วันนี้ทั้งวันฉันแทบไม่เป็นอันทำอะไรเลย เพราะฉันแพ้ท้องหนักมาก อาการมันพึ่งมาเริ่มเป็นหนักๆวันนี้ ดีที่หมอให้ยามากินพอกินแล้วมันก็รู้สึกโอเคขึ้น แต่ถ้ายาหมดลิตรก็แพ้หนักเหมือนเดิม กลิ่นอาหารทุกอย่างมันเหม็นหมดเลย กินข้าวก็อ้วกออกหมด เฮ้อออ....ฉันนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่แล้วก็ถอนหายใจออกมายาวๆ มือถือยาดม ฉันสูดกลิ่นยาดมเข้าแรงๆ แทบจะหมดแรงแล้ว ลูกฉันดื้อตั้งแต่อยู่ในท้องเลย คงจะเหมือนพ่อเขาแน่ๆ เมื่อความเงียบเข้ามาปกคลุม จู่ๆความคิด คำพูดนั้นของพี่ดินมันก็แล่นเข้ามาในหัวฉันจำได้ ว่าพี่ดินเคยบอกกับฉันว่าเขาไม่อยากมีครอบครัว เขาไม่ชอบอะไรที่มันจำเจ เขาไม่ชอบเด็ก แล้วทำไมเขาถึง....แกร่ก! เสียงเปิดประตูห้อง ทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิด ฉันสะดุ้งตัวเล็กน้อยพรางหันหน้าไปทางประตูห้องร่างพี่ดินเดินเข้ามาในห้องเขาเดินมานั่งลงข้างๆฉัน วันนี้ฉันไม่ได้กลิ่นบุหรี่จากตัวของพี่ดิน แปลว่าพี่ดินไม่ได้สูบมัน "เดี๋ยวบัวไปเอาน้ำมาให้ดื่มนะคะ" "ผมขอเป็นเหล้า" พี่ดินพูดเสียงเรียบ "ทำไมถึงดื่มละคะ" ฉันขมวดคิ้วมองพี่ดินอย่างสงสัย เขาไม่ดื่มมาสักพักแล้วนะ ทำไมจู่ๆวันนี้ถึงอยากดื่ม "ไปเอามาเถอะ ผมขอดื่มส
ไม่รู้สิ ความรู้สึกฉันมันบอกว่าตอนนี้เหมือนพี่ดินกำลังมีอะไรในใจ เขาแปลกไปจนฉันรู้สึกได้ เขาทะเลาะกับพ่อรึเปล่า หรือว่าเจอกับเดเนียล เดเนียลพูดอะไรให้พี่ดินคิดมากรึเปล่า "แต่ผมอยากให้คุณไปอยู่ที่บ้านไร่นะกอบัว ที่นั่นบรรยากาศดี" พี่ดินพูดขึ้นมาอีกครั้ง "งั้น...บัวขอคิดดูก่อนนะคะ" ฉันชอบที่นั่นนะ แต่ถ้าต้องห่างกับพี่ดินฉันไม่อยากไปจริงๆ พี่ดินดันร่างฉันให้นอนราบไปกับเตียงนอน จากนั้นเขาก็ขึ้นมาค่อมตัวฉัน "พี่ดินจะทำอะไรบัวท้องอยู่นะคะ" ฉันร้องท้วงเขา เพราะตอนนี้พี่ดินเอาแต่ซุกไซร้ซอกคอฉัน เขาจะทำเรื่องอย่างว่ากับฉันได้ยังไง ฉันกำลังท้องอยู่ ไม่กลัวฉันแท้งหรือไงกัน "ผมจะทำเบาๆ ผมสัญญา" พี่ดินพูดอู้อี้ตรงซอกคอของฉัน "อื้อ ไม่เอาพี่ดิน บัวกลัว..." ฉันพยายามดันหน้าพี่ดินออกพี่ดินเงยหน้าขึ้นมามองฉันก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆแล้วก็ลุกขึ้นนั่งหันหลังให้ฉัน พี่ดินกำลังโกรธฉันอยู่ใช่มั้ย "พี่ดินบัว..." "ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณ""พี่ดินกำลังโกรธบัวอยู่ บัวรู้" พี่ดินเงียบไม่ตอบอะไร ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็ขยับเข้าไปช้อนมือกอดพี่ดินจากด้านหลัง "ผมจะไปอาบน้ำ" พี่ดินแกมือฉันออ
