เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 248
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-11 17:01:04
บทที่เกี่ยวข้อง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 249
ภายในห้องทรงพระอักษรนั้น กลิ่นอายขององค์จักรพรรดิที่แผ่กระจายออกมา ย่อมทำให้ข้าราชบริพารใต้ล่างต้องยอมจำนนมู่หรงฉานยังคงท่วงท่าสง่างามของตนเองเอาไว้ ก่อนจะก้มหน้าลงหลุบสายตาลงไปมองบนพื้นภายในห้องโถงที่เต็มไปด้วยความเงียบสงบ คล้ายกับว่าจะได้ยินเสียงหัวใจของตนเองที่เต้นรัวออกมาบุรุษที่นั่งอยู่บนบัลลังก์พลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก“พี่ชายของเจ้ายักยอกเงินจากค่ายทหาร ทั้งยังกระทำการแย่งชิงเกียรติยศของพลทหารคนอื่น ใช้การรุมประชาทัณฑ์เพื่อกำจัดคนที่รู้เห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทั้งยังส่งคนไปไล่ล่าจนมาถึงเมืองหลวง เจ้าเคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างหรือไม่?”มู่หรงฉานขบกัดริมฝีปากล่างของตนเองเบา ๆ“แต่แรกจนโตหม่อมฉันเติบโตขึ้นภายในอารามเพคะ ในความทรงจำของหม่อมฉัน พี่ชายเป็นบุคคลที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตาจิตใจดี หม่อมฉันรู้ว่าเขา...”“งานเลี้ยงวันเทศกาลไหว้พระจันทร์ของขวัญ”เซียวอวี้กลับเอ่ยตัดบทสนทนา ทำเอามู่หรงฉานตื่นตระหนกไปในทันทีเขาค่อย ๆ เปิดฎีกาขึ้นมาช้า ๆ พลางมองเนื้อหาในฎีกาไปด้วย ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาด้วยท่าทีไม่รีบไม่ร้อน“มิเกี่ยวอันใดกับเจ้าเลยหรือ?”มู่หรงฉานไม่คาดคิดเลยว่า
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 250
ภายในตำหนักหย่งเหอยามที่เซียวอวี้มาถึงนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนกำลังดื่มยาอยู่นางสวมใส่อาภรณ์ที่เรียบง่าย นั่นจึงทำให้ทั่วร่างของนางเจือไปด้วยกลิ่นอายความเย็นชาราวกับแสงจันทร์ยานั้นแค่ได้กลิ่นก็นึกขมยิ่งนัก มิต้องคิดไปถึงยามที่กินเข้าไปเลยเฟิ่งจิ่วเหยียนลุกขึ้นยืนโค้งกายทำความเคารพด้วยท่าทีเฉยเมย“เข้าเฝ้าฝ่าบาทเพคะ”“ข้าบอกแล้วว่า อาการบาดเจ็บเจ้ายังไม่หายดี มิจำเป็นต้องทำความเคารพ”“เพคะ”หลังจากที่เซียวอวี้นั่งลงแล้วนั้น ยามที่เขาคิดจะเอ่ยถามถึงเรื่องหนังสือร้องเรียน ก็พลันเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดไร้สีของนางเข้าเสียก่อนเพียงมิได้พบหน้านางไม่กี่วัน นางกลับดูซูบเซียวไปได้มากถึงเพียงนี้เลยหรือข้ารับใช้ในตำหนักหย่งเหอไปทำอะไรกันหมด แม้แต่เจ้านายของตนเองก็ยังมิอาจปรนนิบัติรับใช้ให้ดีได้!“เชิญหมอหลวงมาแล้วหรือยัง?” เซียวอวี้เอ่ยถามออกมาด้วยท่าทีสบาย ๆเฟิ่งจิ่วเหยียนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขา ใบหน้าดูเศร้าโศกยิ่งนัก“มาแล้วเพคะ สุขภาพร่างกายของหม่อมฉันหาได้เป็นอันใดมากไม่”เหลียนซวงพลันเข้ามาได้ทันเวลาพอดี“ฝ่าบาทเพคะ ฮองเฮามีความคิดอยากกลับไปเยี่ยมตระกูลของตนเอง ทำให้พระนางในยาม
