เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 24
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56
บทที่เกี่ยวข้อง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 25
เฟิ่งจิ่วเหยียนที่ถูกบีบคออยู่ สีหน้าเริ่มซีดเซียว“เหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่จดหมายตระกูลกล่าวถึง...”“จดหมายตระกูล?” เซียวอวี้ไม่เชื่ออย่างแน่นอนเขาสั่งให้นางนำสิ่งที่เรียกว่าจดหมายตระกูลฉบับนั้นออกมาซุนหมัวมัวที่อยู่ด้านนอกตกตะลึงตาค้างมีจดหมายตระกูลที่ใดกัน?พอหันกลับไป...คุณพระ นางเสียขวัญ!เด็กเหลียนซวงนี่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?และในมือของนางถืออะไรอยู่?เหลียนซวงไม่สนใจซุนหมัวมัวที่ยืนแข็งเป็นหิน ตาลีตาเหลือกเดินเข้าในตำหนัก“ฝ่าบาท นี่เป็นจดหมายที่นายท่านส่งมาวันนี้”เซียวอวี้ปล่อยมือ เปิดดูด้วยตนเองนี่เป็นจดหมายที่บิดาเขียนให้ลูกสาว——“ลูกเวยเฉียง จดหมายของเจ้าก่อนหน้านี้ ภายใต้ความรับผิดชอบของฮองเฮา จะห่วงใยเหล่านางสนมราวกับเป็นพี่น้อง ทำให้พ่อรู้สึกสบายใจ ได้สืบทราบเรื่องบางอย่างที่เกี่ยวงข้อง หวังว่าจะช่วยเหลือเจ้าได้...”เนื้อหาหลังจากนี้ไม่เพียงแต่พูดถึงนางสนมเจียงเท่านั้น ยังกล่าวถึงนางสนมคนอื่นอีกด้วยทว่าใจความสำคัญของจดหมายคือ ช่วงเวลาที่พวกนางเข้าวัง ความสัมพันธ์ของบิดามารดาในครอบครัว รวมถึงสิ่งที่ชื่นชอบทว่าอ่านจดหมายฉบับนี้ รู้สึกได้ถึงคว
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 26
เฟิ่งจิ่วเหยียนค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมา สายตาเรียบเฉย ราวกับเป็นน้ำนิ่งที่ไม่มีคลื่นเลยแม้แต่น้อย“ฝ่าบาท ก่อนหน้านี้หม่อมฉันพูดจาอวดดี ทำให้ฝ่าบาททรงกริ้ว ทบทวความผิดของตนเองมาตลอดทั้งวันทั้งคืน ไม่คู่ควรที่จะปรนนิบัติพระองค์จริง ๆ เพคะ”ดวงตาของเซียวอวี้เย็นชาและล้ำลึก แอบซ่อนไปด้วยความอันตราย“ฮองเฮาก็รู้ตัวเองดีนี่”“เคลื่อนขบวน ไปตำหนักหลิงเซียว” ......หลังจากฮ่องเต้เสด็จกลับ เหลียนซวงดูเหมือนกับทั้งร่างแตกสลาย ตัวอ่อนยวบเท้ามุมโต๊ะเอาไว้“พระนาง บ่าวตกใจแย่แล้วเพคะ...”เมื่อเห็นว่าไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย เหลียนซวงกล่าวเตือนอย่างเป็นห่วง“พระนาง ฝ่าบาทไม่ได้ทรงโปรดปรานนางสนมเจียง ท่านอยากให้นางทำลายความเป็นสนมคนโปรดเพียงผู้เดียวของหวงกุ้ยเฟย ก็จัดว่าล้มเหลว”“ไม่เพียงแค่นี้ ท่านยังทำให้ฝ่าบาทไม่ทรงพอพระทัย ทั้งยังเกิดความบาดหมางกับหวงกุ้ยเฟย และนางสนมเจียงอีก สถานการณ์ของพวกเราจะไม่ยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิมหรือเพคะ?”เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่คิดว่าล้มเหลวนางกล่าวอย่างสุขุม“นางสนมเจียงกับหวงกุ้ยเฟยสนิทกันมาก จะต้องได้รับผลประโยชน์เพราะอยู่ใกล้ชิดกัน หากฝ่าบาททรงมีใจให้กับนาง คงจะทรงโป
