ตอนที่ 4 ผูกมิตร

จวนแม่ทัพที่แต่ก่อนนี้เคยเป็นจวนว่างเปล่า ทว่ายามนี้กลับคึกคักขึ้นมา เพราะว่าเจ้าของจวนคนใหม่นั้นมากด้วยบารมี ผู้คนต่างอยากที่จะเข้าหา เพื่อมาผูกมิตรกับเขา ทำให้ฮูหยินและลูกๆ ของเขา พลอยได้รับไมตรีไปด้วย ยามนี้ซูเยว่ซินรู้ดี ว่าทุกคนที่เข้ามาล้วนแล้วแต่ก็มีเป้าหมาย ผู้ใดบ้างหว่านพืชจะไม่หวังผล ค้าขายจะไม่หวังกำไร ขุนนางเหล่านี้เองก็เช่นกัน ชีวิตก่อนนางไร้เดียงสาและซื่อเซ่อจนเกินไป ทำให้ตามคนไม่ทัน ไม่เคยคิดว่าคนที่เข้ามานั้นจะหวังผลประโยชน์อันใดจากนาง ทว่าในชีวิตนี้นางมิใช่สตรีที่เคยซื่อเซ่อ และไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนเหล่านี้อีกแล้ว

“บุตรีของท่านจะเข้าวัยปักปิ่นแล้วกระมัง”

ใต้เท้าจ้ง เจ้ากรมการกลาโหมที่แวะเวียนมาเยี่ยมเยือนท่านแม่ทัพซูเอ่ยถามออกมา เขามีบุตรชายคนรองในวัยไล่เลี่ยกันกับบุตรชายคนโตของท่านแม่ทัพ ทำให้เขานึกสนใจในตัวของบุตรีคนรองของท่านแม่ทัพขึ้นมา หากได้เกี่ยวดองกันจะดีเพียงใด

“อีกไม่กี่วันข้างหน้า ข้ากับฮูหยินก็จะจัดพิธีปักปิ่นให้นางแล้วขอรับ” ท่านแม่ทัพซูหารู้ไม่ ว่าท่านใต้เท้าจ้งนั้น แอบหมายตาบุตรีของเขาเอาไว้ให้บุตรชายคนรองของตน เขาจึงตอบออกมาตามความจริง

“โอ้…ดีจริง หากเป็นเช่นนั้น นางก็เตรียมตัวออกเรือนได้แล้วกระมัง” ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มอยู่ก่อนหน้าของท่านแม่ทัพซูเปลี่ยนไปในทันใด ก่อนที่จะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเคร่งขรึมเย็นชาขึ้นอยู่หลายส่วน

“ยังหรอกขอรับ หากเป็นเรื่องคู่ครอง ย่อมต้องให้บุตรชายคนโตแต่งภรรยาก่อน ข้าถึงจะวางใจให้บุตรีออกเรือนไป อีกทั้งยามนี้คงเอ๋อร์ก็หาได้สนใจในสตรีใดไม่ ข้าจึงคิดว่าเรื่องออกเรือนของซินเอ๋อร์คงจะยังอีกยาวไกล”

คนฟังเข้าใจในทันที ว่าท่านแม่ทัพนั้นรักและหวงแหนบุตรีของตนมากเพียงใด ใต้เท้าจ้งหาได้โกรธเคืองอีกฝ่ายไม่ ที่อีกฝ่ายตอบเขาออกมาเช่นนี้ เพราะตามหลักการแล้ว บุตรชายคนโตย่อมต้องแต่งภรรยาเข้าเรือนก่อน อย่างที่ท่านแม่ทัพกล่าวจริงๆ

