4.ผีร่างทรงนางรำ (1)

         

โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนเก่าแก่ประจำจังหวัด มีพื้นที่กว้างกว่า 40 ไร่ นอกจากจะใช้เป็นสถานศึกษาแล้ว คนในจังหวัดยังมักจะมาใช้สถานที่เพื่อจัดกิจกรรมต่างๆอย่าง เช่น งานแต่งงาน งานเกษียณอายุราชการ และอื่นๆ

นอกจากสถานที่ที่มีความโอ่โถงสวยงามแล้ว คนทั่วไปต่างรู้กันดีอีกอย่างว่า โรงเรียนของเรามีบริการวงดนตรีไทยเดิม และคณะนาฏศิลป์ไทย ที่ได้อาจารย์ดีจากกรมศิลปากรมาคัดเลือกเด็กเข้าวงและฝึกสอนอย่างเข้มข้นด้วยตัวเอง ทำให้นางรำทุกคนในวงโรงเรียน ทั้งรูปร่างหน้าตาและผิวพรรณดี ยิ้มสวยหวาน พอแต่งหน้าไทย ใส่เครื่องทรงชุดไทยสวย ๆ ก็มีออร่าราวกับเทพธิดาจำแลง นอกจากนี้ทุกคนยังรำสวยงามอ่อนช้อย ได้มาตรฐาน ถึงขนาดไปประกวดระดับประเทศได้รางวัลมามากมาย

            ดังนั้นคณะนาฏศิลป์ของโรงเรียนจึงได้รับความนิยมอย่างมากโดยเฉพาะในงานมงคลต่างๆ มีงานจ้างไปออกงานทั้งในหอประชุมโรงเรียนเอง งานในตัวจังหวัดเราเอง รวมถึงจังหวัดใกล้เคียงด้วย

นางรำจึงได้รับอภิสิทธิ์พิเศษเหนือกว่านักเรียนคนอื่นๆ สามารถไว้ผมยาวได้ แต่งหน้าและไว้เล็บได้ หยุดเรียนไปรับงานแสดงได้ โดยมีโรงเรียนคอยดูแลให้ทุกอย่าง ทั้งอาหารการกิน รถรับ-ส่ง ช่างแต่งหน้า-แต่งตัว สร้างรายได้ให้กับโรงเรียนและสมาชิกในวงปีละจำนวนมาก เป็นที่ใฝ่ฝันของเด็กสาวในโรงเรียนที่อยากจะเป็นนางรำ จะได้เป็นที่เชิดหน้าชูตาของครอบครัว

อาคารนาฏศิลป์ตั้งอยู่ในบริเวณที่ห่างจากตัวอาคารเรียนอื่น ๆเพื่อป้องกันไม่ให้เวลาซ้อมมีเสียงไปรบกวนคนที่เรียนอยู่ แต่แม้ว่าจะอยู่ห่างไกลจากอาคารเรียน ก็เป็นสถานที่ที่คึกคักอยู่เกือบตลอดทั้งวัน  ทั้งจากลูกค้าที่เข้ามาติดต่องานแสดง และเด็กสาวๆที่พอมีคาบว่างก็จะพากันมาดูรุ่นพี่ซ้อม หรือสมัครคัดตัวนักแสดง

            ฉันเองก็เคยไปนั่งดูกับเพื่อนหลายครั้ง พี่ๆในวงแต่ละคน สวยผุดผ่อง หน้าหวาน รำอ่อนช้อยเหมือนนางฟ้าจริงๆ ฉันเป็นผู้หญิงแท้ๆ ได้ดูยังเพลินตาเพลินใจ แต่ก็มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ฉันไปพบเข้าแล้วรู้สึกค้างคาในใจบอกไม่ถูก

            มีบริเวณหนึ่งของอาคารนาฏศิลป์ เป็นห้องขนาดกลางอยู่ที่ชั้นล่าง เวลาเดินขึ้นลงบันไดทุกคนต้องผ่าน เป็นห้องที่ไม่ได้ใช้ทำอะไร แต่จะเปิดใช้บ้างเวลาที่มีเจ้าภาพมาเช่าสถานที่จัดงานมงคล

            สิ่งที่เตะตาในห้องนั้นคือมุมหนึ่งของห้องถูกกั้นไว้ด้วยสายสิญจน์ที่พาดตามมุมเสาสี่ต้น ขนาดราวสามตารางเมตร สายสิญจน์ทั้งสี่ด้านมียันต์หน้าตาแปลกๆขนาดใหญ่แขวนติดอยู่ที่กลางเส้น ราวกับนี่เป็นพื้นที่ใช้ทำพิธีอะไรสักอย่าง

            ฉันลองสืบถามจากเพื่อนหลายคนก็ไม่มีใครเคยรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่ก็ได้รับคำแนะนำว่าอย่าเข้าไปยุ่งแถวนั้นดีกว่า