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 27
นางสนมเจียงทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ รีบเช็ดน้ำตาหันหน้ามองออกไปเมื่อเห็นฉากบังลมสีทองนั้น นางลืมความเจ็บปวดที่แผลไปหมดแล้วสาวใช้ที่อยู่ข้างกายคาดเดา“พระนาง ได้ข่าวว่าหลังจากที่ฝ่าบาทเสด็จออกจากตำหนักหย่งเหอ ก็ไปที่ตำหนักหลิงเซียว จะต้องเป็นเพราะหวงกุ้ยเฟยกล่าวชื่นชมกับฝ่าบาท ถึงได้ตกรางวัลมา ท่านจะต้องซาบซึ้งให้มาก ๆ นะเจ้าคะ!”นางสนมเจียงพยักหน้าแรง ๆ“ถูกต้อง อย่างไรเสียพี่หญิงหวงกุ้ยเฟยก็ปฏิบัติต่อข้าด้วยความจริงใจ ไม่เหมือนกับฮองเฮานั่น!”เมื่อเอ่ยถึงฮองเฮา ความเคียดแค้นของนางก็พลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้งความแค้นครั้งนี้ นางจะต้องเอาคืน!……ตำหนักจื้อเฉินภายในตำหนักใหญ่ที่เงียบสงัดกลางดึกฟึ่บ——มือข้างหนึ่งปัดผ้าม่านออกจากด้านใน แฝงไปด้วยความกระวนกระวายใจแสงจันทร์ที่เล็ดลอดเข้ามา สาดส่องมาที่ด้านในมุ้ง เซียวอวี้นั่งอยู่ตรงนั้น เสื้อคลุมที่เปิดออกกว้าง เผยให้เห็นแผ่นอกที่แข็งแกร่งมือข้างหนึ่งของเขาประคองหน้าผากเอาไว้ นวดหว่างคิ้วด้วยความวุ่นวายใจนอนไม่หลับเอาแต่คิดถึงบทสนทนาตอนที่อยู่ตำหนักหย่งเหอซ้ำไปซ้ำมาไม่ถูกต้อง!ตอนนั้นเขาอยากจะลงโทษสาวใช้ของฮองเฮา เ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 28
หวงกุ้ยเฟยคิดว่าตนเองหูฝาดไปแล้วฝ่าบาทจะทรงเสด็จไปที่ตำหนักของนางสนมเจียงได้อย่างไรกัน?จ้าวเฉียนพูดต่อ“เรื่องจริงแท้แน่นอนเจ้าค่ะ หลิวกงกงมาส่งข่าว บอกให้ท่านไม่ต้องรอแล้วเจ้าค่ะ ฝ่าบาทจะเสวยกระยาหารเย็นที่ตำหนักของนางสนมเจียงเจ้าค่ะ”หวงกุ้ยเฟยรู้สึกไม่สบายใจ ขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่เมื่อครุ่นคิด ถึงแม้ว่าจะเสวยพระกระยาหารเย็นด้วยกัน ฝ่าบาทก็ไม่มีทางโปรดปรานนางสนมเจียง ไม่มีทางอย่างเด็ดขาด...นางจะกระวนกระวายใจไปเอง เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่ได้ และจะทำให้คนอื่นหัวเราะเยาะเอาได้แต่ละตำหนักได้ข่าวว่าฝ่าบาทเสด็จไปหานางสนมเจียง ทุกคนก็พากันตื่นตะลึงหนิงเฟยโมโหมาก นางขว้างชามใบหนึ่งทันที“นางสนมเจียงเพิ่งจะเข้าวังได้นานขนาดไหน? นางมีสิทธิ์อะไรถึงได้รับความโปรดปรานก่อนข้ากัน!!”สาวใช้กล่าวเตือนอย่างระวัง“พระนาง ฝ่าบาทแค่เพียงเสด็จไปที่ตำหนักของนางสนมเจียง ได้ข่าวว่าบิดาของนางสนมเจียงได้สร้างความดีความชอบในการศึก บางทีฝ่าบาทอาจจะแค่แสดงความเมตตาก็เท่านั้นเจ้าค่ะ”หนิงเฟยขมวดคิ้วทันที“เจ้าว่า จะเป็นไปได้หรือไม่ที่ท่านป้าจะกล่าวไม่ผิด? ฮองเฮาแอบช่วยเหลือนางสนมเจียงอยู่เ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 29
