่านเจ้าเมืองโหยว่ถิง ได้จัดงานเลี้ยงฉลองชัยชนะให้แก่กองทัพทหารสกุลซู ที่ช่วยปกป้องบ้านเมืองจากพวกข้าศึก ตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา ทหารหลายนายต้องพลีชีพในสนามรบ และทหารอีกหลายนายที่สร้างคุณงามความดีให้แก่ตนเอง ท่านแม่ทัพและท่านรองแม่ทัพต่างยินดี ที่จะเสนอรายนามบุคคลเหล่านั้น ให้ได้รับความดีความชอบไปด้วยกัน หาได้ตกหล่นสักคนไม่ หากจะตกหล่นก็คงจะมีเพียงแค่บุตรีของเขา ที่มิอาจเปิดเผยตัวตนได้ หากตระกูลอื่นรู้เข้าว่านางเคยเข้าสู่สนามรบด้วย คงจะไม่มีบุรุษใดอยากจะมาสู่ขอสตรีที่เก่งเกินบุรุษเยี่ยงนาง

“ขอบน้ำใจท่านเจ้าเมืองยิ่งนักขอรับ ที่จัดงานเลี้ยงต้อนรับเหล่าทหารกล้า สหายร่วมรบของข้า จอกนี้ข้าขอดื่มคารวะเป็นการตอบแทนน้ำใจของท่าน ที่มีต่อพวกเราทุกคน”

ท่านแม่ทัพซูกล่าวออกมา ในขณะที่สองมือยกจอกสุราขึ้นมา แล้วกระดกดื่มรวดเดียวจนหมดจอก ใต้เท้าโจวเจ้าเมืองโหย่วถิงเองครั้นได้รับเกียรติเช่นนั้น จึงยกจอกสุราขึ้นมากระดกจนหมดบ้าง

“เชิญเหล่าพี่น้องดื่มกินกันให้เต็มที่ หากมิได้พวกท่าน มีหรือที่เมืองโหย่วถิงจะคงดำรงอยู่ต่อไปได้”

ท่านเจ้าเมืองกล่าวออกมาพลางยกจอกสุราขึ้นมาอีกคราแล้วกระดกจนหมด เหล่าทหารกล้าพากันร้องเฮออกมา ก่อนที่เสียงดนตรีจะถูกบรรเลงขึ้นจนดังไปทั่วทั้งบริเวณลานกว้างกลางเมือง ใต้เท้าโจว ผู้เป็นเจ้าเมืองจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้พวกทหารกล้าในครานี้ แบบไม่เสียดายเงินที่เสียไปกันเลยทีเดียว

ในยามที่ท่านแม่ทัพ รองแม่ทัพและเหล่าทหารกล้ากำลังดื่มกินกันอยู่ในงานเลี้ยงต้อนรับและฉลองชัยชนะอยู่นั้น ซูเยว่ซินหาได้ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงไม่ เพราะมารดาบอกว่าไม่เหมาะสม อีกทั้งคนนอกก็ไม่มีผู้ใดรู้ว่า นางคือหนึ่งในผู้ที่ช่วยกองทัพทหารของตระกูลซู ขับไล่ข้าศึกศัตรูออกไปจากแคว้นต้าโจว ทำให้ซูเยว่ซินต้องเก็บเนื้อเก็บตัว อยู่แต่ภายในจวนอย่างเชื่อฟัง

“เหตุใดท่านแม่จึงต้องไม่ให้บอกผู้ใดว่าข้าเคยถือดาบ ออกรบกับพวกท่านพ่อและพี่ชายใหญ่ด้วยเล่า”

ซูเยว่ซินอดที่จะตั้งคำถามออกมาไม่ได้ ทั้งๆ ที่นางก็เป็นส่วนหนึ่งในกองทัพตระกูลซู เหตุใดนางถึงไปร่วมงานเลี้ยงฉลองในครานี้ไม่ได้

