"มันดึกแล้ว นอนเถอะผมง่วง" พี่ดินพูดสวนขึ้นจากนั้นทุกอย่างก็กลับมาอยู่ในความเงียบสงบอีกครั้ง มันเหมือนกับว่าทุกครั้งที่ฉันอยากจะรู้อะไร เรื่องที่มันติดข้างอยู่ข้างในใจ พี่ดินจะตอบแบบปัดๆไปตลอดเลย "พี่ดินคะ" "พี่ดิน..." ฉันลองเรียกพี่ดินอีกครั้ง แต่ไร้เสียงตอบกลับ พี่ดินคงจะหลับไปแล้ว ฉันคงคิดมากไปมั่ง เฮ้อ...เช้าวันใหม่...."กอบัว คุณตื่นได้แล้วมันสามโมงเข้าแล้ว" เสียงพี่ดินปลุกฉัน พร้อมกับเขย่าตัวฉันเบาๆ "บัวยังไม่อยากตื่นเลยค่ะพี่ดิน บัวขอนอนต่อนะคะ" มันรู้สึกเพลียๆ ไม่อยากตื่นจริงๆนะ "กอบัวตื่น ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล" "อื้อ ไปทำไม ไว้วันอื่นได้มั้ยวันนี้บัวขี้เกียจ" ฉันพูดพรางทำหน้าอ้อนพี่ดิน "ไม่ได้" พี่ดินตอบเสียงแข็ง ฉันทำหน้างอใส่พี่ดินก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เริ่มหงุดหงิดแล้วนะ คนอยากจะนอนบังคับอยู่ได้"ไปอาบน้ำ" ฉันลุกขึ้นจากเตียงเดินกระแทกเท้าไปหยิบผ้าขนหนู แล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างอารมณ์เสีย "เดี๋ยวนี้คุณกล้าทำใส่ผมขนาดนี้เลยรึไงกอบัว" เสียงพี่ดินพูดอยู่หน้าห้องน้ำ ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ก็คนอยากนอน ง่วงอะจะให้ทำยังไงเล่า หลังจากอาบน้ำแต่
"ดะ เดี๋ยวบัวไปเอาน้ำมาให้ดื่มนะคะ" "ไม่ต้อง ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ นั่งก่อนสิ" ฉันพยักหน้า พรางนั่งลงตรงข้ามกับคุณพ่อของพี่ดินและเดเนียล เดเนียลมองหน้าฉันแบบไม่ละสายตาเลยตอนนี้ พี่ดินจะรู้รึเปล่านะว่าคุณพ่อมาหาฉัน แล้วเดเนียลมาด้วย ถ้าพี่ดินรู้ว่าเดเนียลมาพี่ดินต้องโกรธมากแน่ๆเลย "คะ คุณพ่อมีอะไรรึเปล่าคะ เดี๋ยวบัวโทรตามพี่ดิน...""ฉันมาหาเธอ ไม่ได้มาหาลูกชายฉัน" คุณพ่อพูดขัดขึ้น "พ่อครับเธอท้องอยู่ผมว่า...." "หุบปากสะ" ทำไมคุณพ่อของพี่ดินท่าทางน่ากลัวขนาดนี้นะ ท่านไม่ยิ้มเลย จนฉันเกร็งไปหมดทั้งตัวแล้วตอนนี้ "บัวก็คิดว่าจะไปหาคุณพ่ออยู่เหมือนกันค่ะ แต่เห็นพี่ดินบอกว่าคุณพ่อไม่ค่อยว่าง^_^" "ลูกชายฉัน คุยเรื่องเงินกับเธอแล้วใช่มั้ย" คุณพ่อพูดขึ้น "งะ เงิน อะไรคะ" ฉันถามกลับอย่างแปลกใจ ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพ่อถามเรื่องอะไรกัน "ก็เงิน10ล้าน ที่จะให้เธอหลังที่เธอคลอด" เรื่องนั้น ฉันจำได้แล้วแหละ เรื่องเงินนั่น แต่ฉันไม่ยอมรับเงิน แต่พี่ดินก็ไม่ได้ถามอะไรอีกแล้วนะ ไม่รู้ว่าคุณพ่อทำไมถึงพูดเรื่องนี้ สีหน้าและแววตาของคุณพ่อพี่ดินตอนนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีเลยจริงๆ"ค่ะ ทราบ
