Share
บทที่ 812
Related chapters
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 813
อ๋องจี้จ้องมองเขาอย่างเย็นชา และมองไปทางอ๋องฉี “เจ้าเจ็ด ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตาม หากเสด็จพ่อถามขึ้นมา เจ้าก็เลี่ยงความผิดไม่ได้ ถ้าไม่อยากโดนลูกหลงแล้วล่ะก็ รีบพาชายารองของเจ้าไปซะ”อ๋องฉีไม่เคยก่อเรื่อง และด้วยนิสัยรักสงบของเขานั้น อีกทั้งยังเป็นบุตรของฮองเฮายิ่งไปกว่านั้น ในบรรดาพี่น้อง เขาสนิทกับเจ้าห้าที่สุด แต่เรื่องเขาเองก็เป็นคนที่ไม่เคยล่วงเกินผู้อื่นโดยเฉพาะสำหรับพี่ใหญ่ ก็มีความยำเกรงอยู่ไม่น้อยอ๋องจี้แค่อยากไล่เขาไป เรื่องวันนี้หากไปถึงหน้าพระพักตร์เสด็จพ่อ ก็ค่อยอธิบาย ตราบใดที่เขาปฏิเสธอย่างหัวเด็ดตีนขาดเรื่องตุ๊กตาเล่นของ ก็เอาผิดเขาไม่ได้อ๋องฉียืนนิ่งท่าทางลังเลหยวนหยงอี้ก้าวมายืนหน้าอ๋องฉีและพูดว่า “พวกเราไม่ไป รอคนจากสำนักผู้ตรวจก่อนมาเถอะ เรื่องวันนี้พวกเราเห็นกับตา ล้วนเป็นพยานได้”อ๋องฉีพูดขึ้นมาทันที “ถูกต้อง พวกเราไม่ไป”อ๋องจี้โกรธมาก “เจ้า...”อวี่เหวินห่าวถือกระบี่และพูดเรียบเฉยว่า "พี่ใหญ่ ท่านอยากสู้จนถึงที่สุดหรือไม่? วันนี้ข้าจะสู้ตายกับท่าน"อ๋องจี้หน้าเขียวไปหมด เขาเงียบแล้วหันไปมองพระชายาจี้อย่างดุร้ายสถานการณ์พลิกผันเช่นนี้ เขาไม่เคยคาด
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 814
อวี่เหวินห่าวที่ได้ยินก็ยิ้มอย่างเหย่อหยิ่ง "พี่ใหญ่ยอมรับเองเช่นนี้ ไม่ง่ายเลยจริง ๆ ข้ากับน้องต้องออกไปต่อสู้ พี่ยอมรับเช่นนี้ ก็ดี ก่อนหน้าท่านบอกว่าจะให้คำอธิบายกับข้า ตอนนี้พี่ใหญ่จะให้คำอธิบายกับข้าว่าอย่างไร?”เขาโกรธจนแทบอกแตกตาย แต่ต้องทนข่มใจไว้ ไม่ได้พูดอะไรกับเขาทั้งนั้นอ๋องจี้ยกมือขึ้นเรียกพวกทหารมาขอโทษอวี่เหวินห่าวพวกทหารก้าวไปข้างหน้าคุกเข่าลงเพื่อขออภัยโทษอวี่เหวินห่าวจูงมือหยวนชิงหลิงนั่งลงด้วยท่าทีเย็นชา “พี่ใหญ่ อย่ามาทำเฉไฉไม่ยอมพูด ถ้าคำอธิบายของท่านคือให้พวกเขาคุกเข่าขอโทษ ก็ไม่จำเป็น”อ๋องจี้วันนี้ตกอยู่ในกำมือเขา แค้นจนกัดฟันแน่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ “เจ้าต้องการอะไร? คิดจะให้เรื่องนี้ถึงเสด็จพ่องั้นรึ?” อวี่เหวินห่าวมองเขาอย่างเย็นชา “เสด็จพ่อเกลียดเรื่องพวกนี้ที่สุด ”"เจ้าต้องการอะไร?” อ๋องจี้แอบถอนหายใจ เรื่องไม่ถึงเสด็จพ่อก็ถือว่าเป็นเรื่องดีอวี่เหวินห่าวดูเหมือนว่าจะตัดสินใจได้นานแล้ว และกล่าวว่า "หนึ่งแสนตำลึง ข้าจะใช้มันไปทำบุญให้กับเหล่าหยวนของข้า เพื่อปัดเป่าคำสาปแช่งของท่าน"อ๋องจี้โกรธจนหน้าเขียว “หนึ่งแสนตำลึง เจ้าไม่ขโมยมันไปเลยล่ะ?”อ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 815