เรื่องที่ท่านใต้เท้าจ้งหยิบยกมาพูดคุยในการพบปะครานี้ จึงถือเป็นการเปิดโอกาสให้ผู้ที่มีบุตรีอยู่ในวัยออกเรือน รีบเสนอตัวออกมาแทบจะทุกคน ทำให้ท่านแม่ทัพซูรู้สึกปวดศีรษะยิ่งนัก เขาจึงรีบบอกออกมาว่า เรื่องของคู่ครองไม่ว่าจะเป็นของบุตรชายหรือบุตรสาว เขาย่อมให้ลูกๆ เป็นผู้ที่ตัดสินใจเลือกด้วยตนเอง เขากับภรรยามีหน้าที่ให้คำปรึกษาและสนับสนุนลูกๆ เพียงเท่านั้น

คำพูดของท่านแม่ทัพทำให้ใต้เท้าทุกคนต่างพากันล่าถอยไป ทว่าภายในใจของแต่ละคน กลับรีบคิดแผนการที่จะทำอย่างไร ถึงจะให้บุตรสาวของพวกตน ได้อยู่ในสายตาของบุตรชายคนโตของท่านแม่ทัพ เพราะยามนี้คุณชายใหญ่สกุลซูนั้น ถือได้ว่าเป็นขุนนางหนุ่มอนาคตไกล วัยเพียงสิบหกปีก็ได้เป็นถึงรองแม่ทัพ ครั้นวัยสิบเจ็ดกลับได้รับตำแหน่งเป็นถึงรองหัวหน้าองครักษ์ในวังหลวงเสียแล้ว

หลังจากผู้มาเยือนทยอยกลับไปกันจนหมด ท่านแม่ทัพซูจึงได้โอกาสเดินกลับเข้าไปในเรือนซูอี้ ภาพของภรรยาที่นั่งพูดคุยกับบุตรีทำให้เขายิ้มแย้มออกมา ความขุ่นขึ้งพวกขุนนางจอมวุ่นวายก่อนหน้าค่อยๆ จางลงไป เขารีบเดินเข้าไปหาสตรีทั้งสอง ทว่ากลับต้องประหลาดใจที่มองเห็นชัดๆ ว่าบุตรีของเขา กำลังทำสิ่งใดอยู่ก็ทำให้เขานึกขัน จึงกล่าวหยอกเย้านางออกมา

“โอ้…มือเจ้าเปลี่ยนมาถือเข็มกับด้ายก็ดูเข้าทีอยู่ไม่น้อย ว่าแต่ซินเอ๋อร์ของพ่อ เจ้ากำลังปักลวดลายลูกเป็ดอยู่หรอกรึนั่น แต่เหตุใดถึงได้ขี้เหร่นักเล่า” ซูเยว่ซินได้ยินเช่นนั้นก็มองค้อนบิดา สาวรับใช้รอบกายพากันลอบยิ้มออกมา

แท้จริงแล้วงานเย็บปักเหล่านี้ ซูเยว่ซินมิได้มีฝีมืออ่อนด้อยอย่างที่แสดงออกมาเลยด้วยซ้ำ ในชีวิตก่อนนางนั้นมีฝีมือในด้านการเย็บปักอยู่ไม่น้อย เป็นเพราะมารดาที่คอยเคี่ยวกรำนางอย่างหนัก หลังจากที่นางหายป่วยกลับมาจากค่ายทหาร ทำให้นางสามารถเย็บปักลวดลายต่างๆ ออกมาได้อย่างงดงาม

แม้แต่งานจัดการดูแลธุระภายในเรือน นางก็ไม่เคยบกพร่องในหน้าที่เลยสักครั้ง ทว่ายามที่นางออกเรือนไปแล้ว กลับมิเคยได้แสดงฝีมือในการดูแลเรือนหลังเลย มีเพียงแม่สามีเท่านั้นที่คอยดูแลทุกอย่างให้แทน ยิ่งคิดถึงเรื่องราวในชีวิตก่อนก็ช่างน่าขันและรู้สึกสมเพชตนเองไม่น้อย นางหาได้เป็นคนในครอบครัวของพวกเขาสองแม่ลูกมาตั้งแต่ต้น คนพวกนั้นเพียงแค่ต้องการใช้ประโยชน์จากนาง นางที่เป็นบุตรีของท่านแม่ทัพผู้เรืองอำนาจ