กลางดึก ตำหนักจื้อเฉินฟิ้ว——ลูกธนูแหลมคมดอกหนึ่งยิงเข้าใส่ที่ขอบประตูของตำหนักชั่วพริบตาเดียว บรรดาองครักษ์ก็เคลื่อนไหวพร้อมกัน“มีนักฆ่า!”ด้านในตำหนักเซียวอวี้สวมชุดนอนผ้าไหมเพียงตัวเดียว ผมสีดำแผ่สยายราวกับน้ำตก ขับให้ใบหน้าที่หล่อเหลามีเสน่ห์ของเขาให้โดดเด่นขึ้น“มีเรื่องอะไร”มือทั้งสองข้างของหลิวซื่อเหลียงถือลูกธนูดอกนั้น หัวธนูมีกระดาษแผ่นหนึ่ง เดินมาที่ด้านหน้ามุ้งอย่างระวัง“ฝ่าบาท นักฆ่าทิ้งของสิ่งนี้เอาไว้พ่ะย่ะค่ะ!”เซียวอวี้ยื่นมือข้างหนึ่งออกมาจากด้านในมุ้ง นิ้วเรียวยาวแข็งแรงภายใต้แสงเทียน เขาเห็นตัวหนังสือบนจดหมายอย่างชัดเจน‘ยามไห้คืนพรุ่งนี้ ที่ตำหนักหวาชิง จะถอนพิษให้ฝ่าบาท’รูม่านตาของเซียวอวี้หดเล็กลงทันทีจากนั้นก็ขยำกระดาษแผ่นนั้นจนแหลกคามือ“ไม่คิดเลยว่านางยังจะกล้ามาอีก”ดูท่าจะรู้ตัวตนของเขาแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะส่งจดหมายมาที่ตำหนักจื้อเฉินตรง ๆหลิวซื่อเหลียงไม่รู้สาเหตุเขาคือใคร?หรือว่าฝ่าบาทจะทรงรู้จักนักฆ่าคนนั้น?......ตอนกลางคืนของวันถัดไปตำหนักหวาชิงบรรดาองครักษ์ลับล้อมวังเย็นเอาไว้หลายชั้น กำลังรอให้นักฆ่าปรากฏตัวทันทีที
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 30
บ่าข้างหนึ่งของเฟิ่งจิ่วเหยียนถูกกดเอาไว้ มือข้างหนึ่งถูกจับเอาไว้ถึงอย่างไรเซียวอวี้ก็เป็นบุรุษ มีแรงมากเมื่อตกอยู่ในมือของเขา ก็อย่าคิดว่าจะได้ไปไหน!“ใครก็ได้!”ทันทีที่เขาออกคำสั่ง องครักษ์ที่อยู่ด้านนอกก็พุ่งตัวเข้ามาข้างในทันที“จับตัวนักฆ่า!”เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะมาจับกุมตน เฟิ่งจิ่วเหยียนยกเข่าข้างหนึ่งขึ้น กระแทกเข้าไปที่เป้ากางเกงของเซียวอวี้เซียวอวี้โยกหลบไปด้านข้าง มือข้างที่จับบ่าของนางเอาไว้ผ่อนแรงลงเล็กน้อยยอดฝีมือประลองฝีมือกัน แต่ไหนแต่ไรมาประมาทไม่ได้เลยแม้แต่น้อยในเวลาเดียวกันกับที่เขาคลายแรงลงเล็กน้อย เฟิ่งจิ่วเหยียนหลุดพ้นจากพันธนาการของเขา ดึงเข็มขัดกางเกงของเขาออกทันที...ฟึ่บ——ภายในชั่วพริบตา บรรดาองครักษ์ก็หันหน้ากลับไปด้วยจิตใต้สำนึก เพื่อเลี่ยงที่จะได้เห็นจักรพรรดิกางเกงหลุดภายในระยะเวลาอันสั้น เซียวอวี้รีบใช้มือข้างที่ว่าง คว้ากางเกงเอาไว้ ถึงได้ป้องกันไม่ให้มันหลุดร่วงทว่า ก็เป็นเพราะการกระทำที่ปกป้องศักดิ์ศรีของตนเอง เขาจึงปล่อยมือออกทั้งหมด มีเพียงมือข้างเดียวที่จับเฟิ่งจิ่วเหยียนเอาไว้ดังคำกล่าวที่ว่าอย่าเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง เช
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 31