“ก็อีกไม่นานคุณหนูจะถึงวัยปักปิ่นแล้วนี่เจ้าคะ” ชิงหลวนยิ้มในขณะที่แสดงความคิดเห็นออกมา

“แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวอันใดกับการที่ข้าจะเข้าพิธีปักปิ่นด้วยล่ะชิงหลวน” ซูเยว่ซินเอ่ยถามสาวรับใช้คนสนิทด้วยความสงสัย

“ก็เพราะว่า…หากผู้อื่นรู้ว่าคุณหนูเป็นสตรีที่เคยอยู่ในสนามรบมา แล้วยังจะมีบุรุษใดกล้าที่จะมาสู่ขอคุณหนูของบ่าวไปเป็นภรรยาอีกเล่าเจ้าคะ” ชิงหลวนตอบออกมายิ้มๆ ทว่าซูเยว่ซินกลับอ้าปากกว้าง เคยมีชีวิตอยู่จนถึงวัยสิบแปดปีมาแล้ว เคยผ่านชีวิตของการเป็นภรรยามาแล้วเช่นกัน แล้วเหตุใดนางถึงคิดเรื่องนี้ไม่ได้กัน

“ไม่มีก็ดี เพราะชีวิตนี้ข้าก็มิได้อยากออกเรือนไปกับบุรุษใด” นางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังจนทำให้ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มของชิงหลวน ถึงกับเปลี่ยนสีหน้าไปเป็นเคร่งเครียดทันที

“จะเป็นเช่นนั้นได้เยี่ยงไรกันเล่าเจ้าคะ คุณหนูของข้าน้อยทั้งงดงาม ทั้งมีความสามารถเยี่ยงนี้ ข้าเชื่อว่าจะต้องมีบุรุษสักคน ที่ยอมรับในสิ่งที่คุณหนูของบ่าวเป็นได้อย่างแน่นอน” ชิงหลวนรีบแย้ง พลางกล่าวถึงเหตุผลออกมา

ซูเยว่ซินยิ้มจางๆ ก่อนที่นางจะเดินออกจากเรือนแล้วเข้าไปในสวนดอกไม้ นางนั่งลงยังม้านั่งในสวนดอกไม้ข้างเรือนนอนของตน ใบหน้างามแหงนมองดวงจันทร์ที่ยามนี้ส่องแสงสว่างอยู่เต็มท้องฟ้า พลันคิดในใจ

‘หากเขาผู้นั้นยังคงมีใจต่อข้าเช่นชีวิตก่อน ไม่แน่ว่าในชีวิตนี้ ข้าอาจจะลองให้โอกาสเขาดูสักคราก็เป็นได้’

ชิงหลวนไม่รู้ว่าคุณหนูรองกำลังคิดสิ่งใดอยู่ แต่ทว่าหากยามใดที่คุณหนูรองเหม่อมองออกไปบนท้องฟ้า หรือเหม่อมองบางสิ่งบางอย่างอยู่อย่างเลื่อนลอยนั้น นั่นหมายความว่า ไม่ใช่เวลาที่นางจะเข้าไปขัดขวางคุณหนูรองได้ ชิงหลวนจึงคอยยืนอยู่ด้านหลังของคุณหนูรองอย่างเงียบๆ รอให้อีกฝ่ายชื่นชมความงามของจันทราในยามค่ำคืนให้พอใจ

และแล้วเหตุการณ์ที่ซูเยว่ซินรู้ล่วงหน้าก็เกิดขึ้นจริงๆ เพราะหลังจากที่บิดาของนางกลับมายังจวนตระกูลซูได้เพียงแค่ไม่กี่วัน ฮ่องเต้ก็ทรงมีพระราชโองการ แต่งตั้งให้บิดาไปเป็นแม่ทัพประจำการอยู่ในเมืองหลวง มอบจวนหลังโตให้อีกหนึ่งหลัง ที่ไร่ที่นาอีกหลายหมู่ เงินทอง และผ้าแพรไหมอีกหลายหีบ ทำให้ยามนี้ตระกูลซูมีแต่ผู้คนอยากจะผูกมิตรไมตรีมากยิ่งขึ้น

