เสียงเชียร์ดังสนั่นไปทั่วอารีน่าเสมือนจริงของเกม Kingdom Quest Online อารีน่าระดับเซิร์ฟเวอร์ในวันนี้มีผู้ชมออนไลน์เข้าร่วมมากกว่าหนึ่งล้านคน ทุกสายตาจับจ้องไปยังสองกิลด์ยักษ์ใหญ่แห่งเซิร์ฟเวอร์—Shadow Wings และ Sky Falcon การต่อสู้ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เรื่องของชัยชนะ แต่คือศักดิ์ศรีและชื่อเสียงของทั้งสองฝ่าย
ทีมของ Shadow Wings ประกอบไปด้วยสมาชิกหกคน แต่ละคนยืนตำแหน่งอย่างแม่นยำและเคร่งครัด หัวหน้ากิลด์ J.W. หรือ “ราชินีแห่งสงคราม” กำลังยืนอยู่กลางสนามในชุดเกราะสีดำแซมทองพร้อมด้วยดาบคู่ประจำตัวที่ส่องประกายวาววับ เธอสงบนิ่ง ราวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ในกำมือของเธอ
“เจ! ด้านขวา พวกเขากำลังตีปีกขวา!” เสียงของแซ็ค มือธนูของทีมตะโกนผ่านไมโครโฟน
เจหรี่ตา มองภาพการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามผ่านมินิแมป รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นมุมปาก
“ใจเย็น รอให้พวกเขาเข้ามาใกล้อีกนิด เราจะล่อพวกเขาเข้ามาในแนวรับของเราแล้วสวนกลับ อย่าออกนอกตำแหน่ง”
คำสั่งของเธอชัดเจน ทุกคนตอบรับด้วยความมั่นใจ
“รับทราบครับ/ค่ะ หัวหน้า!”
ฝั่งตรงข้ามของสนาม แทน หัวหน้ากิลด์ Sky Falcon กำลังยืนอยู่บนเนินสูงของทีมฝ่ายตน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกดดัน เขาสวมเกราะสีเงินสะท้อนแสงและถือหอกยาวประจำตัว แต่ในขณะนี้ แม้จะดูสง่างามเหมือนอัศวินแห่งแสง แต่สีหน้าของเขาแสดงถึงความตึงเครียด
“ลิน! ตีโอบซ้าย อย่าลืมดักนักเวทย์พวกนั้นก่อนที่จะเริ่มร่ายเวท แดน นายไปกับลิน ส่วนที่เหลือคอยกดดันตรงกลาง!” แทนพยายามจัดแผนใหม่หลังจากทีมของเขาเริ่มเสียเปรียบ
ทว่าทีมของเขากลับไม่ได้เป็นเอกภาพเหมือน Shadow Wings บางคนลุยเดี่ยว บางคนลังเลไม่ทำตามแผน ทั้งที่เขาพยายามตะโกนสั่งการผ่านไมโครโฟน
ภายในสนามแข่งอารีน่า
ลิน นักฆ่าสาวแห่ง Sky Falcon กำลังเร่งฝีเท้าเข้าหาเป้าหมาย เธอใช้มีดสั้นพิเศษที่มีเอฟเฟกต์ลบล้างเวทมนตร์หมายจะจัดการลูซี่ นักเวทย์สายโจมตีของ Shadow Wings แต่ลูซี่ที่ยืนอยู่กลางสนามกลับมีเกราะเวทมนตร์ห่อหุ้มตัว พร้อมกับที่เจ สั่งการผ่านไมโครโฟนทันที
“แซ็ค สนับสนุนลูซี่ ปล่อยลูกธนูน้ำแข็งไปที่ลิน!”
ในพริบตา ลูกธนูน้ำแข็งขนาดใหญ่ถูกยิงออกไปอย่างรวดเร็ว เส้นทางของมันเฉียบคมจนลินต้องกระโดดหลบไปด้านข้าง ทว่าขณะเดียวกัน ลูซี่ก็ไม่เสียเวลา เธอยกไม้เท้าเวทย์ในมือขึ้นแล้วร่ายคาถา
“เกลียวเพลิงมรณะ!”
เปลวเพลิงขนาดใหญ่ถูกปล่อยออกมา ลินโดนแรงระเบิดกระแทกจนกระเด็นไปไกล เสียงตะโกนของแทนดังผ่านไมโครโฟน
“ลิน! ถอยก่อน!” แต่สายไปแล้ว ลินพ่ายแพ้ในทันที
ด้านปีกขวาของสนาม สถานการณ์ไม่ต่างกันนัก ดาร์ค นักดาบแทงค์ของ Shadow Wings กำลังยืนต้านทีมบุกของ Sky Falcon ด้วยโล่ขนาดใหญ่ของเขา ท่ามกลางการโจมตีไม่หยุดยั้งจากแดนและสมาชิกอีกสองคนของ Sky Falcon
“กดดันดาร์คต่อ! อย่าให้มันหายใจ!” แดนตะโกนด้วยความหงุดหงิด
แต่ดาร์คเพียงหัวเราะในลำคอ
“คิดว่าทำได้ก็ลองดู” เขากระแทกโล่ลงพื้น พร้อมกับเปิดใช้งานสกิล
“เกราะเทพจุติ!”
เกราะพลังงานสีทองส่องสว่างห่อหุ้มร่างกาย ทำให้เขาไม่รับความเสียหายชั่วขณะ
“แดน ถอย! เราต้องปรับแผนก่อน!” แทนตะโกนเตือน แต่สายเกินไป แซ็คที่ยืนซุ่มอยู่ในมุมลับของสนามยิงลูกธนูติดพิษเข้าที่หลังของแดน ส่งผลให้เขาหมดแรงและล้มลงในที่สุด
เมื่อสมาชิก Sky Falcon เริ่มล้มตายทีละคน ทีม Shadow Wings ก็ยิ่งขยายความได้เปรียบ เจสั่งการอย่างเฉียบขาดเหมือนแม่ทัพในสนามรบ ทุกการเคลื่อนไหวของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจและความชำนาญ เธอรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีชัยชนะจะตกเป็นของพวกเธอ
“ทุกคน บีบพวกเขาเข้ามุม! อย่าให้เหลือช่องว่าง!”