ภายในตำหนักเงียบกริบ เหลียนซวงชี้ไปที่เข็มขัดพลางถาม“ฮองเฮา เจ้านี่ควรจัดการอย่างไรดีเพคะ?”ไม่รู้ว่าเป็นเข็มขัดของบุรุษคนไหนฮองเฮาออกไปทำสิ่งใดกันแน่!เหลียนซวงตระหนกตกใจยิ่งนัก แต่นางก็ไม่กล้าถามเฟิ่งจิ่วเหยียนก็รู้สึกว่าเรื่องนี้จัดการยากนางวางเข็มขัดลงบนโต๊ะแล้วมองดูอยู่สักพักไม่สามารถเก็บไว้โดยเด็ดขาดแต่ถ้าจะโยนทิ้งไปแบบนี้ก็ดูเหมือนจะไม่ได้เช่นกันเพราะนางยังต้องแก้พิษให้ฮ่องเต้ทรราชผู้นั้นต่อไปไม่อาจปล่อยให้เรื่องส่วนตัวส่งผลกระทบต่อการใหญ่นี่คือกฎคิดว่าในฐานะฮ่องเต้ ความระแวงของเขาคงไม่น้อยถึงเพียงนั้น“เอาไปซ่อนไว้ก่อน” นางสั่งการไว้เช่นนี้ตอนไปแก้พิษคราวหน้าค่อยเอาไปคืนเขาเหลียนซวงหยิบเข็มขัดเส้นนั้นขึ้นมาพลางเอ่ยถาม“ฮองเฮา เจ้าของเข็มขัดนี้คือผู้ใดหรือเพคะ?”“ฝ่าบาท”อะไรนะ!เหลียนซวงพลันรู้สึกว่าร้อนลวกมือ เกือบทำเข็มขัดนั้นหลุดมือไปแล้ว“ฮองเฮา คืนนี้ท่านไปเพื่อขโมยเข็มขัดมาหรือเพคะ?”เฟิ่งจิ่วเหยียนก้มหน้าจิบชา นางตวัดสายตามองอีกฝ่ายทันทีพลางเอ่ยกลับ“ข้าดูเหมือนคนน่าเบื่อขนาดนั้นเลยรึ? ข้าดึงเข็มขัดนี่ลงมาจากบนตัวเขาต่างหาก”เหลียนซวงเบ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 32
ตำหนักหย่งเหอเฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังรับประทานอาหาร ซุนหมัวมัวหัวหน้านางกำนัลก็ยกน้ำแกงเข้ามา“ฮองเฮา นางสนมเจียงให้คนนำมาส่ง บอกว่าท่านต้องชิมให้ได้นะเพคะ”เฟิ่งจิ่วเหยียนกวาดสายตามองอาหารอื่น ๆ บนโต๊ะ“วางไว้ตรงนั้นก็แล้วกัน”นางตอบสนองอย่างเฉยเมยหลังซุนหมัวมัวออกไปแล้ว เหลียนซวงก็รีบนำเข็มเงินมาทดสอบพิษทันทีก่อนหน้านี้ในน้ำแกงมีพิษวารีกวนอิม โชคดีที่เฟิ่งจิ่วเหยียนเคยออกท่องยุทธภพมาก่อนจึงทดสอบพิษก่อนรับประทานอาหารจนเป็นนิสัยส่งผลให้เหลียนซวงหวาดระแวงไปหมด สงสัยว่าในน้ำแกงนี้จะมีพิษด้วยเหมือนกันเข็มเงินไม่เปลี่ยนสีเฟิ่งจิ่วเหยียนตักมาหนึ่งช้อน นำมาประชิดจมูกดมกลิ่น“ผสมยาแก้พิษวารีกวนอิม”“ยาแก้พิษ? ฮองเฮา หรือนางสนมเจียงจะรู้แล้ว...”เฟิ่งจิ่วเหยียนคีบเนื้อขึ้นมาชิ้นหนึ่ง “ชัดเจนมาก คนบงการคนวางยาพิษก็คือนาง”“หา? เช่นนั้นนางยัง...”“ธาตุแท้ไม่ใช่คนเลวร้าย แบ่งแยกรักชังชัดเจน” เฟิ่งจิ่วเหยียนเอ่ยด้วยสีหน้าสงบนิ่งนิสัยของนางสนมเจียงกลับเหมือนสหายเก่าคนหนึ่งของนางมากทีเดียว“ฮองเฮา ต้องสืบหาตัวคนที่รับเงินมาวางยาพิษให้ได้นะเพคะ!”เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสีหน้าราบเรียบ “
บทล่าสุด
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 326
จอมมารหร่วนฝูอวี้งั้นหรือ!?บุรุษใส่หน้ากากยังไม่ทันได้ตกใจ ศีรษะก็หล่นลงพื้นในชั่วพริบตาต่อมาจางฉีหยางได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว จึงรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วหร่วนฝูอวี้…ชื่อนี้ เหมือนเขาเคยได้ยินที่ไหนสักแห่งไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาอย่างเป็นมิตรหรือศัตรู ปฏิกิริยาแรกของจางฉีหยางคือหนีเท่านั้นทันใดนั้น พลันมีสายลมเย็นวูบพัดผ่านต่อมา ก็มีมือเย็นเฉียบข้างหนึ่งมาบีบคอของเขาเอาไว้เสียงอ่อนหวานยั่วยวนแต่อำมหิตของหญิงสาวดังขึ้นมาข้างหู“เจ้าคือลูกศิษย์ที่ซูฮ่วนเพิ่งรับเข้ามาใหม่สินะ?”