พี่ดินยังคงนั่งก้มหน้าเงียบเหมือนเดิม พอเห็นอาการของพี่ดินที่เป็นแบบนี้ฉันยิ่งเริ่มจะเชื่อในคำที่เดเนียลบอกแล้ว เขาหลอกฉัน....หลอกฉันทุกอย่าง"พี่ดินทำไมถึงใจร้ายกับบัวขนาดนี้ ฮึก....""หลอกบัวทำไม ฮึก...." "ทั้งเรื่องลูก เรื่องผู้หญิง พี่ทำได้ยังไง ฮึก..."ไม่ว่าฉันจะพูดอะไรไปพี่ดินก็ไม่พูดหรืออธิบายอะไรเลย เขายังคงก้มหน้าเงียบ ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าออกแล้วก็หยิบกระเป๋าของฉันมา เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะไม่อยู่กับคนใจร้ายแบบพี่ดินอีกแล้ว หมับ! กระเป๋าเสื้อผ้าของฉันถูกพี่ดินแย่งไปคามือ "เก็บเสื้อผ้าทำไม" พี่ดินมองหน้าฉันเหมือนจะไม่ค่อยพอใจฉันสักเท่าไหร่"เอามานะพี่ดิน ฮึก..." ฉันพยายามดึงกระเป๋าของฉันคืนมาจากมือของพี่ดิน "ผมไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้นกอบัว"พี่ดินโยนกระเป๋าของฉันไปอีกมุมของห้อง แล้วก็ดึงเอวฉันไปกอด จากนั้นพี่ดินก็นั่งลงตรงปลายเตียงโดยมีฉันกำลังนั่งดิ้นอยู่บนตักของเขา ฉันพยายามแกะมือหนาของพี่ดินที่กำลังกอดเอวฉันออก ยิ่งพี่ดินกอดฉันแน่นมากเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งรู้สึกเจ็บตรงกลางใจ มั
ฉันพยายามจะไม่ร้อง พยายามกลั้นเอาไว้ ฉันต้องเข้มแข็งให้มากกว่านี้ เพื่อลูกของฉัน ฉันก้มหน้าพรางเอามือลูบท้องตัวเองไปมาเบาๆ "แม่จะทำยังไงดีลูก แม่จะไปจากที่นี่ ไปจากคนใจร้ายคนนี้ได้ยังไง" ฉันแอบดูตรงประตูห้องนอน พี่ดินนั่งอยู่ตรงโซฟา เขากำลังดื่มเหล้าถ้าฉันจะออกจากห้องคงไม่ได้แน่ๆ ฉันเดินวนไปรอบห้อง ฉันไม่อยากอยู่แบบนี้ ฉันไม่อยากอยู่กับเขา ฉันอยากไปจากเขา เขามันคนใจร้าย หลอกฉัน เห็นฉันเป็นแค่เครื่องมือธุรกิจของเขา ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันคิดว่าก่อนอื่นฉันต้องไปบอกเลิกกับพี่ดินก่อน ส่วนลูก ลูกอยู่ในท้องของฉัน ลูกต้องเป็นของฉันแค่คนเดียว ฉันพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะเดินออกจากห้อง แล้วไปหยุดตรงหน้าพี่ดิน พี่ดินเงยหน้าขึ้นมามองฉันแว๊บนึงก่อนจะ ยกเหล้ากระดกจนหมดแก้ว "หลบไป ผมจะดูบอล" เขาพูดราวกับว่าเมื่อกี้มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขามักจะเป็นแบบนี้ตลอด ทำได้เขาถึงได้เป็นคนเลือดเย็นขนาดนี้ เขาไมาคิดอะไรกับสิ่งที่เขาทำกับฉันเลยงั้นหรอ"พี่ดินเราเลิกกันนะคะ บัวจะดูแลลูกเอง บัวจะไม่ให้พี่เอาลูกไปจากบัว ไม่ว่ายังไงบัวก็จะสู้จนตัวตาย" "ตัวตาย ?" พี่ดินเลิกคิ้วมองหน้าฉัน "ค่ะ" "คุณพูดอะไรขอ