"มันดึกแล้ว นอนเถอะผมง่วง" พี่ดินพูดสวนขึ้นจากนั้นทุกอย่างก็กลับมาอยู่ในความเงียบสงบอีกครั้ง มันเหมือนกับว่าทุกครั้งที่ฉันอยากจะรู้อะไร เรื่องที่มันติดข้างอยู่ข้างในใจ พี่ดินจะตอบแบบปัดๆไปตลอดเลย "พี่ดินคะ" "พี่ดิน..." ฉันลองเรียกพี่ดินอีกครั้ง แต่ไร้เสียงตอบกลับ พี่ดินคงจะหลับไปแล้ว ฉันคงคิดมากไปมั่ง เฮ้อ...เช้าวันใหม่...."กอบัว คุณตื่นได้แล้วมันสามโมงเข้าแล้ว" เสียงพี่ดินปลุกฉัน พร้อมกับเขย่าตัวฉันเบาๆ "บัวยังไม่อยากตื่นเลยค่ะพี่ดิน บัวขอนอนต่อนะคะ" มันรู้สึกเพลียๆ ไม่อยากตื่นจริงๆนะ "กอบัวตื่น ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล" "อื้อ ไปทำไม ไว้วันอื่นได้มั้ยวันนี้บัวขี้เกียจ" ฉันพูดพรางทำหน้าอ้อนพี่ดิน "ไม่ได้" พี่ดินตอบเสียงแข็ง ฉันทำหน้างอใส่พี่ดินก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เริ่มหงุดหงิดแล้วนะ คนอยากจะนอนบังคับอยู่ได้"ไปอาบน้ำ" ฉันลุกขึ้นจากเตียงเดินกระแทกเท้าไปหยิบผ้าขนหนู แล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างอารมณ์เสีย "เดี๋ยวนี้คุณกล้าทำใส่ผมขนาดนี้เลยรึไงกอบัว" เสียงพี่ดินพูดอยู่หน้าห้องน้ำ ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ก็คนอยากนอน ง่วงอะจะให้ทำยังไงเล่า หลังจากอาบน้ำแต่
"ดะ เดี๋ยวบัวไปเอาน้ำมาให้ดื่มนะคะ" "ไม่ต้อง ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ นั่งก่อนสิ" ฉันพยักหน้า พรางนั่งลงตรงข้ามกับคุณพ่อของพี่ดินและเดเนียล เดเนียลมองหน้าฉันแบบไม่ละสายตาเลยตอนนี้ พี่ดินจะรู้รึเปล่านะว่าคุณพ่อมาหาฉัน แล้วเดเนียลมาด้วย ถ้าพี่ดินรู้ว่าเดเนียลมาพี่ดินต้องโกรธมากแน่ๆเลย "คะ คุณพ่อมีอะไรรึเปล่าคะ เดี๋ยวบัวโทรตามพี่ดิน...""ฉันมาหาเธอ ไม่ได้มาหาลูกชายฉัน" คุณพ่อพูดขัดขึ้น "พ่อครับเธอท้องอยู่ผมว่า...." "หุบปากสะ" ทำไมคุณพ่อของพี่ดินท่าทางน่ากลัวขนาดนี้นะ ท่านไม่ยิ้มเลย จนฉันเกร็งไปหมดทั้งตัวแล้วตอนนี้ "บัวก็คิดว่าจะไปหาคุณพ่ออยู่เหมือนกันค่ะ แต่เห็นพี่ดินบอกว่าคุณพ่อไม่ค่อยว่าง^_^" "ลูกชายฉัน คุยเรื่องเงินกับเธอแล้วใช่มั้ย" คุณพ่อพูดขึ้น "งะ เงิน อะไรคะ" ฉันถามกลับอย่างแปลกใจ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพ่อถามเรื่องอะไรกัน "ก็เงิน10ล้าน ที่จะให้เธอหลังที่เธอคลอด" เรื่องนั้น ฉันจำได้แล้วแหละ เรื่องเงินนั่น แต่ฉันไม่ยอมรับเงิน แต่พี่ดินก็ไม่ได้ถามอะไรอีกแล้วนะ ไม่รู้ว่าคุณพ่อทำไมถึงพูดเรื่องนี้ สีหน้าและแววตาของคุณพ่อพี่ดินตอนนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีเลยจริงๆ"ค่ะ ทราบ