นางรู้จักอาจารย์?จางฉีหยางไม่ตอบกลับด้วยความระมัดระวังหญิงสาวหัวเราะคิกคัก“ช่างเป็นคนหัวแข็งเสียจริง ไม่เป็นไร ข้าพอมีเวลาว่าง”เล็บยาวราวกรงเล็บของนาง กุมศีรษะของเขาเอาไว้ครั้นนางออกแรง เขาก็รู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อในหัวกำลังจะถูกดูดออกมาอย่างไรอย่างนั้น เจ็บปวดอย่างยิ่งเขากัดฟัน ไม่เปล่งเสียงขอร้องอ้อนวอนแต่อย่างใดผ่านไปเค่อยามหนึ่ง ราวกับหญิงสาวเล่นสนุกจนเหนื่อย ถึงได้เก็บมือกลับมาจากนั้นนางก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เลื่อนมือลงไปข้างล่าง เชิดคางของเขาขึ้นจางฉีหยางไม่เห็น เพียงรู้สึกได้ว่าใ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 325
คนเราย่อมมีพบพานจากลา เมื่อรู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ท่านอาจารย์จะชี้นำสั่งสอนเขาแล้ว จางฉี่หยางปวดหัวใจอย่างสุดซึ้ง แต่เขาเองก็เข้าใจดี ช้าเร็วอย่างไรสักวันตนเองก็ต้องไปที่ค่ายทหารแล้ว ท่านอาจารย์สอนวิชาให้เขาแล้วมากมาย โดยเฉพาะยุทธวิธีการรบ ชี้แนะสั่งสอนให้เขาได้มีความรู้และรับสิ่งดี ๆ ไปแล้วมากมาย ในขณะกล่าวลา เฟิ่งจิ่วเหยียนได้มอบหอกยาวอันหนึ่งให้เขาไป ได้รับของขวัญชิ้นนี้แล้ว นัยน์ตาของจางฉี่หยางสุกสกาวเป็นประกาย “ท่านอาจารย์ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าโปรดปรานหอกยาว!” เขาลองซ้อมทันที ก็พบว่าจับคล่องมือเป็นพิเศษ หอกยาวแหวกอากาศ กระทบลงบนพื้นดิน แข็งแกร่งมีพลังอย่างยิ่ง มันราวกับว่าได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขาไปแล้ว เป็นส่วนที่ยื่นออกไปจากแขนของเขาอย่างไรอย่างนั้น เขาไม่เคยใช้ศัสตราวุธที่เหมาะสมถูกใจเช่นนี้มาก่อน จากนั้น ดวงตาของจางฉี่หยางค่อยเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานเพราะความตื่นเต้น เขาลองเพลงหอกกระบวนหนึ่งเสร็จสิ้นแล้ว ก็คุกเข่าลงทันใด “เป็นพระคุณยิ่งนักขอรับท่านอาจารย์! นี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดเท่าที่ศิษย์เคยได้รับมา!” เขาจะสร้างชื่อและผลงานด้วยหอกยา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 324
“เราไม่ยักรู้ว่า ที่ตำหนักเย็นแห่งนี้จะครึกครื้นถึงเพียงนี้ได้” เซียวอวี้ทอดสายตามองฮองเฮาและนางสนมเจียงที่กำลังกอดกันกลม แววตาเยือกเย็นนิ่งสงบ นางสนมเจียงถูกเขาขู่ขวัญเช่นนี้ ลืมสิ้นแล้วว่าควรจะร้องไห้ออกมาอย่างไร นางผุดลุกขึ้นยืนในเสี้ยวพริบตา ยอบการถวายความเคารพอย่างลนลานวางมือวางไม้ไม่ถูก “หม่อม…หม่อมฉัน ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท!” เฟิ่งจิ่วเหยียนเองก็หยัดกายลุกขึ้นมาเช่นกัน ยอมกายถวายความเคารพ “ถวายบังคมฝ่าบาท!” เซียวอวี้ตรงไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง สายตาทิ้งมองบนตัวนางสนมเจียง “เป็นอะไรไป