ในตอนนั้นเอง แทนที่เหลือเพียงคนเดียวบนสนามฝั่ง Sky Falcon ก็ยืนขึ้นอย่างยืดหยัด แม้จะรู้ว่าความพ่ายแพ้กำลังมาเยือน แต่เขาไม่คิดจะยอมแพ้ง่าย ๆ เขากระโดดลงจากเนินพร้อมกับใช้สกิล “อัศวินพิโรธ” หอกของเขาเปล่งแสงสีทองพลางพุ่งเข้าหา J.W.
เจเห็นดังนั้น ยกดาบคู่ของเธอขึ้นพร้อมตอบโต้ เธอหลบการโจมตีอย่างคล่องแคล่วก่อนที่จะหมุนตัวใช้สกิล “สายลมพิฆาต” โจมตีแทนด้วยคมดาบที่รวดเร็วและรุนแรง แทนไม่สามารถต้านทานได้และล้มลงในที่สุด
เสียงประกาศชัยชนะดังไปทั่วเซิร์ฟเวอร์ “Shadow Wings ชนะเลิศการแข่งขัน! ราชินีแห่งสงครามชนะติดต่อกันสามปีซ้อน!”
เจหันกลับมามองทีมของเธอ ทุกคนยิ้มกว้างพร้อมกับชูอาวุธขึ้นเหนือศีรษะ พวกเขารู้ดีว่าชัยชนะครั้งนี้คือผลจากการทำงานเป็นทีมและการนำทีมที่ยอดเยี่ยมของ J.W.
“งานดีมากทุกคน” เจพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน เสียงของเธออบอุ่น
“ไปพักกันเถอะ”
ทีม Shadow Wings เดินออกจากสนามอารีน่า พร้อมกับเสียงเชียร์และคำยกย่องที่ดังไม่ขาดสาย ทิ้งให้ Sky Falcon ได้แต่เก็บบทเรียนจากความพ่ายแพ้ไปอย่างขมขื่น
ในโลกแห่งความจริง เจนั่งเอนหลังด้วยท่าทางสบายใจในห้องเล็ก ๆ ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของกาแฟและแสงไฟอ่อน ๆ จากจอคอมพิวเตอร์ อุปกรณ์เกมระดับไฮเอนด์ล้อมรอบเธอ บนโต๊ะวางแก้วกาแฟที่ยังมีไออุ่นลอยขึ้นมาเป็นสาย เธอถอดหูฟังออกแล้วหายใจลึก รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนใบหน้า
สายตาของเธอจับจ้องหน้าจอที่แสดงอันดับผู้ชนะในการแข่งขันครั้งล่าสุด ข้อความแสดงความยินดีและคำชมเชยจากผู้ชมในแชทไหลมาไม่หยุด เจเลื่อนเมาส์ไปที่หน้าต่างแชทของทีมก่อนจะพิมพ์ข้อความส่งไป
“เยี่ยมไปเลย พวกนายทำได้ดีมาก”
เพียงไม่นาน สมาชิกในทีมของเธอก็ตอบกลับด้วยข้อความเต็มไปด้วยความดีใจและภาคภูมิใจ เจหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง หญิงสาวเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ทอดสายตามองไปยังหน้าจอที่ยังคงแสดงผลอย่างสดใส
ในขณะเดียวกัน ที่อีกฟากหนึ่งของเมือง แทนไทกำลังนั่งอยู่ในห้องทำงานส่วนตัวของเขา ท่ามกลางบรรยากาศตึงเครียด โต๊ะของเขาเต็มไปด้วยเอกสารและจอคอมพิวเตอร์หลายจอที่เปิดข้อมูลหลากหลาย แทนจ้องหน้าจอหนึ่งที่แสดงประวัติผู้เล่นของ J.W. อย่างตั้งใจ
“ใครวะ? เจดับเบิ้ลยู?” เขาพึมพำกับตัวเอง คิ้วขมวดมุ่น มือกดเลื่อนเมาส์รวบรวมข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับหัวหน้ากิลด์ผู้ลึกลับคนนี้
การแข่งขันในวันนี้ไม่เพียงทำให้เขาพ่ายแพ้ในเกม แต่ยิ่งทำให้เขาสนใจในตัว J.W. มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ทั้งความสามารถในการวางแผน การสั่งการ และความลึกลับที่รายล้อมตัวเธอ ทำให้จิตใจของเขาว้าวุ่น
แทนไทเอนตัวพิงเก้าอี้ ใบหน้าสะท้อนความตั้งใจที่แรงกล้า
“ฉันต้องรู้ให้ได้...เธอเป็นใคร?”
จุดเริ่มต้นของภารกิจที่ยาวนานของแทนไทในการค้นหาคำตอบเกี่ยวกับ J.W. เริ่มต้นจากคำโจษจันในวงการเกม ผู้เล่นหลายคนพูดถึงหัวหน้ากิลด์ผู้ลึกลับคนนี้อย่างชื่นชม ทั้งในเรื่องความสามารถ วางแผนกลยุทธ์ และการสั่งการที่เฉียบขาด
ในฐานะนักพัฒนาเกม แทนไทที่มักจะอยู่เบื้องหลังและเฝ้าดูความสำเร็จของโปรเจกต์ตัวเองมาตลอด รู้สึกทึ่งจนต้องเข้ามาเล่นเกมที่เขาสร้างขึ้นเพื่อพิสูจน์ว่าคำลือถึง J.W. นั้นจริงหรือเกินจริง
แต่ยิ่งเล่น เขาก็ยิ่งเห็นชัดว่า J.W. ไม่ใช่แค่ผู้เล่นธรรมดา ความเฉียบแหลมและความลึกลับของเธอดึงดูดเขาเหมือนกับปริศนาที่รอการไข
แทนไทพยายามติดตามข้อมูลของเธอจากทุกช่องทาง ทั้งฟอรัมเกม ห้องแชตของเหล่าผู้เล่น และกระทั่งโซเชียลมีเดียที่อาจเกี่ยวข้อง แต่ก็เหมือนเธอเป็นเงาที่ไม่มีตัวตนจริง ทุกข้อมูลที่เขาได้มาล้วนแต่เลือนราง ไร้ความแน่นอน ราวกับว่าเธอปกปิดตัวตนได้อย่างสมบูรณ์แบบ
คำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวของแทนคือ
เธอคือใคร?
