บทที่ 6

ส่วนทางด้านคุณแม่มือใหม่นั้นกินอิ่มนอนหลับ วันหยุดเอาแต่กินกับนอนซะส่วนใหญ่ ฉันรู้สึกว่าตัวเองกินเก่งขึ้นมาก อยากกินนั่นนี่ตลอดเวลา แกรปฟู้ดมาส่งอาหาร ขนม ของหวานมากหน้าหลายตาจนรปภ.จำได้ว่าใครเป็นคนสั่ง ที่สำคัญฉันรู้สึกหนังท้องตึงหนังตาหย่อนทันทีที่กินเสร็จ

“กินแล้วก็นอนน้ำหนักไม่ขึ้นยังไงไหว”

ช่วยไม่ได้นะไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วตอนนี้กินอิ่มนอนอุ่นหุ่นไม่เกี่ยวพึมพำกับตัวเองเสร็จก็ก้มหน้าก้มตากินทุเรียนพูที่สองต่อ

“อรุณสวัสดิ์จ้าทุกคน” เสียงทักทายของพี่น้ำตาล

“และวันนี้พวกเราจะเริ่มต้นเปิดโปรเจกต์ใหม่ซึ่งถือได้ว่าเป็นเมกะโปรเจกต์แห่งปีของบริษัทเราเลยก็ได้นั่นก็คือพวกเราเป็นส่วนหนึ่งของทีมระบบที่ดูแลเรื่องการถ่ายทอดสดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกที่จะจัดขึ้นที่กรุงโตเกียวในปี 2040 ที่จะถึงนี้และสองในห้าของทีมเราต้องเดินทางไปดูงานและเรียนรู้เพิ่มเติมที่สำนักงานใหญ่ที่กรุงโตเกียวประเทศญี่ปุ่นจ้าหนึ่งในนั้นก็คือน้องใหม่อย่างน้องเจและน้องภพค้า....”

“เปลี่ยนเป็นหนูไปไม่ได้เหรอคะเจ๊...” เสียงออดอ้อนของเอแคร์ไปด้วยกันสองคนกับภพคงจะต้องฟินมากแน่ๆ

“ให้หนูไปนะคะ”

“โนจ๊ะรอบนี้เป็นสำนักงานใหญ่ที่รีเควสมาว่า ‘ปภาดาดารากร’ ต้องไปศึกษาดูงานที่นั่นมันเป็นธรรมเนียมหลังจากผ่านโปรเธอก็เคยไปไม่รู้ตั้งกี่รอบรอบนี้เป็นคิวของน้องใหม่จ๊ะ”

“น้องภพมีปัญหาอะไรไหมจ๊ะเพราะจะได้ทำการยืนยันเรื่องวีซ่าและระบุวันเดินทางในเดือนหน้า”

“ไม่มีปัญหาครับ”

“แล้วน้องเจละจ๊ะ”

“คือ...เจไม่สะดวกค่ะ”

“อ้าวทำไมละติดขัดตรงไหนมีปัญหาอะไรหรือเปล่าจ๊ะบอกพี่ได้นะ”

“เอ่อพอดีเจป่วยเป็นภูมิแพ้นะคะช่วงนี้ต้องรับการรักษาอย่างต่อเนื่องเพราะกดภูมินะคะไม่สะดวกเดินทางไกลแล้วอีกอย่างกลัวกระทบกับงานเมื่อไปอยู่ที่โน้นนะคะ” ฉันก้มหน้าโกหกคำโตพึ่งจากญี่ปุ่นมาได้แค่ไม่กี่เดือนแถมยังมีความหลังที่ไม่น่าจดจำอีกต่อให้เป็นเรื่องงานก็ไม่อยากไปแถมพะวงเรื่องลูกในท้องอีก

“ถ้างั้นเอแคร์ไปแทนน้องเจละกันยังไงก็ขอให้หายเร็วๆนะงั้นก็ตกลงตามนี้พี่จะได้รายงานพี่ปุ้ยอีกที”