“ซินเอ่อร์….เจ้าเคืองพ่อหรือ” เสียงของท่านแม่ทัพเรียกสติของซูเยว่ซินให้กลับคืนมา นางฉีกยิ้มตาหยีให้บิดาพลางส่ายหน้าไปมาก่อนกล่าว

“ก็มือของลูกจับแต่ดาบอยู่ในสนามรบตั้งสองปีกว่า งานเย็บปักเหล่านี้ก็มีแต่ชิงหลวนที่เป็นผู้ทำให้ อีกทั้งเพิ่งจะได้ร่ำเรียนกับท่านแม่เพียงไม่กี่วัน พวกเราก็ต้องย้ายจวนเข้ามาในเมืองหลวงกันแล้วนี่เจ้าคะ จะให้ลูกปักลวดลายออกมางดงามได้เยี่ยงไรกัน” คำพูดของซูเยว่ซินทำให้มารดายิ้มกว้างออกมา ทว่าบิดากลับหัวเราะเสียงดัง

“ทำได้ถึงเพียงนี้ก็นับว่าดีมากแล้ว ท่านพี่ล่ะก็…เหตุใดถึงต้องมาพูดจาหยอกเย้าให้ลูกต้องเขินอายด้วย" ซูฮูหยินกล่าวชมบุตรสาวออกมา พลางแสร้งตำหนิสามี ท่านแม่ทัพซูพยายามกลั้นหัวเราะ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งลงยังตั่งเตียงที่ยังว่างอยู่ สาวรับใช้รีบรินชาให้นายท่านอย่างรู้หน้าที่

ทั้งชิงหลัวและชิงหรงที่เพิ่งจะรู้ความจริงว่า คุณหนูรองเคยอยู่ในสนามรบกับท่านแม่ทัพนานเกือบสามปี อีกทั้งยังเคยจับดาบออกรบไม่ต่างจากบุรุษอีกด้วย ทำให้สาวรับใช้ทั้งสองรู้สึกตื่นเต้น พลางนึกชื่นชมอีกฝ่ายในใจ ว่าถึงแม้จะไม่ใช่สตรีที่เก่งเรื่องการเรือน ทว่ากลับมีความกล้าหาญเฉกเช่นบุรุษ สมกับที่มีสายเลือดของนักรบไหลเวียนอยู่ในกาย เห็นทีพวกนางคงดูเบาคุณหนูรองไม่ได้เสียแล้ว

“ท่านพ่อเจ้าคะ…พิธีปักปิ่นของลูก ท่านพี่ใหญ่จะได้กลับมาหรือไม่เจ้าคะ”

หากเป็นชีวิตก่อน พี่ชายของนางย่อมอยู่ร่วมพิธีปักปิ่นของนางด้วย เพราะว่าอีกฝ่ายยังคงอยู่ในตำแหน่งของรองแม่ทัพ หาได้รับตำแหน่งรองหัวหน้าองครักษ์เฉกเช่นในชีวิตนี้ไม่ เรื่องนี้คือเรื่องที่เปลี่ยนไปจากในชีวิตก่อนของนาง ในเมื่อเรื่องราวมันเปลี่ยนไปเช่นนี้แล้ว นางจะยังได้พบกับเขาตามที่เคยคาดหวังเอาไว้อยู่หรือ

“เห็นส่งคนมาบอกว่าจะกลับมา แต่ทว่ามิอาจอยู่ร่วมงานเลี้ยงในจวนได้ ก็เขาทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของเชื้อพระวงศ์ ไหนเลยจะออกมาได้ตามใจชอบ” ท่านแม่ทัพตอบบุตรสาวออกมา ในใจพลันนึกขุ่นเคือง