ในห้องทำงานส่วนตัวที่เต็มไปด้วยหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ แทนนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ส่วนตัวของเขา มือเรียวค่อย ๆ คลิกเมาส์ไปเรื่อยๆ สายตาของเขาจับจ้องหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่แสดงหน้าข้อมูลของผู้เล่นในเกมคิงดอมเควสออนไลน์“J.W.”ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอชัดเจน แต่ข้อมูลอื่น ๆ กลับเลือนรางจนแทบไม่มีอะไรเลยแทนเลื่อนเมาส์ไปเปิดหน้าต่างข้อมูลพื้นฐาน แต่พบเพียงข้อมูลที่ดูเหมือนจะเป็นของปลอม ทั้งชื่อ ที่อยู่ และเบอร์ติดต่อที่ดูผิดปกติ“ไม่มีทาง...” แทนพึมพำกับตัวเอง เขาเป็นเจ้าของเกมนี้ และมีสิทธิ์เข้าถึงฐานข้อมูลของผู้เล่นทุกคนแต่สำหรับ J.W. ข้อมูลที่เขาเห็นมีเพียงชื่อในเกมและบันทึกการเล่นบางส่วนเท่านั้น“ปกปิดข้อมูลได้ขนาดนี้ เธอเป็นใครกันแน่?”แทนพึมพำกับตัวเอง ขณะที่สายตาจับจ้องไปที่ไอคอนของผู้เล่นที่มีเพียงรูปโลโก้กิลด์ Shadow Wings ประดับไว้แทนขยับตัวพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาสีเข้มเต็มไปด้วยความสงสัยและความท้าทายที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนตั้งแต่เขาเริ่มพัฒนาเกมนี้เขากดปุ่มเรียกข้อมูลย้อนหลัง ทั้งสถิติการต่อสู้ บันทึกการใช้สกิล และประวัติการทำเควสต์ สิ่งเดียวที่เขาพอจะสังเกตได้คือJ.W. มีรูปแบบการเ
ภายในสนามบาส เสียงกรี๊ดดังลั่นจากเหล่านักศึกษาหญิงเมื่อรุ่นพี่แทนไทเดินลงสนามบาสด้วยชุดแข่งที่เรียบง่าย แต่ดูดีจนสะดุดตา เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงสมส่วน กล้ามเนื้อกระชับราวกับถูกปั้นแต่ง หน้าตาหล่อเหลาคมคายเหมือนพระเอกซีรีส์เกาหลีแทนไทไม่เพียงแค่หน้าตาดี แต่ยังมีความสามารถที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ ทุกครั้งที่เขาลงแข่ง ไม่ว่าจะเป็นกีฬาหรือกิจกรรมใด ๆ เขามักจะทำคะแนนสูงสุดและนำทีมไปสู่ชัยชนะเสมอ“นั่นไง พี่แทนไท!” แพรวากระซิบอย่างตื่นเต้น พลางสะกิดเจที่ยืนอยู่ข้าง ๆ“หล่อใจละลายชะมัด แกไม่สนใจพี่เขาเหรอ?”“ก็แค่คนๆ นึงน่ะ”แพรวาถลึงตา“คน ๆ นึงที่ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง แล้วก็เป็นขวัญใจสาว ๆ ครึ่งมหา’ ลัยนะ! แกนี่ไม่เข้าใจอะไรเลย!”เจยักไหล่ไม่สนใจนัก สายตาของเธอมองไปยังสนามอย่างเฉยชา ท่ามกลางเสียงเชียร์และบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นการแข่งขันบาสระหว่างคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์กับคณะบริหารธุรกิจกำลังดำเนินไปอย่างดุเดือด คณะบริหารที่มีผู้เล่นมากประสบการณ์กำลังขึ้นนำอย่างชัดเจน เสียงเชียร์จากฝั่งคณะบริหารดังกึกก้องยิ่งทำให้บรรยากาศคึกคักขึ้น“โอ๊ย คณะเราโดนนำ ทำไมกากงี้วะ!” แพรวาพึมพำอ
เสียงคลิกเมาส์ดังแผ่วเบาในมุมหนึ่งของร้านคาเฟ่เล็ก ๆ ที่ตกแต่งด้วยโทนสีอบอุ่น ผ้าม่านโปร่งแสงปล่อยให้แสงแดดยามเย็นลอดผ่านเข้ามา บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นและเสียงเพลงเบา ๆ ที่เปิดคลอเจนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ด้วยสีหน้าจริงจัง ดวงตาจับจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า บนจอแสดงภาพแผนที่ของเกมคิงดอมเควสออนไลน์ พร้อมกับบันทึกย่อที่เต็มไปด้วยรายละเอียดการวางแผนสำหรับอีเวนต์ใหญ่คืนนี้“ธนูยืนแนวหลัง... นักเวทย์ต้องคุมวงพื้นที่ตรงนี้ แล้วก็ตั้งแทงค์ไว้ตรงนี้กันบอสหลุด” เจพึมพำเบา ๆ พลางจดบันทึกเพิ่มเติมในสมุดข้างตัวขณะกำลังตั้งใจวางแผน เสียงใสของมีน พนักงานสาวในร้านและรุ่นพี่มหาวิทยาลัยก็ดังขึ้น“เจ พี่ขอตัวไปทำธุระที่ธนาคารสักครู่นะ”เจเงยหน้าจากจอ ยิ้มรับเล็กน้อย“ได้สิพี่มีน ไปเถอะ เดี๋ยวเจดูร้านให้เอง”“ขอบใจมาก ถ้ามีลูกค้าเยอะเดี๋ยวพี่รีบกลับ” มีนส่งยิ้ม ก่อนจะหยิบกระเป๋าและเดินออกจากร้านไปเจเหลือบตามองประตูร้านที่ปิดลงชั่วครู่ ก่อนจะกลับมาจดจ่อที่หน้าจอเหมือนเดิมเธอรู้ดีว่าอีเวนต์ใหญ่คืนนี้ไม่ใช่แค่การปราบบอสธรรมดา แต่มันคือบททดสอบความสามัคคีของทีมและความสามารถในการวางแผนของเธอใ
