บทที่ 1046

หลังจากผ่านไปครึ่งเดือน

เซียวอวี้พาเฟิ่งจิ่วเหยียนมาถึงหมู่บ้านจู๋ซาน

หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งนี้ เป็นสถานที่ตั้งรังมนุษย์โอสถตอนที่เมิ่งสิงโจวเคยสืบ และก็เป็นสถานที่เซียวอวี้ เคยช่วยชีวิตหลิงเยี่ยนเอ๋อร์ในตอนนั้น

หมู่บ้านจู๋ซานอุดมไปด้วยหน่อไม้

ช่วงฤดูหนาว ซึ่งมีหน่อไม้ฤดูหนาวอยู่มากมาย

ตามท้องตลาด เห็นพ่อค้าแม่ค้าขายหน่อไม้ฤดูหนาวอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง

พอดี เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสหายยุทธภพคนหนึ่งอยู่ในหมู่บ้านจู๋ซาน จึงไปเยี่ยมเยือน

นางไม่คิดจะพาเซียวอวี้ไปด้วย

อย่างไรคนในยุทธภพ ส่วนใหญ่ไม่ชอบคบหากับคนราชสำนัก ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นถึงฝ่าบาท

เซียวอวี้รู้ว่านางมีสหายมากมาย จึงไม่พูดอะไร

นางไม่อยากพาเขาไป เขาจะแอบตามไปไม่ได้หรือ?

ดังนั้น เฟิ่งจิ่วเหยียนเพิ่งออกไป เซียวอวี้ก็แอบตามไปแล้ว

ตามมาจนถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

เขากับเฉินจี๋หลบอยู่ข้างหลังต้นไม้ เห็นเฟิ่งจิ่วเหยียนเข้าไปในบ้านชาวนาหลังหนึ่ง

เฉินจี๋เห็นฝ่าบาททำตัวเหมือนโจร ก็ถามด้วยเสียงเบา

“ฝ่าบาท ท่านต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือ?”

บอกกับฮองเฮาโดยตรง ๆ ว่าเขาก็อยากตามไปด้วย ก็ได้แล้วไม่ใช่หรือ?

สีหน้าเซียวอวี้เคร่งขรึม

“เราเป็นห่วงค