เพราะยิ่งมีอำนาจและบารมีนั่นเอง ถึงได้ทำให้คุณชายรองสกุลกู้ตัดสินใจเข้าหานาง แต่ทว่าเขากลับมีแผนการที่เหนือกว่าบุรุษใด นั่นก็คือการส่งสตรีผู้นั้นให้มาเป็นสหายข้างกายนาง เสแสร้งแกล้งทำเป็นหวังดีและจริงใจ ทำให้นางไว้วางใจ และหลงเชื่อใจทั้งสองคนจนไม่ทันระแวดระวังตัว ครานี้มีหรือที่คนพวกนั้นจะได้สมหวัง ยิ่งคิดนางก็ยิ่งอยากให้ถึงวันนั้นไวๆ เสียจริง

“นี่พวกเราจะได้ย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองหลวงกันจริงๆ หรือเจ้าคะ”

ซูเยว่ซินแสร้งถามออกมา ราวกับว่ากำลังตื่นเต้นดีใจ ทว่าภายในใจนั้น เรื่องนี้หาใช่เรื่องแปลกใหม่ของนางเลยสักนิด เพราะชีวิตก่อนบิดาก็ได้รับตำแหน่งและจวนพระราชทานจากฮ่องเต้เช่นเดียวกัน

“จริงสิลูก เป็นเพราะตระกูลของเรามีความดีความชอบ ฝ่าบาทถึงได้พระราชทานจวนหลังใหม่ให้แก่ตระกูลเรา พี่ชายของเจ้าก็จะได้เข้าไปรับตำแหน่งรองหัวหน้าของหน่วยองครักษ์ กองกำลังพยัคฆ์ขาว ทำหน้าที่ดูแลเชื้อพระวงศ์โดยเฉพาะ ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับงานในค่ายทหารอีก”

ท่านใต้เท้าซูตอบบุตรสาวยิ้มๆ พลางมองภรรยาที่กำลังสั่งการสาวรับใช้ให้ทยอยเก็บของอยู่ ส่วนบุตรชายคนโตนั้นออกจากจวนไปร่ำลาเหล่าสหาย เพราะพรุ่งนี้ต้องออกเดินทางเข้าเมืองหลวงกันแต่เช้า

ซูเยว่ซินรู้สึกประหลาดใจ เพราะเรื่องที่พี่ชายของนางได้รับตำแหน่งนี้ นั้นเป็นเรื่องที่แตกต่างออกไปจากในชีวิตก่อน นั่นก็หมายความว่าทิศทางของอนาคตได้เปลี่ยนไปบ้างแล้ว อย่างน้อยพี่ชายของนางก็ได้ไปทำงานอยู่ในที่ ที่ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับผู้ที่อยู่นอกวังหลวง ครานี้ก็จะได้ไม่มีผู้ใดกล้าหลอกใช้เขาเช่นในชีวิตก่อนอีก

“พ่อคิดว่าจะจัดพิธีปักปิ่นให้เจ้าหลังจากที่เราย้ายไปอยู่เมืองหลวงแล้ว จะได้จัดงานเลี้ยงฉลองจวนใหม่ด้วยเลย…เจ้าว่าดีหรือไม่”

“ไม่ต้องจัดให้มันเอิกเกริกอันใดหรอกหนาเจ้าคะท่านพ่อ เชิญเพียงแค่ญาติพี่น้องของตระกูลเรากับท่านตาท่านยายมาก็พอ เพราะข้ายังไม่คุ้นเคยกับธรรมเนียมปฏิบัติตนต่อสตรีอาวุโสเท่าใดนัก”

ใต้เท้าซูเข้าใจในความต้องการของบุตรีเป็นอย่างดี นางอยู่ในสนามรบกับเขามาตั้งสามปี มีหรือที่เขาจะมองบุตรสาวไม่ออก นางคงจะนึกกังวลเกรงว่าจะประพฤติตนไม่ถูกไม่ควร ยามที่ต้องอยู่ต่อหน้าพวกสตรีอาวุโสจากตระกูลอื่น เพราะถ้าหากเป็นคนในตระกูลหรือญาติมิตรกัน ย่อมเป็นกันเองมากกว่า