เสียงประตูร้านคาเฟ่ปิดลงพร้อมป้าย “ปิดบริการ” ที่พลิกหันออกไปด้านนอก เจถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก หลังจากทำความสะอาดร้านและเตรียมทุกอย่างไว้สำหรับวันพรุ่งนี้“สองทุ่มตรง... ได้เวลาแล้ว” เธอกล่าวเบา ๆ กับตัวเอง ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบนของร้าน ที่เป็นทั้งบ้านและพื้นที่ส่วนตัวของเธอประตูห้องนอนถูกผลักเปิด เผยให้เห็นพื้นที่ที่ถูกจัดแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ลงตัว กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของน้ำหอมปรับอากาศลอยคลุ้ง อุปกรณ์เกมระดับไฮเอนด์วางเรียงรายอยู่มุมห้อง มีจอคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ ชุดคีย์บอร์ดและเมาส์ RGB ที่เปล่งแสงระยิบระยับ และเก้าอี้เกมมิ่งที่ออกแบบให้รองรับสรีระอย่างพอดีแสงไฟในห้องถูกปรับเป็นโทนสีม่วงอมฟ้า ทำให้บรรยากาศดูเหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในโลกเสมือนจริง เจเดินตรงไปนั่งลงที่เก้าอี้ หยิบหูฟังขึ้นมาสวมด้วยท่าทางคุ้นเคยเธอเปิดเกม Kingdom Quest Online ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เสียงอินโทรเกมดังกระหึ่มในหูฟัง เจคลิกเข้าสู่ระบบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะล็อกอินเข้าสู่บัญชีของเธอJ.W. ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือชื่อในเกมของเธอ หัวหน้ากิลด์แห่ง Shadow Wings ที่กำลังจะนำทีมเข้าสู่ภารกิจครั้งสำคัญในคืนนี้• • • •
“ทุกคน ตามแผน! อย่าตื่นตระหนก!” เสียงของเจดังผ่านแชทเสียง น้ำเสียงมั่นคงและเด็ดขาดของเธอช่วยสร้างความมั่นใจให้กับทีมการต่อสู้กับดราโกนาธ บอสมังกรยักษ์กำลังดำเนินไปอย่างดุเดือด เปลวเพลิงสีแดงฉานของมันแผดเผาพื้นที่รอบข้างจนแทบเป็นเถ้าถ่าน เศษซากสิ่งปลูกสร้างในเกมกระเด็นกระจัดกระจาย แต่ทีมชาโดว์วิงส์ก็ยังคงรักษาความสามัคคีเอาไว้ได้ การสื่อสารที่ยอดเยี่ยมและความสามารถของแต่ละคนช่วยกันลดพลังชีวิตของบอสลงอย่างต่อเนื่อง“แทงค์ระวัง! อย่าให้มันหันไปทางแนวหลัง!” เจตะโกนเตือนพลางกดสกิลสนับสนุนเพื่อนร่วมทีมพลังชีวิตของดราโกนาธค่อย ๆ ลดลงจนเหลือเพียง 15% สัญญาณแห่งชัยชนะเริ่มฉายชัด เจมองเห็นโอกาสที่เธอเฝ้ารอมานาน“ทุกคนถอยออกมา! ฉันจะโจมตีปิดฉาก!”ร่างของ J.W. ในเกมพุ่งทะยานเข้าสู่แนวหน้าด้วยความเร็วสูง เธอเปิดใช้งานสกิล Shadow Breaker พลังอันรุนแรงระเบิดออกจากดาบของเธอ พื้นดินในเกมสั่นสะเทือนราวกับจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ คลื่นพลังมหาศาลพุ่งตรงไปยังบอสแต่เพียงเสี้ยววินาที ดราโกนาธกลับตวัดปีกขนาดใหญ่ของมัน แรงลมมหาศาลส่งร่างของ J.W. กระเด็นออกไปไกล พร้อมกันนั้น เปลวเพลิงสีเขียวมรกตที่ลุกโชติช่วงก็พุ่
เสียงคำรามของดราโกนาธ มหาอสูรก้องกังวานไปทั่วสนาม การต่อสู้ดุเดือดราวกับจะไม่มีวันสิ้นสุด ทีมสกายฟอลคอนกำลังอยู่ในช่วงที่ยากลำบากที่สุด เปลวเพลิงสีเขียวจากมังกรยักษ์เผาพื้นที่รอบข้างจนแทบไม่เหลือที่ยืน“มันแข็งแกร่งเกินไป! แบบนี้เราไม่ไหวแน่!” วัฒน์พูดเสียงสั่นผ่านไมโครโฟนแทนกัดฟันแน่น ขณะที่ดวงตาจ้องจอเกมอย่างไม่กระพริบ สมองของเขากำลังวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็ว“ทุกคนหยุดโจมตี! ฟังแผนใหม่ของฉันก่อน!” เสียงของเขาดังขึ้นนิ่งและมั่นคงทีมทั้งหมดหยุดชะงัก แม้พวกเขาจะรู้สึกสิ้นหวังกับพลังของมังกร แต่คำสั่งของแทนทำให้ทุกคนสงบลงและเริ่มฟังอย่างตั้งใจ“รัน ดีบัฟลดพลังโจมตีของมันต่อเนื่อง อย่าให้มันมีจังหวะปล่อยสกิลใหญ่ได้อีก”“ได้เลย!” รัน ตอบก่อนจะเริ่มร่ายเวท "Curse Frost" พลังดีบัฟที่ทำให้บอสโจมตีช้าลงและอ่อนแรงลงเล็กน้อย“ดล นายกับ วัฒน์ ลุยอิมป์เพลิง อย่าให้มันรุมเข้ามาเพิ่มความเสียหาย”“เข้าใจแล้ว!” ดล ตอบพร้อมพุ่งไปด้านข้าง ใช้สกิล "Shadow Dash" แทงทะลุอิมป์เพลิงในเสี้ยววินาที“วัฒน์ ตามมา ฉันจะเคลียร์ด้านซ้าย!”“โอเค!” วัฒน์ ตอบและเล็งธนูยิงสนับสนุน“ส่วน วิทย์ดึงบอสไว้ให้มั่น ใ