สุดท้ายฉันก็โดนพี่ดินอุ้มกลับมาที่รถ เขาอุ้มฉันจริงๆโดยที่ไม่สนใจสายตาคนที่อยู่ตรงปั้มน้ำมันเลยว่าจะมีใครมองมารึเปล่า ภายในรถ"หิวมั้ย ?" "ไม่ !!" "กอบัว คุณไม่น่ารักกับผมเหมือนเมื่อก่อนเลยนะ" ฉันเงียบเเล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น มันก็เป็นเพราะตัวเขาเองนั่นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ถ้าเขาไม่หลอกฉันไม่ไปมีอะไรกับคนอื่น ฉันจะเป็นแบบนี้งั้นหรอ ฉันก็เจ็บเป็นนะ เสียใจร้องไห้เป็น "กอบัว คุณอย่าหันหน้าหนีผมแบบนี้""....""ผมขอโทษแล้วไง""...." ฉันเงียบไม่พูดอะไรและไม่หันหน้าไปหาพี่ดินพี่ดินพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะสตาร์ทรถแล้วก็ขับออกไปจากปั้ม จากนั้นบรรยากาศภายในรถก็เงียบสนิท ฉันไม่เข้าใจการกระทำของพี่ดินเลย เขาเหมือนจะดีกับฉัน แต่เขาก็หลอกฉัน ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกับพี่ดินเราอยู่ในสถานะอะไร แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ฉันอยู่ในฐานะนางบำเรอของเขาเหมือนเดิม สถานะนี้ฉันหนีมันไม่พ้นจริงๆ ตลอดทางฉันเงียบไม่พูดอะไร พี่ดินมีชวนคุยบ้างแต่พอเห็นฉันไม่ตอบเขาก็ดูท่าทางเหมือนจะไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ณ บ้านไร่...พอมาถึงฉันก็รู้ว่าพี่ดินสั่งลูกน้องนับสิบชีวิตมารอที่นี่แล
คำพูดของพี่ดินมันทำให้ใจฉันหวั่นไหวจริงๆ ดวงตาคู่นั้นของเขาที่กำลังจ้องมองฉัน เหมือนกำลังอยากจะซื่ออะไรบางอย่าง ฉันพยายามจะไม่มองหน้าเขา แต่มันอดไม่ได้ ทั้งที่เขาใจร้ายขนาดนี้ แต่ทำไมใจฉันมันถึงยังรักเขามากมายขนาดนี้ด้วย ''อยากไปเดินเล่นมั้ย ตอนนี้ดอกไม้ที่สวนกำลังบาน คุณอยากไปดูมั้ย'' ''ไม่ค่ะ'' ''งั้นคุณอยากกินสตอเบอรี่มั้ย เก็บกินสดๆ ผมจะพาไป'' ''ไม่ค่ะ'' ''องุ่นละ อยากลองเก็บองุ่นดูมั้ย ผมจะสอน'' ''ไม่ค่ะ'' พี่ดินถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนจะจูบลงมาที่มือของฉัน เขาเอามือฉันวางลงตรงกลางน่าอกข้างซ้ายของเขา ตึกตักตึกตัก หัวใจพี่ดินกำลังเต้นรัวอยู่ตอนนี้ ''กลับมาเป็นกอบัวที่น่ารักคนเดิมได้รึเปล่า อย่าเมินผมแบบนี้'' ฉันเงียบไม่ตอบอะไร ฉันต้องใจแข็งสิ อย่าอ่อนให้เขาได้ใจอีก ''งั้นขึ้นไปนอนกันเถอะ'' พี่ดินลุกขึ้นออกจากตักของฉัน ''บัวไม่ง่วง'' ''งั้น...''''บัวอยากอยู่คนเดียว''''ผมจะอยู่กับคุณ พรุ่งนี้ผมก็จะกลับกรุงเทพ กว่าจะได้เจอคุณอีกก็อีกตั้งหลายวัน คุณอย่าไล่ผมสิกอบัว" พี่ดินล้มตัวลงมานอนตักของฉันเหมือนเดิม เขาหลับตาลง พรางจับมือฉันไว้วางไว้ตรงอกข้างซ้ายของเขาเหมือนเดิม ตกด