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 251
“อาจารย์หญิง ข้าเพียงแค่...” เฉียวม่อรู้สึกอึดอัดใจ ฮูหยินเมิ่งเก็บจดหมายเหล่านั้นได้ทันเวลา นางจำได้ มันเป็นของจิ่วเหยียน เนื่องจาก หน้าซองจดหมายเขียนว่า——“อาเหยียนที่รัก” ฮูหยินเมิ่งสีหน้าเข้มขรึม เต็มไปด้วยการตำหนิ “เจ้าคิดจะทำอันใด? เหตุใดต้องเผาพวกมันทิ้งหมด!” เฉียวม่อกำชายอาภรณ์ ไร้ซึ่งความกล้าหาญเหมือนตอนนำการฝึกซ้อมทหารระหว่างวัน มีเพียงความรู้สึกผิด “ไม่ใช่...อาจารย์หญิง ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้า ข้าแค่รู้สึกว่า เก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ หากในอนาคตมีผู้ใดมาเจอเข้า มันจะทำให้ชื่อเสียงของศิษย์พี่เสื่อมเสีย” ฮูหยินเมิ่งค่อย ๆ กระตุกมุมปากขึ้น เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “เจ้าคิดได้รอบคอบนัก “ทว่าสิ่งของเหล่านี้ ศิษย์พี่ของเจ้าดูเหมือนเป็นสมบัติอันล้ำค่า หากเจ้าตั้งใจเผาพวกมัน เจ้าได้ถามความคิดเห็นของศิษย์พี่หรือไม่?” เฉียวม่อส่ายหัวเบา ๆ พูดเสียงเบาเหมือนตัวริ้นบิน “อาจารย์หญิง ข้ามิได้คิดให้ดีพอ...ข้าแค่อยากจะปกป้องศิษย์พี่ ถึงอย่างไร เวลานี้นางเป็นฮองเฮาของแคว้น หากฝ่าบาททรงทราบว่า นางมีคำมั่นสัญญาชั่วชีวิตกับบุรุษอื่นแล้ว...” ต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 252
แม้ว่าไทฮองไทเฮาอาศัยอยู่ที่ภูเขาอวี้หยางเป็นเวลานาน ทว่ายังมีหูตาของนางอยู่ในพระราชวังมากมาย นางกล่าว “ในงานเลี้ยงวันไหว้พระจันทร์ ฮองเฮาเอาตัวมาขวางลูกธนูแทนฝ่าบาท ยังมิได้รับรางวัลใด ๆ เลย เนื่องจากฝ่าบาทรับสั่งว่า ขอเพียงฮองเฮาเอ่ยปาก สิ่งใดก็สามารถให้ได้ แม้กระทั่งพระราชทานบรรดาศักดิ์โหวศักดินาหนึ่งหมื่นครัวเรือนให้พี่ชายของนาง ฝ่าบาทสามารถรับปากอย่างง่ายดาย “ทว่า จวบจนบัดนี้ฮองเฮายังมิได้ขอสิ่งใด” ไทฮองไทเฮาแนะนำเพียงผิวเผิน มู่หรงฉานก็เข้าใจทันที ฮ่องเต้ตรัสแล้วไม่คืนคำ หากฮองเฮาออกหน้าขอร้องแทนตระกูลมู่หรง ฝ่าบาทมีแนวโน้มจะตกลงอย่างมาก มู่หรงฉานขอบคุณและขอตัวลา เมื่อออกจากตำหนักวั่นโซ่ว ก็ตรงไปที่ตำหนักหย่งเหอ…… ภายในตำหนักหย่งเหอ มู่หรงฉานคุกเข่าเป็นเวลานาน เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งอยู่บนเก้าอี้ ค่อย ๆ ดื่มยาอย่างไม่ช้าไม่เร็ว นางมีสายตาเงียบสงบ ไร้ร่องรอยของระลอกคลื่นบนใบหน้า “แม้ว่าเจ้าคุกเข่าจนพิการ ข้าก็สุดวิสัยที่จะช่วยได้” คนเช่นมู่หรงเจี๋ย ไม่มีค่าพอให้นางช่วย เขายักยอกเบี้ยหวัดทหาร มิใช่เพียงแค่เงินท
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 253