ร้านคาเฟ่ ‘Luna Brews’ ใจกลางเมืองคึกคักไปด้วยผู้คน เสียงเครื่องชงกาแฟดังก้องเคล้ากับเสียงพูดคุยเบา ๆ จากลูกค้าที่นั่งกระจายตัวตามมุมต่าง ๆ โต๊ะไม้ขัดมันสะอาดสะท้อนแสงแดดยามสายผ่านกระจกใสที่เปิดโล่งแทนนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน สายตาของเขาจ้องจอแล็ปท็อปตรงหน้า ร่างสูงในชุดเรียบง่ายแต่ดูดีดึงดูดสายตาผู้คน เสื้อเชิ้ตสีดำพอดีตัวที่พับแขนขึ้นถึงข้อศอกเข้ากันอย่างลงตัวกับกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้ม รองเท้าผ้าใบสีขาวสะอาดตาเสริมลุคที่ดูสบาย ๆ แต่เต็มไปด้วยเสน่ห์ทรงผมเซตเรียบง่ายโชว์หน้าผากกว้าง ดวงตาคมสีดำสนิทฉายแววครุ่นคิด เงียบขรึม และสุขุม เพียงเขานั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ก็เหมือนรัศมีบางอย่างดึงดูดสายตาสาว ๆ ในร้าน ทุกคนต่างเหลียวมองผ่านโต๊ะของเขาอย่างอดไม่ได้ บ้างก็หันไปกระซิบกับเพื่อนอย่างตื่นเต้น“ไง รอนานมั้ย?”เสียงทุ้มชัดเจนดังมาจากด้านหลังของแทน ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อปทันที เบียร์ รุ่นพี่คนสนิทจากคณะวิศวะคอมพิวเตอร์ก้าวเข้ามานั่งฝั่งตรงข้าม ใบหน้าคมเข้มยังคงดึงดูดทุกสายตาเหมือนเดิมเบียร์หรือในโลกใต้ดินรู้จักเขาในฉายา ‘ผู้ไร้เงา’ เป็นแฮกเกอร์อันดับหนึ่งผู้สร้างตำนาน ด้วยการเจาะ
ร้านคาเฟ่ ‘Bookmark Brews’ ตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยไทระ เป็นร้านเล็ก ๆ ที่มีเสน่ห์ในตัวเอง ด้วยการตกแต่งผสมผสานระหว่างความอบอุ่นของไม้และชั้นหนังสือที่วางเรียงรายตามผนัง เสียงเพลงแจ๊สเบา ๆ คลอไปกับกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นที่อบอวลทั่วร้านแทนเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเบียร์ ทั้งสองมองไปรอบ ๆ ร้านเพื่อสำรวจบรรยากาศ แสงธรรมชาติส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ทำให้ทุกมุมของร้านดูสว่างและสงบ“ที่นี่เหรอ?”เบียร์ถาม พลางเลิกคิ้วเมื่อเห็นลูกค้าสองสามคนกำลังนั่งอ่านหนังสือในมุมต่าง ๆ ของร้าน และบางคนก็ใช้มีแล็ปท็อปนั่งทำงาน“ตามพิกัดคือที่นี่ล่ะ” แทนตอบพลางกวาดสายตามองหาหญิงสาวคนนั้นทั้งสองคนเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ โดยมีน พนักงานสาวประจำร้านก็เอ่ยต้อนรับด้วยรอยยิ้มสดใส“ยินดีต้อนรับค่ะ รับอะไรดีคะ”“เอสเพรสโซ่ร้อน” แทนสั่งเสียงเรียบ“อเมริกาโน่ร้อน” เบียร์ต่อด้วยน้ำเสียงสุภาพแทนมองไปรอบ ๆ ร้าน สายตาสำรวจไปยังมุมต่าง ๆ ก่อนจะหันกลับมาถามมีนด้วยน้ำเสียงที่พยายามให้ดูปกติ“พนักงานวันก่อน...”กริ๊ง!เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้น ดึงความสนใจของทั้งแทนและเบียร์“พี่มีน เมล็ดกาแฟมาส่งค่ะ ให้เจทำไงคะ?”เสียงหวานใส
เจใช้สมาธิจดจ่ออยู่กับการเขียนโค้ดสำหรับป้องกันระบบในโปรเจกต์ของแทนไท แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามเพ่งสายตาไปที่หน้าจอแค่ไหน เมื่อไหร่ที่เธอหยุดพักสายตาและสมอง ภาพใบหน้าคมเข้มและสัมผัสร้อนแรงของเขาในคืนนั้นก็กลับมาวนเวียนในหัวเธอไม่หยุด“โอ๊ยยยย! จะบ้าตายแล้ว!”เธอร้องออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะยีผมตัวเองจนยุ่งเหยิง แล้วคว่ำหน้าลงกับโต๊ะ เสียงบ่นงึมงำดังลอดออกมาจากปาก“ทำไมถึงนึกถึงแต่คืนนั้นอยู่ได้เนี่ย! เขาสะกดจิตฉันไว้รึไงกัน!”