ตอนนี้เดเนียลขับรถพาฉันออกมาไกลมากแล้ว และรถของพี่ชาติก็ตามเรามาไม่ทันแล้วด้วย"คุณจะพาฉันไปไหน" ฉันหันหน้าไปถามเดเนียลที่กำลังขับรถอยู่''คุณอยากไปที่ไหนละ ผมจะพาคุณไป" เขาหันมาถามฉันก่อนจะหันหน้ากลับไปมองถนน "ฉะ ฉันก็ไม่รู้..." ฉันส่ายหน้าไปมาเบาๆ ตอนนี้มันเริ่มจะมืดแล้ว ฉันไม่รู้ว่าฉันจะไปที่ไหน ฉันอยากกลับบ้านแต่ก็กลับไปไม่ได้ "งั้นเดี๋ยวผมพาไปพักที่บ้านยายผม ที่นั่นปลอดภัย คุณไม่ต้องกลัวว่าไอ้ดินมันจะไปเจอ" ฉันพยักหน้าตอบเดเนียล ตลอดทางเสียงโทรศัพท์ฉันมันดังขึ้นตลอด แน่นอนว่าพี่ดินโทรมา ฉันก้มมองดูเบอร์ของพี่ดินด้วยอารมณ์ที่หลากหลายความรู้สึก "ปิดเครื่องซะ ถ้าไม่อยากเจอมันจับไปขังอีก" ''ค่ะ''ฉันกดปิดเครื่องตามที่เดเนียลบอก ฉันว่าจากที่นั่งรถกับเขามาสองสามชั่วโมง เขาก็ดูไม่ได้เลวร้ายแบบที่ฉันคิดไว้นะ แต่ใจก็แอบหวั่นๆอยู่ดี"มองหน้าผมทำไม" เดเนียลเลิกคิ้วถามฉัน''เปล่าๆ'' อ่า! แย่จังนี่ฉันเผลอมองหน้าเขาอย่างงั้นหรอ ''คุณกำลังระแวงผมอยู่รึเปล่ากอบัว ?''''นะ นิดหน่อย...'' ฉันพยักหน้าตอบเดเนียล เดเนียลยิ้มหวานให้ฉัน รอยยิ้มนี้ของเขาที่ฉันเคยกลัว''ไม่ต้องกลัวผมหรอก ผมไม่ทำร
[ Talk แผ่นดิน ]เมื่อกี้ไอ้ชาติลูกน้องคนสนิทของผมโทรมาบอกว่า กอบัวหนีไป พอได้ยินแบบนั้นหน้าผมมันชาไปหมดหึ! มันน่าตลกใช่มั้ย เธอหนีผมไปจริงๆ ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้าหนีไปแบบนี้ ผมให้ลูกน้องหาเบาะแสคนที่พาเมียผมหนีไปว่ามันเป็นใคร อีกไม่นานก็คงจะรู้ตัว เพราะไอ้ชาติมันจำทะเบียนรถยนต์ได้มันแปลกที่กอบัวเธอไม่รู้จักใครเลย แล้วเธอจะหนีไปกับใครได้ ผมโทรไปหาเธอ เธอไม่แม้แต่จะรับสายผมเลย แถมยังปิดเครื่องหนีผมอีก ให้มันได้แบบนี้ดิวะ!!ตุบ! ผมทุบโต๊ะทำงานเสียงดังลั่นห้อง"แม่งเอ้ย!!"ผมก้มหน้าเอามือยีหัวตัวเองแรงๆ ทำไมเธอต้องหนีผมด้วยวะ ผมบอกให้เธอรอผมกลับไป ทำไมเธอถึงได้ดื้อขนาดนี้ ผมแทบจะไม่เป็นอันทำอะไรแล้วตอนนี้ ใจผมมันกระวนกระวาย อยากจะออกไปตามหาเธอตั้งแต่ตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ผมยังไปไหนตอนนี้ไม่ได้ผมสั่งให้ลูกน้องไปเฝ้าที่บ้านกอบัวไว้แล้วเผื่อเธอจะมาบ้านตอนนี้ผมต้องรีบเคลียร์งานทุกอย่าง ก่อนที่ผมจะไปตามหากอบัว ผมต้องไปคุยกับพ่ออีกครั้ง เรื่องลูกของผมกับกอบัว และเรื่องที่พ่อจะบังคับผมให้แต่งงานกับคนที่พ่อหาให้ ซึ่งแน่นอนว่าคนอย่างผมไม่มีทางแต่ง ผมเกลียดที่สุดคือการแต่งงาน ไอ้เรื่องแต่งง