ณ ห้องทรงพระอักษร ผู้บัญชาการศาลต้าหลี่รายงานด้วยความชอบธรรม “ฝ่าบาท เจ้าหน้าที่ทหารได้ค้นพบสมุดบัญชีเล่มนี้จากจวนของมู่หรงเจี๋ย ปรากฏว่าเขาไม่เพียงแต่ยักยอกเบี้ยหวัดทหาร ยังรับสินบนจากพ่อค้าในเมืองอวิ๋นด้วยพ่ะย่ะค่ะ “หลังจากรบชนะชนเผ่าชื่อโหยว ราชวงศ์หนานฉีครองเขตอำนาจศาลของแม่น้ำหงเหมยตอนล่าง ออกกฎห้ามขนส่งค้าขายทางเรือ ทว่ามู่หรงเจี๋ยให้พวกเขาสวมรอยเป็นเรือของทางการ ให้อภิสิทธิ์ในการผ่านน่านน้ำหงเหมย “พ่อค้าในเมืองอวิ๋นขายแร่เหล็กสีม่วงให้กับชนเผ่าชื่อโหยวในราคาแพง และมู่หรงเจี๋ยได้รับส่วนแบ่งสามในสิบของกำไรพ่ะย่ะค่ะ” ในดวงตาของเซียวอวี้เต็มไปด้วยความพิโรธแห่งราชา ขโมยขายแร่เหล็กสีม่วง ความผิดฐานทรยศแคว้นนี้ มากพอให้มู่หรงเจี๋ยตายนับสิบหน! ห้าม้าแยกร่าง มันน้อยไปสำหรับเขา ณ วันเดียวกัน มู่หรงเจี๋ยซึ่งยังถูกคุมขังอยู่ในเรือนจำก็ถูกสอบปากคำ ไม่อาจรับการทรมานหนักกว่านี้ได้ จึงยอมรับสารภาพทุกข้อกล่าวหา ตามคำสารภาพของเขานั้น เจ้าหน้าที่ทางการในเมืองอวิ๋น พ่อค้า และพวกโจรสมรู้ร่วมคิดกันทั้งสามฝ่าย แร่เหล็กสีม่วงที่ดำเนินการโดยทางการนั้น ถ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 254
เฟิ่งจิ่วเหยียนลุกขึ้นพูด “ฝ่าบาท การปลอมตัวเสด็จประพาส สำคัญที่สุดคือการปกปิดตัวตนของท่านจากโลกภายนอก “หากท่านมีราชองครักษ์และข้ารับใช้รายล้อม ย่อมทำให้เกิดความสงสัยอย่างแน่นอน “เจ้าหน้าที่ท้องถิ่นบางคนมีอำนาจครอบงำ มีสายลับทั่วทุกพื้นที่ เฝ้าระวังบุคคลต่างถิ่นเป็นพิเศษ เกรงว่าหากฝ่าบาททำเช่นนั้น ทันทีที่ก้าวเข้าไปในเมือง จะกลายเป็นหนามยอกอกของพวกเขาทันที “หากหม่อมฉันร่วมเดินทางกับท่าน เหตุผลแรกสามารถแสร้งเป็นภรรยาของท่านได้ “เหตุผลที่สอง พี่ชายใหญ่ของหม่อมฉันรู้จักผู้คนมากมายในยุทธภพ เมื่อตกอยู่ในอันตราย สามารถขอความช่วยเหลือจากพวกเขาได้เพคะ” เซียวอวี้ได้ยินนางพูดว่า “ภรรยา” สีหน้าแข็งทื่อเล็กน้อย นางอยากเดินทางออกนอกวังพร้อมเขามาก น่าจะกังวลเรื่องความปลอดภัยของเขากระมัง อย่างไรก็ตาม นางยอมเสียสละพลังภายในเพื่อขจัดพิษให้เขา ทั้งยังยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อสกัดลูกธนูให้เขา... เดิมเขาคิดว่า ฮองเฮาและฮ่องเต้ปลอมตัวเสด็จประพาสด้วยกัน มันไร้สาระมาก ทว่ามาคิดทบทวนอีกที การที่เขาออกนอกวังในคราวนี้ จะต้องมีอันตรายรอบด้าน และฮองเฮามีวิทยายุทธล้ำเลิ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 255