เจครางออกมาพลางจิ๊ปากอย่างขัดใจ ในใจก็พยายามสลัดภาพเหล่านั้นออก แต่เหมือนยิ่งห้ามยิ่งคิดทันใดนั้น เสียงแจ้งเตือนจากมือถือก็ดังขึ้น ดิสคอร์ดกลุ่มกิลด์ชาโดว์วิงส์มีข้อความเด้งขึ้นมารัวๆเธอหยิบมือถือขึ้นมาอ่าน ข้อความในแชทของสมาชิกกิลด์เต็มไปด้วยการแจ้งเตือนเรื่องการซ้อมรบในอารีน่าวันนี้Rogue_Key: ‘หัวหน้า! ลืมรึเปล่าว่าต้องซ้อมรบน่ะครับ!!’Dark_Nont: ‘นั่นสิ พวกเรารออยู่นะคร้าบ~ อย่ามาสายล่ะ’Silent_Rey: ‘หัวหน้ามาช้า จับตีแน่!’เจถึงกับสะดุ้งเฮือก ตาเบิกกว้าง ก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ“บ้าชิบ! ลืมสนิทเลย!”J.W.: ‘กำลังจะเข้าเกม!’เจวางมือถือ รีบเปิดแล็ปท็อปตรงหน้าเพื่อเข
กว่าที่แทนไทกับเจจะได้ทานมื้อเที่ยง ก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสาม เพราะเขาไม่ยอมปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนง่ายๆ แถมยังสั่งให้คนส่งอาหารฝากไว้ที่นิติบุคคลของคอนโดแทน“สุดท้าย...พี่ก็อิ่มอยู่คนเดียว”เจบ่นเสียงเบา กระปอดกระแปด ขณะที่นั่งมองแทนไทที่เพิ่งเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมถุงอาหารในมือ ก่อนจะยกซุปเต้าเจี้ยวญี่ปุ่นที่อุ่นร้อนแล้วมาวางตรงหน้าเธอ“หืม? ฉันยังไม่อิ่มเลยนะ”เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้น พร้อมกับสายตาคมที่มองเธออย่างมีเลศนัยเจชะงักเล็กน้อยเมื่อสบตากับเขา ใบหน้าของเธอร้อนขึ้นทันที และรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว (˶˃ᆺ˂˶)“จะอิ่มไม่อิ่มก็เรื่องของพี่สิคะ รีบกินเถอะค่ะ เดี๋ยวซุปเย็นหมด” เธอพูดตัดบทก่อนจะยกช้อนขึ้นมาจิบซุปเบาๆแทนไทหัวเราะเบาๆ กับท่าทางเขินอายของเธอ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ และเริ่มทานอาหารไปพร้อมกัน“ถ้าเป็นเธอ...ฉันไม่อิ่มอยู่แล้ว”คำพูดของเขาทำให้เจถึงกับสำลักซุป หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ขณะที่แทนไทยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์และเอื้อมมือไปลูบหลังเธอเบาๆ“พอแล้วค่ะ...รอยเต็มตัวหมดแล้ว” ประโยคหลังเธอแอบบ่นเบาๆแทนไทเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเอียงหน้ามองเธอด้วยรอยยิ้ม“อยู่ข้างใน ไม่มีใครเห็นหรอ
“เดี๋ยว!”“คะ?”เจหยุดชะงัก เอียงคอมองแทนไทด้วยความสงสัย เมื่อเขาจับข้อมือเธอไว้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูออก“เธอคงไม่คิดจะออกไปข้างนอกด้วยสภาพแบบนี้หรอกนะ?”เสียงทุ้มของเขาเอ่ยขึ้นอย่างเนิบช้า พร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ดูเจ้าเล่ห์ สายตาคมของเขาเลื่อนมองสำรวจทั่วร่างของเธอ“อ๊ะ!”เจก้มลงมองตัวเอง ก่อนจะนึกขึ้นได้ทันที ใบหน้าหวานแดงก่ำจนร้อนผ่าว เสื้อยืดตัวโคร่งของเขาที่เธอสวมใส่อยู่ แม้จะปิดตัวมิดชิด แต่เนื้อผ้าบางเบานั้นเผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจนเสื้อชั้นใน...ไม่มี!แพนตี้...ไม่มี!“พี่ไม่เตือนแต่แรกล่ะคะ!” (˶˃⤙˂˶)เจโพล่งขึ้นเสียงสั่น รีบจับชายเสื้อดึงเข้าหาตัวแน่นอย่างลนลานแทนไทหัวเราะเบาๆ เสียงนั้นฟังดูเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่มิด“นึกว่าเธอรู้ตัวอยู่แล้ว”“พี่แทน! แกล้งกันนี่นา!”“ฉันเปล่านะ”เขายักไหล่ก่อนจะเลื่อนมือไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ดึงกางเกงขาสั้นผ้าฝ้ายและเสื้อคลุมบางออกมายื่นให้เธอ“เปลี่ยนซะ แล้วค่อยออกไปหาอะไรกิน”แทนไทยิ้มบางๆ มองเจที่รับชุดจากมือเขาไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เธอกำลังจะหันตัวกลับไปทางห้องน้ำ แต่แทนไทกลับดึงข้อมือเธอไว้“พี่แทน?”“เปลี่ยนใจละ” เขาพูดพลางจูงมือ
