6.ผีต้นมะขามที่ระเบียงหลังห้อง

เมื่อสมัยที่ผมยังเป็นนักเรียนเรื่องที่ยากเย็นที่สุดในชีวิตไม่ใช่เรื่องเรียน ผมไม่มีปัญหากับการเรียน ไม่มีปัญหากับสมุดพก พ่อแม่ยิ้มได้ทุกครั้งเวลาเห็นเกรด ในช่องความประพฤติคุณครูก็มักจะเขียนว่าสุภาพเรียบร้อยเงียบขรึมไม่ค่อยพูด นั่นคงเป็นทั้งหมดเท่าที่ครูเห็น

สิ่งที่ครูไม่เห็นนั่นต่างหากที่เป็นปัญหา...

ตั้งแต่ผมเรียนประถมมาจนถึงม.2 ผมมีปัญหาเรื่องเพื่อนมาตลอด ด้วยบุคลิกที่ชอบเก็บตัวไม่พูดไม่จาของผม แถมไม่สู้คนทำให้ผมคงดูน่ากลั่นแกล้งในสายตาของพวกเด็กหลังห้อง ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันอะไรกันนักหนา ทั้งๆที่ผมไม่พยายามจะไปยุ่งกับใครอยู่แล้ว

ตอนเรียนประถมการแกล้งกันของเด็กๆก็ยังเบาๆ แต่พอเข้ามัธยมการแกล้งเริ่มมีความซับซ้อนและรุนแรงมากขึ้น ทั้งกลั่นแกล้งกันตรงๆทางร่างกาย เช่น ขัดขา หรือกลั่นแกล้งทางอ้อม เช่น เขียนเก้าอี้นักเรียน ทำลายข้าวของเอากระเป๋านักเรียนหรือรองเท้าของผมไปซ่อน กระทั่งเอากรรไกรมาแกล้งตัดผมผมด้านหลังตอนที่ผมไม่รู้ตัว

นอกจากนี้ยังมีการกลั่นแกล้งทางจิตใจ เช่นการล้อเลียน การปล่อยข่าวลือปลอมทั้งในเพจของโรงเรียน และในกรุ๊ปไลน์ของห้อง ทำให้เวลาผมเข้ามาในห้องเรียนมักจะเห็นสายตาของเพื่อนๆที่มองมาแล้วหัวเราะคิกคักกระซิบกระซาบ ผมไม่รู้หรอกว่าพวกมันพูดอะไรแต่รู้ว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่

 ตอนมีงานกลุ่มวิชาการ ผมไม่ค่อยอับจนเพื่อนเท่าไหร่ เพราะพวกมันรู้ดีว่าความสามารถของผมจะทำให้งานกลุ่มได้คะแนนเต็มง่ายๆหากไม่ทำตัวให้มีปัญหากันมากนัก บางงานผมขี้เกียจมีปัญหาก็รับทำคนเดียวทั้งหมดโดยไม่เกี่ยงงอน ทั้งที่บางทีอยากจะพิมพ์ใส่ในหน้าปกรายงานไปเลยว่า รายงานเล่มนี้ผมทำคนเดียว

แต่หลังจากวิชาวิทยาศาสตร์ที่ครูให้ไปช่วยกันค้นข้อมูลมารายงานหน้าห้อง พวกไอ้อ๋อง กับไอ้ตาต้า ดันตอบครูไม่ได้ ครูเลยหักคะแนนทั้งกลุ่ม แล้วมาไล่จี้กับถามเอาผมว่าแบ่งงานกันทำยังไงใครหาส่วนไหนบ้าง

ผมเซ็งและไม่อยากออกตัวปกป้องใคร เพราะไม่เคยมีใครปกป้องผม เลยเล่าความจริงไปทั้งหมดว่าผมทำคนเดียวตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดท้ายพวกมันมาอ่านรายงานกันก่อนออกไปนำเสนอหน้าห้องเมื่อกี้นี้เอง

ครูเลยให้คะแนนผมแค่ผ่านคาบเส้นเพราะมีส่วนร่วมในการกระทำความผิด แต่ตอบเนื้อหาที่ครูสั่งได้ถูกต้อง ส่วนคนอื่นให้ไปทำมาใหม่ทั้งหมด