แม้ตระกูลซูของเขาจะดูเหมือนได้รับพระเมตตา แต่นี่ก็ไม่ต่างอันใดกับการที่ฮ่องเต้พาตัวบุตรชายของเขาไปเป็นตัวประกันอยู่ในวังหลวง คนภายนอกอาจจะมองว่า ซูเยว่คงได้รับพระเมตตาจากฝ่าบาท ถึงได้รับตำแหน่งรองหัวหน้าองครักษ์ในวังหลวงมา ทว่าผู้ใดเลยจะรู้ดีไปกว่าเขา ว่าฝ่าบาทกำลังคิดเห็นสิ่งใดอยู่ เพราะตระกูลซูเรืองอำนาจทางการทหารมายาวนาน มีชาวบ้านเคารพนับถืออยู่ทั่วแคว้น พระองค์ย่อมหวาดระแวงตระกูลซูเป็นเรื่องธรรมดา

เรื่องนี้เองซูเยว่ซินไม่ใคร่รู้นัก เพราะชีวิตก่อนนางไม่เคยสนใจเรื่องราวเหล่านี้ นางเองก็มองเห็นเป็นเช่นเดียวกับผู้อื่น ว่าเพราะความดีความชอบที่ตระกูลซูสร้างสมมา ทำให้ได้รับพระเมตตาจากฝ่าบาท ชีวิตก่อนนางใช้ชีวิตอย่างโง่งม ไม่คบหากับผู้ใดหลังจากได้คบหาสหายเพียงหนึ่งเดียว นางจึงทุ่มเทใจให้อีกฝ่าย โดยหารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายเข้ามาหานางเพราะแผนการ และคอยกีดกันผู้ที่อยากจะมาผูกไมตรีกับนางให้ห่างไกล ครานี้มีหรือที่นางจะยอมแืดหูปิดตาแล้วคล้อยตามอีกฝ่าย ชีวิตก่อนผูกมิตร ชีวิตนี้ผูกแค้น

พิธีปักปิ่นของซูเยว่ซินถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ตามความต้องการของนาง มีสตรีอาวุโสจากตระกูลสวี ซึ่งเป็นตระกูลเดิมของมารดา ตระกูลซู และญาติดองที่พำนักอาศัยอยู่ในเมืองหลวง ที่เดินทางมาร่วมพิธี วันนี้ซูเยว่ซินแต่งกายด้วยเป้ยจึสีเหลืองอร่าม ดูงดงามตา ราวกับดอกเบญจมาศที่เพิ่งเบ่งบาน พลอยให้ผู้พบเห็นรู้สึกเพลินตาไปด้วย รอยยิ้มและท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตน ของคุณหนูรองสกุลซู ทำให้ผู้อาวุโสทั้งหลายรู้สึกเอ็นดูได้ไม่ยาก และพิธีปักปิ่นของนางก็ผ่านไปได้ด้วยดี

พี่ชายของนางมาเยือนตามที่เขาได้บอกบิดา ทว่าเขากลับพาบุรุษหนุ่มรูปงามกลับมายังจวนตระกูลซูด้วย ทั้งสองหลีกเลี่ยงไม่เข้าไปในลานพิธีที่มีแต่สตรีอาวุโส แล้วหลบไปยังศาลากลางน้ำที่สามารถมองเห็นลานที่ใช้จัดพิธีอยู่แต่ไกลๆ เขาหันไปพูดคุยกับสหายข้างกายอย่างเป็นกันเอง

“นั่นคือน้องหญิงรองของข้าเอง”

บุรุษหนุ่มข้างกายมองตามมือที่ชี้ไป หัวใจของชายหนุ่มพลันเต้นแรง ยามที่ได้เห็นใบหน้าของสตรีวัยแรกแย้ม ที่ยามนี้กำลังถูกรายล้อมด้วยเหล่าสตรีอาวุโส ใบหน้านางประดับไปด้วยรอยยิ้ม คิ้วโก่ง จมูกโด่ง ริมฝีปากจิ้มลิ้ม สวมใส่อาภรณ์สีเหลืองอร่ามขับผิวพรรณของนางให้น่ามองยิ่งขึ้น