ในห้องเซิร์ฟเวอร์ทดสอบอันล้ำสมัย แสงจากหน้าจอคอมพิวเตอร์หลากสีสะท้อนแสงวูบวาบไปทั่ว ห้องนี้ดูเหมือนศูนย์ควบคุมอะไรสักอย่างในหนังไซไฟ มีเสียงพัดลมระบายความร้อนของเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ดังแผ่วเบา แต่กลับเพิ่มความขลังให้กับบรรยากาศเจนั่งอยู่ที่หน้าจอหลัก ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองหน้าจอด้วยสมาธิเต็มเปี่ยม มือเรียวพิมพ์คำสั่งลงบนคีย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่ว สายตาของแทนไทที่นั่งอยู่ด้านหลังคอยมองเธออย่างเงียบๆ ใบหน้าของเขาแฝงความพอใจปนชื่นชมเจเริ่มต้นด้วยการเปิดหน้าต่างคำสั่ง และรันโปรแกรมพื้นฐานของเซิร์ฟเวอร์ทดสอบเพื่อเตรียมความพร้อม เธอพึมพำเบาๆ พลางตรวจสอบค่าพื้นฐานและดูว่าสภาพแวดล้อมเหมาะสมสำหรับการติดตั้งระบบป้องกันหรือไม่“ระบบที่ฉันออกแบบไว้...เรียบง่ายแต่มีประสิทธิภาพค่ะ” เจเอ่ยขึ้นขณะที่พิมพ์โค้ดต่อเนื่อง“มันจะทำหน้าที่เหมือนยามเฝ้าประตูของเซิร์ฟเวอร์”เธอกดปุ่ม Enter พร้อมกับหน้าจอแสดงข้อความตอบสนองทันที“กำลังเริ่มการติดตั้ง...”“อธิบายหน่อยสิ” แทนไทเอ่ย น้ำเสียงนุ่มแต่เต็มไปด้วยความสนใจเจหันมามองเขาเล็กน้อยก่อนจะเริ่มอธิบาย“ระบบนี้จะทำงานสองชั้น ชั้นแรกคือ Firewall ซึ่งจะปิดก
หลังจากที่เจทานอาหารเช้าเรียบร้อย แทนไทก็พาเธอตรงไปยังห้องทำงานอีกห้องหนึ่งของเขา เมื่อประตูถูกเปิดออก เจถึงกับตาโตด้วยความตื่นเต้น ห้องทั้งห้องดูราวกับห้องควบคุมในภาพยนตร์ไซไฟ ผนังด้านหนึ่งเต็มไปด้วยหน้าจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ที่แสดงข้อมูลการประมวลผลต่าง ๆ ไฟสีฟ้าเย็นตาที่ส่องจากเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ทำให้ห้องดูเหมือนหลุดมาจากโลกอนาคต“นี่คือ ‘Helios Core’”แทนไทพูดพร้อมผายมือไปทางเครื่องซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง น้ำเสียงของเขานิ่งเรียบ แต่แฝงความภูมิใจอย่างชัดเจน“มันคือซุปเปอร์คอมพิวเตอร์ที่เราใช้สำหรับรันเซิร์ฟเวอร์ทดสอบของเกม Helios Online ทุกระบบที่เกี่ยวข้องกับเกมถูกจัดการผ่านเครื่องนี้”เจเดินตามเขาไปยังโต๊ะควบคุมที่ตั้งอยู่กลางห้อง บนโต๊ะมีหน้าจอขนาดใหญ่และแป้นพิมพ์แบบพิเศษที่ดูซับซ้อน แต่ในขณะเดียวกันก็เรียบง่ายสำหรับการใช้งาน“ระบบนี้จัดการทุกอย่าง ตั้งแต่เซิร์ฟเวอร์หลัก เซิร์ฟเวอร์สำรอง รวมถึงการทดสอบฟีเจอร์ใหม่ ๆ ก่อนปล่อยให้ผู้เล่นใช้งานจริง” แทนไทพูดพลางกดคำสั่งบนแป้นพิมพ์ เปิดหน้าต่างแสดงโครงสร้างเกมให้เธอดู“ว้าว...นี่มันสุดยอดมากเลยค่ะ” เจพึมพำออ
แสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านม่านสีเทาส่องกระทบใบหน้าของเจ ทำให้เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างงุนงง ดวงตากลมโตมองไปรอบห้อง ก่อนจะตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง แต่เป็นห้องนอนของแทนไทเตียงนุ่มปูด้วยผ้าปูสีเข้มที่มีกลิ่นสะอาดอ่อนๆ แบบที่บ่งบอกถึงตัวตนของเขา เจขยับตัวเบาๆ พลางมองรอบห้องด้วยความเก้ๆ กังๆ ใจเต้นแรงเมื่อความทรงจำบางอย่างจากเมื่อคืนผุดขึ้นมาเธอหลับไปตอนไหนกันนะ...?ภาพที่ยังคงติดตา...ริมฝีปากของเขา...สัมผัสของเขา...ความเร่าร้อนที่แทบแผดเผาทุกอย่างให้ลุกโชน...เจรีบมุดหน้าลงกับหมอนทันที รู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งใบหน้า หัวใจเต้นโครมครามจนเธอกลัวว่ามันจะหลุดออกมา ก่อนจะนึกขึ้นได้อะไรบางอย่าง เธอก้มมองตัวเองทันทีเสื้อเชิ้ตขาวตัวโคร่งของเขาที่ยังสวมอยู่ตอนนี้... กระดุมทุกเม็ดถูกปล่อยให้เปิดโล่ง เนินอกขาวเนียนของเธอเผยให้เห็นรอยจ้ำแดงที่กระจัดกระจายเต็มไปหมด“บ้าชะมัด! พี่เขาทำรอยเต็มไปหมด” เธอพึมพำอย่างขัดใจ ใบหน้าแดงก่ำจนแทบจะเป็นสีเดียวกับรอยที่เห็นยิ่งเธอสำรวจตัวเอง ก็ยิ่งพบว่าทั้งต้นคอ ไหล่ แผ่นหลัง หรือแม้แต่หน้าท้อง ล้วนเต็มไปด้วยรอยแดงประทับจากเขา“ยังดีที่เขารัก