เขาเช็ดน้ำตาให้ฉู่หมิงหยาง ยกมือลูบแผลบนหน้านาง และถามด้วยความสงสาร “เจ็บไหม?”ฉู่หมิงหยางร้องไห้ “เจ็บมากเลย แผลข้าจะเหลือรอยแผลเป็นไหม? ท่านอ๋อง ท่านต้องให้ความเป็นธรรมข้านะ”แววตาอ๋องจี้ดูอำมหิต “เจ้าวางใจเถอะ ไม่ว่าเรื่องอะไร ข้าต้องเรียกร้องให้เจ้าแน่”จู่ ๆ เขาก็หันมามองพระชายาจี้อย่างเย็นชา และพูดเสียงเข้มว่า “นังหญิงชั่ว เจ้าทำได้ดี”พระชายาจี้ยิ้มเย็นสายตาเต็มไปด้วยเย้ยหยัน “ท่านอ๋อง อยากหย่ากับข้าก็พูดตรง ๆ ใช้วิธีแบบนี้ไม่เป็นการทำร้ายชื่อเสียงท่านรึ? เรื่องนี้ พวกเราก็ไม่จำเป็นอยู่กันอย่างสงบ วันนี้ท่านแตะต้องปลายเส้นผมข้า ข้าไม่ยอมเด็ดขาด ข้าเพิ่งให้เพ่ยเอ๋อร์ส่งสารให้พี่ใหญ่ข้าแล้ว ถ้าหากข้าอยู่ที่จวนอ๋องจี้แล้วเกิดเรื่องขึ้น หลักฐานทั้งหมดในมือข้าจะส่งให้เขา ให้เขาจัดการท่านซะ และยังมีอีกหนึ่งแสนตำลึงนั้น แน่ใจนะว่าตนเองมีพอ ไม่ต้องมาขอยืมข้าล่ะ มิฉะนั้น ทางที่ดีท่านคิดให้ดีก่อนทำเถอะ”พูดจบไม่รอให้เขาตอบอะไรกลับ นางเดินออกไปอย่างเย็นชาอ๋องจี้โกรธจนเตะโต๊ะ ทำคนตกใจ ต่างหนีไปซ่อนหมดฉู่หมิงหยางที่ได้ยินสิ่งที่อวี่เหวินห่าวต้องการ แต่นางคิดว่าจวนอ๋องจี้ออกจะใหญ่ จะ
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 816
หลังจากที่หยวนชิงหลิงออกมา นางรู้สึกแบบนี้จริง ๆ เพราะอ๋องจี้ที่ไม่มีพระชายาจี้แล้วนั้น ก็เป็นแค่เสือไร้เขี้ยวตัวหนึ่งเท่านั้น คนธรรมดา ไม่มีความสามารถ ช่างรนหาที่ตาย แต่ฝ่าบาทก็ยังคงปกป้องเขา และให้โอกาสเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะในฐานะลูกชายคนโตใช่หรือไม่? “นั่นเป็นเหตุผลที่ท่านไม่นำเรื่องนี้เข้าไปกราบทูลวังใช่ไหม?” หยวนชิงหลิงถาม แววตาของอวี่เหวินห่าวเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง "ถูกต้อง เพราะไม่ว่าเรื่องนี้จะใหญ่โตลุกลามแค่ไหน แม้ว่าเจ้าจะตายในจวนอ๋องจี้จริง เสด็จพ่อจะไม่ฆ่าเขา หรือแม้แต่จะถอดยศอ๋องออก" นี่สินะพลังแห่งความโปรดปราน ทำไมถึงไม่เท่าเทียมกันบ้าง? ไม่ปฏิเสธว่าเสด็จพ่อรักเหล่าหยวน แต่ความรักนี้มีขีดจำกัด เหล่าหยวนไม่อยากให้เขาแต่งชายารอง เสด็จพ่อหันหน้าหนีไปทันที แต่เรื่องที่พี่ใหญ่ทำ มันมากยิ่งกว่านี้อีก อวี่เหวินห่าวเองก็เห็นมาแต่แรกแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่เศร้าเสียใจสักเท่าไหร่ แต่เรื่องในวันนี้มันเกี่ยวข้องกับเหล่าหยวน เขาไม่สามารถแม้แต่จะเข้าไปในวังอย่างมาดมั่น เพื่อร้องขอความเป็นธรรมจากเสด็จพ่อได้ เขาทั้งโกรธ และรู้สึกเสียใจกับเหล่าหยวน เขาถอนหายใจเบา
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 817