“พ่อย่อมทำตามที่เจ้าต้องการอยู่แล้วซินเอ๋อร์….ก็นั่นคือพิธีสำคัญของเจ้า เห้อ…พอมาคิดดูแล้วก็รู้สึกใจหายไม่น้อย แต่ก็ยังอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดีเช่นกัน"

“ใจหายเรื่องอันใดกันหรือเจ้าคะ แล้วที่ว่าอดตื่นเต้นไม่ได้นั่นคือเรื่องใด” ซูเยว่ซินเอ่ยถามบิดาออกมาด้วยความงุนงงไม่เข้าใจในสิ่งที่บิดากล่าวออกมา

"ก็ท่านพ่อของเจ้ากำลังรู้สึกใจหาย ที่เจ้ากำลังจะเข้าสู่วัยออกเรือนแล้วน่ะสิ และที่เขาบอกว่าตื่นเต้น ก็คือเขาอยากจะรู้ว่า คุณชายจากตระกูลใดที่จะมีความสามารถมาคว้าหัวใจบุตรสาวของท่านแม่ทัพใหญ่ตระกูลซูเช่นเขาไปครอบครองได้เยี่ยงไรเล่าซินเอ๋อร์…”

ซูฮูหยินเดินเข้ามาได้ยินที่สองพ่อลูกพูดคุยกันพอดี นางจึงตอบคำถามของบุตรสาวออกมาแทนสามี ใบหน้าของนางนั้นยิ้มแย้มยินดีในยามที่กล่าวออกมา ทว่าซูเยว่ซินกลับแสดงสีหน้าเฉยชาหาได้มีความเขินอายไม่

“ท่านพ่อท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้ ข้าสัญญาว่าข้าจะเลือกว่าที่ลูกเขยที่เป็นคนดีให้แก่ท่านพ่อท่านแม่อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ แต่ว่าหาใช่ในอีกสองสามปีข้างหน้านี้ไม่” น้ำเสียงที่หนักแน่นจริงจังของบุตรสาว ทำให้ทั้งบิดาและมารดาต่างมองหน้ากัน

ทั้งคู่พลันหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ เพราะต่างคนต่างก็ไม่คิดว่าบุตรสาวจะกล่าวออกมาเยี่ยงนี้ แต่ถึงอย่างไรเรื่องคู่ครองพวกเขาจะให้นางเป็นผู้ตัดสินใจเอง ทั้งท่านแม่ทัพซูและซูฮูหยิน ต่างก็ไม่อยากเร่งรัดให้บุตรสาวรีบออกเรือน และไม่มีความคิดที่จะให้บุตรสาวออกเรือนไป เพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรีกับตระกูลใด อำนาจในมือของตระกูลซูยามนี้นั้นมีมากพออยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องไปหาพึ่งพาอำนาจจากตระกูลใดอีก

ซูเยว่ซินนั้นเป็นเพราะชีวิตก่อนเลือกคนผิด ทำให้นางรู้สึกผิดต่อบิดามารดาและพี่ชาย ที่นางกล่าวออกมาเยี่ยงนี้ จึงหาใช่คำพูด ที่เพียงอยากแค่เอาอกเอาใจบิดามารดาไม่ แต่ทว่าเป็นความตั้งใจของนางอย่างแท้จริง ชีวิตนี้นางตั้งใจเอาไว้แล้ว ถ้าหากนางไม่ได้พบกับบุรุษที่รักนางจากใจ นางก็จะไม่มีวันออกเรือนไปกับผู้ใด นางจะไม่มีทางทำให้ตระกูลซูต้องล่มสลายเพราะความโง่เขลาของนางอีกเป็นอันขาด