“พวกเจ้าห่างกันแค่สามปีเองรึ แล้วนอกจากเจ้าและน้องสาวของเจ้าแล้ว ท่านลุงกับท่านป้ายังมีทายาทผู้อื่นอีกหรือไม่” คุณชายใหญ่สกุลกู้ซักถามสหายออกมาด้วยความสนใจ ใคร่รู้

แม้เขาและอีกฝ่ายเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานมานี้ แต่ทว่ากลับรู้สึกสนิทใจยิ่งกว่าผู้ที่คบหากันมานานเสียอีก ประมาณสิบวันก่อน เขาได้พบเจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดขึ้นบนถนนตรอกซืออู้ ซึ่งอยู่ห่างจากจวนแม่ทัพแห่งนี้ไปเกือบห้าลี้ อีกฝ่ายได้ยื่นมือให้ความช่วยเหลือเขาเอาไว้ เขาจึงตัดสินใจตอบแทนสหายผู้นี้ ด้วยการเลี้ยงสุราชั้นดีจากหอจิ่วเซียนสองกา ทว่าพูดคุยกันไปพูดคุยกันมา จึงทำให้ได้รู้ว่า ผู้มีพระคุณคือคุณชายใหญ่จวนแม่ทัพที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองหลวงได้ไม่นาน เขารู้สึกว่าคุยกับอีกฝ่ายถูกคอยิ่งนัก จึงคบหากันเป็นสหายตั้งแต่นั้นมา

วันนี้อีกฝ่ายเชิญเขาให้มาเยือนที่จวนตระกูลซูด้วยกัน บอกว่าที่จวนทำพิธีปักปิ่นให้แก่น้องหญิงรองในวันนี้ แม้เขาอยากจะปฏิเสธ แต่ทว่ากลับทนการรบเร้าของอีกฝ่ายไม่ไหว และเห็นแก่ไมตรีที่มีต่อกัน ก่อนที่จะติดตามอีกฝ่ายมาจึงได้กล่าวว่า ‘ข้าติดตามไปได้ แต่ไม่ขอเข้าไปด้านใน เพราะว่าดูไม่เหมาะสม’ คุณชายใหญ่สกุลซูยิ้มรับด้วยความยินดี เขาจึงได้ติดตามสหายมา

“ท่านพ่อกับท่านแม่มีข้ากับน้องหญิงรองแค่สองคนนี่แหละ ตระกูลซูของเราถือเกียรติมีภรรยาเดียวมาตั้งแต่บรรพบุรุษ ตระกูลของเราจึงมีญาติสายตรงอยู่เพียงน้อยนิด” ซูเยว่คงกล่าวออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“ช่างดีเหลือเกิน ข้าเองก็อยากให้ท่านพ่อของข้ามีเพียงแต่ท่านแม่บ้าง แต่ถึงกระนั้นมันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้”

น้ำเสียงที่ฟังดูแล้วรู้สึกหดหู่ ทำให้ซูเยว่คงหันไปมองสหายข้างกาย ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมาวางลงไปบนบ่าของอีกฝ่าย แล้วตบเบาๆ กู้มู่เฉินหันมองอีกฝ่ายมุมปากพลันยกขึ้นเพียงเล็กน้อยอย่างซึ้งใจ เท่าที่ซูเยว่คงสืบเรื่องราวของสหายผู้นี้มา คุณชายใหญ่สกุลกู้มีบิดาเป็นถึงขุนนางในตำแหน่ง สิงปู้ เจ้ากรมตุลาการ ทำหน้าที่พิจารณาคดีความและการลงทัณฑ์อยู่ในศาลอู่จง นับได้ว่ามีเกียรติและน่าเกรงขามอยู่ไม่น้อย