หลังจากนั้นผมรู้ชะตากรรมตัวเองเลยว่านรกกำลังรออยู่ ผมโดนรังแกหนักกว่าเดิมหลายเท่า โดนตั้งฉายาน้องคนซื่อ โดนล้อเลียน ทำเวรคนเดียว นั่งคนเดียว ไม่มีใครกล้ามานั่งคู่ในชั้นเรียนหรือนั่งกินข้าวด้วยกันกับผม เพราะกลัวจะถูกรังแกไปด้วย คราวนี้ไม่ใช่แค่น่าเบื่อ แต่โรงเรียนกลายเป็นสถานที่ที่ไม่น่าอยู่สำหรับผมอีกต่อไป

เย็นวันหนึ่งขณะที่เพื่อนคนอื่น ๆ เก็บข้าวของออกจากห้องกันไปหมดแล้ว เป็นเวรทำความสะอาดห้องของผม ไอ้อ๋อง ไอ้ตาต้าและเพื่อนอีกสองคน แต่พวกมันก็ทิ้งผมให้ทำคนเดียวและกำชับให้ทำให้สะอาดถ้าครูมาตรวจห้องพรุ่งนี้แล้วบอกว่าไม่สะอาดครูจะหักคะแนนกลุ่มแล้วผมจะโดนหนักแน่ 

พวกมันปิดประตูห้องขังผมไว้ หัวเราะกันคิกคักอยู่ด้านนอก ห้องเรียนว่างเปล่าชวนสลดหดหู่

ผมทิ้งไม้ถูพื้น เดินออกไปที่หน้าต่าง ห้องเรียนฝั่งนี้ด้านหลังติดกับต้นมะขามใหญ่ ทั้งๆที่อยู่บนชั้น 5 แต่กิ่งก้านของต้นมะขามที่ยื่นออกมาใกล้กับระเบียงทำให้มันดูไม่สูงเลย

ผมมองลงไปที่ชานระเบียงซึ่งยื่นออกไปราว 1 เมตร แล้วโหนตัวกระโดดข้ามหน้าต่างออกไปตรงนั้น สายลมเย็นๆ และเสียงซู่ซ่าเสียดสีของใบไม้บนเรือนยอดทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ผมนั่งอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน ไม่ได้คิดว่าจะทำอะไรไม่ได้คิดว่าจะไปไหน ปล่อยให้สมองโล่ง แล้วก็ทึกทักเอาว่าสถานที่ตรงนี้เป็นที่หลบภัยสำหรับผม

กิ่งมะขามกิ่งหนึ่งที่ยื่นยาวมาใกล้ระเบียง ดูเชื้อเชิญยั่วยวนให้วิ่งกระโดดข้ามปีนเข้าไป ผมเคยได้ยินผู้ใหญ่บอกว่ากิ่งมะขามเหนียว ไม่หักง่าย เอาไว้วันหลังถ้าผมสะดวกกว่านี้ วันที่ใส่ชุดพละมาอาจจะลองปีนข้ามไปเล่นดู

ตอนนั้นเองผมถึงสังเกตว่า ภายใต้ต้นมะขามที่มีใบดกครึ้ม มีเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับผมอีกคนหนึ่ง นั่งมองมาจากบนคาคบมะขาม ห่างออกไปไม่ไกลนัก เขาไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน

ผมเห็นแล้วรู้สึกอิจฉาแต่ก็ทำได้แค่นั้น ผมปีนกลับเข้ามาในห้องเรียน หันไปมองอีกครั้งเด็กคนนั้นส่งยิ้มมาให้ผม ผมยิ้มตอบ ทำความสะอาดห้องเสร็จแล้วก็กลับบ้าน

วันต่อๆมา เวลาที่ผมเครียดหรือกังวล ช่วงพักกลางวันเวลาที่ไม่มีใครที่ห้องแล้ว หรือตอนเย็น ผมมักจะแอบกระโดดไปที่ระเบียงด้านหลังหน้าต่างที่เดิม นั่งฟังกิ่งใบมะขามล้อเล่นกับสายลมอยู่ ในบางวันผมก็จะเห็นเด็กผู้ชายคนเดิมปีนโยกตัวเล่นไปมาอย่างผาดโผนอยู่ที่กิ่งไม้

บางคราวเขาโยนตัวจากกิ่งบน ปล่อยตัวร่วงวูบจนผมใจหาย แต่เขาก็กลับคว้ากิ่งล่างได้เฉียดฉิวพลางหัวเราะดังลั่น ขณะที่ผมใจสั่นด้วยความกลัวจนแทบเป็นลม

7.