พี่ดินยังคงนั่งก้มหน้าเงียบเหมือนเดิม พอเห็นอาการของพี่ดินที่เป็นแบบนี้ฉันยิ่งเริ่มจะเชื่อในคำที่เดเนียลบอกแล้ว เขาหลอกฉัน....หลอกฉันทุกอย่าง"พี่ดินทำไมถึงใจร้ายกับบัวขนาดนี้ ฮึก....""หลอกบัวทำไม ฮึก...." "ทั้งเรื่องลูก เรื่องผู้หญิง พี่ทำได้ยังไง ฮึก..."ไม่ว่าฉันจะพูดอะไรไปพี่ดินก็ไม่พูดหรืออธิบายอะไรเลย เขายังคงก้มหน้าเงียบ ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าออกแล้วก็หยิบกระเป๋าของฉันมา เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะไม่อยู่กับคนใจร้ายแบบพี่ดินอีกแล้ว หมับ! กระเป๋าเสื้อผ้าของฉันถูกพี่ดินแย่งไปคามือ "เก็บเสื้อผ้าทำไม" พี่ดินมองหน้าฉันเหมือนจะไม่ค่อยพอใจฉันสักเท่าไหร่"เอามานะพี่ดิน ฮึก..." ฉันพยายามดึงกระเป๋าของฉันคืนมาจากมือของพี่ดิน "ผมไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้นกอบัว"พี่ดินโยนกระเป๋าของฉันไปอีกมุมของห้อง แล้วก็ดึงเอวฉันไปกอด จากนั้นพี่ดินก็นั่งลงตรงปลายเตียงโดยมีฉันกำลังนั่งดิ้นอยู่บนตักของเขา ฉันพยายามแกะมือหนาของพี่ดินที่กำลังกอดเอวฉันออก ยิ่งพี่ดินกอดฉันแน่นมากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งรู้สึกเจ็บตรงกลางใจ มั
ฉันพยายามจะไม่ร้อง พยายามกลั้นเอาไว้ ฉันต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้ เพื่อลูกของฉัน ฉันก้มหน้าพรางเอามือลูบท้องตัวเองไปมาเบาๆ "แม่จะทำยังไงดีลูก แม่จะไปจากที่นี่ ไปจากคนใจร้ายคนนี้ได้ยังไง" ฉันแอบดูตรงประตูห้องนอน พี่ดินนั่งอยู่ตรงโซฟา เขากำลังดื่มเหล้าถ้าฉันจะออกจากห้องคงไม่ได้แน่ๆ ฉันเดินวนไปรอบห้อง ฉันไม่อยากอยู่แบบนี้ ฉันไม่อยากอยู่กับเขา ฉันอยากไปจากเขา เขามันคนใจร้าย หลอกฉัน เห็นฉันเป็นแค่เครื่องมือธุรกิจของเขา ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันคิดว่าก่อนอื่นฉันต้องไปบอกเลิกกับพี่ดินก่อน ส่วนลูก ลูกอยู่ในท้องของฉัน ลูกต้องเป็นของฉันแค่คนเดียว ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินออกจากห้อง แล้วไปหยุดตรงหน้าพี่ดิน พี่ดินเงยหน้าขึ้นมามองฉันแว๊บนึงก่อนจะ ยกเหล้ากระดกจนหมดแก้ว "หลบไป ผมจะดูบอล" เขาพูดราวกับว่าเมื่อกี้มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขามักจะเป็นแบบนี้ตลอด ทำได้เขาถึงได้เป็นคนเลือดเย็นขนาดนี้ เขาไมาคิดอะไรกับสิ่งที่เขาทำกับฉันเลยงั้นหรอ"พี่ดินเราเลิกกันนะคะ บัวจะดูแลลูกเอง บัวจะไม่ให้พี่เอาลูกไปจากบัว ไม่ว่ายังไงบัวก็จะสู้จนตัวตาย" "ตัวตาย ?" พี่ดินเลิกคิ้วมองหน้าฉัน "ค่ะ" "คุณพูดอะไรขอ