อยากจะมาเป็นสหายฮองเฮาอยู่ที่ตำหนักเย็นหรือ?” ดวงตาทั้งสองข้างของนางสนมเจียงทั้งแดงและบวม เหมือนผลท้อในฤดูใบไม้ร่วง นางผงกศีรษะตอบตามสัญชาตญาณ ทันใดนั้นก็รีบส่ายศีรษะปฏิเสธ สายตาของเซียวอวี้ฉายประกายเยียบเย็น “สรุปว่าอยากหรือไม่!” นางสนมเจียงตกใจจนเข่าทรุด “ฟึ่บ” ลงไปกับพื้น “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉัน…หม่อมฉันขอฝ่าบาททรงเมตตา ให้ฮองเฮาได้ออกจากตำหนักเย็นด้วยเถิดเพคะ!” เซียวอวี้แค่นเสียงเย็นเยียบออกมา พลางมองไปยังเฟิ่งจิ่วเหยียน “เจ้าขอร้องอ้อนวอนถึงเพียงนี้ แต่ฮองเฮากลับดูไม่ค
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 323
เฟิ่งจิ่วเหยียนต้องการป้ายทองไว้ชีวิตสำหรับป้องกันยามที่ความจริงเปิดเผย แล้วฮ่องเต้ต้องการที่จะลงโทษอาจารย์ขึ้นมานางเองก็รู้ดีว่าหากคิดอยากได้ป้ายทองไว้ชีวิต จะต้องสร้างคุณูปการใหญ่หลวง“ท่านไม่จำเป็นต้องให้ยามนี้ หากวันหน้ามีเรื่องที่ท่านแก้ไขไม่ได้ สามารถไปที่ร้านรับจำนำผิงอันหาข้า ซูฮ่วนได้”เมื่อพูดจบนางก็วางเงินก้อนหนึ่งลงบนโต๊ะ หยิบกระบี่ยาวที่อยู่ข้างเก้าอี้แล้วเดินจากไปเฉินจี๋ที่อยู่นอกประตูจึงได้พบนางเขาเองก็อยากรู้เช่นกันว่า รากษสพันเงา ผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในยุทธภพมีหน้าตาอย่างไรทว่าคนผู้นี้สวมหน้ากาก จึงมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นจากนั้นฝ่าบาทก็เดินออกมาเช่นกันเฉินจี๋ก้าวมาด้านหน้าก้าวหนึ่ง รอรับคำสั่งเซียวอวี้มองไปข้างหน้าแล้วกล่าวนิ่ง ๆ ว่า“ซื้อตัวลูกหลานตระกูลดีที่ถูกบีบให้มาทำงานขายศิลปะความสามารถที่นี่ ส่งพวกนางกลับบ้านเกิด”“พ่ะย่ะค่ะ!” เฉินจี๋คำนับรับพระบัญชา......หลังจากเจรจาเรื่องหินเซวียนอิงกันอย่างเหมาะสมแล้ว หน่วยงานราชการก็เริ่มทำการขุดเหมืองก่อนที่จางฉี่หยางจะเริ่มเข้าร่วมกองทัพอย่างเป็นทางการ ทุกคืนเฟิ่งจิ่วเหยียนก็จะออกจากวังไปชี้แนะการฝึ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 322
ที่แท้ในกล่องก็คือหินเซวียนอิงก้อนนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่เข้าใจนัก เซียวอวี้ส่งสิ่งนี้ให้นางทำไมกัน?หลิวซื่อเหลียงวางหินเซวียนอิงลงพร้อมกล่อง เขาอดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปถึงยามที่ฮ่องเต้ทรงรับสั่งให้เขานำหินก้อนนี้มาส่ง เขารู้สึกงุนงงเป็นอย่างมากถึงแม้จะกล่าวกันว่าสิ่งที่ฝ่าบาททรงพระราชทานให้ล้วนนับเป็นรางวัล ทว่า...