หนึ่งแสนตำลึงนี้ นางออกให้แปดหมื่นตำลึง พระชายาจี้ให้หนึ่งหมื่นตำลึง และอ๋องจี้ป็นคนออกส่วนที่เหลือเองฉู่หมิงหยางไม่ได้พูดอะไรมาก แต่เพียงพูดกับหยวนชิงหลิงว่า "อย่าดูถูกคนอื่นให้มาก หนึ่งแสนตำลึงแค่นี้ไม่สะเทือนข้าหรอก" หลังจากพูดจบ นางก็เชิดหน้าขึ้น และเดินจากไปอย่างเย็นชา หยวนชิงหลิงที่ได้ยินก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ พระชายาจี้ยังไม่ได้ไปไหน นางยังคงต้องการยาตอนนี้ไม่จำเป็นต้องให้น้ำเกลือแล้ว แต่ไม่ได้มาสองสามวันแล้ว นางอยากมาหาหยวนชิงหลิง เพื่อตรวจและพูดคุย “นางตามมาทำไม?” หยวนชิงหลิงถาม พระชายาจียิ้มและพูดว่า "เพราะเงินนี้ให้บ่าวมาส่งไม่ได้ และตัวอ๋องจี้เองจะไม่ได้อยากมา จึงมอบมันให้ข้า ฉู่หมิงหยางนั้นย่อมเป็นห่วง ท้ายที่สุดนางจ่ายเองแปดหมื่นตำลึง และข้าจ่ายหนึ่งหมื่นตำลึง" “เจ้ายังต้องจ่ายเงินหนึ่งหมื่นตำลึงด้วยหรือ?” หยวนชิงหลิงถามด้วยความประหลาดใจ “เจ้าช่วยเขาทำไม?” พระชายาจี้หัวเราะ "เพราะเงินหมื่นตำลึง ข้าคิดว่าเจ้าจะคืนให้ข้า" หยวนชิงหลิงส่ายหน้า “ไม่” พระชายาจี้ดูน่าสงสารมาก "ตอนนี้ข้ามีเงินเก็บเหลือไม่มาก และข้าไม่สามารถขอเงินจากครอบครัวข้าได้อีกแล้ว เจ้
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 818
นี่เป็นครั้งที่สามที่พระชายาจี้พูดถึงเรื่องนี้ หยวนชิงหลิงหันมองซ้ายขวาและเปิดอกคุยกับนางว่า "ทั้งข้าและเจ้าห้าไม่ได้สนใจตำแหน่งนั้นมากนัก แม้ว่าวันหนึ่งเราจะต่อสู้เพื่อตำแหน่งนั้น แต่ก็ไม่ใช่เพื่อตำแหน่งรัชทายาทนั่น แต่เพื่อป้องกันตัวเองเท่านั้น” พระชายาจี้รู้สึกงงงวย "ทำไมกัน? ทำไมถึงไม่สนใจตำแหน่งนั้น? ทำไมเจ้าถึงพูดเช่นนี้กับข้า?" หยวนชิงหลิงมองนางอย่างจริงจังและพูดว่า "การเป็นรัชทายาทและจักรพรรดินั้นดีอย่างไร?" พระชายาจี้นั่งตัวตรงและมองดูนาง “เจ้าจริงจังงั้นหรือ?” “ข้าจริงจัง” หยวนชิงหลิงกล่าว พระชายาจี้ถึงกับตกตะลึง “ทำไมเจ้าถึงคิดว่าการเป็นรัชทายาทและจักรพรรดิมันไม่ดี เป็นผู้มีอำนาจ มีใครไม่ต้องการอำนาจบ้าง? พวกเจ้าคิดเช่นนี้ไม่โง่ไปหน่อยหรือ?” หยวนชิงหลิงลูบท้องของนางและถอนหายใจเบา ๆ "เมื่อเทียบกับอำนาจแล้ว ข้าหวังแค่ว่า ครอบครัวของข้าจะมีชีวิตที่ดีและมีความสุข" นางเป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไป ทำการวิจัยที่ตัวเองชอบ และทำทุกสิ่งที่คิดว่ามีความหมายกับชีวิต แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้ว คิดแบบนี้มีมานานกว่ายี่สิบปี ดังนั้น แม้จะเดินทางข้ามเวลามาอยู่กลางอำนาจแบบนี้แล้ว ก็
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 819