            “ยังไงก็ดูไม่น่าจะเป็นเรื่องดีนะเราว่า ไม่งั้นคงไม่ล้อมสายสิญจน์ขนาดนั้นหรอก” เจี๊ยบ เพื่อนที่กำลังรอคัดตัวเป็นนางรำรุ่นต่อไปกระซิบบอก “แต่ก็แปลกดีนะ ห้ามไม่ให้ใช้ แต่ก็เปิดประตูห้องเปิดหน้าต่าง ทำความสะอาดจนเอี่ยมอ่องทุกวัน หรือว่าโรงเรียนเราเชื่อเรื่องไสยศาสตร์อะไรหรือเปล่านะ”

            ข่าวดีของเจี๊ยบก็เหมือนข่าวดีของฉันด้วย พอรู้ว่าเจี๊ยบได้รับคัดเลือกเป็นนางรำฝึกหัดรุ่นล่าสุดของโรงเรียน เจี๊ยบโผเข้ากอดฉันแน่นพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความตื้นต้น เธอดีใจมากเป็นพิเศษเพราะอยากแบ่งเบาภาระของที่บ้าน อยากหารายได้มาช่วยพ่อแม่ที่กำลังเดือดร้อน ฉันเองก็พลอยร้องไห้ตื่นเต้นดีใจไปกับเพื่อน

            หลังจากนั้นเวลาที่เจี๊ยบไปซ้อมหลังเลิกเรียน ฉันก็บอกพ่อแม่ว่าขออยู่เป็นเพื่อนเจี๊ยบเพื่อที่จะได้กลับพร้อมกัน

            ช่วงนั้นเองที่ฉันเพิ่งสังเกตว่าอาคารนาฏศิลป์ตั้งอยู่ไกลจากตึกอื่นมากจนทำให้บรรยากาศดูวังเวงน่าขนลุกพิกล อีกทั้งเสียงเครื่องดนตรีไทยที่ดังสะท้อนก้องไปไกลนั้น พอไม่มีเสียงอื่น ๆ รบกวนเหมือนตอนกลางวัน เหมือนเสียงมันจะดังก้องกังวานกว่าปกติและฟังดูเยือกเย็นกว่าที่เคย

            ฉันตัวสั่นทุกครั้งเวลาที่เดินลงมาจากชั้นบนในเวลาค่ำ แม้จะเดินมาพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ อีกหลายคนที่อยู่ซ้อมด้วยกัน แต่ก็ยังอดตัวสั่นไม่ได้ ทั้งด้วยอากาศหนาวและด้วยความหวาดหวั่นไม่รู้สาเหตุ โดยเฉพาะตอนที่เดินผ่านห้องนั้น...

            วันหนึ่งมีเหตุให้ฉันต้องเดินลงมาชั้นล่างคนเดียว เพราะเพื่อนคนอื่นๆซ้อมกันอยู่แต่ฉันปวดปัสสาวะจนทนไม่ไหว ฉันหลับหูหลับตาวิ่งผ่านห้องนั้น ไปจัดการธุระจนเรียบร้อย แต่แล้วขากลับนั้นเอง...

            เสียงเพลงไทยเดิมจากวงดนตรีไทยยังดังต่อเนื่องตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือหางตาฉันเหมือนเห็นใครหรืออะไรบางอย่างเคลื่อนไหวเงียบๆอยู่ในห้องต้องห้ามนั่น พอหันไปมองเต็มตาก็ต้องสะดุ้งเฮือก

ฉันพยายามคิดว่าตัวเองคงตาฝาดเห็นเป็นเจี๊ยบใส่ชุดและเครื่องรำเต็มตัว แต่งหน้าขาว ทัดดอกไม้แดงห้อยอุบะ กำลังร่ายรำด้วยท่าทางแปลกประหลาด บิดเอวไปมาในองศาแปลกๆผิดมนุษย์ ดวงตาเลื่อนลอย

ที่สำคัญคือเธอกำลังรำอยู่ในวงสายสิญจน์ต้องห้ามนั่น!

            ทุกองค์ประกอบทั้งภาพ เสียง และบรรยากาศในตอนนี้ราวกับฉันติดอยู่ในหนังผีสี่มีติ รอบตัวเหมือนถูกเคลือบด้วยบรรยากาศแปลกๆ คล้ายมีหมอกเลือนราง มันไม่ได้มอบความชุ่มเย็น แต่กลับอึดอัด อบอ้าว มีกลิ่นเหมือนเครื่องเทศหรือกำยานสาบฉุนบางอย่าง และกลิ่นเหม็นแสบคอเหมือนกลิ่นกำมะถัน

หลังจากนั้นเหมือนกึ่งจริงกึ่งฝัน...ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ฉันจึงเดินเข้าไปในห้องนั้นทั้งที่ตัวเองก็กลัวจนขาสั่นแทบก้าวไม่ออก

            “เจี๊ยบ เข้าไปทำอะไรในนั้นน่ะ ? ออกมาเร็ว มันอันตรายนะ”