อีกทั้งท่านใต้เท้ากู้ยังเป็นผู้นำของตระกูลกู้ มีบุตรชายและบุตรสาวจากภรรยาเอก มีบุตรชายจากอนุภรรยาอีกหนึ่งคน ทว่าบุตรชายที่เกิดจากอนุภรรยานั้น มีความทะเยอทะยานอยู่ไม่น้อย การที่กู้มู่เฉินถูกลอบทำร้ายในวันที่เขาได้พบกับอีกฝ่าย ก็อาจจะเป็นฝีมือของน้องชายต่างมารดาก็เป็นได้ เขาจึงรู้สึกไม่ค่อยชอบใจบุตรอนุผู้นัั้นยิ่งนัก

“ข้าฝากพู่หยกชิ้นนี้ให้แก่น้องสาวของเจ้าได้หรือไม่ ถือเสียว่ามอบให้น้องสาวของเจ้า เพื่อเป็นของกำนัลในวัยปักปิ่นของนาง”

คราแรกซูเยว่คงจะไม่ยอมรับ แต่ทว่าเห็นแววตาที่จริงใจเปิดเผยของอีกฝ่าย จึงยอมรับน้ำใจของกู้มู่เฉินเอาไว้แต่โดยดี เขาแอบลอบสำรวจใบหน้าของสหายหนุ่มอีกคราก็รู้สึกว่าพึงพอใจอยู่ไม่น้อย หากไม่ติดที่ว่าเรื่องราวภายในตระกูลของอีกฝ่ายค่อนข้างจะยุ่งเหยิง เขาก็คงจะยินดี หากอีกฝ่ายมาหมายตาน้องสาวของเขา

“ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อน พอดีว่าต้องรีบกลับไปเตรียมตำราเพื่อเข้าสำนักศึกษาโจวซื่อในวันพรุ่ง"

คุณชายใหญ่สกุลกู้กล่าวออกมา ซูเยว่คงไม่กล่าวรั้งเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นอาจารย์ของสำนักศึกษาโจวซื่อ ซึ่งเป็นสำนักศึกษาขนาดใหญ่ของเมืองหลวง ให้การอบรมศึกษาบรรดาลูกหลานขุนนาง ชนชั้นสูง เขาเดินนำหน้าพาสหายหนุ่มออกไปส่งที่หน้าประตูจวน ก่อนที่จะกลับเข้ามาเพื่อมอบของกำนัลให้น้องสาว จากนั้นเขาจึงเดินทางกลับเข้าวังหลวงทันที

ซูเยว่ซินก้มมองพู่หยกที่อยู่ในมือ พลันหัวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก ยามที่พี่ชายส่งมอบพู่หยกชิ้นนี้ให้แก่นาง แล้วบอกกับนางว่าสหายของเขาเป็นผู้ที่มอบให้ อีกฝ่ายเป็นสหายของเขาที่เพิ่งคบหากันได้ไม่นาน จึงยังไม่ได้แนะนำให้คนในตระกูลได้รู้จัก แต่ว่าอีกฝ่ายเป็นบุรุษที่มีจิตใจดี น่าคบหา

ครั้นนางถามพี่ชายใหญ่ว่า เขาคือคุณชายจากตระกูลใดหรือ พี่ชายก็ตอบกลับมาอย่างกระตือรือร้นว่า ตระกูลกู้ นางยังแอบนึกกังวลเกรงว่าจะเป็นกู้อี้เหวิน ที่ชีวิตนี้เข้าหานางเร็วกว่าในชีวิตก่อน ครั้นได้ยินว่าเป็นคุณชายใหญ่สกุลกู้ นั่นก็ยิ่งทำให้นางรู้สึกประหลาดใจ ว่าเหตุใดอีกฝ่ายถึงได้กลายมาเป็นสหายของพี่ชายไปเสียได้ ทั้งที่ในชีวิตก่อนทั้งสองคนไม่เคยผูกมิตรกันเลยด้วยซ้ำ