สุดท้ายฉันก็โดนพี่ดินอุ้มกลับมาที่รถ เขาอุ้มฉันจริงๆโดยที่ไม่สนใจสายตาคนที่อยู่ตรงปั้มน้ำมันเลยว่าจะมีใครมองมารึเปล่า ภายในรถ"หิวมั้ย ?" "ไม่ !!" "กอบัว คุณไม่น่ารักกับผมเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ" ฉันเงียบเเล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น มันก็เป็นเพราะตัวเขาเองนั่นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ถ้าเขาไม่หลอกฉันไม่ไปมีอะไรกับคนอื่น ฉันจะเป็นแบบนี้งั้นหรอ ฉันก็เจ็บเป็นนะ เสียใจร้องไห้เป็น "กอบัว คุณอย่าหันหน้าหนีผมแบบนี้""....""ผมขอโทษแล้วไง""...." ฉันเงียบไม่พูดอะไรและไม่หันหน้าไปหาพี่ดินพี่ดินพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วก็ขับออกไปจากปั้ม จากนั้นบรรยากาศภายในรถก็เงียบสนิท ฉันไม่เข้าใจการกระทำของพี่ดินเลย เขาเหมือนจะดีกับฉัน แต่เขาก็หลอกฉัน ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกับพี่ดินเราอยู่ในสถานะอะไร แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ฉันอยู่ในฐานะนางบำเรอของเขาเหมือนเดิม สถานะนี้ฉันหนีมันไม่พ้นจริงๆ ตลอดทางฉันเงียบไม่พูดอะไร พี่ดินมีชวนคุยบ้างแต่พอเห็นฉันไม่ตอบเขาก็ดูท่าทางเหมือนจะไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ณ บ้านไร่...พอมาถึงฉันก็รู้ว่าพี่ดินสั่งลูกน้องนับสิบชีวิตมารอที่นี่แล
คำพูดของพี่ดินมันทำให้ใจฉันหวั่นไหวจริงๆ ดวงตาคู่นั้นของเขาที่กำลังจ้องมองฉัน เหมือนกำลังอยากจะซื่ออะไรบางอย่าง ฉันพยายามจะไม่มองหน้าเขา แต่มันอดไม่ได้ ทั้งที่เขาใจร้ายขนาดนี้ แต่ทำไมใจฉันมันถึงยังรักเขามากมายขนาดนี้ด้วย ''อยากไปเดินเล่นมั้ย ตอนนี้ดอกไม้ที่สวนกำลังบาน คุณอยากไปดูมั้ย'' ''ไม่ค่ะ'' ''งั้นคุณอยากกินสตอเบอรี่มั้ย เก็บกินสดๆ ผมจะพาไป'' ''ไม่ค่ะ'' ''องุ่นละ อยากลองเก็บองุ่นดูมั้ย ผมจะสอน'' ''ไม่ค่ะ'' พี่ดินถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะจูบลงมาที่มือของฉัน เขาเอามือฉันวางลงตรงกลางน่าอกข้างซ้ายของเขา ตึกตักตึกตัก หัวใจพี่ดินกำลังเต้นรัวอยู่ตอนนี้ ''กลับมาเป็นกอบัวที่น่ารักคนเดิมได้รึเปล่า อย่าเมินผมแบบนี้'' ฉันเงียบไม่ตอบอะไร ฉันต้องใจแข็งสิ อย่าอ่อนให้เขาได้ใจอีก ''งั้นขึ้นไปนอนกันเถอะ'' พี่ดินลุกขึ้นออกจากตักของฉัน ''บัวไม่ง่วง'' ''งั้น...''''บัวอยากอยู่คนเดียว''''ผมจะอยู่กับคุณ พรุ่งนี้ผมก็จะกลับกรุงเทพ กว่าจะได้เจอคุณอีกก็อีกตั้งหลายวัน คุณอย่าไล่ผมสิกอบัว" พี่ดินล้มตัวลงมานอนตักของฉันเหมือนเดิม เขาหลับตาลง พรางจับมือฉันไว้วางไว้ตรงอกข้างซ้ายของเขาเหมือนเดิม ตกด