เมื่อมองแวบแรกห้องนี้ดูธรรมดามาก ทว่าบนเตียงหลังนั้น มีเครื่องมือมากมายหลายขนาดวางอยู่ด้วย อ่างอาบน้ำวางอยู่ข้างเตียง นอกจากนี้ยังมีคันฉ่องขนาดใหญ่หลายบานตั้งอยู่รอบ ๆ ริมหน้าต่างมีม้านั่งตัวหนึ่งวางอยู่ ลักษณะคล้ายร่างกายมนุษย์ เจ้าของร้านเห็นว่าใบหน้าของพวกเขาไร้รอยยิ้ม จึงรีบถาม “ขออภัย ท่านทั้งสองไม่พอใจหรือ? ห้องพิเศษเช่นนี้เป็นที่ต้องการอย่างมากเลยขอรับ!” เซียวอวี้พูดเสียงทุ้มลึก “พอใจ” จากนั้นเขาโบกมือให้เฉินจี๋จ่ายเงิน เมื่อนั้นเจ้าของร้านจึงคลายความสงสัย หลังเซียวอวี้เดินเข้าห้อง เฟิ่งจิ่วเหยียนก็เดินตามไปด้วยจิตใจที่เปิดเผย ก่อนอื่น นางดับไฟบนเตากำยานที่จุดไว้บนโต๊ะตามสัญชาตญาณ เมื่อเห็นเซียวอวี้มองมา นางเอ่ยโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “พี่ชายเคยกล่าวไว้ โรงพักแรมใต้ดินหลายแห่งใช้กลิ่นหอมนี้ทำให้แขกสลบ” ดูเหมือนว่าเซียวอวี้ไม่ได้สนใจกับเรื่องนี้ จึงมองสำรวจไปรอบ ๆ เพื่อตรวจสอบ ทันใดนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนผลักเขาออกไป “ระวัง!” พลันเห็นมีตู้ลับใบหนึ่งปรากฏที่ผนัง พุ่งออกมาราวกับลูกธนู ทั้งสองหันหน้ามอ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 256
แรงกระแทกของก้อนหินยักษ์เช่นนั้น สามารถทำให้รถม้าพังทลายได้อย่างแน่นอน เสียงตะโกนของเฉินจี๋ฟังเสมือนลำคอถูกฉีกขาดไป ดังสะท้อนก้องอยู่ในหุบเขาที่เงียบงัน ในช่วงเวลาวิกฤต เซียวอวี้กำลังมีความคิดจักลงจากรถม้า ทว่าสตรีที่อยู่ข้างกายได้ก้าวนำหน้าเขาไปหนึ่งก้าว คว้าจับมือเขาไว้ และพาเขากระโดดออกไปข้างนอกรถม้าด้วยกัน ปฏิกิริยาว่องไวเช่นนี้ ย่อมแสดงให้เห็นว่านางได้คาดการณ์ถึงอันตรายของก้อนหินยักษ์ที่กำลังกลิ้งตกลงมา ก่อนที่เฉินจี๋จะรับรู้ได้ เกือบจะเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับพวกเขากระโดดลงจากรถม้า รถม้าก็พลันถูกทำลายจนแตกกระจาย! ม้าเองก็ตื่นตระหนก หลังหลุดจากเชือกบังเหียน ก็วิ่งเตลิดจนพลัดตกจากหน้าผาไป มีเพียงคนทั้งสามที่ติดอยู่ระหว่างหินยักษ์สองก้อน เดินหน้าต่อไปมิได้ ถอยหลังยิ่งไร้หนทาง เฉินจี๋กำกระบี่ยาวไว้แน่น คุ้มครองอยู่เบื้องหน้าของเซียวอวี้ สายตากวาดมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง “นายท่าน ต้องมีคนซุ่มโจมตีอยู่ในที่ลับเป็นแน่ขอรับ!” เซียวอวี้ลดสายตามองลงไป——พบว่าฮองเฮายังคงจับมือของเขาไว้ ท่วงท่าเฉกเช่นเดียวกับเฉินจี๋ ใช้สายตาที่เฉียบคมกวาดมองไปโด
บทล่าสุด
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 318
หินเซวียนอิง เคยย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ตอนนี้กลับได้มาเฟิ่งจิ่วเหยียนรีบถามทันที“นี่คือหินเซวียนอิง เจ้ามีได้อย่างไร?”จางฉีหยางกลับแปลกประหลาดใจ“อาจารย์ ทำไมท่านก็รู้จักหินเซวียนอิง?“เมื่อสามปีก่อน ครั้งแรกที่ข้าได้เจอแม่ทัพน้อยเมิ่ง ได้ยินเขากับท่านพ่อคุยกันเรื่องหินเซวียนอิง ดูเหมือนนางจะชอบหินนี้มาก ดูในตำราก็มีบันทึกไว้“ความจำของข้าดี จึงจดจำไว้“ตำบลหลินผิงที่บ้านเกิดของข้า มีหุบเขามากมาย ยามมีเวลาว่าง ข้าก็จะออกค้นหาไปทั่ว เมื่อหนึ่งปีก่อน ข้าได้เจอหินเซวียนอิง ดังนั้นข้าจึงนำมันมาเป็นของขวัญคารวะอาจารย์...”