การส่งหินก้อนหนึ่ง ย่อมทำให้คนรู้สึกสับสนอยู่บ้างเดิมทีเขาคิดว่าคงเป็นเพราะทักษะการขี่ม้าของฮองเฮาดี ย่อมเป็นผู้ที่รักม้าด้วย ด้วยเหตุนี้ฝ่าบาทจึงทรงส่งหินรูปม้าให้นางทว่าความจริงก็คือ ยามนั้นฝ่าบาทตรัสเสียงต่ำประโยคหนึ่งว่า“นิสัยของฮองเฮาก็เหมือนหินก้อนนี้ ทั้งน่ารังเกียจทั้งแข็งกระด้าง”คำพูดนี้ของฝ่าบาท หลิวซื่อเหลียงไม่มีความกล้าที่จะบอกกล่าวฮองเฮา แม้แต่คำเดียวก็ไม่กล้าพูดถึงเขาจึงได้แต่พูดยิ้ม ๆ ว่า “ฮองเฮา ฝ่าบาททรงคิดถึงท่านพ่ะย่ะค่ะ”ถึงแม้จะไม่รู้เหตุผลเบื้องหลังเรื่องนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ยังรับหินเซวียนอิงก้อนนี้มาว่ากันตามจริงแล้วนี่เป็นความจริงใจที่จางฉี่หยางมีต่อนางผู้เป็นอาจารย์......ณ จวนองครักษ์อารักขาประตูเฉียวม่อขังตัวเองเอาไว้ในห้อง ท
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 321
เฉียวม่อไต่ถามด้วยความเป็นห่วงก่อน“ฉี่หยาง ไม่ได้เจอกันนานเลย เจ้าสบายดีหรือไม่?”จางฉี่หยางไม่อยากจะโทษนาง ทว่าเมื่อคิดถึงคำพูดทำร้ายจิตใจที่นางพูดเมื่อวันนั้น ก็ยากที่เขาจะใช้ใจที่เคยเต็มไปด้วยความเคารพเลื่อมใสมาเผชิญหน้ากับนางเขาตอบนางอย่างรักษามารยาทที่ควรจะมีอย่างเต็มที่ว่า“ขอบคุณใต้เท้าที่เป็นห่วง ข้า...สบายดี”เดิมเขาคิดจะบอกนางว่า...ท่านแม่เสียชีวิตแล้ว ท่ามกลางการเคี่ยวกรำจากความอดอยากและความเจ็บป่วย นางตายจากไปอย่างทุกข์ทรมานทว่านางกลับถามต่อทันทีว่า“เจ้ารู้จักกับซูฮ่วนได้อย่างไร?”จางฉี่หยางตอบมั่ว ๆ“เป็นเรื่องบังเอิญน่ะ”ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของศิษย์พี่คิดดูแล้วศิษย์พี่เองก็คงไม่มีทางบอกเขาจนทำให้เขาต้องเข้ามาพัวพันด้วยจากนั้นเฉียวโม่แสดงสีหน้าเศร้าเสียใจแล้วตรงเข้าประเด็น“ฉี่หยาง ที่วันนั้นข้าปฏิเสธไม่รับเจ้าเป็นศิษย์ ที่จริงแล้วเพราะข้าไม่อาจทำใจให้เจ้าไปตายในสนามรบได้“ข้ากับพ่อของเจ้าเป็นสหายที่ดีต่อกัน เรื่องของเขา จนตอนนี้ข้า...ข้าก็ยังไม่อาจทำใจได้ลง“เจ้าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียวของเขา ข้าเพียงหวังให้เจ้าได้มีชีวิตที่สง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 320
เมื่อถูกถามว่าอาจารย์เป็นผู้ใด จางฉีหยางหันไปมองเฉียวม่อและเวลานี้ เฉียวม่อก็หันมามองเขา พร้อมยิ้มแย้มให้กับเขาแต่เขาเพียงมองดูนาง ไม่พูดว่าอะไรเด็กคนนี้ กลัวว่านางจะปฏิเสธหรือ?เฉียวม่อพูดขึ้นมา เพื่อเป็นการให้กำลังใจเขา“หนุ่มน้อย พูดออกมาอย่างกล้าหาญเถอะ เจ้าสร้างคุณงามความดีใหญ่โตขนาดนี้ ไม่ว่าเป็นใคร ล้วนยินดีรับเจ้าเป็นลูกศิษย์”เพื่อเหมืองหินเซวียนอิงนั้น นางก็สามารถที่จะฝืนรับเขาไว้เป็นลูกศิษย์ได้หลังจากนั้นค่อยหาโอกาสกำจัดเขาก็ได้...จางฉีหยางผงกหัวให้กับเขา ราวกับรับรู้ความตั้งใจของนางแล้วจากนั้นเขาก็พูดขึ้นมา “อาจารย์ของข้าก็คือ...คนในยุทธภพขนานนามว่า รากษสพันเงา ซูฮ่วน”เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ ทุกคนเงียบสงบเฉียวม่อตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ รู้สึกเหมือนเลือดในกายแข็งตัวจนหมดในทันทีซูฮ่วน ศิษย์พี่? !โกหกหรือเปล่า!ศิษย์พี่อยู่ในตำหนักเย็นตลอดไม่ใช่หรือ? นางรับจางฉีหยางเป็นลูกศิษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่!ไม่! ไม่ควรเป็นแบบนี้!จางฉีหยางควรที่จะคารวะนางที่เป็นแม่ทัพน้อยเมิ่งคนนี้เป็นอาจารย์ ไม่ใช่ซูฮ่วนอะไรนั่น!เวลานี้ หลายคนของกรมศัสตราวุธ สีหน้าแต่ละคนตกตะลึง หวา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 319