พระชายาจี้ตกใจ และมองไปที่ประตู เห็นแค่เจ้าห้าที่ยืนพิงประตูด้วยท่าทางเศร้าสร้อย พระชายาจี้พูดจาเลิ่กลั่ก “กลับมาแล้วรึ? ข้าไม่ได้ว่าเจ้า ข้าแค่อยากบอกว่า ผู้ชายในโลกล้วนเปลี่ยนไปได้ ไม่ได้ว่าเจ้า” อวี่เหวินห่าวชำเลืองมองไปที่สัดส่วนในร่างกายตัวเอง และถอนหายใจเบา ๆ "พี่สะใภ้ใหญ่ สงสัยว่าข้าไม่ใช่ผู้ชายหรือ?" พระชายาจี้รีบโบกมือ "ไม่ ข้าไม่เคยพูดเช่นนั้น" "หมายถึงเรื่องนี้?" “ไม่ ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” พระชายาจี้ลำบากใจมาก มันน่าละอายจริง ๆ ที่ทำลายความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา จึงรีบบอกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นที่บ้านและจากไป หมาป่าอวดหาง เพราะกลัวคนอื่นจะมองข้าม หรือมองไม่เห็นตน หยวนชิงหลิงหัวเราะ และมองอวี่เหวินห่าวเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่หดหู่ "ท่านบอกสิว่านางทำอะไร? นางตั้งใจดีจริง ๆ ให้ข้าระวังสุนัขอวดหางอย่างพวกท่าน"“เหล่าหยวน” อวี่เหวินห่าวเข้ามาบีบแก้มนางและพูดอย่างชั่วร้าย “เป็นคนต้องมีมโนธรรม แล้วข้าเหมือนสุนัขอวดหางแบบนั้นรึ? เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเป็นสุนัขหางสั้นอยู่ล้อมรอบตัวเจ้า และในท้องเจ้าอีกสามตัว แค่เห่าเรียกก็หันกลับมาแล้ว” หยวนชิงหลิงหัวเราะจนน้ำตาเล็ด
ใต้หล้าสยบรัก บทที่ 820
อวี่เหวินห่าวคิดว่านางแค่ล้อเล่น โรงเรียนแพทย์งั้นเหรอ? อะไรนั่น? สอนให้คนเรียนแพทย์รึ? สำหรับวิชาแพทย์ของนาง ไม่มีใครที่นี่สามารถเรียนรู้ได้ เพราะพวกเขาไม่มีสิ่งเหล่านี้ หยวนชิงหลิงนั้นจริงจังมาก นี่ไม่ใช่สิ่งที่เพิ่งคิดขึ้นมา ตั้งแต่ตอนที่ไปถนนคนเดินกับเขา แล้วได้เห็นแถวยาวเหยียดที่ทางเข้าโรงหมอ และถามเกี่ยวกับแนวทางการรักษาของที่นี่แล้ว นางก็มีความคิดขึ้นนี้มา แต่ในเวลานั้น ความคิดยังเป็นเพียงแค่ความคิด อย่างไรก็ตาม มันต้องใช้เงิน กำลังคน ทรัพยากรวัสดุ กระจายข่าวสาร และอย่างอื่นอีก หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว หยวนชิงหลิงก็พูดว่า "วันนี้พระชายาจี้บอกว่า นางสามารถช่วยท่าน สนับสนุนท่านขึ้นสู่ตำแหน่งรัชทายาทได้" อวี่เหวินห่าวส่ายหน้าเล็กน้อย "นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางพูดแบบนั้น" "แล้วท่านคิดเห็นว่าอย่างไร?" หยวนชิงหลิงนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง และแต่งหน้าเอง เมื่อนางอยู่ในห้องกับเจ้าห้า นางแทบไม่ต้องให้ใครมาปรนนิบัติรับใช้แม้แต่น้อย อวี่เหวินห่าวกอดนางจากข้างหลังแล้วพูดว่า "เจ้าคิดเห็นว่าอย่างไร?" "เครือข่ายของนางกว้างขวางมาก หากสามารถนำมาใช้ได้ มันจะเป็นประโยชน์กับท่านแ
Latest chapter