เมื่อสามปีก่อน เฟิ่งจิ่วเหยียนก็คิดอยากปรับเปลี่ยนปืนหอกไฟรูปแบบใหม่ตอนนั้นนางก็มั่นใจแล้วว่า สิ่งสำคัญที่สุด ก็คือฉนวนกันความร้อน และสิ่งที่เหมาะสมในการทำเป็นฉนวนกันความร้อนที่สุด ก็คือเหล็กเซวียนอิงที่หล่อหลอมมาจากหินเซวียนอิงคิดไม่ถึงว่า ถูกเด็กคนนี้ได้ยินอย่างไม่ตั้งใจ และช่วยนางตามหาจนเจอแล้ว!ปกติเฟิ่งจิ่วเหยียนเป็นคนสงบควบคุมตนเองได้ดีต่อให้ดีใจแค่ไหน ก็ไม่มีทางแสดงออกมานางรีบถามจางฉีหยาง“ข้าก็ชอบหินเซวียนอิงอย่างมาก บอกข้าได้ไหมว่า เจ้าเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 317
ริมฝีปากจางฉีหยางแห้งแตก เสียงที่พูดออกมาค่อนข้างเสียงแหบแห้งอย่างยิ่งเฟิ่งจิ่วเหยียนสบสายตากับเขา มองเห็นถึงรัศมีสังหารในแววตาของเขา“ไหว้ผู้ล่วงลับ เดินผ่านทางนี้” นางพูดอธิบายเพราะจางฉีหยางหิวโซเป็นเวลานาน มือจึงสั่นเทา เอาสิ่งของเซ่นไหว้พวกนั้นคืนให้กับนาง“เอาคืนไป! แม่ของข้าไม่ต้องการสิ่งพวกนี้!”เฟิ่งจิ่วเหยียนทำเป็นเหมือนมองไม่เห็นการปฏิเสธของเขานางชักกระบี่ออกมาจากฟักตรงเอวตามด้วยเสียงรอยแตกร้าวดังในอากาศ ต้นไม้ด้านข้างต้นหนึ่งถูกนางโค่นลง ตัดเป็นกระดานขนาดเท่าศิลาหลุมศพจางฉีหยางมองดูภาพนี้ แววตาไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆจนเฟิ่งจิ่วเหยียนเอาแผ่นไม้นั่นวางบนพื้น แล้วถามเขา“ผู้ล่วงลับสกุลอะไร”จางฉีหยางมีปฏิกิริยาขึ้นมาเล็กน้อย มองดูนางอย่างแปลกประหลาดใจเฟิ่งจิ่วเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่มีความสงสารอย่างสูงส่ง“มีป้ายหลุมศพ ก็จะไม่กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน”จางฉีหยางหัวเราะเย้ย“ข้าไม่เชื่อ”เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดขึ้นมาเหมือนล้อเล่นว่า“เป็นผีก็สามารถหลงทางได้ มีป้ายหลุมศพ ต่อไปแม่ของเจ้าก็จะรู้ว่า ที่นี่เป็นบ้านของนาง เป็นบ้านที่ลูกชายของนางสร้างให้นางด้วยต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 316
จางฉีหยางตอบโต้รวดเร็วมาก หลบเลี่ยงฝ่ามือแรกของเฉียวม่อได้จากนั้นเฉียวม่อโจมตีเขาอีกอย่างต่อเนื่องจางฉีหยางเดินทางไกลมาอย่างเหน็ดเหนื่อย ทั้งหิวทั้งหนาวเวลานี้จึงไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเท่าไรนักแต่ต่อให้อยู่ภายใต้สภาพเช่นนี้ ยังสามารถหลบเลี่ยงเฉียวม่อได้ ซ้ำยังสามารถหาโอกาสตอบโต้ได้สีหน้าเฉียวม่อมืดมิดอย่างรวดเร็วเด็กคนนี้ เก่งกาจกว่าที่นางคิดไว้นางแกล้งทำเป็นจู่โจมส่วนล่างของเขา ฉวยโอกาสตอนที่เขาตอบโต้ เคลื่อนตัวไปทางด้านหลังเขาอย่างรวดเร็ว เตะหลังเข่าของเขาอย่างรุนแรงจางฉีหยางงอเข่าลง ขาข้างหนึ่งคุกเข่าลงจากนั้น เฉียวม่อใช้แขนรัดคอเขาไว้จากทางด้านหลังจางฉีหยางถูกบีบให้เงยศีรษะขึ้นมา อ้าปากกว้างเพื่อหายใจเฉียวม่อไม่ผ่อนมือ เพิ่มแรงมากขึ้น เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ...จนสีหน้าจางฉีหยางเขียวม่วง สกุลฉินเห็นว่าไม่ดีแน่ จึงรีบร้องเรียกขึ้นมาว่า“แม่ทัพน้อย!”เฉียวม่อค่อยผ่อนคลายมือ อยากที่จะกำจัดให้สิ้นซากเสียเดี๋ยวนี้สกุลฉินรีบประคองลูกชายลุกขึ้นมา ปัดฝุ่นบนตัวให้กับเขาจางฉีหยางหายใจหอบ ดวงตาสีดำเข้มจ้องมองที่เฉียวม่อหลังจากดีขึ้นบ้างแล้ว เขายกมือประสานหันไปทำความเคารพนา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 315
“มีทั้งหมด...สามคน ข้าไม่ค่อยได้เห็นอีกสองคนนั้น”“แม่นางเมิ่งมีคำสั่ง...พวกเรา เราก็ทำตาม”ชายขายผักพูดไปด้วย เลือดไหลไปด้วยไม่ค่อยได้เห็น ซึ่งก็คือเคยเห็นบ้างแล้วเฟิ่งจิ่วเหยียนถามอีก“อีกสองคนนั้นมีลักษณะเป็นยังไง”“คนหนึ่งบนใบหน้ามีไฝ ส่วนอีกคนหนึ่ง...คนนั้นชอบไปบ่อนเล่นการพนัน เป็นคนที่มีนิสัยลักขโมย หน้าตาปากแหลมแก้มเหมือนลิง...ท่านผู้กล้า ปล่อยข้าไปเถอะ ที่ข้ารู้ก็ล้วนบอกหมดแล้ว!”เฟิ่งจิ่วเหยียนใช้กริชเชยคางของเขาขึ้นมา“ทำไมพวกเจ้าต้องฟังคำสั่งเฉียวม่อ”ชายขายผักเสียเลือดมาก จนอ่อนแรงอย่างยิ่ง“พวกเรา... พวกเราล้วนถูกราชสำนักออกหมายนำจับ...เป็นโจรเจียงหยาง หากไม่เชื่อฟังนาง ก็จะส่งตัวพวกเราไปให้ทางการ”“เชื่อฟังนาง นางให้เงินพวกเราได้ใช้จ่าย...”“อีกอย่าง...นางวางยาพิษพวกเรา...ให้ยาถอนพิษพวกเราตามเวลาที่กำหนด ไม่อย่างนั้น...ก็จะตาย”“ท่านผู้กล้า ตอนนี้ข้าหักหลังนาง ไม่มีทางรอดแล้ว“ขอร้องท่าน...ให้ข้าได้ตายอย่างรวดเร็วด้วยเถอะ!”แววตาเฟิ่งจิ่วเหยียนเยือกเย็นชา พร้อมพูดขึ้นมาว่า “ได้”จากนั้นนางยกมีดขึ้นมาแล้วปาดลง ปาดคอชายขายผักตายเดิมก็เป็นอาชญากรรายใหญ่ ต
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 314
อู๋ไป๋บาดเจ็บสาหัสอย่างมาก หลังจากฟื้นขึ้นมาแล้วเห็นแม่ทัพน้อย ก็รู้ว่าตนเองมีชีวิตรอดแล้วร่างกายท่อนบนของเขา พันเต็มไปด้วยผ้าพันแผล สีหน้าซีดอ่อนแรง“แม่...”ทันใดนั้นก็เห็นว่าภายในห้องยังมีคนอื่น จึงรีบเปลี่ยนเป็นร้องเรียกขึ้นมาว่า “นายท่าน”เฟิ่งจิ่วเหยียนที่สวมหน้ากากเงินครึ่งชิ้น หันมามองดูเขาหมอกำลังบอกนางเกี่ยวกับข้อควรระวังของผู้บาดเจ็บหลังจากนางฟังแล้วก็จดจำไว้ จากนั้นก็จ่ายค่ารักษา ออกมาส่งหมอด้วยตนเองผ่านไปครู่หนึ่ง นางกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง แล้วเห็นอู๋ไป๋พยายามจะลุกขึ้นมานั่งนางรีบพูดสั่งทันทีว่า“อย่าเคลื่อนไหว”เขาบาดเจ็บสาหัสอย่างมาก ไม่รู้สึกเลยสักนิดหรือ?อู๋ไป๋รีบนอนลงอย่างเชื่อฟัง ฉีกยิ้มอย่างขมขื่น พร้อมพูดขึ้นมาว่า“นายท่าน กระหม่อมผิวหยาบเนื้อหนา ไม่เป็นไร”พูดว่าไม่เป็นไรนั้นเป็นความเท็จเขายังจำได้ มีดที่แทงลงมาหลายทีนั้น เจ็บปวดอย่างมาก“นายท่าน ชายขายผักคนนั้น...”“จับตัวมาได้แล้ว” เฟิ่งจิ่วเหยียนพูดแทรกคำพูดของเขาอู๋ไป๋ยังอยากพูดอะไรอีก ก็มีชายหนุ่มแปลกหน้าคนหนึ่งวิ่งเข้ามา“รองผู้นำพันธมิตร! เมื่อครู่ชายขายผักคนนั้นยังคิดอยากวิ่งหนี