วันหนึ่งในคาบชั่วโมงอิสระก่อนที่จะถึงเวลาเลิกเรียน เพื่อนคนอื่นๆกระจายตัวไปที่อื่นหมดแล้วห้องสมุดบ้างสนามฟุตบอลบ้าง มีแค่ผมไอ้อ๋องไอ้ตาต้าที่ยังอยู่ในห้องเพราะต้องเอาผ้าเปียกถูกระดานดำก่อนวันหยุดเสาร์อาทิตย์

ไอ้อ๋องและไอ้ตาต้าแกล้งผมด้วยการเอาผ้าขี้ริ้วเปรียบขว้างใส่หน้า พวกมันหัวเราะแล้ววิ่งหนีออกไปข้างนอก ผมถอดเสื้อนักเรียนเช็ดหน้าแล้วเปลี่ยนชุดพละ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าอยากลองไต่ขึ้นไปบนต้นมะขามนั่น

ผมกระโดดออกไปทางหน้าต่างอีกครั้ง ยืนอยู่บนระเบียงคอนกรีต ชะโงกหน้ามองหาเด็กผู้ชายคนนั้น โชคดีที่วันนี้เขามาด้วย เขาดูมีสีหน้าดีใจ ไต่มาที่กิ่งมะขามใกล้ๆระเบียง พยักหน้าชักชวนผมให้ปีนขึ้นไป

พอเห็นหน้ากันใกล้ๆ ผมถึงสังเกตว่าเสื้อผ้าที่เขาใส่ดูเก่าคร่ำคร่า สกปรกเปื้อนดินและมีคราบอะไรสักอย่างดำๆเลอะเทอะไปหมดและใบหน้าของเขาก็ดูซูบเซียว ริมฝีปากแห้งแตกระแหงออกเขียวๆคล้ำๆ ดวงตาเหลือกโปนเหมือนลูกนางอายและดูไม่ค่อยมีความแวววาวอย่างคนปกติ

ผมก้มลงมองพื้นเบื้องล่าง เหงื่อออกเต็มมือเมื่อคิดว่าตรงนี้สูงเกือบ 10 เมตร หากหล่นลงไปน่าจะไม่จะรอด เด็กคนนั้นย้ำกับผมอีกครั้งด้วยเสียงแหบแห้งเหมือนคนไม่ได้กินน้ำมาทั้งวันว่า“กิ่งมะขามนี้เหนียวมากไม่หักง่ายๆหรอก”

เขายื่นมือมาทำท่าจะรับผม ผมเลยพยักหน้า ถอยหลังก้าวหนึ่งกำลังจะโดดข้ามไปหาเขา

ตอนนั้นเองที่จู่ๆผมก็ผงะตัวลอยหงายไปด้านหลัง ก้นกระแทกพื้นอย่างแรง พอหันกลับมาก็เห็นไอ้อ๋องยืนหน้าซีดอยู่ข้างๆ มือสองข้างของมันที่กระชากไหล่ผมกลับเย็นเฉียบ

“มึงจะทำเหี้ยอะไร! นี่มันสูงตั้ง 5 ชั้นนะมึง”

ผมโกรธขึ้นมา ไอ้เลวพวกนี้ตามมารังแกผมถึงตรงนี้เลยเหรอนี่มันพื้นที่ลับส่วนตัวของผมแท้ๆ

แต่พอหันกลับไปมองที่ต้นมะขามอีกครั้งก็กลับเป็นผมที่ใจร่วงวูบมือไม้อ่อนแทบเป็นลม!

เพราะกิ่งมะขามกิ่งใหญ่ที่ทอดยาวมายังระเบียงที่ผมเห็นก่อนหน้านี้มันไม่มีอยู่แล้ว มีเพียงรอยตัดด้วนๆที่ห่างออกไปเกือบชิดลำต้นหลายเมตร ไม่มีทางที่ใครจะกระโดดข้ามไปตรงนั้นได้เลย แถมเด็กผู้ชายที่ผมเห็นเมื่อครู่ก็หายไปด้วย

ความสูงจากระเบียงถึงพื้นล่างทำให้ผมหน้ามืด ใจหวิวๆ ไอ้ตาต้าที่ชะโงกหน้าอยู่ตรงหน้าต่างก็พูดเสริมขึ้นว่า “พวกมึงรีบขึ้นมากันก่อนเถอะถ้าครูมาเห็นว่าไปอยู่ตรงนั้นน่ะ โดนเรียกผู้ปกครองแน่ ไม่รู้กันหรือไงว่าตรงนี้มันเคยมีเรื่องอะไรมาก่อน”