“เอแคร์ยินดีมากค้ายิ่งไปกับน้องภพสองคนด้วยแล้วยิ่งโรแมนติกเข้าไปใหญ่”

“จ้า...ถามน้องภพหรือยังว่าเค้าอึดอัดหรือเปล่าที่ต้องติดแหง็กกับหล่อนตั้ง 3 เดือน”

“พี่น้ำตาลอะ” เสียงเย้าแหย่ของสองคนเรียกเสียงหัวเราะของคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี

“เอาล่ะ...และนี่คือเอกสารและโปรแกรมที่พวกเราต้องใช้กันในโปรเจกต์นี้ลองเอาไปศึกษากันดูนะจ๊ะเมื่อสองคนนี้ถึงญี่ปุ่นพวกเราก็จะเริ่มลงมือวางแผนร่วมกับสำนักงานใหญ่โดยวิดีโอคอลคอนเฟอเร้นช่วงนี้ก็ศึกษาโปรแกรมไปพลางๆก่อนนะจบรายงานเพียงเท่านี้จ้า” พี่น้ำตาลรายงานจบทุกคนก็หันกลับไปทำงานที่โต๊ะของตัวเอง

เมกะโปรเจกต์กินระยะเวลานานซะด้วยซิไม่รู้ผลตรวจโรคเป็นไงมั่งไหนจะเรื่องลาคลอดยังไงสักวันที่ทำงานก็ต้องรู้เรื่องงานไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่เพราะว่าสามารถทำที่ไหนก็ได้แต่ก็ยังอดกังวลไม่ได้อยู่ดีก็ตัวคนเดียวนี่เนอะถ้าไม่กังวลหรือไม่คิดอะไรเลยนี่ซิแปลกลูกทั้งคนถึงแม้ว่าจะลาคลอดได้ 3 เดือนไหนจะต้องหาพี่เลี้ยงเนิสเซอรีจริงด้วย...รถยังไม่ได้ซื้อเลยเพราะไปเรียนที่ญี่ปุ่นอยู่หลายปีจึงตัดสินใจขายเก๋งเก่าให้เต็นท์รถมือสองไปกลัวว่าจอดทิ้งไว้เฉยๆจะพังเอาโอ๊ย...นึกถึงประโยคนี้ขึ้นมาเลยนะ

“มีลูกเมื่อพร้อม”

ไม่ใช่แค่เงินแต่มันต้องให้เวลาและความรักด้วยถึงจะไม่ได้รวยมากแต่ก็พอเลี้ยงลูกได้ไม่ลำบากจะให้ลาออกไปเลี้ยงลูกอย่างเดียวก็คงไม่ไหวภาวะเศรษฐกิจเป็นอะไรที่ไม่แน่นอนมีรายได้หลายทางย่อมดีกว่าทางเดียวเฮ้อ...ฉันเผลอถอนหายใจออกมาอย่างเสียงดังจนภพที่นั่งอยู่ข้างหลังเลื่อนเก้าอี้มาหา

“มีอะไรหรือเปล่าถอนหายใจซะดังเชียว”

“เปล่าไม่มีอะไรหรอก”

“มีปัญหาอะไรปรึกษาเราได้นะไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว” ภพพูดพร้อมจ้องมาที่หน้าฉันเขม็งจนฉันต้องเป็นฝ่ายเสหลบตา

“ขอบคุณมากไม่มีอะไรจริงๆเจตื่นเต้นที่ได้ทำเมกะโปรเจกต์กับบริษัทยักษ์ใหญ่นะน้องใหม่ก็แบบนี้แหละเนอะ” พูดพลางยิ้มแหยๆก่อนกันไปสนใจหน้าจอตรงหน้าบอกตรงๆงานวันนี้ไม่เข้าหัวฉันเลยสักนิดตอนนี้