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 313
ตำหนักเย็น เฟิ่งจิ่วเหยียนได้รับลูกศรมาหนึ่งอันบนหัวลูกศร เสียบกระดาษไว้หนึ่งแผ่นเป็นลายมือของเฉียวม่อ...[ศิษย์พี่ ติดหนี้ชีวิตเจ้าอีกหนึ่งชีวิตแล้ว แต่ข้าจะให้เจ้าหาเจอทางหนีสุดท้ายได้ง่ายๆ ได้อย่างไร? คราวหน้าส่งคนที่ฉลาดกว่านี้หน่อยนะ]เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้ว่า เกิดเรื่องกับอู๋ไป๋แล้วนางขมวดคิ้วแน่น ไม่กล้าชักช้าแม้ชั่วขณะเดียว ฟ้ายังไม่มืดก็ออกจากวังแล้วอู๋ไป๋ติดตามนางจากค่ายเป่ยต้า มาจนถึงเมืองหลวงเขาไม่เพียงเป็นลูกน้องคนสนิท ลูกน้องที่มีความสามารถของนาง ยังเป็นเพื่อนของนางเพื่อต่อสู้กับนาง เฉียวม่อทำร้ายคนตายไปอย่างมากมายแล้วอู๋ไป๋ นางจะต้องตามหาให้เจอ!……ท่ามกลางผู้คนมากมาย ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีเบาะแสอะไรเลย ตามหาคนหนึ่ง เหมือนงมเข็มในมหาสมุทรวันนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่รู้ว่าวิ่งไปมากี่ที่ที่นางสามารถตามหา ก็มีเพียงชายขายผักจากคำบอกเล่าของชาวบ้านบริเวณรอบๆ นางวาดภาพชายขายผักคนนั้นขึ้นมาเวลาพลบค่ำโรงรับจำนำแห่งหนึ่งในเขตชานเมือง คนงานกำลังเตรียมปิดร้าน ชายสวมหน้ากากเงินคนหนึ่ง คว้าจับกรอบประตูไว้ ไม่สนใจความเจ็บปวดที่ถูกประตูหนีบ พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเยือ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 312
ไทฮองไทเฮาหันมองไปข้างนอก ดวงตาเบิกโตอย่างไม่รู้ตัว“ฮ่องเต้? เจ้ามาทำอะไร!”นางมาจัดการฮองเฮาเป็นการส่วนตัว ไม่ได้บอกเซียวอวี้รับรู้เซียวอวี้ก้าวเท้ายาวเข้ามาในตำหนัก ใช้เท้ากระทืบข้าหลวงที่คิดจะลงมือทำร้ายเฟิ่งจิ่วเหยียน พร้อมทั้งปกป้องนางไว้ข้างหลัง เผชิญหน้ากับไทฮองไทเฮาโดยตรง“เสด็จย่า ควรเป็นเราถามท่าน ท่านทำอะไรอยู่ที่นี่”เขาสวมอาภรณ์สีม่วง สีหน้าเยือกเย็นชา เป็นเหมือนดั่งหุบเขาหิมะ คนเห็นแล้วรู้สึกหวาดกลัวเฟิ่งจิ่วเหยียนแอบเก็บอาวุธลับไว้ ไทฮองไทเฮานั่งอยู่ตรงนั้น พูดขึ้นมาอย่างไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดว่า“ข้าทำเช่นนี้ ล้วนเพื่อความมั่นคงของแผ่นดิน“สตรีตระกูลเฟิ่งไม่ควรเข้าวัง ยิ่งไม่ควรเป็นฮองเฮาของเจ้า”ฮ่องเต้กตัญญูต่อนางมาตลอด นางไม่เชื่อว่า ฮ่องเต้จะไม่เชื่อฟังนางเพราะเหตุนี้ดวงตาสีเข้มของเซียวอวี้หนักหน่วงมืดมน“เราได้ให้นางมาอยู่ในตำหนักเย็นแล้ว เสด็จย่าอย่าบีบคั้นกันจนเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น เราเคยพูดแล้วว่า เราไม่เคยเชื่อในคำทำนายของหนังสือแห่งโชคชะตาในปีนั้น”ปัง!ไทฮองไทเฮาฟาดตบโต๊ะอย่างโกรธโมโห“ฮ่องเต้ เจ้าจะเลอะเลือนไม่ได้!“ผู้หญิงคนนี้...นางจะเป