ผมกับไอ้อ๋องเลยพากันปีนกลับเข้าไปทางหน้าต่าง มือไม้ผมสั่นจนแทบไม่มีแรงจนไอ้อ๋องต้องอุ้มขึ้น

หลังจากนั้นดูเหมือนเป็นครั้งแรกที่ไอ้อ๋องกับไอ้ตาต้าสนใจมองหน้าผมอย่างจริงจัง พวกมันเล่าให้ผมฟังว่าตอนที่มันส่องประตูมองเข้ามาในห้องแล้วไม่เห็นผม ไอ้ตาต้ามันพูดขึ้นว่าหรือพวกมันจะแกล้งผมจนเครียดหนีไปโดดตึกตายซะแล้ว ไอ้อ๋องเลยตกใจรีบวิ่งมาดูที่ด้านหลังหน้าต่าง แล้วก็เห็นผมทำท่าจะกระโดดลงไปข้างล่างพอดี

“ต้นมะขามตรงนี้เมื่อหลายปีที่แล้วเคยมีคนมาปีนช่วงปิดเทอม ไต่ตามกิ่งมะขามใหญ่เข้ามาที่ระเบียงตรงนี้จะเข้ามาขโมยของในห้อง แต่พลาดหล่นลงไปตายซะก่อน ครูเขาเลยให้ตัดกิ่งที่มันยื่นมาทางนี้ทิ้ง...รอยด้วนๆนั่นไง” เจี๊ยบหัวหน้าห้องที่กลับเข้ามาดูความเรียบร้อยก่อนเลิกเรียนเล่าให้ผมฟัง พลางชี้ให้ดูรอยตัดกิ่ง“จริงๆแล้วหน้าต่างบานนี้ครูเขาก็ไม่ได้ให้เปิดมานานแล้วนะ เพราะมีบางคนบอกว่าเวลามองออกไป บางคนเห็นเด็กผู้ชายที่ตายไปมานอนเล่นอยู่บนคาคบกิ่งมะขาม เด็กบางคนปีนหน้าต่างออกไปตามบอกว่ามีรุ่นพี่ชวนให้ปีนไปเล่นบนกิ่งมะขาม ทั้งๆที่กิ่งมะขามถูกตัดทิ้งไปนานแล้ว”

หลังจากวันนั้น ผมก็กลัวจนขนหัวลุกทุกครั้งที่ต้องเข้ามาเรียนในห้อง และย้ายที่นั่งไปนั่งติดกับมุมประตูห้อง โดยมีไอ้อ๋องกับไอ้ตาต้าช่วยจัดหาที่นั่งให้เป็นอย่างดีแล้วมันก็นั่งกับผมด้วย

กลายเป็นว่าเรื่องเจอผีในโรงเรียนกลายเป็นเรื่องดีกับผม เพราะผมได้เพื่อนขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ การที่ผมเกือบตายไปจริงๆต่อหน้าต่อตาไอ้อ๋องกับไอ้ตาต้า ทำให้พวกมันเกิดกลัวขึ้นมา มันมาพูดภายหลังว่าที่แกล้งผมเพราะเห็นผมหงอๆเหงาๆน่าแกล้งและคงสนุกดี ไม่ได้ทันคิดว่าจะทำให้ผมเครียดและเป็นทุกข์แค่ไหน อันที่จริงพวกมันก็เป็นแค่เด็กเหมือนกับผม โง่เรื่องความสัมพันธ์พอๆกันกับผม ไม่ได้เลวร้ายอะไรมากนักหรอกครับ ชีวิตในโรงเรียนของผมต่อจากนั้นเลยง่ายขึ้น

เรื่องนี้แม้ผ่านมานานแล้วแต่ผมก็ยังไม่เคยลืม และยังทำบุญให้เด็กคนที่เคยยื่นมือมาชวนผมไปบนกิ่งมะขาม มีคนเห็นว่าเขายังคงติดอยู่ที่กิ่งมะขามกิ่งนั้นจนถึงทุกวันนี้ แต่ผมหวังอยู่เสมอว่าในที่สุดแล้วเขาคงได้ไปเกิดใหม่ในที่ดีๆ ไม่ต้องมาเสี่ยงชีวิตลักขโมยจนต้องตายอย่างนี้อีก.