บทที่ 722

น่าเสียดายที่ก่อนที่นางจะมาถึง อวี่เหวินห่าวได้หันหลังเดินกลับไปพร้อมกับหยวนชิงหลิงแล้ว

นางหวงหยุดอยู่กับที่ด้วยความผิดหวัง

ไม่เห็นนางเดินมารึ? นางทำตัวให้เด่นสะดุดตา ใส่เสื้อสีสดใสเช่นนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมองไม่เห็น? ช่างตาบอดซะจริง

นางหวงมองแผ่นหลังของพวกเขาอย่างขุ่นเคืองใจ ไม่รู้จะไปที่อื่นหรือไล่ตามไปดี

อีกด้านหนึ่งทั้งคู่เดินไป หยวนชิงหลิงไม่หันกลับไปมอง แค่กระซิบถามออกมาเบา ๆ ว่า “ยังตามมาอยู่ไหม? ไม่ได้ตามมาแล้วใช่หรือไม่?”

“ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้า คงไม่ได้ตามมาแล้ว” อวี่เหวินห่าวลดเสียงพูดลงอีก

หยวนชิงหลิงอืมอยู่ในลำคอ และกล่าวว่า “ช่วงนี้การได้ยินของข้าแย่ลงมาก คลอดลูกหนึ่งครั้งโง่ลงสามปีจริง ๆ”

อวี่เหวินห่าวพูดอย่างอบอุ่น "โง่สักหน่อยก็ดี เจ้าก็ควรจะโง่อีกสักหน่อย ฉลาดเกินไปรับมือยาก"

“ท่านจะจัดการอะไรข้า?” หยวนชิงหลิงมองไปทางเขาอย่างเฉยชา

อวี่เหวินห่าวรีบพูดว่า "ไม่กล้า ๆ มันก็แค่ลมปาก เจ้าท้องอยู่อย่าโกรธนักเลย"

“เออ ใช่แล้ว เรื่องของเจ้าเมืองจิ้งเป่ยไปถึงไหนแล้ว” จู่ ๆ หยวนชิงหลิงก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา

อวี่เหวินห่าวกล่าวว่า “ได้ยินว่าน่าจะมาถึงวันมะรืน ข้าเองก็ไม่