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 311
ไทฮองไทเฮาเสด็จมายังตำหนักเย็นด้วยพระองค์เอง แฝงไปด้วยความแปลกประหลาดและแล้ว ลางสังหรณ์เฟิ่งจิ่วเหยียนนั้นไม่มีผิดคนที่มาไม่ได้มีเพียงไทฮองไทเฮา ยังมีนางข้าหลวงหนึ่งคนนางข้าหลวงคนนั้นถือถาดไม้สีดำ สิ่งของที่วางอยู่บนถาด ทำให้คนเห็นแล้วอกสั่นขวัญแขวนมีผ้าขาว สุราหนึ่งจอก ยังมีกริชเล่มหนึ่งเหลียนซวงแสดงสีหน้าหวาดกลัว เบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อไทฮองไทเฮาต้องการที่จะ...ประหารฮองเฮา? ! !นางรีบหันไปมองพระนางของตนเองเฟิ่งจิ่วเหยียนยืนถวายความเคารพ สวมอาภรณ์ธรรมดา ยากที่จะบดบังความสง่างามของนางได้นางก็มองเห็นสิ่งของพวกนั้นแล้ว ท่าทีสงบนิ่ง สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง แม้ภูเขาไท่พังทลายลงต่อหน้าก็ตาม“ถวายบังคมไทฮองไทเฮา”สายตาไทฮองไทเฮามองผ่านนาง มีคนประคองเดินไปนั่งบนที่นั่งหลักอย่างเชื่องช้า“ตอนนี้ข้าดูแลจัดการวังหลัง ควรแบ่งเบาความกังวลของฝ่าบาท”“ฮองเฮา เจ้ารู้ไหม ระยะนี้ที่วังหน้า เกิดปัญหาวุ่นวายเพราะเรื่องของเจ้า?”แววตาน้ำเสียงไทฮองไทเฮา ล้วนเต็มไปด้วยความตำหนิติเตียนราวกับเฟิ่งจิ่วเหยียนก็คือคนร้ายคนนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนขยับริมฝีปากพูดขึ้นมาว่า “หม่อมฉันอยู่ในตำหนักเ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 310
“มันลวกข้า!” “อ๊าก! ร้อน!” บรรดาพลทหารต่างพากันโยนปืนหอกไฟที่พาดอยู่บนหัวไหล่ทิ้งไป ลูกปืนสูญเสียการควบคุม พุ่งมายังแท่นเฝ้าชมตรงฝั่งนี้แทน “คุ้มครองฮ่องเต้!” เฉินจี๋ราชองครักษ์หูตาว่องไว พลิกโต๊ะอาหารขึ้นเป็นเกราะกำบัง เซียวอวี้นั่งนิ่งไม่สะทกสะท้าน หัวคิ้วขมวดแน่น ดูเหมือนว่าปืนหอกไฟแบบใหม่อันนี้ ก็ไม่ได้สมบูรณ์แบบทุกด้าน ขุนนางท่านอื่นล้วนพุ่งหาที่กำบังอย่างคล่องแคล่วรวดเร็ว พริบตาเดียว สถานการณ์พลันโกลาหล กระทั่งลูกปืนถูกยิงจนหมด สถานการณ์เลวร้ายได้ผ่านพ้นไปแล้ว เหล่าขุนนางทั้งหลายค่อยยื่นศีรษะออกมาอีกครั้ง ชะเง้อคอมอง อยากสืบเสาะถึงต้นสายปลายเหตุที่แท้จริง เฉียวม่อยามนี้ก็สติหลุดลอยไปแล้วเช่นกัน เหตุใดถึงร้อนลวกขึ้นมา? พิมพ์เขียวนั่นก็มีแผ่นกันความร้อนเขียนไว้อยู่ไม่ใช่หรือ! หัวหน้าคนอื่นก็ตรวจสอบแล้ว ทุกคนล้วนคิดตรงกันว่าสมบูรณ์แบบ! เซียวอวี้หยัดกายขึ้น เงาร่างสูงใหญ่บดบังแสงอาทิตย์ เขาจ้องมองสถานที่เกิดเหตุอย่างดูแคลน ก่อนจะทิ้งสายตามองบนตัวเฉียวม่อในตอนสุดท้าย แม้ว่าไม่มีเสียงตำหนิใดถูกเอื้อนเอ่ยออกมา กระนั้นแล้วยังทำให้คนพรั่นพรึงจนสั่นสะท้านได้