หลังจากปรึกษาหารือกันเกี่ยวกับเรื่องย้ายไปยังเมืองหลวง และพิธีปักปิ่นของบุตรสาวเป็นอันเข้าใจกันดีแล้ว สองสามีภรรยาจึงพากันกลับไปพักผ่อนที่เรือนใหญ่ ซูเยว่ซินเองก็กลับเรือนนอนของตนเช่นกัน ทว่านางกลับแวะเข้าไปในสวนดอกไม้ข้างๆ เรือนนอนของนาง ร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้หินในใจคิดทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้น ตั้งแต่นางฟื้นคืนมาเหตุการณ์กำลังดำเนินไปเช่นในชีวิตก่อน

ทว่าสิ่งที่ต่างออกไปคือชีวิตนี้นางมีวรยุทธ์เป็นเลิศ และพี่ชายกำลังจะได้เข้าไปรับตำแหน่งรองหัวหน้ากองกำลังพยัคฆ์ขาว ซึ่งเป็นองครักษ์ของราชวงศ์ แม้ลึกๆ จะรู้สึกโล่งใจที่ต่อไปพี่ชายจะไม่ได้มาพัวพันกับเรื่องของนาง แต่ทว่าก็ยังอดเป็นกังวลเรื่องราวของอนาคตที่เปลี่ยนไปไม่ได้ ถึงแม้เรื่องราวในภายภาคหน้าจะเปลี่ยนไป สิ่งที่นางต้องการจะตอบแทนหญิงร้ายชายเลวสองคนนั้น ก็ยังคงไม่เปลี่ยนตาม

“ชิงหลวน เจ้ากลับไปเตรียมที่นอนให้ข้าก่อนเถิด ข้าขอนั่งอยู่ที่นี่ตามลำพังอีกสักพัก แล้วข้าค่อยเข้าไปนอน”

ชิงหลวนรับคำสั่งแล้วจากไปแต่โดยดี ซูเยว่ซินนั่งมองดอกไม้ในสวนที่บานสะพรั่งอยู่นานเกือบสองเค่อ นางจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเยื้องย่างกลับไปทางเรือนนอนของตน

เช้าวันใหม่ ขบวนรถม้าที่บรรทุกคนและเกวียนที่บรรทุกสัมภาระยาวหลายลี้ ก็เตรียมพร้อมที่จะออกเดินทาง ชาวบ้านต่างพากันมารอส่งท่านแม่ทัพซู และกองทัพทหารตระกูลซูเต็มสองข้างทาง ทุกคนล้วนแล้วแต่เสียดายที่เมืองโหย่วถิงจะไม่มีขุนนางตงฉินผู้นี้อีกแล้ว แต่ถึงเยี่ยงไรการตัดสินใจของฮ่องเต้ย่อมสำคัญและไม่มีผู้ใดปฏิเสธได้ พวกเขาจึงมารอส่งตระกูลซูเดินทางย้ายไปอยู่เมืองหลวงด้วยความเสียดาย

ซูเยว่ซินที่นั่งอยู่ในรถม้า มองผ่านผ้าม่านไปยังอดที่จะรู้สึกปลื้มใจไม่ได้ ที่ผ่านมานางไม่เคยรู้เลยว่า ตระกูลของนางจะเป็นที่รักและนับถือของพวกชาวเมืองโหย่วถิงได้ถึงเพียงนี้ ใบหน้าที่เศร้าหมองจริงใจของชาวเมืองทุกคนที่แสดงออกมา ทำให้นางรู้สึกซาบซึ้งใจ เหตุใดชีวิตก่อนนางถึงมองคนไม่ออกหนอ ในเมื่อชีวิตนี้ได้รับกลับมาใหม่แล้ว นางจะต้องใช้มันให้ดี ผู้ใดเคยทำดีต่อนางย่อมได้รับสิ่งที่ดีๆ จากนางเป็นการตอบแทน ทว่าผู้ใดที่เคยมอบความเจ็บปวดให้แก่นาง นางก็จะตอบแทนคนผู้นั้นด้วยความเจ็บปวดกลับคืนไปเช่นกัน