บทที่ 721

คำนี้ดังก้องอยู่ในหูของนางมาสองวันแล้ว นางอยากถามเขาเหลือเกินว่าหมายความว่าอย่างไร แต่ก็ยังหาโอกาสไม่ได้ และไม่รู้จะถามอย่างไรดี

“เป็นอะไรไปรึ?” อวี่เหวินห่าวเห็นว่าจู่ ๆ นางก็เหม่อลอยจึงเอ่ยถาม

หยวนชิงหลิงลังเลอยู่สักครู่หนึ่ง โอกาสมาแล้วแต่พูดถามไม่ออก ทำได้แค่ยิ้มออกมา "ไม่เป็นไร แค่ท่านพูดถึงหมอหลวงขึ้นมาพอดี นึกถึงสีหน้าร้อนรนกระวนกระวายของเขาแล้ว อดขำขึ้นมาไม่ได้น่ะ”

“เจ้าขำรึ? เขาแทบร้องไห้ออกมาแล้ว” อวี่เหวินห่าวกล่าว

หยวนชิงหลิงพูดอย่างจริงจังว่า “ที่จริงพวกท่านไม่ต้องตื่นตระหนกเช่นนั้นเลย ยิ่งทำให้ข้ากังวลใจมากกว่าเดิม ท้องแฝดสาม ที่จริงก็ไม่มีอะไร ดูแลระมัดระวังให้ดีก็ได้แล้ว”

อวี่เหวินห่าวเห็นนางพูดอย่างผ่อนคลาย แต่นั่นไม่ใช่คำปลอบโยนหรอกหรือ?

แค่ไม่ควรเพิ่มแรงกดดันให้นางมากจนเกินไป

เขาแสร้งทำเป็นถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก และเอ่ยว่า “เช่นนั้นก็ดีแล้ว เจ้าไม่กังวล ข้าก็ไม่กังวลแล้ว”

หมอหลวงบอกว่าช่วงนี้ควรออกไปเดินออกกำลังกายให้มากหน่อย ดังนั้นอวี่เหวินห่าวจึงจูงมือนางออกไปเดิน

ข้างนอกอากาศหนาวเย็น อวี่เหวินห่าวก็โอบนางไว้แน่น เหมือนนกเพนกวินซื่อบื้อเดินต้วมเตี้ยม

จ