หรือเรื่องราวในชีวิตนี้จะเปลี่ยนไปจากในชีวิตก่อน หากคนพวกนั้นไม่ใช่คนเลวขึ้นมา นางจะตัดใจทำร้ายพวกเขาได้ลงหรือ ทว่าความตั้งใจเดิมของนางย่อมไม่เปลี่ยนแปลง ชีวิตก่อนนางต้องทนทุกข์ทรมาน มองคนที่รักนางตายจากไปทีละคน ชีวิตนี้ได้รับโอกาสให้กลับมา นางจะยอมปล่อยวางหรือไม่มีทาง

“คุณหนูรองเจ้าคะ บ่าวให้คนไปสืบเรื่องของสหายคุณชายใหญ่มาแล้วเจ้าค่ะ” ชิงหลัวรีบเข้ามารายงานคุณหนูรองทันที หลังจากที่ซูเยว่ซินมอบหมายงานสำคัญงานแรกให้นางทำ

“ได้เรื่องว่าเยี่ยงไรบ้าง”

“พี่ซูจ้วนบอกว่า เมื่อสิบวันก่อนยามที่คุณชายใหญ่กลับออกมาจากไปรายงานตัวที่ในวังหลวง พวกเขาได้ผ่านตรอกซืออู้ ทว่าระหว่างนั้นกลับได้พบชายชุดดำกำลังจะทำร้ายคุณชายใหญ่สกุลกู้เข้าพอดี คุณชายใหญ่จึงได้ให้ความช่วยเหลืออีกฝ่าย คุณชายใหญ่สกุลกู้ซาบซึ้งใจและนับว่าเป็นพระคุณ จึงตอบแทนคุณชายใหญ่ด้วยการพาไปเลี้ยงสุราที่หอจุ้ยเซียน ทั้งสองพูดคุยกันอย่างถูกคอ และตัดสินใจคบหาเป็นสหายที่ดีต่อกันเจ้าค่ะ”

สิ่งที่ชิงหลัวเล่าออกมาทำให้ซูเยว่ซินประหลาดใจนัก ชีวิตก่อนกู้มู่เฉินได้เผชิญเหตุการณ์เช่นนี้หรือไม่ นางก็มิอาจรู้ได้ เพราะยามนี้นางกับเขายังไม่รู้จักกัน แต่ที่นางจดจำได้พี่ชายไม่เคยให้ความช่วยเหลือผู้ใด แท้จริงแล้วนางกับคุณชายใหญ่กู้มู่เฉินจะพบกันที่จวนของเขาโดยบังเอิญ ในวันเทศกาลชมดอกเบญจมาศที่กู้ฮูหยินเป็นผู้จัดขึ้น

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตนี้ เหตุใดถึงได้ต่างออกไปจนทำให้นางรู้สึกฉงนใจได้เช่นนี้ ซูเยว่ซินสลัดความคิดของตน ก่อนที่จะหยิบเงินสองอีแปะส่งให้แก่ชิงหลัว เพื่อเป็นรางวัลในการทำงานให้แก่นาง คราแรกชิงหลัวไม่กล้ารับ ทว่าชิงหลวนกลับกล่าวว่า น้ำใจของเจ้านาย พวกนางควรรับไว้ด้วยความยินดี

ชิงหลัวรู้สึกดีใจยิ่งนักที่คุณหนูรองเป็นคนใจกว้าง นางจึงยื่นมือไปรับเงินมา ก่อนที่จะเก็บซ่อนเอาไว้อย่างดี ชิงหลวนได้แต่นึกขันในท่าทางของสาวรับใช้รุ่นน้อง หากซื่อสัตย์และภักดีกับคุณหนูรอง ภายภาคหน้าย่อมได้มากกว่านี้อีก เพราะคุณหนูรองของนางนั้นทั้งใจกว้าง และเป็นผู้ที่มีน้ำใจให้สาวรับใช้เสมอมา