เมื่อได้ยินว่ามีคนจะถวายหินเซวียนอิง เซียวอวี้หันไปมองเฉียวม่อเฉียวม่อพูดด้วยสัญชาตญาณ“ฝ่าบาท คนของกรมศัสตราวุธล้วนพูดว่า หินเซวียนอิงถูกขุดหมดตั้งแต่แรกแล้ว เป็นไปไม่ได้...”เซียวอวี้ไม่มีความอดทนฟังนางพูดจนจบ มีรับสั่งให้หนุ่มน้อยคนนั้นมาเข้าเฝ้าโดยตรงสายตาเฉียวม่อฉายแววมืดหมองนางจะคอยดูว่า หินเซวียนอิงนั่น เป็นของจริงหรือของปลอม!หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง หนุ่มน้อยคนนั้นถูกพาเข้ามาวินาทีแรกที่เห็นเขา ท่าทีเฉียวม่อกลายเปลี่ยนเป็นแปลกประหลาดใจทันทีเป็นจางฉีหยางได้อย่างไร!จางฉีหยางก็แปลกใจที่เห็นเฉียวม่ออยู่ที่นี่แต่คำสั่งของอาจารย์สำคัญที่สุดเขาถวายบังคมจักรพรรดิอย่างนอบน้อม“ฝ่าบาท ข้าชื่อจางฉีหยาง มาถวายหินเซวียนอิง”เซียวอวี้มีรับสั่งให้คนของกรมศัสตราวุธเข้าวัง ให้พวกเขามาดูพร้อมกันว่า หินเซวียนอิงในมือหนุ่มน้อยคนนี้เป็นของจริงหรือไม่หลังจากผ่านการพิสูจน์หลายด้านแล้ว สุดท้ายทุกคนยืนยันเหมือนกันว่า“ฝ่าบาท ใช่หินเซวียนอิงจริงๆ !”พวกเขาแต่ละคนตื่นเต้นอย่างมากมีหินเซวียนอิงแล้ว ก็จะสามารถสร้างปืนหอกไฟแบบใหม่แล้วเฉียวม่ออึ้งไปครู่หนึ่ง มองดูจางฉีหยาง อยากจะพ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 318
หินเซวียนอิง เคยย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ตอนนี้กลับได้มาเฟิ่งจิ่วเหยียนรีบถามทันที“นี่คือหินเซวียนอิง เจ้ามีได้อย่างไร?”จางฉีหยางกลับแปลกประหลาดใจ“อาจารย์ ทำไมท่านก็รู้จักหินเซวียนอิง?“เมื่อสามปีก่อน ครั้งแรกที่ข้าได้เจอแม่ทัพน้อยเมิ่ง ได้ยินเขากับท่านพ่อคุยกันเรื่องหินเซวียนอิง ดูเหมือนนางจะชอบหินนี้มาก ดูในตำราก็มีบันทึกไว้“ความจำของข้าดี จึงจดจำไว้“ตำบลหลินผิงที่บ้านเกิดของข้า มีหุบเขามากมาย ยามมีเวลาว่าง ข้าก็จะออกค้นหาไปทั่ว เมื่อหนึ่งปีก่อน ข้าได้เจอหินเซวียนอิง ดังนั้นข้าจึงนำมันมาเป็นของขวัญคารวะอาจารย์...”เมื่อสามปีก่อน เฟิ่งจิ่วเหยียนก็คิดอยากปรับเปลี่ยนปืนหอกไฟรูปแบบใหม่ตอนนั้นนางก็มั่นใจแล้วว่า สิ่งสำคัญที่สุด ก็คือฉนวนกันความร้อน และสิ่งที่เหมาะสมในการทำเป็นฉนวนกันความร้อนที่สุด ก็คือเหล็กเซวียนอิงที่หล่อหลอมมาจากหินเซวียนอิงคิดไม่ถึงว่า ถูกเด็กคนนี้ได้ยินอย่างไม่ตั้งใจ และช่วยนางตามหาจนเจอแล้ว!ปกติเฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นคนสงบควบคุมตนเองได้ดีต่อให้ดีใจแค่ไหน ก็ไม่มีทางแสดงออกมานางรีบถามจางฉีหยาง“ข้าก็ชอบหินเซวียนอิงอย่างมาก บอกข้าได้ไหมว่า เจ้าเ