ให้ตายสิ!!ผมเริ่มสงสัยแล้วว่าการให้คำสัญญากับเธอ อาจเป็นการตัดสินใจที่ผิดที่สุดในชีวิตทันทีที่ผมเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป เพราะเป็นห่วง กลัวว่าเธอจะอาบน้ำนานเกินไปจนไม่สบายได้ แต่สิ่งที่ผมเห็นกลับทำให้ผมหยุดนิ่ง ราวกับเวลาถูกหยุดเอาไว้ร่างของเธอในเสื้อเชิ้ตขาวตัวโคร่งของผม เผยให้เห็นทุกสิ่งที่ผมไม่ควรเห็น ผ้าบางเบาของเสื้อเชิ้ตเปียกชื้นจากละอองน้ำทำให้ทุกอย่างชัดเจนเกินไปทรวดทรงของเธอ...หน้าอกอวบอิ่มที่ใหญ่เกินตัว ชัดเจนจนแม้แต่ปลายนิ้วของผมยังรู้สึกเหมือนได้สัมผัสกับภาพตรงหน้า จุกสีอ่อนปรากฏเด่นชัดทะลุเนื้อผ้า ไหนจะเรียวขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมาอีกและที่สำคัญที่สุด...เธอไม่ได้ใส่อะไรข้างในเลยเสื้อเชิ้ตตัวนี้ที่เคยดูธรรมดา กลับทำให้ผมเห็นทุกอย่างที่ควรซ่อนเร้น กลายเป็นสิ่งที่ทำให้สัญญาที่ผมให้ไว้...เริ่มสั่นคลอนผมพยายามสูดลมหายใจลึก เพื่อดึงสติกลับมา แต่ดวงตาคู่สวยที่หันมาสบตากับผม และใบหน้าของเธอที่ขึ้นสีระเรื่อทำให้ทุกอย่างยากขึ้นกว่าเดิม“เอ่อ...พี่ออกไปก่อนสิคะ...” เสียงหวานของเธอสั่นไหว ราวกับรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรให้ตายสิ...นี่มันเป็นการทดสอบความอดทนของผมชัด ๆเธอยก
“ขอชิมหน่อยนะ...”เดี๋ยว...ชิมอะไร? (꩜ ᯅ ꩜;)คำว่า ‘ชิม’ ของเขา กับของฉันความหมายเหมือนกันมั้ย?ขณะที่ฉันกำลังวิเคราะห์คำพูดของเขาในหัวอย่างสับสน พี่แทนก็ไม่รอให้ฉันได้ตั้งตัว จู่โจมด้วยริมฝีปากหนาอย่างรวดเร็ว รสจูบของเขาทั้งดูดดึงและร้อนแรง ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปาก ไล่ดุนลิ้นฉันอย่างชำนาญจนฉันแทบหายใจไม่ทันไม่ทันไร แขนแกร่งของเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นจนขาแทบลอยจากพื้น แขนทั้งสองข้างของเขาประคองฉันไว้อย่างมั่นคง“ไม่อยากตก...ก็เกาะดีๆ”เขากระซิบด้วยเสียงทุ้มพร่า น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ ขณะที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกจากฉัน ก่อนจะบดขยี้จูบอย่างร้อนแรงอีกครั้ง รสจูบที่เร่าร้อนและหนักแน่นทำให้ฉันรู้สึกวูบวาบจนเผลอเกี่ยวขาไว้รอบเอวเขาแน่น ร่างกายเหมือนจะตอบสนองไปเองในที่สุด ฉันก็ต้องปล่อยให้เขาอุ้มพาฉันเดินออกจากห้องน้ำอย่างง่ายดาย เป้าหมายปลายทางของเขาคือห้องนอนที่ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความตั้งใจที่เขาเตรียมไว้แล้วเขาวางร่างฉันลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ร่างสูงของเขาคร่อมอยู่เหนือฉัน แขนแกร่งเท้าศอกลงบนที่นอนอย่างมั่นคง มือข้างหนึ่งช้อนต้นคอของฉันขึ้นเพื่อให้ริมฝีปากของเราประกบกันแนบชิดยิ
นี่มัน...บ้าบอที่สุด! (˶°ㅁ°) !!กว่าพี่แทนจะยอมปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดและจูบหวานๆ ของเขาได้ ปากของฉันก็บวมแดงไปหมดแล้ว รู้ตัวอีกที...เขาใช้เวลาจูบฉันนานจนไม่น่าเชื่อ จูบแล้วจูบอีก ราวกับต้องการจารึกสัมผัสนั้นไว้ในใจฉัน ทุกสัมผัสจากริมฝีปาก แก้ม และซอกคอของเขาวนเวียนไปมาจนหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะใบหน้าฉันร้อนผ่าวราวกับจะระเบิด และดวงตาฉันก็เอาแต่ก้มต่ำ ไม่กล้าสบตาเขาเลย (˶˃ᆺ˂˶)แล้วดูคำพูดของเขาสิ...“ไปหาอะไรกินกัน เติมพลังซะก่อน”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา และสายตาที่เป็นประกายวิบวับทำให้ฉันใจเต้นไม่หยุด“พี่แทนคะ...พี่พาฉันกลับไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนก่อนได้ไหมคะ?” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะตอนนี้ชุดนักศึกษาที่ฉันใส่มาเริ่มยับยู่ยี่จนเกินกว่าจะเดินออกไปเจอผู้คน“ไม่ต้อง” เขาตอบทันที น้ำเสียงนั้นหนักแน่นจนฉันเถียงไม่ออก“ใส่เสื้อฉันนี่ล่ะ”“แต่ชุดนักศึกษา...”“พรุ่งนี้เธอมีเรียนเหรอ?” เขาเลิกคิ้วถาม“เอ่อ...ไม่มีค่ะ” ฉันตอบเสียงอ่อยอย่างจนปัญญาพอได้ยินคำตอบของฉัน เขาก็ยกยิ้มราวกับเป็นผู้ชนะ รอยยิ้มที่บอกชัดว่าเขาคุมเกมทุกอย่างได้อยู่หมัดทำไมฉันถึงสู้เขาไม่ได้ซักครั้งกันนะ!“ดี งั้นไม่ต้อ