บทที่ 6 ผู้ช่วยชีวิต

เซียงหนานที่อยู่ข้างๆก็ตกใจขึ้นมาและรีบถามว่า: "ผู้อาวุโสฮั่ว มีเยอะไหมครับ? ถ้ามีผมหวังว่าผู้อาวุโสฮั่วจะยอมขาย มีเท่าไหร่เราซื้อหมดครับ!"

ถ้าแบบนี้คุณชายอาจจะไม่ต้องมาเจ็บปวดมากขนาดนั้นก็ได้

ผู้อาวุโสฮั่วหัวเราะแล้วพูดว่า, "คิดว่ามันเป็นผักกาดขาวหรือยังไง คิดจะซื้อเป็นกำๆงั้นเหรอ? ก็บอกแล้วว่ามันหายาก"

"งั้น……"ยากมากที่จะได้เห็นความหวังอันน้อยนิด เซียงหนานยังคงไม่ยอมแพ้

ผู้อาวุโสฮั่วเอ่ย:"มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญน่ะ หญิงสาวที่มักหาสมุนไพรมาให้บอกว่าเธอบังเอิญได้มันมาไม่กี่ต้น ปู่ก็ถามเธอแล้วว่ามีเหลืออีกไหม เธอบอกว่าไม่มีแล้ว"

เซียงหนานมีสีหน้าผิดหวังขึ้นมาอย่างชัดเจน ลี่โม่เจวี๋ยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เพียงแต่แววตาของเขากลับหม่นหมองลงเล็กน้อย

โรคเก่าของเขาเป็นมาหลายปีแล้ว

หลายปีที่ผ่านมาได้เสาะหาหมอที่มีชื่อเสียงทั่วโลก แต่ก็ไม่มีความหวังที่จะรักษาให้หายขาดได้ มีเพียงแค่การยืดชีวิตออกไปเท่านั้น แต่กลับมีผู้อาวุโสฮั่วนี่ที่สามารถช่วยบรรเทาอาการได้บ้าง

ตอนนี้ ในที่สุดก็รู้ว่ามียาที่ได้ผลลัพธ์เช่นนี้แล้ว ลี่โม่เจวี๋ยย่อมหวังว่าเขาจะสามารถหาซื้อมันเพิ่มได้อีกเพื่อมาใช้ในการวิจัยยา ไม่แน่ว่าอาจจะสามารถพัฒนายาที่รักษาให้หายขาดได้

ทว่าความหวังได้พังทลายลงอีกครั้ง ดูเหมือนว่าลี่โม่เจวี๋ยเองก็จะคุ้นเคยกับมันดี

ผู้อาวุโสฮั่วเองก็รู้ว่าพวกเขาผิดหวัง จึงปลอบใจว่า："เอาล่ะ แม้ว่าสมุนไพรจะมีแค่ไม่กี่ต้น แต่ก็เพียงพอที่จะใช้ได้หลายเดือน อย่างน้อยในช่วงเวลานี้เอ็งก็ได้ลดความเจ็บปวดลงได้บ้าง รอจนกว่าปู่จะเจอหญิงสาวคนนั้นอีกครั้งจะช่วยถามเธอให้แล้วกัน คืนนี้พักผ่อนที่นี่เถอะ อย่าคิดมาก"

เขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะอดทนไม่พูดตำหนิต่อไม่ไหว:"โรคของเอ็งน่ะ ถ้าอยากให้หายด้วยทักษะการแพทย์ปู่คงไม่ได้หรอก แต่ถ้าหาแพทย์ผู้ลึกลับที่มีโด่งดัง—ฟู่หงเสวี่ย ได้ล่ะก็อาจเป็นไปได้ที่จะรักษาให้หายขาดได้! แต่ก่อนที่จะไปหาคน เอ็งต้องดูแลสุขภาพตัวเองก่อน! เอ็งเป็นคนนะไม่ใช่เทพ ทุ่มชีวิตทำงานขนาดนี้ต่อให้จะกระดูกเหล็กก็ทนไม่ไหวหรอก!"

ลี่โม่เจวี๋ยพยักหน้าเบา ๆ

ฟู่หงเสวี่ยน่ะเขาส่งคนไปตามหานานแล้ว แต่ก็ไม่มีข่าวคราวใดๆ เขาเริ่มสงสัยแล้วว่าคนๆนี้มีตัวตนอยู่ในโลกนี้จริงหรือเปล่าเถอะ!

เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้า เขาก็ไม่แบกความหวังแล้ว!

อาจเป็นเพราะร่างกายอ่อนแอ ลี่โม่เจวี๋ยจึงหลับไปอีกครั้งอย่างมึนงง

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จแล้ว กู้หว่านฉิงก็เก็บชามไปพูดไปว่า: "ต้าเป่าเสี่ยวเป่า พวกลูกอยู่บ้านกับคุณยายทวดต้องเชื่อฟังนะ อย่าวิ่งไปไหน รู้ไหม? หม่ามี๊จะไปที่สวนสมุนไพรแป๊บเดียว ไม่นานก็กลับ"

เด็กน้อยสองคนพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า: "ได้ฮะ/ได้ค่ะ หม่ามี๊"

เมื่อเก็บกวาดเสร็จ เธอก็ถอดผ้ากันเปื้อนแล้วออกไปข้างนอก

ในสวนสมุนไพร

หญ้าเขียวขจี ภายในมีพื้นที่กว้างใหญ่ เกือบทั้งหมดเป็นสมุนไพรหายาก

พวกนี้ล้วนเป็นของหมอแผนโบราณอาวุโสที่เคยสอนอาจารย์วิชาแพทย์ให้เธอหลงเหลือทิ้งไว้

หลายปีที่ผ่านมาอาจารย์พยายามปลูกพืชสมุนไพรหายากพวกนี้ ทว่าก็ไม่ประสบความสำเร็จ สุดท้ายก็ผิดหวังเลยไปจากที่นี่ไปเพื่อท่องโลก

ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหนแล้ว

กู้หว่านฉิงก็เพิ่งเริ่มปลูกบางส่วนปีนี้เช่นกัน

เพียงแต่สมุนไพรยังไม่โตเต็มที่แถมมีอัตราการตายสูงมาก ดังนั้นเมื่อเถ้าแก่ร้านขายยาถามจึงบอกว่าไม่มีแล้ว

กู้หว่านฉิงมองดูต้นกล้าเหล่านี้ตรงหน้า ย่อตัวลงและใช้นิ้วแตะเบาๆ พลางถอนหายใจ

เรื่องร้ายๆเกิดทีไรมักจะประดังประเดทุกที กำลังกลับบ้านดีๆก็เกิดเรื่องอีก นอกจากสมุนไพรพวกนี้ เธอก็ไม่รู้แล้วจริงๆว่าจะไปหาเงินมาจากไหน

เธอได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไปถามเถ้าแก่ร้านขายยาพรุ่งนี้ว่าจะรับสมุนไพรพวกนี้ได้หรือไม่ หวังว่าจะขายได้ราคาดี